ogenblikstemming

Gisteren was ik weer even naar het strand gefietst en daar zag ik een boeiend schouwspel. Een man met een jong Fries paard probeerde dat vertrouwd te maken met het water. Ernaast stond rustig een ander zwart Fries paard met een jonge vrouw erop. Heel rustig ging de man steeds weer met het paard naar het ‘ pierenbadje’, maar het paard vond het doodeng en deinsde iedere keer weer terug, maar met bemoedigende klopjes en woorden wist de man het paard zover te krijgen dat het het water in ging en er later zelfs doorheen liep. Toen gingen zij naar de echte zee en het tweede paard bleef er steeds naast staan. Ook daar moest de man heel veel bemoedigen en steeds weer proberen het paard de zee in te krijgen en ook dat kreeg hij voor elkaar. Het was zo’n mooi gezicht dat dat toch al grote paard dat zoveel sterker was dan de man zoveel vertrouwen in de man stelde dat het ging doen wat hij wilde: het zeewater in. Van een mevrouw hoorde ik dat het zeeewater goed is voor de voeten van deze Friese paarden omdat zij vaak ontstekingen hebben onder de ‘ sokken’.

Dit zijn van die kleine cadeau’s die je lang bijblijven. En hoe prachtig is het te zien dat mens en dier elkaar zo vertrouwen. Maar dat zag ik ook met een klein meisje en haar moeder. De moeder leidde het meisje ook steeds iets dichter naar het water toe, net zolang dat zij niet meer naar achteren wilde als er een golf aankwam, maar er juist naar toe stapte. Prachtig om te zien dat vertrouwen  opgebouwd kan worden: met liefde en geduld.

Maar mijn oog zag meer, zoals de schittering op het water tegen de zon in en hele kleine doorschijnende blubberachtige ovaaltjes op het strand. De onderkant was plat, de bovenkant half rond. Ik heb zo maar het idee dat het jonge kwalletjes zijn die aangespoeld zijn. Ik zag ze in verschillende maten, de grootste was zo’n twee centimeter. Vandaag geen strand maar rond het huisje en dat was maar goed ook want er kwam visite langs. En nu is de zon weg en ik achter de pc. Maar niet lang want onze buurtjes komen zo op de borrel en de hap. Geen slecht weekend he?

Vanmorgen alles heerlijk op mijn gemak gedaan. Ook het lopen langs de zee deed ik in een heel langzaam tempo want er is  zoveel te zien al lijkt het misschien op het eerste gezicht niet zoveel. Maar alleen al het zien van wat scholeksters die bij elkaar op een droog stuk staan, rustig op 1 poot wat voor zich uit staat te dutten. En dan zie je dat de vloed langzaam opkomt en het droge stuk steeds minder droog wordt. Wat zullen ze doen? Er vliegt er een op met een heel leuk geluid. Ik ken het ‘ tepiet tepiet’, maar dit had ik nog niet gehoord: prrrrrrrrrIEIEIET. Ik had een boekje mee moeten nemen om het direct precies op te schrijven. Nu is het uit mijn herinnering en ik weet dat die soms de werkelijkheid iets anders weergeeft dan die is. Maar zo ongeveer klonk het wel. En toen moest ik lachen want de andere scholeksters wilden naar het drogere stuk maar inplaats dat ze gewoon een paar stevige stappen zetten, ze hebben best lange benen, hipten ze naar voren en het was net alsof ze dat op 1 been deden, net als wij vroeger deden. Maar ik stond te ver weg om het echt te kunnen zien. Maar volgens mij is het gewoon zo. En om hen heen kwamen steeds meer van die verrukkelijke kleine sneldribbelende drieteenstrandlopertjes. Het is net of die altijd in beweging zijn, maar dat is niet zo. Zij kunnen ook heerlijk met elkaar even lekker staan te dutten. Er is er dan altijd wel een die oplet of er geen gevaar dreigt. En dan een kreet en zijn ze zo op de wieken en weg om even verder weer neer te strijken. Vogeltjes waar je naar blijft kijken.

Dat doe ik ook naar al het aanspoelsel op het strand. Er liggen hier al weken heel veel scheermessen en meestal zijn die redelijk groot als je ze vindt. Als het water er overheen gaat met kleine golfjes dan krijg je zo’n mooi beeld.
Maar nu lagen er ook heel veel kleintjes op het strand. Die zullen dus nooit volwassen worden. Ik heb er een, niet eens de kleinste, op mijn vinger gelegd om de grootte te duiden. Voor mij liggen er geen bijzondere schelpen die ik nog niet heb, maar mijn oog blijft erover glijden. En stopt dan vaak bij het vele, vele plastic dat op het strand ligt. Mooi voor een foto maar het zou hier natuurlijk niet moeten liggen. Net als al die flessen, blikjes en stukken plastic in de sloten hier in de buurt ( en overal vrees ik). Ik moest opeens denken: veel mensen behoren tot een verwerpelijk soort. En dan ‘ ver-werpenlijk’ en ‘ verwerpelijk’  ineen. Hoe haal je het toch in je hoofd om je lege spullen maar gewoon in de natuur ( of op straat) te gooien. En dan is het helaas ‘ goed voorbeeld doet volgen’, want het zijn geen kleine kinderen die deze spullen gedronken hebben.

klik op de foto’s om ze vergroot te zien

Als laatste heb ik staan te genieten van een klein knulletje dat vol verwondering keek naar het zand dat door zijn handen gleed, keer na keer. En hoe hij vol aandacht zijn kleine vondsten bekeek en aan zijn vader liet zien. Heerlijk om dat gade te slaan. Daarna ging ik weer terug naar ons buitenhuisje want daar wachtte een was en afwas, en ook van die heerlijk wapperende was zat ik te genieten: met een goed boek en een kop koffie . En ik voelde me rijk, heel rijk.

Els schreef laatst dat ze op zoek was naar een gedicht over verhuizen en dat ze dat nog niet gevonden had. Laat ik nu gisteren op bladzijde 1060 van de dikke bundel 19/20 samengesteld door Gerrit Komrij er een vinden. Jellema beschrijft zo goed wat er met jou en je huis gebeurt voor het moment van verhuizen daadwerkelijk is aangebroken. Ik heb wat zitten kijken naar de laatste zin en ik denk dat de ‘ ik’ eigenlijk er graag vandoor wil gaan, weg uit dit huis en mogelijk weg van de bewoners (we waren als meubels nog bijeen) en zich ervoor schaamt. Hij heeft zijn schoenen al aan om op te staan en weg te gaan. Hij is er helemaal klaar voor. Maar mogelijk is er een hele andere interpretatie mogelijk, dat is het leuke van lezen: ieder leest er het zijne in en dat mag, is juist goed.

DE LAATSTE AVOND IN PASOP

Wie gaat verhuizen heeft zijn huis,
nog voor hij gaat, al hier en daar verlaten;
ik zag toen we aan tafel zaten
de eerste onbewoonde kamerhoeken,
op de plavuizen schaduwen als gaten,
waarin afwezigheid begint die later
het hele huis op slot zal doen.

We waren als de meubels nog bijeen
en op de door gewoonte aangewezen plaatsen.
Ook in wat we bespraken vielen gaten
als in te vaak gewassen keukendoeken.
We aten goed en prezen wat we aten.
Onder het witte laken op de tafel
zag ik beschaamd om elke voet een schoen.

C.O.Jellema

Hopelijk is de verbinding nu beter. Ik las net in de mail dat internet is ‘ afgeknepen’ vanweg de top in Den Haag. Maar het is een frisse zaterdagmorgen, de was draait, Ton is naar de Kerklaan en wat boodschappen doen, dus heb ik alle tijd om verder te gaan met mijn verslagje.
Natuurlijk wil je weten hoe oud die bomen ongeveer waren toen ze omgezaagd werden. Het doet me toch altijd pijn in mijn hart om een  boom omgezaagd te zien worden. Zoveel jaren zoveel moeite gedaan om zo groot te worden en dan ben je opeens niet meer nodig of een sta in de weg en dan wordt de zaag in je gezet en word je op een hoop gelegd bij je lotgenoten. Dan ben ik blij dat ik er toch wat moois van probeer te maken met mijn foto’s, om ze toch een beetje glorie terug te geven. Deze boom die N. hier telt is rond de vijftig jaar geworden.

En zie je de gevangen vogels in de jaarringen? Ze hadden zo graag willen uitvliegen, maar zaten vast. Nu kunnen ze in ieder geval nog wat van de buitenwereld zien. Ja, mijn fantasie kent geen grenzen. Gelukkig heb ik die door kunnen geven zodat o.a. onze A. de leukste kinderverhalen kan bedenken.
Ook zie ik altijd van alles. Zoals hier, je ziet bijna niet waar de schaduw begint en de tak eindigt.

Misschien hebben jullie wel eens een Nautilus (in het Teylermuseum zijn prachtige) gezien of afbeeldingen. Die hebben binnen hun schelp prachtige windingen. Henriette Kors heeft zich daardoor laten inspireren en maakte in 2012 in het duin een kunstwerk dat heel verrassend is. Van buiten lijkt het een soort bunker, maar als je dan naar binnengaat, word je verrast door het innerlijk. De zee bovenop het duin en de schaduwen van de bomen spelen met de golven en andersom. Helaas hebben vandalen een groot stuk afgebroken zodat de eerste spiraalronding verdwenen is. Maar er is gelukkig nog genoeg om van te genieten. Kijk maar mee. En ben je in de buurt van Noordwijkerhout, ga het duin in en geniet van al het moois en het onverwachte wat je tegen kunt komen.

Ik sluit af met weer een citaat uit het boekje ‘Laat de kust met rust’. ( de titel slaat op de plannen om een grote vlieghaven in de Noordzee te bouwen).

…’Want als die zee er na al die jaren nog steeds is en geduldig golf na golf het strand op laat rollen, waarom zou ik me dan opwinden over wat er morgen af moet zijn. En als die horizon er nog altijd is, dan weet ik dat de uitdaging blijft te onderzoeken wat er achter ligt…’
Ivan Wolffers.

Gisteren een heerlijke morgen gehad met vriendin N. die hier om de hoek woont. Zij wilde mij haar omgeving laten zien en omdat zij weet dat ik van de kust houd en van beeldhouwwerken heeft zij dat gecombineerd. En dan die heerlijke zon erbij, een ochtend om van na te genieten. En dat doe ik nu dus. Eerst gingen we richting strand en toen zag ik, net als de dag ervoor, een vrouwenfiguur op straat liggen. Van zand wel te verstaan. Dus fiets aan de kant en vrouwenfiguur op de foto.

Toen kwam ons een man tegemoet en N. vroeg:’ heb je wat gevangen?’. ‘Een bruinvis, maar wel een dode. Zij lag op het strand en ik heb haar opgehaald. Wil je haar zien?’ Dat wilden wij wel, dus met de man mee. Wij vroegen of een bruinvis hetzelfde is als een dolfijn, maar nee, daar is verschil tussen. Een dolfijn heeft een spitsere snuit en scherpe tandjes en een bruinvis heeft rondere tandjes en een plattere snuit. Hij liet ons zien waarom hij zag dat het een vrouwtje was: een soort snede aan de zijkant die alleen openging als het jong ging drinken. Daarbinnen zaten de tepels. We mochten ook aan de bruinvis voelen en zij voelde als stevig rubber. Waaraan zij was overleden wist hij niet, dat wordt onderzocht. Ik vond het heel bijzonder om zo’n dier dat ik alleen in gevangenschap heb gezien of in een film nu zo aan te kunnen raken.

Nog onder de indruk lieten wij de zee de zee en fietsten het duin in naar een beeld waar N. erg van onder de indruk is: een moeder met een kind op haar nek, uitkijkend over het duin. Ik vind het ook een prachtig beeld, net als al de andere die zij mij liet zien en die in het duin hier staan. Heel verschillend, maar allemaal van hout gemaakt.

En nadat we verschillende beelden hadden bekeken en lekker hadden rond gefietst zag N. opeens de stapels boomstammen die zij al eerder had willen fotograferen maar nog niet had gedaan. En wat was dat prachtig met de zon erop en al die tinten bruinrood. Fietsen aan de kant, fototoestellen uit de tas en dan klonk er’ oh kijk, een vogeltje in die stam.’ ‘ Hier een vlinder, een slak enz.’ Wij bleven allerlei voorstellingen in de omgezaagde stammen zien en natuurlijk op de foto zetten.

Ik had hier die vogeltjes willen laten zien maar de verbinding is zo traag dat ik mijn geduld heb verloren. Die komen morgen dus met nog andere foto’s van het laatste kunstwerk. Ik sluit af met een citaat uit het boekje ‘ Laat de kust met rust’ uit 1991. Het is van Mischa de Vreede:

…’ Bedenken dat ‘ hij’ ook vaak een ‘ zij’ is, de zee. Dat zij zo vol is van alles maar tegelijk zo heerlijk leeg lijkt. Stromende stil staat als de tijd zelf. De kust kust of geselt, beukt of streelt. Zand weghaalt, zand toevoegt. Zich plooit of zich verzet. Altijd bezig maar op een geruststellende wijze. Altijd anders, altijd zichzelf. Altijd van ons allemaal en voor ons allemaal.’

Soms lees je iets en  dan vul je automatisch de rest in. Maar soms is die rest het tegendeel van wat je had gedacht. Zo ook met dit gedicht en zijn laatste regel.

Toen er nog geen auto’s waren

en geen brommers, we geen

radio hadden en geen TV,

toen waren we ook niet gelukkig.

Wim de Vries

Vandaag zou mijn moeder 91jaar zijn geworden. Gelukkig voor haar heeft ze dat niet mee hoeven maken. Als er een hiernamaals is hoop ik dat ze daar met een ontspannen geest geniet van het hiernaleven. Ik heb nog geregeld als ik een gekke ansichtkaart zie, dat ik dan denk: die stuur ik naar mijn moeder. Maar dat hoeft niet meer, kan niet meer. Aan haar denken nog wel. Vooral op een dag als vandaag:haar verjaardag.

Vandaag een historische dag: we hebben vanmiddag het appartement op de Kerklaan gekocht. Het is nu echt van ons en dat voelt heel goed. Van de week hebben we in de zon op het balcon gestaan en ook dat voelde goed. De stucadoors hebben alle wanden en plafonds gladgestreken en die zijn nu aan het drogen. Ook de andere werkers schieten enorm op en he twordt een paleisje.

Over historie gesproken: in 1969 kochten wij ons eerste huis aan de Koediefslaan en kregen leuke buren. Die leuke buren worden morgen hier in Noordwijkerhout weer onze buren. Hoe leuk wil je het hebben.
Nog meer historie: van de week had ik een feestje en tegenover mij zat een mevrouw die me bekend voorkwam. Wij gissen waar wij elkaar van zouden kunnen kennen. Toen zij de naam van haar vroegere winkel noemde wist ik het: wj hadden samen een kamer gedeeld in de vroeger Mariastichting toen onze M. geboren werd, bijna 40 jaar geleden. Zij wist nog hoe ons geboortekaartje eruit zag en hoe M. heette. En nu gaan we binnenkort de 40^e verjaardag van onze kinderen vieren. Inderdaad, hoe leuk wil je het hebben.

Gisteren heerlijk met F.  over het strand gelopen en genoten van de zee. ik heb even in mijn zeegedichten gekeken en heb deze voor vandaag uitgekozen:

ik hou van het westen

want daar is de zee
met haar rollers en brekers
dwarsstroom en brenggolf
haalgolf en driftstroom
giertij en wintervloed

en haar krullen van schuim

 m’

Deze week hebben wij weer heel wat eieren gelegd. Die leggen wij in een nest en dan broeden anderen ze uit. Zo hebben we gordijnen en zonwering uitgekozen ( die worden door anderen gemaakt), we hebben allerlei binnendeuren bekeken en ook daar onze keuze uit gemaakt ( en ook deze worden door anderen gemaakt, geplaatst en geschilderd). En vandaag hebben we het definitieve ontwerp voor onze nieuwe boekenkasten bekeken en genietenwe  nu al van het idee hoe het zal staan bij al die mooie nieuwe witte muren. Inderdaad, door anderen zo mooi gemaakt. Het is wel een bevoorrechte positie: wij bedenken ( en anderen denken gelukkig heel veel mee) en anderen voeren het uit. Hier in ons huisje voeren we niet zoveel uit, maar we beschouwen het ook als een vakantie en dat gevoel willen we lang vasthouden. Maar voor een boek heb ik nog geen rust, dat moet nog komen. Wel veel fotograferen, zowel opdrachten als gewoon wat er voor mijn lens komt. Zoals een paard dat in de zon staat te genieten en Ton die achter zijn pc zit. Niet altijd te genieten, dat kan ik je verzekeren.
Tot slot een kort gedicht dat een vriendin me stuurde. Zij veranderde Noordwijk in Noordwijkerhout.

Bij Noordwijkerhout zwom een nat konijn
te midden van een school tonijn.
‘Tja,’ sprak het beest, ‘dat tomt ervan
als men de ta niet zeggen tan’.

Kees stip