Vorige week zondag was ik heel vroeg mijn bed uit want een foto-opdracht luidde: leg het vroege morgenlicht vast langs het Spaarne. Nu is het Spaarne best lang, maar A. en ik besloten in Haarlem-Noord, bij de Drostefabriek te beginnen. Laten daar nu ook mijn kinderen en schoonkinderen wonen. Dus speciaal voor hen een kleine impressie vanaf die plek. Geen gekke plek om te wonen, dat blijkt wel weer. Klik op de foto’s om ze te vergroten.
Het water zucht
zijn golven rollend aan land,
het zand is snijdend en schelpen
krassen in raspende windvlagen
meeuwen klagen.
En toch, het is
stil
op het strand
Josée Algra
uit: ‘ tegen de teerhuid’
Als iemand anders het zo mooi kan verbeelden in woorden, dan hoef ik er alleen een foto aan toe te voegen. Gemaakt onlangs in Katwijk ALS JE IN EEN BOOM WOONT
Als je in een boom woont moet je bidden
en hopen dat een hevig onweer losbarst
dat als een gek tekeer gaat in je takken
tot je neerploft in het zomerharde gras.
Als je rijp bent doet vallen weinig of geen pijn.
Alleen het wachten kan wat langer duren,
het zoet en onbeweeglijk blijven liggen
tot een wesp zich een smakelijk gat vreet
in het vlees van je peervormige hart.
Wie rijp is moet ook de gevolgen durven dragen.
Paul Snoek
Dit is eens een ander soort herfstgedicht en ik vind het een heerlijk gedicht om te (her)lezen. Door de titel word je direct al op het verkeerde been gezet. Ik zag een boomhut voor me en een mens erin, maar nee, het kan ook overdrachtelijk gelezen worden, tot aan die wesp. Maar ik zie het helemaal voor me, voel het mee, geniet ervan.
Vorige week met Folkje op fototour geweest in Haarlem. Ik had voor de fotocursus een opdracht: zoek abstracte beelden in een ‘ gewoon’ beeld. Dat is een opdracht naar mijn hart omdat ik vaak eerder het detail zie dan het grote geheel. Zo waren we ieder op onze eigen wijze heerlijk bezig.Foto’s hebben we nog niet uitgewisseld, dus Folkje heeft nu een voorproefje. Alle foto’s zijn in Haarlem gemaakt, op één na. Die is gemaakt in het Brabantsmuseum en is een deel van een glaskunstwerk van Pieke Bergmans. Wil je weten wat waar gemaakt is en wat het is, laat het maar weten.
Mist in de vroeg morgen als ik op pad ga.
Bus te vroeg, ik te laat, half uur wachten. Geplande trein haal ik dus niet meer. Even naar Carla in Den Bosch bellen dat het later wordt. Trein in Haarlem vertraging dus ik haal hem wel. Ik moet overstappen in Sloterdijk, altijd de halte na Haarlem. Erg druk in coupé en kan dus niet naar buiten kijken. Buiten ziet het het anders uit dan anders. Waar zijn de andere perrons? Die zijn er niet en als ik omkijk zie ik de suikerfabriek van Halfweg. Nu haal ik dus zeker mijn trein niet. Maar dan zit ik eindelijk in de goede trein, alleen die gaat niet verder dan Boxtel vandaag. Is Boxtel nu voorbij of voor Den Bosch? Ik heb geen idee. Maar gelukkig komt er een reisschema op de muur en zie ik dat het erna ligt. Ik zit ontspannen naar buiten te kijken, te lezen in het altijd weer herleesbare ‘ intimiteit onder de melkweg’ van Herman de Coninck, te schrijven en af en toe mijn ogen te sluiten. Enkele keren schreeuwt een man ‘ houd je mond, dit is een stiltecoupé‘ maar hij is de enige die lawaai maakt. Gelukkig moet hij er bij de volgende stop uit.
In Den Bosch staat Carla me al op te wachten en gaan we naar het Noordbrabants Museum voor o.a. de tentoonstelling’ gezinnen XXL’ over hele grote gezinnen in Nederland toen en nu. Leuk om te zien en interessant de verhalen van de kijkers die zij aan elkaar vertellen en die ik schaamteloos afluister. Maar echt genieten deed ik in de zaal waar het werk van Pieke Bergmans tentoongesteld werd. Prachtig glaswerk dat geïntegreerd werd in ander materiaal, heel bijzondere vazen die zacht lijken maar gehard zijn. Wandmeubelen van gehard schuim en enorme lampen van plastic die zacht en hard zijn en op tulen jurken lijken en nog meer. Ga maar kijken, het is de moeite waard. Omdat we nog andere plannen hebben verlaten we het museum en maak ik nog even een foto van een vos die zijn jong in de armen houdt. Zo menselijk doet het aan.
Dan gaan we in de heerlijke tuin van Carla lunchen en bijpraten in de warme septemberzon. Als ik zeg dat ik de trein van vier uur terug wil hebben zegt Carla dat dat niet gaat want het is al vier uur geweest. Maar dan zit ik toch om half vijf in de trein en gaat de terugweg helemaal goed. Een heerlijke dag.
Zo lekker op het balkon in de zon, of in de schaduw, ik kan kiezen, zit ik wat te spelen met woorden in de vorm van ‘ elfjes’. Geen sprookjesfiguren maar een dichtfiguur die vooral leuk is om met kinderen te doen die nog nooit een gedicht gemaakt hebben, maar ook een volwassene kan er plezier aan beleven. Elf slaat op het aantal woorden en het is leuk om te doen, probeer het maar eens.
Langzaam
gebeurt het
om mij heen
groen wisselt van kleur
herfst
herfst
kastanjes zoeken
ik houd ze
verborgen in mijn zakken
strelend
strelend
en kijkend
hoe de dauw
een gewoon web betovert
glinsterend
glinsterend
de ogen
van deze vrouw
bij de eerste herfstgeur
heimwee
Toen ik onlangs in het boshuisje van E. was, zag ik tijdens een wandeling een prachtige, grote libelle boven het water zweven. In stilte zei ik: ‘ ga op dat houtje zitten dan kan ik een foto van je maken’. En jawel, zij, maar dat wist ik toen nog niet, ging erop zitten. Het lange achterlijf werd gekromd en verdween deels onder water. Zij was eieren aan het leggen, dat wist ik toen ook nog niet. En haar naam? Die heb ik door hulp van Ibo gekregen: het vrouwtje van de ‘ bruine glazenwasser’ ofwel Aeshna grandis. Even leek het erop dat het een heel zeldzame soort was, maar nee, hij komt vrij algemeen voor in vennen in een bosrijke omgeving. Zij jagen op andere insecten, zelfs vlinders en kleinere libelles. Van je soort moet je het maar hebben. Ze zijn actief van juni tot in oktober. Vrouwtjes zetten na de paring hun eitjes af in dode of levende planten of in vermolmd hout of ander zacht materiaal. De eerste winter wordt als ei doorgebracht. Dan komen ze in juni tot september uit het ei. Ze leven ongeveer twee jaar. Nieuwsgierig geworden? Hier is ze dan. Klik erop om haar vergroot te zien.
Afgelopen week met de WUMMAH-vriendinnen naar Katwijk gewest. Vorig jaar is het ons zo goed bevallen in een huisje op het strand, dat we weer gegaan zijn. En volgend jaar weer gaan. Alle drie hebben we een man die niet van zand tussen zijn tenen houdt, dus maken we gebruik van deze kans om met elkaar van zonsopgang tot zonsondergang te genieten van het strand, de zee, de luchten. En van elkaar natuurlijk. En de lekkere wijn en hapjes. En het diner dat vanuit het naastgelegen restaurant bij ons thuis geserveerd wordt. En dan zitten wij daar toch een partij te genieten, we raken er gewoon niet aan gewend, zo heerlijk is het. We zijn op de fiets erheen gegaan, hebben in de omgeving door de duinen gefietst, zijn met de bus naar Leiden geweest en hebben natuurlijk langs het strand gelopen met ons fototoestel. Ik moet nog meer dan de helft van de foto’s bekijken, maar bij deze kun je alvast even meekijken. Van de week wisselen we de foto’s uit, dus ik ben heel benieuwd naar die van de anderen. Allemaal hebben we foto’s met koffie en gebak, wijn en hapjes en zee, heel veel zee. En Ton is met zijn vriend Ad uit biljarten geweest, ook met een hapje na. Is met zijn dochters een avond uit geweest, dus ook hij heeft een goede week gehad.
Als je ze vergroot wil zien, klik op de foto.
En terwijl ik aan zee vertoef denk ik nog even terug aan de papiertentoonstelling in Rijswijk vorige week. Het werk dat op mij de meeste indruk maakte was ‘ Entaille’ van Mathilde Roussel. Het was net of er grote lappen leer aan de wand hingen waarin op allerlei manieren was gesneden/geknipt. Niet te geloven dat het papier was als je het zo zag hangen.
Wat ik zo bijzonder van het werk van Helene Briels vond was dat het er zo simpel uitzag maar dat het effect betoverend was. Iedere keer als je vanuit een andere hoek naar het werk keek, werden de kleuren anders. En het geduld dat zij gehad moet hebben om al die kleine vormen te maken en vast te zetten en onderwijl het grote geheel in de gaten moest houden. zo knap.
Om te beginnen een prachtige haiku voor alle vogeliefhebbers en poëziegenieters. Die laatste komen vandaag nog en keer aan bod.
Beide gedichten zijn van Willem Hussum.
een valk staat in gebed
boven het maaiveld
de prooi verhoort het
En omdat ik volgende week weer met het WUMMAH in een strandhuisje op Katwijk zit een zeegedicht.
zet het blauw
van de zee
tegen het
blauw van de
hemel veeg
er het wit
van een zeil
in en de
wind steekt op
Benieuwd hoe het ons dit keer gaat bevallen. We hebben er in ieder geval alle drie enorm veel zin in.
~