hartenmuur

Ik scheurde ooit een foto uit een krant, ging daarin met kleur en pen aan de gang en kwam die van de week weer tegen. Daar heb ik woorden bij gezocht uit mijn voorraaddoosje en daarna heb ik met die woorden een gedicht gemaakt. Het een heeft invloed op het ander en zo kan er iets ontstaan dat zonder beeld en uitgezochte woorden nooit dit gedicht had kunnen worden. Klik erop om het vergroot te zien.

alle seizoenen in een gedicht

Tijdliedje

Ik wou dat het altijd zomer was
zomer was
dat we dreven op een luchtbed
dat we zweefden op een wolk

Ik wou dat het altijd herfst was
zomer herfst was
dat we blauwe bramen plukten
dat we blauwe monden kregen

Ik wou dat het altijd winter was
zomer herfst winter was
dat we vroren tot we kraakten
dat we schaatsten tot we gloeiden

Ik wou dat het altijd lente was
zomer herfst winter lente was
dat we renden door de regen
dat we lachten als een liedje

Ik wou dat het altijd
zomer herfst winter lente was
dat het nooit was afgelopen
dat het weer begon

Jos van Hest

Dit gedicht had ik ooit uitgescheurd en ik kwam het deze week weer tegen. En omdat het een zomer met droogte, regen, hagel, storm is geweest vond ik het een passend gedicht. Ik zocht bij mijn tekeningen en deze seizoenvogel vond ik er wel bij passen.

beeldgedicht

Een tijd geleden was ik bezig met het maken van beeldgedichten. De vorm weerspiegelde de inhoud. Zoals deze over de rivier.

loslaten

Ik dacht: het is weer tijd voor een gedicht. Ik zocht in mijn eigen voorraad en kwam dit tegen, dat past wel bij de laatste tijd en bij ons ouder worden.

loslaten

voor je kunt loslaten
moet je vasthouden
voelen, strelen,
ruiken, proeven

voor je gaat loslaten
is er het afstand nemen
het afscheid en het gevoel
van verlies en voorbij

na het loslaten
worden levensdraden
opnieuw gespannen
losser, brozer

marisca

aan de wandel

Ik ben weer lekker bezig geweest met beeld en woord. Eerst een foto verknipt en opgeplakt, daarna er woorden bij gezocht en vervolgens er omheen zentangels gemaakt. Toen dat klaar was ging ik schrijven bij de woorden en dat is iedere keer weer een verrassing wat eruit komt. Denk niet dat het de realiteit is maar wat eruit komt zal zeker in mij gezeten hebben en dat moest er blijkbaar vandaag uit. Klik erop om het vergroot te zien.

verwarring

Ik kwam net een gedicht tegen dat ik in 2018 maakte maar dat momenteel zo van toepassing is op mijn lieve vriendin.

verwarring

v verlies van grip op je leven
e en niet meer weten van gisteren
r razend worden om wat niet meer kan
w weten dat het niet meer beter wordt
a al heb je nog je goede momenten
r rommelige gedachten
r rommelige gevoelens
i intens verdriet om wat komt en ging
n naderende leegte
g groeiende onzekerheid

verwarring

het geheim

Vanochtend op het balkon zitten lezen en crea bezig geweest.

Ik had nog wat stukjes behangpapier en ben daarmee aan de gang gegaan. Toen ze uitgeknipt en opgeplakt waren ben ik erbij gaan zentangelen. Daarna zocht ik in mijn voorraad woorden en zinnen iets passend en dat werd direct: het geheim. Zoveel boeken gelezen waarin een familiegeheim generaties doorettert en zo kwam ik bij de woorden voor het gedicht. Zonder dat gekozen woord had ik dit gedicht niet kunnen maken. Met een ander woord zou het heel anders geworden zijn. Dat is het leuke van deze manier van werken. Klik op de afbeelding om het vergroot te zien.

tijger

afscheid

Maandag hebben we voorgoed afscheid genomen van onze zwager Peter. Niet meer zijn blijde gezicht zien als je langskomt. Maar ook niet meer zijn lijden zien van lichaam en geest. Ik weet het, alles en iedereen heeft zijn tijd, maar soms wil je gewoon wat meer tijd.

Afscheid nemen

is met zachte vingers
wat voorbij is dichtdoen
en verpakken
in goede gedachten der herinnering..

Is verwijlen
bij een brok leven
en stilstaan op de pieken
van pijn en vreugde.

Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
niet te vergeten…

Is moeizaam
de draden losmaken
en uit het spinrag
der belevenissen loskomen
en achterlaten
en niet kunnen vergeten

D.Bonhoeffer

afscheid

Gistermiddag hebben wij als kweekschoomeisjes definitief afscheid genomen van Ada. Samen hadden we drie jaar op de kweekschool gezeten en daarna contact gehouden. Helaas kreeg zij op jonge leeftijd alzheimer en was er later geen contact meer mogelijk. Tijdens het afscheid werd uitvoerig stil gestaan hoe bijzonder zij was geweest. Ik heb een aantal foto’s van onze kweekschooltijd en van onze jaarlijkse reünie maar daar staan ook anderen op en ik weet niet of zij willen dat ik dat laat zien. Dus uit een kleine foto een nog kleiner stukje gehaald met Ada en mij samen tijdens een pauze op Hertenduin, onze kweekschool. Wat mij nu pas opviel was dat niemand een lange broek droeg. Ieder had een rok, vaak met twinset, of jurk aan.

Ik vond een passend gedicht van Maarten Mourik:

Valavond

Zoals na een grijze dag
de zon, kort voor het ondergaan,
even door de wolken breekt
en gloeiend wegzakt,

zo heeft jouw geest zijn grauwe sluiers
nog even weggeduwd
om ons te laten weten
dat alles nu voorgoed is…

Maar de zon zal weer opgaan.

« Previous EntriesVerder kijken »