ogenblikstemming

Maanden geleden waren we als schildermeisjes bij elkaar en maakte ieder een abstracte collage/tekening. Die bekeken we om beurten en schreven er onze impressies bij. Gisteren kwam ik de teksten weer tegen en ben ermee aan de gang gegaan om er gedichten van te maken.

abstract

kleuren blijven op zichzelf
geel stroomt uit
ronde vormen tollen rond
zonder de ander te raken
blauw dringt binnen
in het rode avondlicht
dat zich spiegelt
in kromgetrokken randen

m’

Ik geef toe, je moet fantasie hebben om dit in een klein abstract werk te zien. Maar gelukkig heb ik fantasie genoeg voor nog een gedicht bij een ander werk.

de werkelijkheid valt in brokken
uiteen en versplintert
herinneringen worden bijeengeraapt
opgepoetst en opgestapeld
tot een fundament
hoog genoeg om de toekomst
in de ogen te kunnen kijken

m’

De afgelopen maand schreef en tekende ik bij het glazen kunstwerk dat wij kochten tien jaar na de niertransplantatie.

Ik maakte een foto van het glaswerk, verknipte die, tekende erin, zocht er woorden bij en met die woorden maakte ik mijn tekst. klik op de foto om het goed te kunnen lezen.

Zoals ik al eerder schreef was ik een ochtend in Artis en heb daar een aantal dieren van dichtbij kunnen fotograferen. Soms voelde ik me wat bezwaard, zoals bij de leeuw. Ik maakte een foto van hem terwijl hij lag te slapen in een kleine stenen omgeving die niets met zijn echte woongebied te maken heeft. Rainer Maria Rilke heeft denk ik datzelfde gevoel gehad toen hij het gedicht ‘De panter’ schreef. Onderstaande prachtige vertaling is van Peter Verstegen.

De panter
In de Parijse Jardin des Plantes

Zijn blik is van het lopen langs de stangen
zo moe geworden dat hij niets meer ziet
dan stangen. Stangen houden hem gevangen,
duizenden stangen, en daarachter niets.

De zachtheid van zijn lenig sterke pas
die altijd weer de kleinste kring beschrijft,
is als een dans van kracht rondom een as
waarin een machtig willen is verstijfd.

Soms nog maar trekt het scherm voor zijn pupillen
geluidloos op-. Dan gaat een beeld erdoor
naar binnen, glijdt door het van spanning stille
lijf naar zijn hart- en gaat teloor.

Nee, ik vier vandaag niet dat ik 53 ben geworden, dat was lang geleden, maar dat we vandaag 53 jaar geleden zijn getrouwd. Wat een voorrecht nog steeds samen te zijn. Na al die jaren ben je zo met elkaar vergroeid, dat beschreef Bert Voeten in 1958 in onderstaand gedicht.

Huwelijk

Jij overnacht in mijn longen,
ik overnacht onder je huid.
Jij draagt me door heel je lichaam
in je aders en slagaders;
ik adem je in en uit,
ik speel met je in mijn borstkas,
ik koester je op mijn tong.
Jij loopt mij rond te zingen
met de julikleur van je wangen;
en ik, wanneer de dagen
te veel geluk laten zien,
ik houd je soms gevangen
met mijn lippen vast op elkaar.

Bert Voeten
uit: Menselijkerwijs

Met een aantal uitgeknipte stukken uit een magazine maakte ik eerst een collage, ging er daarna in tekenen, zocht er woorden bij uit mijn voorraad en met die woorden ontstond een gedicht. En dat ziet er dan zo uit:

klik erop om goed te kunnen lezen

Ik las gisteren weer eens in het zeer vermakelijke, maar ook leerzame boek ‘Alle beesten’ van Midas Dekkers. En één stukje tekst uit het hoofdstuk ‘ De vogel’ bracht me terug naar mijn schooltijd. Op de MULO zongen we Engelse en Franse liedjes en een waar ik altijd blij van werd was als we zongen:
Alouette, gentille alouette,
alouette je te plumerai;
je te plumerai le dos
alouette, alouette….

Ik had geen idee waarover wij dit vrolijke liedje zongen, mogelijk is het verteld maar is dat niet tot me doorgedrongen. Want het gaat eigenlijk over iets dat helemaal niet vrolijk is. Dekkers vertaald het zo:
Kom maar, lieve leeuwerik,
dan zal ik je eens lekker plukken;
eerst je rug en dan je kop,
ik pluk je tot je sik,
leeuwerik, leeuwerik.

En hij schrijft verder…’ Een Fransman is dol op de natuur, mits smakelijk klaargemaakt’.
Maar hij zou Midas Dekkers niet zijn als hij met een knipoog ook niet een Nederlands vers zou citeren van Simon Knepper dat heet ‘Arendsvlucht’:

Klein vogeltje vliegt hoog over de wei.
Men hoort er zijn fluitertje schallen.
Een vleugeltje links en een vleugeltje rechts,
Om niet op zijn bekje te vallen.

Jawel, ik ben weer aan het spelen met woorden geweest vandaag. Het buiten lokte niet zo. Uit een weekblad allerlei woorden uitgeknipt, daar groepjes van gemaakt die weer gerangschikt, opgeplakt, erbij gekleurd en daar een gedicht bij gemaakt. En toen kwam er een mooie paasboodschap uit. klik op de afbeelding om de tekst goed te kunnen lezen.

Ik kreeg van Nel het volgende gedicht toegestuurd:

Niets zeker hoeven weten
is ook een optie.
Spreid je armen,
vang de dromen.
Denk jezelf
tot vogel
en val
omhoog.

Mary Heylema.

Ik schreef daarna:

Wat een heerlijk gevoel is dat: niets zeker hoeven weten. Dus al word je wat vergeetachtiger, dat geeft niet, want je hoeft niet alles te weten.
Al vind je zelf vaak van wel:’dat moet ik toch weten!’ Nee dus.
Belangrijker is je open te stellen voor bijvoorbeeld dromen. Niet ‘je’ dromen, maar ‘ de’ dromen. Dat is een verschil, want als je dromen hebt en die komen niet uit, dan kun je teleurgesteld zijn.
Maar vang je ‘de’ dromen, dan kun je daar alle kanten mee op.
Dromen laten je soms wegzweven als op de vleugels van de fantasie. Alles is er anders dan in de dagelijkse werkelijkheid. Zelfs vallen wordt iets lichts want je stijgt op, gaat omhoog, los van het daagse.

heerlijk gevoel is dat
je hoeft niet alles te weten
dromen laten je soms wegzweven
heerlijk gevoel is dat
op de vleugels van de fantasie
los van het daagse
je hoeft niet alles te weten
heerlijk gevoel is dat

Ik heb wat oude gedichten opgezocht voor bij de nieuwe foto’s die ik vorige week maakte. Deze vond ik wel bij elkaar passen.

ik hou van het westen
want daar is de zee
met haar rollers en brekers
dwarsstroom en brenggolf
haalgolf en driftstroom
giertij en wintervloed

en haar krullen van schuim

marisca

Vanochtend weer langs het strand gelopen en genoten van de wind, de hoge golven, de schuimkraag van de zee, de sporen in het zand. Maar als je met je camera inzoomt, dan zie je wat het blote oog niet ziet.

golven vallen om
spelen sierlijk aan
voortgeduwd door achterliggers

opgeklopt schuim langs de vloedlijn
verbergt onverwachte kleuren
in de schijnbaar witte bellen

marisca