ogenblikstemming

Bij de schildermeisjes kreeg ik een half jaar geleden een aantal stukken behang en tot voor kort had ik daar niets mee gedaan. Maar nu ik mezelf moet vermaken thuis ga ik op zoek naar nieuwe uitdagingen. En verknipte ik tot nu toe oude foto’s, nu ben ik aan het behang begonnen en het leuke is dat de lijnen daarin mijn tekenen leiden. En als het klaar is zet ik het op de foto, mail het naar mezelf en ga er op de computer soms nog wat mee spelen. En dan kan het origineel zomaar veranderen, kijk maar.

Gisteren was een verwendag voor ons. Onze oudste kwam bij Ton en samen zijn ze gaan lunchen in het dorp. En ik was met de trein naar Schiedam naar het Gemeente museum Schiedam, een van mijn favoriete musea. Ik kwam voor de nieuwe tentoonstelling over licht en voor de beelden van Anne Wenzel. En wat heb ik lopen genieten, en natuurlijk veel foto’s gemaakt. Anne Wenzel had buiten en binnen werk, maar vooral de vrouwenbustes boven de trappen maakten op mij indruk. Erachter en rondom was vrij schilderwerk dat het beeld nog meer expressie gaf. Maar er was nog veel meer te genieten. Dus wat mij betreft een aanrader.

Terwijl het buiten geregeld stormt kan het zo maar gebeuren dat tijdens het bewerken van foto’s er ook een storm onder mijn handen ontstaat, ik was er niet naar op zoek maar het ontstond.

Eigenlijk heb je niet veel nodig om gelukkig te zijn. Hoewel niet veel? Een huis, een veilige omgeving, geen geldtekort en niet dodelijk ziek, noem het maar niet ‘niet veel’. Het is gigantisch veel. Maar is het een voorwaarde om gelukkig te zijn? Niet voor iedereen. Voor mij is het wel een basisbehoefte en ik ben er dankbaar voor dat ik dit heb. Sommige mensen vinden dat ze daar recht op hebben, maar dat heeft niemand want zo zit het leven niet in elkaar. Je hebt geluk als je het hebt maar velen weten dat je het ook zo weer kwijt kunt raken.
Ik zit nu op het balkon in de schaduw te schrijven. De boodschappen zijn gedaan, een zakje wortelen ligt voor me en als ik wil is er voldoende schoon drinkwater. Ik kan ook zitten tekenen of lezen, wat een rijkdom is dat.
Dat onze gezondheid minder is, daar wen je aan. ‘Ouderdom komt met gebreken’ luidt een oud gezegde. En dat we geen reizen meer kunnen maken is jammer. Maar gelukkig hebben we dat wel gedaan toen het nog kon. En dan maar nagenieten, dat is tenslotte ook genieten. De foto’s zijn uit 2005 in Frankrijk gemaakt.

Ja, dat slaat op Ton. Vandaag viert hij zijn 84e verjaardag en dat hadden we niet gedacht te kunnen vieren de afgelopen jaren. Maar het is een echte ouwe taaie en daar zijn we maar wat blij mee.

Door de storm van vandaag geen bezoek van buitenaf vanochtend maar hopelijk kunnen de kinderen vanavond wel komen.

Ik wist niet dat een huis ook verbaasd kon zijn tot ik dit huis tegenkwam. Of is het schrikken?

Deze veer lag eens op mij te wachten. Ik nam hem , waarom hem?, mee naar huis. Toen de zon scheen legde ik hem op een wit vel papier om de schaduw te zien en te fotograferen.
Schaduwen hebben soms een andere vorm dan het voorwerp waar ze bij horen.
Dat vind ik boeiend om te zien en om vast te leggen.
Schaduwen zijn de andere werekelijkheid. De schaduwkant wordt vaak als iets negatiefs bedoeld. Maar vaak is die schaduwkant interessanter, boeiender.
Dat blijkt ook op deze foto’s.

Terwijl het buiten aangenaam warm was (onder het zonnescherm), veranderde ik de foto van het aluminiumpapier in een gletsjer met brekend ijs, gewoon door erin te gaan tekenen.
Wat een zo’n verfrommeld stukje folie al niet teweeg kan brengen. Klik op de foto om het vergroot te zien.

Vandaag een lange dag: de thuiszorg kwam al om half 9 in plaats van tussen 10 en 12. Voor Ton te vroeg, dus die ging weer verder slapen. Ik heb lekker op het balkon zitten lezen en toen me dat begon te vervelen pakte ik wat aluminiumfolie en verkreukelde dat. Met mijn telefoon maakte ik er foto’s van en bewerkte die. Dat kan er dan zo uitzien:

Ze ogen niet opvallend maar als ze denken dat ze worden belaagd dan zijn ze opeens meer koet dan daarvoor. Nergens zijn ze bang voor volgens mij. Onlangs zag ik dat twee zwanen met een wijde bocht om een nest met meerkoet daarop zwommen omdat de koet flink aan het blazen was. Ik heb ook wel eens gezien dat ze een zwaan aanvlogen die te dichtbij kwam. Opvallende onopvallende vogels dus. Maar wat heel erg opvalt zijn hun jonkies in de eerste fase van hun leven. Sprookjesachtig van kleur dat langzaam verdwijnt naarmate ze ouder worden. Want al die kleur trekt ook vijanden natuurlijk en onopvallend zijn kan zijn voordelen hebben. Ik kon onlangs deze kleintjes op de foto zetten en een ouder jong dat leerde hoe je je veren moet onderhouden: poetsen!