storm

Stormachtig was het vandaag. We zagen een mevrouw van haar fiets geblazen worden, een ander die maar niet vooruit kwam. De garagedeur kreeg ik bijna niet open ( heel hard omhoog duwen) en daarna dicht ( heel hard omlaag duwen).

Dit was geen storm in een glas water. Of ergens de stormklok heeft geluid weet ik niet. Misschien doen ze dat allang niet meer. Stormenderhand heeft de electronica dat overgenomen. Ik ben vandaag niet aan zee geweest dus heb niet kunnen zien of er een stormeb was, een zeer lage eb veroorzaakt de de storm. Of er de stormbal is gehesen weet ik dus ook niet

Ik heb ook geen idee of er nog ergens stormjagers gebakken worden. Dat zijn oliekoeken die vroeger door de burgers op commando werden gebakken. Op wiens commando? Geen idee. Ik lees het in een oude Van Dale uit 1925.

Verder heb je nog een stormkat, stormklok, stormladder, stormlat en stormzeil. In het water hebben we stormvis (een Noordkaper), stormvloed en daarvoor een stormvloedkering.hoog in de lucht zweeft de stormvogel en ziet een kleinere soort, de stormzwaluw.

We weten ook dat wie wind zaait, storm zal oogsten. Maar wie zou de wind hebben gezaaid die vandaag opkwam als een storm? Daar kan dan de rekening van de stormschade heen.

schoonheid ouderdom

Tulpen in de knop en net uit, leuk maar niet boeiend. Maar dan, als ze volrijp worden en daarna wat gaan aftakelen, dan pak ik mijn fototoestel en bekijk ze van heel dichtbij en zet ze, veel, op de foto. Deze keer heb ik achter de vaas een zwarte plaat gezet et voilà!

langs het strand

Een mens moet zo mogelijk elke dag naar een liedje luisteren, een goed gedicht lezen, een mooi schilderij zien en een paar zinnige woorden uiten.”

Dat zijn niet mijn woorden maar die van Goethe en ik ben het met hem eens. Ik doe mijn best om het ook te realiseren en als je in plaats van gedicht ook een stuk proza mag lezen en voor een schilderij ook een mooie foto mag bekijken, dan voldoe ik bijna aan het profiel. Inderdaad, die zinnige woorden, daar kan het nog op mis gaan. Maar maandag langs het strand wandelend met Marlies kwam er veel zinnigs uit onze monden. Onzinnigs trouwens ook, een mens moet tenslotte ook een paar keer per dag zien te lachen.

Wat is het toch heerlijk langs de zee te lopen en je hoofd leeg en je hart vol te voelen lopen. Denk daarbij nog aan een kop koffie met wat lekkers na afloop en je snapt dat wij het naar onze zin hebben gehad. Maar dat is altijd met Marlies en de andere vriendinnen van de kweekschool. We kennen elkaar over twee jaar vijftig jaar. Dan hoef je niet veel meer aan elkaar uit te leggen. Dan geniet je gewoon van het samenzijn en nu van de meeuwen en de zee. Klik op de foto’s om ze te vergroten.

zwaartekracht

Gisteren las ik in het gedicht “ Tussen ijstijden” van Judith Herzberg de prachtige openingszin: ‘ Wij hebben ieder onze eigen zwaartekracht’.

Een zin die de laatste tijd zo van toepassing is op onze familie, zowel aan ‘ mijn kant’ als die ‘ van Ton’. We zitten nog volop in het verdriet van Mink maar al heel lang speelde in ons hoofd en hart mee de verslechterende gezondheid van onze neef Arnold. We leven mee met hem en Mirjam, en hun familie die zich ook moet voorbereiden op het laatste afscheid. Hoe doe je dat? Ieder op zijn eigen manier, dat is wel gebleken. De een wil een arm om zich heen, de ander niet. De een wil erover praten, schrijven, de ander niet. Ieder doet het op de eigen manier, ieder met zijn eigen zwaartekracht. En ieder met zijn eigen veerkracht. Gisteren namen Ton en ik afscheid van Arnold en dat was zo onwezenlijk. Je knuffelt en kust, zegt nog wat, gaat nog even terug voor een knuffel maar dan ga je en blijft hij achter voor de anderen die afscheid komen nemen. Wat een geweldig sterke vent en wat een geweldige sterke vrouw. Wat een geweldig stel. En dan speelt toch altijd weer die niet te beantwoorden vraag: Waarom nu al? Ze hebben het zo goed samen. Maar dit zijn zinloze vragen want er is geen antwoord op. Het enige antwoord kan zijn: als je ons nodig hebt, we zijn er.

belangrijk

Wat is het toch belangrijk als je lieve, goede mensen om je heen hebt, vooral als het leven tegen zit. Ze nemen je even op sleeptouw zodat je weer uit de ‘ modder’ getrokken wordt en je weg verder kunt vervolgen. Ik heb zulke mensen om me heen en hoop dat ik ook voor anderen zo kan en mag zijn. Buiten helpt het mee dat de lente komt en de bollen ons tegemoet kleuren. En ons bezoek vrijdag nam een grote bos witte tulpen mee die voor het raam staan te pronken in de bloempot die altijd bij mijn moeder voor het raam stond.

Gisteren heerlijk met mannen en vriendinnen koffie gedronken, bijgepraat, naar het museum Flehite geweest en daarna geluncht wat niet helemaal vlekkeloos verliep ( wat het eten betreft). Het eindigde enigszins hilarisch. Vriendin E. bestelde een dubbele espresso en we wisten niet wat we zagen toen de ober twee kopjes espresso bovenop elkaar voor haar neerzette. We hebben ook daar maar om gelachen. Verder een heerlijke dag om aan terug te denken, net als vandaag maar daarover morgen meer. Ik wens ieder ook zulke dagen met zulke mensen om je heen toe.

spreuk

Soms is het heerlijk door allerlei uitspraken van anderen te bladeren en vanmorgen pikte ik deze eruit van Mark Twain:

Vriendelijkheid is de taal die doven kunnen horen en blinden kunnen zien.

verwondering

Gistermorgen fietste ik zonder mijn vaste schrijfgezellin I. naar Haarlem voor het schrijfcafé.Toen ik in de Hout fietste dacht ik:’ ik ga terug’, maar mijn benen fietsten gelukkig door en achteraf was ik blij dat ik gegaan was. Het thema was ‘ verwondering’, een geliefd thema van mij. Door verwondering komt bewondering en dat roept op tot bescherming van het kwetsbare. Daarom was ik zo graag natuurgids.

Aristoteles heeft geschreven: ‘Verwondering is het begin van alle wijsheid‘. Dat denk ik ook. Als je je verwondert zie je iets als het ware voor het eerst echt. Je bekijkt het van alle kanten, denkt erover na en al doende komt er inzicht.
Dat vind ik zo mooi om te zien bij kleine kinderen. Alles is nieuw voor ze. Onbevangen gaan ze overal mee om en zien nergens kwaad in totdat ze dat wordt geleerd.

Tafelgenote Linda H. schreef gisteren ( en wij mochten het overnemen):’ Verwondering impliceert een openheid. Openheid maakt kwetsbaar. Open om je te laten raken’. Mooi gezegd en iets om over na te denken.

Verder hebben we allerlei schrijfopdrachten gedaan en toen ik naar huis fietste voelde ik me van binnen lichter dan op de heenweg. De weegschaal wees aan dat de rest nog even zwaar was.

zorgeloze ruimte

Met verdriet in verschillende gezinnen om ons heen zou je willen dat het onderstaande gedicht werkelijkheid voor hen kon worden.

Hoe
als je je
met zorgeloosheid
kon omringen
en dat dat
je ruimte
was

Bert Schierbeek

avondluchten

Vanaf vier hoog hebben we weer zulke prachtige avondluchten in het westen gezien. Ik heb ze wel iets meer contrast gegeven, maar verder er niets aan veranderd. Je denkt soms: nu heb ik ze we allemaal gezien, de kleuren en vormen, maar iedere keer roepen we weer:’ oh, kijk eens wat mooi!’. Klik op de foto om hem vergroot te zien.

weer terug

Ik ben er weer, maar niet zoals voorheen. We hebben met elkaar als familie, maar ook met alle vrienden en vriendinnen van Mink, zijn ouders en zus afscheid van hem genomen. Eerst thuis in Brummen en daarna met een indrukwekkende plechtigheid en zijn begrafenis in Zutphen. Zoveel verdriet van al die jonge mensen die zo bruut met de dood zijn geconfronteerd. En van zijn ouders en zus, de familie en alle vrienden.

En dan moet je weer terug naar het gewone leven maar dat gaat niet gewoon. Je zit zo vol verdriet, vermoeidheid. Gisteren heb ik een rondje in de buurt gelopen met mijn fototoestel, gewoon om de geest te verzetten. Ik maakte o.a. twee foto’s van een treurwilg. De ene foto laat zien hoe ik me voel als ik eraan denk dat we Mink nooit meer zien en kunnen knuffelen. De andere laat zien wat er met je gebeurt als je over hem praat en als we elkaar leuke dingen over hem vertellen.