ogenblikstemming

Op maandagochtend fiets ik tegenwoordig naar het huis van A. en R. om op Bas te passen. Ik kijk er naar uit, maar Bas ook. Kijk maar.

De oude tulpen moesten eigenlijk al langer weg maar ik vond ze steeds mooier omkrullen en vervormen. Vanochtend een aantal afgeknipt en op een vel papier gelegd in het zonlicht vanwege de schaduwen. En zo ontstond uit een oude tulp een nieuwe vrouw. Na het fotograferen mochten ze dan eindelijk weg, maar echt weg zijn nu ze natuurlijk niet meer.

Er zijn van die plastic tafelkleedjes die op kant moeten lijken voor buiten. Niet mijn smaak, wel van anderen. Maar als ik dan van zo’n oud kleed wat af mag knippen, zie ik opeens iets in de vormen. Vooral als die over elkaar gelegd worden. Zo wordt oud nieuw en lelijk mooi en ik blij.

Nog even terugkijken naar de sneeuw en hoe fotogeniek een wilg kan zijn.

En nu is de winter zich aan het terugtrekken. Gelukkig heb ik wat wintercadeau’s gekregen die ik mag bewaren, zoals deze van een hortensia.

Heerlijk dat ik op het juiste moment zoveel foto’s had gemaakt.

Van de week toen ik mijn fotorondje liep heb ik allerlei takken die in de sneeuw lagen gefotografeerd. Thuis op de computer zag ik opeens in een van die foto’s een vogel. Ik heb hem een oogje gegeven en nu ik hij klaar om voort te zweven.

Omdat ik nu even niet op Bas pas maar hem wel mis kreeg ik van zijn baasjes een kaart met zijn statieportret als koning van het huis. Wat een droppie he?

Toch er even uit geweest vandaag met fototoestel. Om de hoek kwam ik dit stilleven tegen.

En dan is het eindelijk zover: het wintert. Ik was net even buiten maar vind het te koud voor een fotorondje, dus vanuit huis en vanaf het balkon maar wat foto’s gemaakt. Daar een gedicht van Herman de Coninck bij en het wintergevoel is er weer helemaal.

Winter. Je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws onder de zon.

En toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee,
er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zolang er sneeuw is, is er hoop.

Herman de Coninck

Opeens zie  ik links uit mijn voetstappen een man tevoorschijn komen die recht op me afloopt.