tolerantie en plezier

Wat hebben de woorden’ tolerantie’ en ‘ plezier’ met elkaar gemeen?
Heel veel. Zonder tolerantie geen plezier. Denk aan de taliban en de meisjes in hun gebied die willen leren, op straat spelen, onbezorgd opgroeien; dat mag niet. Niets wordt getolereerd wat niet bij hun ideeën past. Daarmee ontnemen zij de kinderen het plezier van kind zijn.

Tolerantie, wat staat daarover in het woordenboek van 1925: ‘ verdraagzaamheid wegens andersdenkenden’. Dat vind ik een mooie omschrijving. Oh, als dat toch eens zou kunnen dat mensen dit zouden uitvoeren, dan zou het leven van velen van hel in paradijs veranderen. Maar gezien de aard van de mensheid, de voorbeelden in de geschiedenis denk ik niet dat dat overal zal gebeuren. Hopelijk op kleine plekjes wel. Zoals zo vaak ben ik dan zo dankbaar dat ik hier geboren ben na de oorlog. Dat is puur geluk hebben. Dus dan zou het bijna ‘ misdadig’ zijn om niet te genieten van het goede, niet vrolijk te zijn nu de zon schijnt. Maar helaas werkt ons brein soms anders dan we willen en zo blijft er voor ieder mens iets te verlangen. En misschien hebben wij als mens dat gewoon nodig voor onze ontwikkeling. Maar toch, onbezorgd plezier hebben, is dat niet één van de grootste genoegens die we kunnen hebben? Ik wens je de komende tijd verschillende momenten van onbezorgd plezier.

vorm

het verbaast me iedere keer weer

de woordenstroom die blijft komen

wat is er toch oneindig veel mogelijk met het alfabet

het verbaast me iedere keer weer

je beschrijft niet alleen de wereld om je heen

maar ook de wereld binnenin je

de woordenstroom die blijft komen

het verbaast me iedere keer weer

Dit rondeel schreef ik ter afsluiting van de schrijfcursus. Zoveel verschillende manieren van schrijven hebben we uitgeprobeerd en ik vond het heerlijk. Genoeg stof om thuis ermee verder te gaan.

lezen

Sommige weten dat ik al jaren kaarten spaar van lezende vrouwen. Ze zijn er van eeuwen terug ( de afbeeldingen op schilderijen bijvoorbeeld) maar er zijn ook zeer recente. R.S.Berner heeft een leuke serie gemaakt en dit is er een van. Ik had vandaag kunnen zitten lezen maar ben met een vriendin op de fiets naar het strand geweest, heerlijk met die wind ( en een elektrische fiets). Maar wie weet komt het binnenkort zover dat ik ergens op het gras ( ik heb vers speelgras gezien achter de Spaarndamseweg) zo ga liggen lezen. Maar niet zo lang als deze dame, dat is meer iets voor onze M. in de vakantie.

herdenken

Gisteravond hebben Ton, Annemarie en ik mee gelopen in de stille tocht over de Vrijheidsdreef naar het oorlogsmonument. Schoonzus Hennie was er ook. Zij was ook naar de inhuldiging van het Joodse monument geweest en we verbaasden ons erover waarom pas 70 jaar na de bevrijding deze Heemsteedse inwoners weer een naam hebben gekregen in hun oude woonplaats.
Opvallend veel jonge ouders met kinderen liepen mee en ontroerend vonden wij een meisje dat een bermboeketje had gemaakt om bij het monument neer te leggen. En gedurende de hele plechtigheid bleven zij ook allemaal stil. Hulde voor de kinderen en hun ouders.
De naam van Ton zijn oom Geer was nu, dankzij al het werk dat Ton heeft verricht om die oom te rehabiliteren, bijgeschreven op de lijst van oorlogslachtoffers.

En gisteravond thuis heb ik een prachtige documentaire bekeken over de Joodse goochelaar Ben Ali Bidi die in 1943 stierf in Sobibor. Door het gedicht van Willem Wilmink, ontroerend voorgedragen door Joost Prinsen, ‘ kende’ ik hem al een beetje.

Het portret van één mens maakt vaak de wanhoop en ellende waaraan mensen lijden en hebben geleden beter inleefbaar dan grote getallen op schrift. Dat werkt zo bij de bootvluchtelingen van nu en de slachtoffers van de aardbeving in Peru. Met getallen kun je je niet identificeren, met mensen wel. Dan kun je denken: stel dat ik dat met mijn gezin zou mee maken. En dan dank ik ‘ God op mijn blote knieën’ voor het wonen hier en nu. Dat danken doe ik ’s avonds in bed voor het slapen gaan en nu ik het zo schreef denk ik: dat ‘God danken op je blote knieën’ komt waarschijnlijk van het vroegere avondgebed dat katholieken voor het slapen gaan aan de kant van hun bed deden ‘op blote knieën’. Maar mijn knieën kunnen dat al lang niet meer aan en och, het gaat toch om de gedachte, niet om de uitvoering.

oud rood is niet lelijk

Nu ik de schrijfcursus in Noordwijkerhout doe, neem ik iedere vrijdag een fikse bos tulpen mee naar huis. Vorige week dubbele rode tulpen. eigenlijk te zwaar voor hun stelen, maar ik vind die hangende tulpen mooi. Ook op de grond stond een bos en toen ik de andere twee vazen met uitgebloeide tulpen had leeg gemaakt ( niet weggegooid de tulpen want ik wilde ze nog fotograferen) dacht ik: deze op de grond laat ik nog even staan. Vrijdag nam ik papegaaientulpjes mee maar die waren nog helemaal in knop. Kijkt Ton de volgende dag naar de tulpen en zegt: ‘die tulpen zijn wel heel snel uitgekomen.’ ‘Nee Ton, dat zijn de oude van vorige week’.

Met die oude tulpen ben ik op het aanrecht lekker bezig geweest. Met een rode lap erachter, eronder, oude restjes kip ertussen voor een fotoproject en daarna gingen ze echt in de afvalbak. Mijn dank was groot. Wat moet je met oude tulpen, zullen sommige misschien denken. Nou, ze mooi neerleggen en dan op de foto zetten. Misschien wordt het later een felicitatiekaart of … waar ik het maar voor wil gebruiken. Ziet er dan zo uit.

haiku

kauwen die zweven

de wind laat bewegen

al wat niet star is

m’

Vanmorgen tijdens de schrijfochtend gingen we even naar buiten om de natuur rondom in ons op te nemen. Daarna gingen we er een haiku over maken. Mijn pen vloeide lustig voort en er kwamen er nog twee uit:

vroegelingetjes

tussen de grijze stenen

rillend van de kou


kleurige velden

een horizon vol groenen

en mussengetjilp

m’

« Previous Entries