Klaar

Het is zover, het huis is leeg en dankzij zes vriendinnenhanden ook schoon. Nu kunnen we echt de deur achter ons dichttrekken en afscheid nemen. En dat is op tijd want we zitten er nu wel doorheen. Maar we hebben zoveel fijns om naar uit te kijken, dus dit kleine ongemak , daar komen we ook weer overheen. Vanaf volgende week treedt onze rustige periode in. Nog even volhouden dus en ieder die verhuisd is, en wie is dat niet, weet dit uit ervaring. En I en I: heel veel sterkte bij de rest van jullie verhuizing.

weer een stap verder

Gisteren terug voor de vergeten dingen en dat bleek weer een auto vol. Nou ja, we hebben er plek voor, dus ga ik voor het gemak van het vele. Vanmorgen heel vroeg op, half 7. Hele volkstammen zijn al eerder op en dat iedere werkdag, maar ja, pensionado’s he, die zijn dat niet meer gewend. Maar wat kregen we een welkomscadeau: een schitterend oranje-roze hemel, zo mooi dat ik me voorgenomen heb als het morgen weer zo is ik de auto aan de kant zet en er een paar foto’s van maak. Foto’s heb ik vandaag ook gemaakt van de onttakeling van ons huis tot een neutraal huis waar het goed binnenkomen is voor onze kopers. Gelukkig had ik onze puzzelboekjes in mijn tas gestopt want wat moet je anders doen van 8 tot 4 als er om je heen wordt ingepakt en uit elkaar geschroefd en ingeladen. Koffie zetten, natuurlijk, dat heb ik geregeld gedaan, afscheid genomen van de buren die we gisteren niet troffen en dan wat foto’s maken van de opgestapelde boeken, de dozen vol boeken, de ingepakte kast en onszelf al puzzelend en de geboortebomen van M. en A. En ik begin met een foto die ik gisteren in ons vakantiehuis maakte van de binnenvallende zon. Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Morgen weer vroeg op voor de rest en dan is het huis leeg en kan het woensdag schoongemaakt worden. Je wilt toch niet als viezige huisvrouw verder in de verhalen van de nieuwe bewoners gaan, nietwaar? Maar ook daar krijgen we hulp bij. En volgende week dan is er weer ruimte voor de leuke dingen, zoals, juist fotograferen, rondfietsen door de omgeving, met vriendin N. ( die hier om de hoek woont) een labyrint lopen. Ik zal nog tijd tekort komen. Maar nu lekker nog wat lezen en dan heerlijk naar bed. En voor degenen die mijn nieuwe mailadres niet ( meer) hebben: voor het@ blijft het hetzelfde, na het @wordt het: gmail.com

ander uitzicht

Gisteravond hebben we met de kinderen afscheid van het huis genomen en traditiegetrouw aten wij Chinees. Het laatste gereedschap ging naar R. die straks lekker gaat klussen. Voor P. vond ik nog een afbeelding van Dante uit Florence en zo heeft onderhand alles een goede bestemming gekregen.

Het is nu zover: we hebben ons huis verlaten en kijken nu naar slapende bollenvelden en enorme wolkenluchten terwijl  de zon schijnt. Vanmorgen regende het hard toen een stoet van vier wagens naar Noordwijkerhout reed en twee vriendinnen van mij op de fiets erheen reden. Een op mijn fiets, Ton zijn fiets zat achterop een van de vier auto’s. Ons nieuwe onderkomen voor de komende maanden was al voorverwarmd en vulde zich al snel met dozen, veel dozen. Op de een of ander manier neem ik altijd erg veel mee als ik wegga. Maar ja, we leerden vroeger toch: beter mee dan om verlegen? En nu is alles opgeruimd ( wel twee dozen/tassen vergeten met mijn toiletspullen, alle schoenen en nog het een en ander. Ook hebben we de verkeerde printer mee genomen.

Maar morgen halen we de laatste spullen op, ruilen de printer om  en dan kan de rest maandag in de verhuisdozen en naar de opslag. In ons nieuwe huis wordt al hard gewerkt om het helemaal tiptop te maken. Laat de lente maar komen, wij kijken de bollen wel de grond uit. Ik heb nu al zin om naar zee te gaan, maar eerst even bijkomen.

weer ei gelegd

Inderdaad, gisteren hebben we weer een ei gelegd en ik kan je zeggen: dat is zwaar werk. Ik vraag me opeens af: komt het ei er bij het leggen uit met zijn dikke kant naar voren of met de spitsere kant? Weet Ibo vast wel.
Welk ei wij hebben gelegd? Een sanitair- en tegelei. Alles uitgezocht en besteld voor de badkamer en het toilet. Wat een geluk dat wij snelle beslissers zijn anders waren we echt in tijdnood gekomen. Dat gevoel bekruipt me steeds meer de laatste dagen. Dus geen tijd om te lezen of schaatsen te kijken, maar in bed een dichtbundel inkijken en er wat ‘ doorheen grazen’, dat lukt wel. Zo kwam ik in de bundel ‘Machines! maai ons niet, maar de rogge’ van H.H. ter Balkt dit korte gedicht tegen dat op een heel eigen manier de levensloop beschrijft:

HET MOS 2

Wie klein is die ziet het mos
en als je oud bent en krom
dan zul je weer mos zien, jou
zal het zien, vriendelijk wuivend:
groen groen weerzien zal dat zijn.

Zo, mijn koffiepauze zit erop, weer aan het werk.

tussen boeken en de zee

STERKE KOFFIE EN EEN GOED BOEK
ZIJN DE BESTE BRANDSTOFFEN
VOOR DE HERSENEN

Dit lees ik net op een boekenlegger van Bagels&Beans die tussen de boeken uitviel. Ja, nog steeds aan de gang met boeken, papier, schilderijen enz. Onze boekenkast heeft gelukkig een nieuwe bestemming gevonden en ook die boeken staan gestapeld tegen de muren. Op wat restspullen na is nu weg wat weg mocht. En als al die boeken zo langskomen dan krijg je zin om heel veel weer opnieuw te gaan lezen of door te bladeren. Zo vond ik de dichtbundel ‘Tegen de teerhuid’ van Josée Algra weer en daar kies ik vandaag een gedicht uit. Maar ik neem de bundel  mee en omdat we nog dichter bij zee gaan zitten/wonen zal ik er de komende tijd vast nog meer uit citeren.

MARE

Aan haar merk je
bijna niets,
dat het winter is.
Hooguit een koude
rilling meer
en dat ze wel eens
stiller wordt.

Geen verlies
geen bevriezen.

Ze speelt zee
op het strand.

Josée Algra

winter

Als het buiten niet wintert, dan zoek ik hem binnen maar op. 

Ik vind het leuk om in oude woordenboeken te kijken naar woorden die waren en niet meer zijn of die al vroeg werden opgenomen en nog steeds gangbaar zijn. Ik ben nu op zoek gegaan naar planten waarin het woord ‘ winter’ zit. Neem het Winterakonietje. Daarover werd al in 1905 in Heukels geschreven: ‘ op de akoniet gelijkend, zeer vroeg bloeiend sierplantje, behoorend tot de familie der Ranonkelachtigen (Eranthis hiemalis Alisb.) In 1911 werd over dit plantje geschreven: ‘akonietjes, eidooers, (gele) winterbloem’.

In 1608 werd de plant ook wel Winterwolfswortel genoemd :’ Om dattet soo vroege bloeydt, is dit gewas hier te lande Winterwolfswortel geheeten.’

We moeten nog even wachten op die heerlijke geur van de Balsempopulier. In 1955 werd geschreven dat hij een volksbenaming heeft, namelijk ‘ winterbladknoppen’.

We kennen de Zomereik en de Wintereik. In 1897 werd over deze laatste geschreven:’ Tusschen al de eiken merken we een enkele op, die, als he tzomer was, een eenigszins anderen indruk op ons zou maken. ’t Is de Wintereik, die losser, bevalliger loof bezit.’ Is dat niet mooi omschreven? En ik weet nu dat er ook wintereikels bestaan. Die waren bestemd voor wintervoer voor de dieren.

Er stond ook een mooie omschrijving van het woord ‘ winterhard’ in de Van Dale uit 1898: ‘ bestand tegen ongunstige wintersche omstandigheden, inz. tegen de winterkoude. Van planten, gewassen e.d. die den winter zonder dek verdragen kunnen.

 In 1778 stond in een woordenboek: ‘ Winterkers. Dit kruid groeit in he twild, op vogtige plaatsen, of wordt in de kruidhoven geteeld. Het loof is goed voor de Milt, scheurbuik en wonden, en is gezond om als salade te gebruiken.’

opnieuw

Opnieuw

In dit woord zit een stapeling van nieuw. Op het nieuwe komt het nieuwere nieuwe. Het ondergelegen nieuw is misschien al oud geworden, maar eens was het nieuw. Alles op de aarde is voor een eerste keer nieuw geweest. Niet in zijn soort misschien, maar wel voor zichzelf. Blijft nieuw nieuw als er niets aan verandert of er niets nieuws voor in de plaats komt? Ik denk dat als er gewenning optreedt en je er niet meer door verrast wordt, dan het nieuwe eraf is. En toch kun je, door er eens anders naar te kijken het opeens weer als nieuw zien. Het andere is niet veranderd maar jij kijkt vanuit een ander perspectief. Zo kun je ook een relatie blijven vernieuwen. Je ziet wel foto’s van echtparen die 50 of 60 jaar getrouwd zijn en die nog steeds verliefd op elkaar zijn. Die blijven dan volgens mij steeds iets nieuws in die ander ontdekken dat ze verrast en het de moeite waard maakt bij die persoon te blijven met heel je hart. Of, zoals vriendin M. en ik gisteren hebben ervaren bij het afscheid van onze kweekschoolvriendin N. als pastor van haar kerk: zoveel hoorden wij van haar wat wij niet hebben meegemaakt, dat je haar opnieuw ziet, in een ander perspectief. En toen zij ook nog geridderd werd, glommen wij van trots en zagen wij, en met ons iedereen, even iets nieuws: zij was even sprakenloos.

O  opnieuw iemand zien
P   puur door echt naar die ander te kijken
N   niet afgaan op eerdere indrukken en emoties
I     ieder moet de kans krijgen opnieuw bezien te worden
E    en ook wij krijgen die kans
U    uiterlijk speelt hierbij geen enkele rol
W   waar het om gaat is de binnenmens

Hoe ik hier op kom? Door het volgend thema van de dichtgroep: ‘nieuwe start, opnieuw beginnen’ en natuurlijk door de komende verhuizing. Wij gaan samen weer opnieuw beginnen in een nieuw huis dat eerst vernieuwd gaat worden naar onze wensen en in die tussentijd gaan wij in een nieuwe omgeving eerste indrukken opdoen waarvan ik later beslist weer verslag zal doen.

grote markt

Zoals vaker gezegd: door een cameralens kijk je anders dan zonder. Afgelopen week ging ik met vriendin A. en camera’s en statieven naar de Grote Markt om daar een soort ansichtkaartenserie te maken maar dan anders dan de gewone. Het was koud maar droog en niet te druk. Dus konden we rustig rondkijken en fotograferen. Dat deden we zonder statief en met koude handen geeft dat veel onscherpe foto’s. Toch maar leren in het openbaar het statief te gebruiken. Tijdens de cursusavond liet ik o.a. de foto met het lepeltje zien en direct zeiden enkelen: dat is het lepeltje van en drugsverslaafde. Zagen ze aan de brandplekjes erop en dat er vaak verslaafden daar op de bankjes zitten. Weer wat geleerd. Gelukkig hadden we ook een binnenopdracht want ik kreeg inmiddels wat dode vingers en tenen. En daar wilden we dan het statief gebruiken. Helaas: niet toegestaan in het museum. Maar er waren genoeg foto’s om op de cursusavond te laten zien. Hierbij enkele dus van buiten op de markt en binnen in de Vleeshal. Klik op de foto’s om ze vergroot te zien.

weekend

En weer is er een weekend voorbij met van alles. Open Podium bij boekhandel Blokker bijvoorbeeld. Het was weer leuk zo op te treden met andere dichters en te horen hoe verschillend wij zijn en toch allen hetzelfde gemeen hebben: wij houden van poёzie. En verder met opruimen, uitzoeken, op bezoek gaan of  juist de hele dag op bed liggen omdat je je niet goed voelt. Gelukkig gaat het vandaag weer beter. En dan komt straks Haarlemmers voor Haarlemmers om M. haar oude bed op te halen, en dan komt het beeld naar voren van toen ze het bed kreeg. Ze sliep nog in het ledikantje maar daar groeide ze uit en dat was weer bestend voor A. die weer uit haar ledikantje begon te groeien. Maar M. wilde niet in dat grote bed. Dus weken hebben twee bedden naast elkaar gestaan totdat ze de overstap maakte. Ja, onze M. houdt niet zo van veranderingen, in tegenstelling tot A. Wat goed is/voelt hoeft niet veranderd te worden. Ik denk ook aan een avond dat Ton en A. opeens de zithoek anders neerzetten. M. kwam thuis, overzag het geheel en zei vertwijfeld:’ maar waar moet ik nu tv kijken?’ Nou, gewoon, aan de andere kant. Maar nee, zij bleef op de oude plek kijken, heel ongemakkelijk hangend in een scheve houding. Nu weet ik niet meer wie toegaf: wij met weer de oude opstelling of M. op een ander plekje.

En nu gaan onze A. en R. ook naar een andere plek en vol enthousiasme buigen zij zich ook over nieuwe keukens, vloeren, badkamers enz. En weet je wat zo leuk is? Ze gaan vlak naast M. wonen. Daar gaat je hart toch van opgloeien als moeder?