ogenblikstemming

Voor de fotoclub ben ik niet op pad gegaan maar heb ik in mijn voorraad foto’s zitten struinen en ben die gaan bewerken. Ik ben nu een serie zwart/wit/grijs aan het maken en deze keer nam ik foto’s die ik van riet en grassen had gemaakt. Dat blijf ik boeiend vinden om te fotograferen. En toen ik ze net even opzocht dacht ik eraan dat ik dat beeld ooit had gebruikt in een gedicht. Kan ik nu mooi combineren.

riet

zoals riet
gebukt gaat
onder vlagen
buigt zij
onder striemende
woorden
kreunt onder
neerbuigend geweld

droogt uit
knakt

windstilte
komt
te laat

m’

En dan is het al weer zaterdagmiddag en is het eindelijk droog. Ik kijk nu uit op prachtige wolkenluchten en zit te dubben of ik nog even naar buiten ga. Maar ik denk dat ik voor een boek kies. Schoonzoon R. is even met mijn computer bezig geweest maar nu heb ik hem weer terug en merk dat ik me erg onthand voel als ik alleen mijn i-pad en telefoon heb. Daar kan ik niet op wat ik hier wel op kan en aangezien ik veel thuis ben vind ik het heerlijk wat met foto’s te spelen of met woorden ( die ik dan wel eerst heb geschreven met mijn vulpen in een van mijn vele boekjes).
Ik ben bezig met een serie grassen te fotograferen en bewerken en wil een tijdje in zwartwit/grijs werken. Past wel bij mijn stemming. Niet dat die constant somber is hoor, we lachen nog steeds op zijn tijd. Maar even geen felle kleuren voor mij. Dit past meer bij nu.

Ik heb een buitenfoto en een binnenfoto gecombineerd.

Onze Anne heeft vaker in de krant gestaan als er een nieuw boek van haar verscheen of als ze ging voorlezen in de plaatselijke boekhandel. Maar dat ik ook in dezelfde krant genoemd word, dat is nog niet gebeurd. Tot de Heemsteder deze week verscheen. Klik op foto om hem vergroot te zien.

Behalve op de computer kun je ook gewoon met pen en inkt of krijt een foto bewerking. Ik ben weer eens aan het opruimen en kom veel oude foto’s tegen waar ik nog wel wat mee kan, zoals onderstaande foto. Maar wat ik daarna weer met die bewerkte foto moet weet ik nog niet. Gelukkig heb ik mappen genoeg waar ik ze in kan stoppen tot ik weer eens ga opruimen, maar dan goed.

Vandaag ben ik weer in Noordwijkerhout geweest voor het labyrintlopen op het strand. Vooraf gaan we altijd eerst schrijven en dit keer enkele minuten naar aanleiding van deze tekst:
Met verlangen als routekaart
en je ziel als kompas
weten je voeten waar te gaan.
Paulo Coelho

Ik schreef: want als je je hart volgt waar het verlangen een plek heeft en de ziel zich ook nestelt, kun je niet fout gaan. Want wat is fout? Een verkeerde afslag?
Misschien was die nodig en alsmaar rechtdoor prikkelt de fantasie ook niet.
Luister naar je gevoelens en je voeten volgen.
Soms moet je alleen maar bergop maar eens begint de afdaling naar het dal van rust.

Daarna liep de groep door het duin naar het strand waar een extra labyrint op ons wachtte. Een kunstwerk met prachtige schaduwen door de bamboestokjes, de zon en het zand. Daarna maakte Nel ons ‘eigen’ labyrint op hard zand vlakbij zee. En dit keer maakte ze er twee want het eerste klopte niet helemaal. Ik laat nu de foto’s zien, morgen komt de tekst die ik schreef nadat we weer terug in het restaurant waren.

En ik dacht: hoe zou dat er vannacht uitzien? zo misschien?

Gisteren een heerlijke dag gehad met mijn nichtje F. op de Eschertentoonstelling in het Kunstmuseum in Den Haag. Het was al vijf keer afgezegd maar nu ging het dan echt door. Schoonzus H. kwam tussen de middag bij Ton dus ik kon gerust weg. En wat hebben we genoten in het museum. Escher was al een feest op zich, maar wat het voor mij extra maakte, en voor velen, waren de kunstinstallaties van het jonge kunstenaarsduo Gijs van Vaerenbergh. Zij hebben zich laten inspireren door de werken van Escher en maakten een zacht deinend plafond, zuilen als in de moskee van Cordoba, trapjes en nissen zoals op de werken van Escher en sculpturen aan de wand en in de ruimte. En dat vroeg erom gefotografeerd te worden. Dat heb ik dan ook gedaan. Thuis ben ik weer met hun werk aan de gang gegaan. Kijk maar mee en als je kan, ga zelf kijken, zo mooi!

Het is heerlijk om je hoofd leeg te maken door te gaan zitten zentangelen. Gisteren een mooi afscheid van vriendin Joke. Er werd haar eer aangedaan door de toespraken over haar leven, over haar zijn als meisje, moeder en oma.
En om daarna lekker met pen en papier gewoon wat met lijnen te spelen is ontspannend. Vaak maak ik vooraf wat kleurvakken, maar nu ging ik na afloop er met aquarelverf in werken. Vervolgens ging ik eens kijken hoe het zou zijn als ik dit zou verwerken in een foto en ik moet zeggen, het werd als maar leuker. Hoewel, als ik ze nu zo naast elkaar zie, gaat nu mijn voorkeur uit naar de eerste. Kijk maar mee.

Iedere jonge bloem wordt, als ze tijd van leven heeft, een oude blom. Maar als ze geluk heeft blijft die jonge blom nog ergens aanwezig. Dat dacht ik toen ik dit had gemaakt.

Bij de schildermeisjes kreeg ik een half jaar geleden een aantal stukken behang en tot voor kort had ik daar niets mee gedaan. Maar nu ik mezelf moet vermaken thuis ga ik op zoek naar nieuwe uitdagingen. En verknipte ik tot nu toe oude foto’s, nu ben ik aan het behang begonnen en het leuke is dat de lijnen daarin mijn tekenen leiden. En als het klaar is zet ik het op de foto, mail het naar mezelf en ga er op de computer soms nog wat mee spelen. En dan kan het origineel zomaar veranderen, kijk maar.