Op dezelfde zondag dat ik de Pruikzwam zag, zag ik natuurlijk nog veel meer. Ik geniet van bomen in wintertooi want dan ontstaat een speciaal lijnenspel, alleen passend bij die boom. En als er dan ook net wat wit en blauw achter zit, dan zie ik er opeens thuis achter de computer een glas-in-lood-werk in.
Ik kreeg van een vriendin door dat er in het bosje bij Hageveld in Heemstede een Pruikzwam te zien was. Het is een niet veel voorkomende paddenstoel die op de Europese lijst staat van bedreigde zwammen. En hier zag ik er twee aan dezelfde boom. Mij was uitgelegd hoe er te komen maar je snapt het al, ik nam het verkeerde pad. Was niet erg want toen zag ik weer andere dingen zoals de herfst in een waterplas en de herfst hoog in de bomen. Maar op de terugweg via een ander pad, het juiste dus, zag ik ze toch. Omdat jullie niet allemaal bij mij in de buurt wonen laat ik de Pruikzwam even zien.
Vanochtend vond ik de herfst op de stoep.
Opeens zag ik dat er een avondlamp was aangegaan aan de horizon.
Vanochtend weer eens heerlijk door het duin naar zee gefietst. Er hing een lichte mist en dat moest even op de foto. Ik wilde er nog veel meer maken maar helaas, accu leeg. Gelukkig had ik mijn mobiel bij me, maar met het fototoestel vind ik de foto’s toch beter.
En thuis zag ik in het grote gedichtenboek ‘Ik wou dat ik een vogel was’ een gedicht over de mist.
Kroop de mist
Kroop de mist tussen de bomen?
Dan is het herfst.
Vloog de bonte kraai over ‘t dak?
Dan is het herfst.
Zaten de bladeren als vanen aan de takken?
Dan is het herfst.
Jan Hanlo
Zoals bekend wonen we erg naar onze zin op vier hoog. Maar vooraf had ik nooit kunnen bedenken hoe we bijna iedere avond genieten van de wolkenluchten in het westen rond zonsondergang. Van de week keek ik eens op een ochtend naar het noorden en zag daar een prachtige regenboog. Snel fototoestel gepakt en vastgelegd. Maar die avond was er in het westen een schitterende lucht te zien en een heel verrassend vliegtuigspoor. Dat was genieten en natuurlijk veel foto’s maken.
Omdat ik wat onverstandig met een pan op het elektrische deel van de kookplaat ben geweest moet ik dat weer schoon zien te krijgen. Gelukkig hebben wij een hulp met zeer goede oplossingen. Dus dagelijks insmeren met een bepaald middel, laten intrekken en dan met papiertje er zacht over wrijven. En zie, er ontstonden patronen die ik zo boeiend vond dat ik gelijk mijn fototoestel pakte en het vastlegde. Dat zijn de onverwachte leuke dingen van het saaie schoonmaken. En zo komen we corona wel door.
Toen ging ik eens kijken hoe het zo worden als de van de foto een negatief maakte. En toen werd het nog leuker.
Zoals inmiddels bekend ben ik een herfstmens. Die kleuren en geuren, dat knisperende blad onder je voeten en langzaam de echte vorm van een boom weer tevoorschijn zien komen. Regen en storm vind ik ook niet erg (als het maar niet weken duurt), maar ja, ik heb geen werk buitenshuis dus zit ik in een luxepositie.
Ik weet nog dat mijn moeder de komst van de herfst vreselijk vond want dan kwam de winter eraan. Zij was een zon- en zomermens. En met haar zijn er velen. Die zien de herfst opdoemen als het spook van komende kou en binnenblijven. Toen ik gisteren een boomfoto tegenkwam vond ik die stam net een spook. Ik heb hem iets meer laten draaien, er een andere foto achtergezet en zo ontstond dit beeld. Tja, je moet toch wat met die regen buiten…
Gisteren ons rondje om alleen gelopen en dan blijf ik geregeld staan bij iets dat mijn aandacht trekt. Geen fototoestel mee maar wel een telefoon en daar kun je dus ook mee vastleggen wat je thuis nog even wil bekijken. Dit vond ik de moeite waard om vast te leggen:
een Japanse esdoorn in een tuin. Vandaag kwam ik er weer langs en was hij al veel minder mooi.
de kardinaalsmuts. Als ik die vrucht zie moet ik altijd denken aan een rondleiding die ik ooit aan een schoolklas gaf in de duinen. Ik had ook de kardinaalsmuts laten zien en erover verteld. Na afloop vroeg ik wie nog de naam van die struik wist. Een jongetje zei trots: ‘kannibalenmuts.’ Van een kardinaal had hij nog nooit gehoord, wel van een kannibaal.
Zo mooi die in kantwerk veranderende oude hortensiabloemen. Daar krijg ik nooit genoeg van.
En zo wordt hetzelfde rondje elke dag nooit saai want de natuur verandert steeds.
Er zijn meer mensen met deze afwijking: overal gezichten in zien. En zie je dat ergens in dan snap je niet dat een ander dat niet ziet. Zo zag ik direct in deze schelp een gezicht. En in de andere schelp de lachende snuit van een dolfijn. Maar mogelijk zien jullie er niets in of iets heel anders. Ik ken iemand die er echt niets anders in ziet dat een stuk van een schelp. Tja, fantasie heb je of dat heb je niet. Ik ben blij met de mijne want het brengt veel onverwachte geluksmomenten.
~