ogenblikstemming

We horen en lezen geregeld over ontspoorde Marokkaanse jongens. Maar natuurlijk zijn er ook andere. Vandaag kwamen de kledingkasten van Ikea en die werden gebracht en in elkaar gezet door medewerkers van dat bedrijf. Een van de twee was een jonge Marokkaanse jongen en zelden heb ik zo’n beleefde, goed opgevoede jongeman ontmoet. Heel beleefd, heel leergierig en bescheiden. Dat wilde ik even kwijt want zoals het altijd gaat, de slechten halen het nieuws en de overgrote meerderheid aan goede mensen, daar hoor je niets over.

Ons nieuwe  huis wordt met de dag mooier. Vandaag was klaar: alle vloeren, de kledingkasten op Ton zijn ‘bezemkast’, de inloopmat, een groot deel van het tegelwerk in de keuken. Nu nog het laatste schilderwerk, het hang-en sluitwerk en nog wat losse klussen. We kunnen niet wachten tot de verhuiswagen komt, maar zullen het wel moeten. Dus de komende week nog dagelijks heen en weer rijden en dan gaat het grote uitpakken beginnen.

Vandaag had ik een spijbeldag en ben naar Rotterdam gegaan met de trein. Mijn vrije reis lag nog op me te wachten en de tentoonstelling waar ik heen wilde was verlengd, dus op naar Boymans van Beuningen en het werk van Brancusi, Rosso en Man Ray. En het was de moeite waard. Hoewel, zoveel moeite is het niet. Ton zette me bij het station af, ik was natuurlijk veel te vroeg want die vrije reis moet nu via de automaat worden opgehaald en dan moet ik even oefentijd hebben. Maar het was nog simpeler dan de beschrijving. Koffie, oude bekenden tegenkomen, een tijdschrift kopen en in de trein stappen en in Rotterdam uitstappen. Geen moeite dus.

In de trein las ik ‘Quest historie’ over het ontstaan van de twee minuten stilte die wij op 4 mei in acht nemen. Wij hebben dat van de Engelsen overgenomen. Die eren al vanaf 1919 de slachtoffers van de eerste wereldoorlog ( ik kan het gewoon niet met hoofdletters schrijven). Zij doen dat om elf uur, op de elfde van de elfde maand omdat op dat tijdstip in 1918 een einde kwam aan de oorlog. Bij ons werden in 1946 spontane stille tochten gehouden en was een deel van de bevolking twee minuten stil. Maar er kwam behoefte om het officieel te maken en na geharrewar over het aantal minuten hakte de Commissie Nationale Herdenking de knoop door en zo wordt er sinds 1948 op 4 mei ’s avonds om acht uur twee minuten stilte betracht door heel het land. Maar waarom dat ’s avonds om acht uur is, dat staat er niet bij. Misschien omdat (bijna) iedereen dan thuis is na het werk?

In Rotterdam aangekomen natuurlijk foto’s gemaakt van het station en omdat ik ook voor het museum te vroeg was heb ik in het restaurant wat tulpen die op tafel stonden op de foto gezet. Grappig, ook hier tulpen om me heen.

EEN FOTO

Van die razzia’s zijn foto’s:
Jonas Daniël Meijerplein,
waar de Duitse militairen 
joden
aan het treiteren zijn.

Een bange man met keurige schoenen,
lange jas en vlinderdas,
wordt over het plein gedreven
of het daar een veemarkt was.

Drie Duitse soldaten staan er
met een spottend lachje bij
en daar kijkt een vierde Duitser,
misschien toch beschaamd, opzij.

Stel je voor je zag die foto
van de man met vlinderdas
en je zou opeens ontdekken
dat het je eigen vader was.

Soms moet ik er ook aan denken
hoe het die andere zoon vergaat,
die ontdekte: kijk mijn vader
is die lachende soldaat.

Willem Wilmink

Hier hoef ik niets aan toe te voegen. Schitterend weergegeven door Willem Wilmink.

Ik dacht dat ik een aardig oog had voor de bijzonderheden van de natuur, maar ik heb mijn meester gevonden in Ibo.’ Mik, heb je die baltsende buizerds gezien?’ ‘ Nee.’ ‘Heb je die eend met zeven jongen gezien?’ ‘ Nee.’ Heb je die groep puttertjes gezien die ’s morgens hier op de struiken zit?’ ‘ Nee’. ‘ Heb je de rupsen in de spinsels van de stippelmot gezien hier in de struiken?’ ‘Nee.’ Maar gelukkig zie ik het door Ibo wel en hij stuurt er zelfs foto’s van door. Hij neemt bijna afscheid van het park hier en ik zal hem, en heel erg ook Ivonne missen.
klik op de foto’s om ze vergroot te zien. de foto’s zijn van I. Tamminga.

Gisteravond mailde hij :

Gisteren zag ik mijn eerste 2 boerenzwaluwen en 1 huiszwaluw over het
bungalowpark vliegen. Ook zag ikgisteren een kneu voor onze bungalow en 2 putters en in de sloot hier bij het huis een aalscholver en eenkoppel krakeenden.
Vanmorgen zat er op de boom staand voor jullie parkeerplaats een halsbandparkiet, luid roepend naar en met de vogels in de kooi.  Dit is weer genieten!!!

Hij kijkt ook dagelijks op Fluweelbloem en noemde het in zijn mail ‘juweelbloem’. Compliment vind ik. Ik hoop dat het samen vogelen hier er nog van komt, anders doen we dat als we verhuisd zijn rond Heemstede. En in die tussentijd geniet ik van het fietsen langs het zo bijzonder ruikende fluitenkruid. Dat is een van mijn favoriete bermbloemen, vooral samen met de zuring. Wat is er toch veel moois vlak om ons heen. Inderdaad, dat is genieten.