ogenblikstemming

Inderdaad, de foto’s zijn van een badmuts en jawel, die was van mijn moeder. Ik vind het leuk om gewone voorwerpen zo te fotograferen dat je ze anders gaat bekijken, dat het gewone eraf gaat. Lukt niet altijd, maar deze keer wel vond ik.

En dan is het nu pasen, sneeuwt het steeds een beetje en ben ik aan de schoonmaak geweest. Jawel, samen met de dochters (en hulp van de schoonzoons). Het huis van mijn moeder is nu bijna klaar voor de verkoop en de open dag. Niet veel tijd om iets leuks uit te zoeken voor Fluweelbloem, maar wel een paar oude gezegdes over april, die heb ik naast me liggen. natuurlijk het bekende ‘ De maand april doet wat ze wil’ en ‘ Aprilletje zoet, geeft nog wel eens een witte hoed’. Een oude gezegde, dus de sneeuwvlokken van vandaag zijn niet vreemd in deze maand. April is ook de grasmaand en dat doet me denken aan toen er erg veel sneeuw in de tuin lag. Een mannetjes merel dook er met zijn stevige lijf in en gooide sneeuw naar achteren, net zolang tot hij bij gras kwam en dat trok hij eruit en gooide hij naar achteren. En toen dacht ik: gras, wij hebben helemaal geen gras. Later snapte ik waar dat vandaan kwam: het groeide onder het vogelvoerbakje en veel vogels gooien wat ze niet lusten eruit en dat valt op de grond. En het viel in goede grond want het ontkiemde en wat ik voor gras aanzag was waarschijnlijk het begin van een plantje van een van de zaden. Dat zijn de leuke verrassingen van moeder natuur.

Onlangs heb ik een kleine ‘ fotostudio’ gekocht en daar natuurlijk mee gaan spelen. Twee foto’s vond ik bijzonder leuk omdat je (bijna) niet kunt zien wat het in het echt is. Enig idee? Klik erop om ze te vergroten.

Als je iets wilt ontwerpen, dan haal je ergens je inspiratie vandaan. De een haalt die uit de natuur, de ander uit woorden, foto’s of bijvoorbeeld spiegelingen. Ik kom hierop omdat ik laatst in Rotterdam liep en daar een gebouw zag waar ik wat duizelig van werd. Het deed me sterk denken aan een gebouw  dat ik eens weerspiegeld zag in de ramen van een ander gebouw en het was alsof het gespiegelde gebouw gerimpeld was zoals water kan rimpelen door de wind.
En het gebouw in Rotterdam zag er net zo uit als die spiegeling. Toen dacht ik: zou die architect ook zoiets gezien hebben en daardoor geinspireerd geraakt zijn? Ik vond het een heel bijzonder gebouw maar ik moest er niet te lang naar kijken want, inderdaad, dan werd ik wat duizelig. Klik op de foto’s om ze vergroot te zien.

ze knabbelen en knagen
dwars door mijn slaaproes heen
piepen de zorgen in mij op

het donker doet hen zwellen
tot caviaformaat

ik zet vallen
maar ze trappen er niet in

het licht van de dag
jaagt ze terug in hun nissen

m’

 Dit gedicht schreef ik onlangs naar aanleiding van het woord ‘ muizenissen’. En vanmorgen knabbelden en knaagden er kleine visjes aan mijn voeten in een bak water. Samen met drie vriendinnen liet ik mijn voeten en onderbenen glad knabbelen. Grappig voor een keer maar voor mij blijft het hierbij. Het samenzijn vond ik meer de moeite waard .

TIME OUT

De lente is ver weg ook in de lente.
Reigers van plastic staan in voortuintjes te vissen.
Buurman boent liefdevol zijn Opel en
aktetassen bestaan.

Alles wat is, kon ook heel anders zijn
en is dat vandaag even niet.

Maar goddank drank in zicht.

Wij moeten soms even
van leven ontheven –
altijd slapen kan ook niet.

Anton Korteweg

Vandaag met -3C. naar Brabant gereden voor vriendenbezoek. Stevige rukwinden, koude tocht tussen de hoge bebouwing, ja, de lente is ver, ook in de lente.

Afgelopen woensdag ben ik met neef A. naar de tentoonstelling in Amsterdam ( Expo) over Toetanchamon geweest. We hadden ons ingeschreven voor 10.00 uur en dat was lekker rustig. De verre reizigers waren nog niet aangekomen en in een kleine groepje bekeken we eerst de voorhal waar een beeld van de farao in een moderne omgeving stond (vond ik prachtig die tegenstelling) en een kopie van de beroemde steen van Rosetta.

De steen van Rosetta is een donkere granieten steen die in 1799 door genietroepen van Napoleon gevonden werd in Egypte bij de plaats Rosetta. Op de steen staat op drie verschillende manieren een tekst geschreven: in Egyptische hiërogliefen, in het Egyptische demotische schrift en in het Grieks. Hierdoor werd het mogelijk de hiërogliefen te ontcijferen. De tekst op de steen is een dankbetuiging van de priesters van Memphis aan koning Ptolemaeus V Epiphanes en is gedateerd: 27 maart van het jaar 196 v. Chr.

Het origineel is in het Britisch Museum in Londen en in het Rijksmuseum van Oudheiden in Leiden is een kopie. En hier op deze tentoonstelling dus.

 Na twee korte films dwaalden we in eigen tempo door de zalen waar werkelijk schitterende grafschatten tentoongesteld lagen: alles uit de grafkamers van Toetanchamon. Wat een vakmanschap. Dit alles is pas in 1922 ontdekt door de Britse archeoloog Howard Carter. We zien nu alle replica’s van het ongeschonden graf uit de vallei der Koningen. Het graf dat zo’n 3300 jaar geleden werd afgesloten. Het was een klein graf maar bevatte zo’n 3500 kunstschatten en natuurlijk de mummie van de farao. Hij was geen beroemd farao tijdens zijn zeer korte leven ( hij stierf op zijn 19^e jaar) maar omdat dit graf, integenstelling tot de andere graven, niet geplunderd was in oude tijden, is hij na de ontdekking zo beroemd geworden.

Het laatste beeld geeft weer hoe hij er waarschijnlijk uit heeft gezien.

Amuletten werden met een vast patroon over het lichaam verdeeld om de bescherming van individuele lichaamsdelen of organen te garanderen.

In totaal werden in de windsels rond Toetanchamons mummie 150 amuletten en andere sieraden gevonden. Het is geen grote, maar wel een boeiende tentoonstelling en zo’n kans om dit alles zo dichtbij te kunnen zien, die hebben wij aangegrepen met twee handen. En daarna? Natuurlijk een lekker broodje, samen met M.

En vanavond ben ik uitgenodigd door een 90 jarige heer om samen met hem naar het theater te gaan. Sneu voor Ton? Nee hoor, die zit aan de buis gekluisterd naar Vi-sport te kijken met de koptelefoon op. Hij merkt niet eens dat ik er dan niet ben. En is dat afgelopen, dan ben ik ook weer thuis.

MORGEN

Als je spijt hebt van gisteren en bang bent voor morgen
probeer dan vandaag gelukkig te zijn.
Het heeft weinig zin in het verleden te staren
te piekeren over wat mis is gegaan.
Je kunt blijven treuren en door blijven zeuren
je maakt het verleden toch niet ongedaan.
O ‘ had je destijds toch maar kunnen vermoeden
een deel slechts van al wat je nu zeker weet.
Wat zouden veel dingen dan anders gegaan zijn
maar gedaan is gedaan en je deed wat je deed.
Je kunt toch vandaag niets veranderen aan vroeger
je kunt wel iets leren uit vroeger voor thans.
Al wat je verkeerd hebt gedaan in het verleden
dat kun je verbeteren vandaag is je kans.
O ‘ wees niet zo dom en verschuif niet naar morgen
je weet nog niet eens of je morgen wel haalt.
Je hebt al zo dikwijls je plannen verschoven
je hebt al zo roek’loos veel dagen gefaald.
Je leert uit het verleden maar staat in het heden
vandaag doe ik ‘t beter maar dan blijft nog de vraag:
wat doe ik met morgen? Daarover geen zorgen
want morgen is ‘ morgen’ gewoon weer vandaag.

Dit ontving ik jaren geleden van vriendin E. en nu vond ik het weer terug bij mijn moeders spullen. Ik vond het wel een mooi stuk voor de dag na gisteren.
Wie het gemaakt heeft, dat weten wij niet.

Vandaag zou mijn moeder 90 jaar zijn geworden. Dat gaan wij herdenken in haar huis en er zullen heel wat verhalen over de tafel gaan. We branden een kaars bij haar portret en verstrooien een deel van de as. Al met al een gedenkwaardige dag.

Ik moet opeens denken aan wat ik onlangs schreef in het schrijfcafé. We schreven over sleutels, toegangspoorten en een van de vragen waar we over moesten schrijven was: ‘ naar welke poort ben jij nieuwsgierig?’ ik schreef: de poort van de dood fascineert mij. Hoe is het als je daar doorheen gaat, is er iets achter en zo ja, wat? Voor mijn gevoel is het daar goed, weldadig, veilig. Dit is niet op feiten gebaseerd maar op hoopvol denken.Wat als ik er eens door zou kunnen gaan tijdens het leven? Ik denk dat het leven daarna bijna onleefbaar wordt, want als het echt ‘ hemels’ is, dan wil je zo snel mogelijk terug en ervaar je de rest van je leven als ballast.En als er niets is, dan kan die wetenschap je leven ook verpesten want de hoop is weg en het gevoel’ waar was het allemaal goed voor’ gaat dan misschien overheersen.

Het is dus maar goed dat ik geen kijkje kan nemen op de plek waar mijn moeder hopelijk nu is. Ik moet rustig mijn tijd afwachten en wat mij betreft is het een hele lange tijd.

Afgelopen maand ben ik twee keer fossielen tegen gekomen. De eerste keer in Amsterdam. Wij liepen over een van de grachten en daar is veel hardsteen in trappen voor de huizen en op de stoepen verwerkt. Ik wees mijn vriendinnen op de witte kleine vormen in het grijze steen en zei dat dat fossielen waren en dat wij een kijkje hadden op iets dat miljoenen jaren geleden had geleefd.

Onlangs liep ik in Rotterdam en zag daar in de muren fossielen met bijzondere vormen en ondanks de snijdende kou haalde ik mijn fototoestel tevoorschijn en legde ze vast, zoals zij al miljoenen jaren geleden vastgelegd waren door een steeds dikker wordende laag van bijvoorbeeld organisch materiaal die steeds meer inklonk en opborg wat er tussen de diverse lagen lag. Zoals bijvoorbeeld schelpdieren en andere waterdieren. En die meen ik nu gezien te hebben in een gewone muur in een gewone straat in Rotterdam. En dan denk ik: hoe zou de wereld er op dat moment hebben uitgezien toen deze dieren leefden. Was het in de tijd van de mammoets of nog daarvoor? Groeiden er toen van die huizenhoge paardenstaarten die nu in het klein mijn tuin overwoekeren?Jammer dat ik zo weinig weet, maar gelukkig dat ik ondanks dat gebrek toch kan genieten van onverwachte ontmoetingen, ook met een ver verleden en dat me toch weer aanzet om eens in de boeken over fossielen te duiken, of op internet te kijken.
klik erop om ze te vergoten en laat je fantasie gaan: denk in gedachten hier een dier(tje) omheen. Hoe gaat dat eruit zien?

Buiten hagelt het dus een goed moment om eens te kijken wat ik vandaag op Fluweelbloem zal zetten. Ik  zou vanochtend gaan nordicken met de bridgedames in de duinen, maar dat hebben we maar niet gedaan. Als we dat hadden gedaan, dan hadden we vast herten en reeën gezien, want er zijn er genoeg. Maar wat neef A. heeft gezien en vastgelegd, dat heb ik (nog) niet gezien. Wel erover gelezen. Er zijn teveel herten (een ree is een hert maar een hert is niet altijd een ree) en sinds het hek is geplaatst ook te weinig eten. Daarom waren voordat de winter begon al overal vraatsporen aan de bomen te zien. Anders zie je dat pas aan het eind van de winter. Van die vraatsporen heb ik foto’s gemaakt en A. van de gevolgen van te weinig ruimte en eten. Maar gelukkig heeft hij ook foto’s van nog in leven zijnde herten.

Een mannelijk hert heet bok en een vrouwelijk hert heet hinde. Bij reeën spreekt men echter gewoonlijk van bok en geit en bij rendieren en elanden van stier en koe. In Vlaanderen spreekt men bij een mannelijke hert van een snorstok. Dat vind ik echt een leuk woord.
Ik las ook dat de mannetjes herten waarschijnlijk hun gewei afwerpen voor de winter om energie te sparen. Want denk maar dat het een gewicht op hun kop is.

Vraatsporen van reeën zijn herkenbaar aan afdrukken van de ondersnijtanden (snijtanden zijn 4-5 mm breed). Het lijkt op tandafdrukken van een mens in bijvoorbeeld een appel. Wanneer een ree een stengel of twijg afbijt, ontstaat een schuin snijvlak dat aan de bovenkant gerafeld of vezelig is.Vraat aan jonge boompjes, zoals sparren, is vaak te zien aan dichte vertakkingen aan de voet van deze boompjes. Verder kunnen reeën vraatlijnen aan bosranden veroorzaken, tot op ongeveer 150 cm hoogte. En dat is in de Waterleiding Duinen heel goed te zien. Hele stukken bos staan als het ware met blote benen in de winter. Benieuwd of die het redden.

Een goede reden om geregeld lekker in het duin te gaan lopen: er is altijd iets te zien voor hen die willen zien.