ogenblikstemming

Niemand weet of er een hemel is en als die er is, hoe het er daar dan uitziet. Maar als je een foto-opdracht krijgt: fotografeer het interieur van de hemel, dan zit er maar 1 ding op: je fantasie gebruiken. Zo zie ik het:

Wat doe je als je als foto-opdracht krijgt: ‘de oerknal’? Daar denk je dan over en als er in je hoofd iets verschuift en je hebt het woord ‘oersoep’ opeens in je hoofd in plaats van ‘oerknal, dan kan onderstaande foto ontstaan. Zo stel ik me dus het begin van het ontstaan van het leven op aarde voor. En om die foto te maken moet je gewoon een pannetje soep vergeten in de koelkast te doen en na een week ziet het er opeens heel anders uit. Zet het dan op het vuur en het gaat borrelen en pruttelen als de nieuwe aarde en dan maak je er foto’s van. Zo simpel is het ontstaan van mijn oersoep dus. Kwestie van vergeetachtigheid en geduld.

Wat doe je als je niet zo mobiel bent? Wat schrijven, lezen, escape to the country kijken en spelen op de computer met al bestaande foto’s. Ik vind opgestapelde stoelen vaak prachtig om te zien en maak er vaak foto’s van. En vanmiddag dacht ik: wat kan ik daar nog meer mee? dit dus. Het is niet dat de foto’s er altijd beter door worden, maar uitproberen wat mogelijk is kan helpen bij een volgende foto. Maar het is vooral heerlijk om mee bezig te zijn.

Ik weet dat het verspilling van geld is, milieuvervuilend en gevaarlijk kan zijn, maar toch hebben we genoten van al het siervuurwerk dat rondom ons werd afgeschoten. Als het er dan toch is, dan er maar van genieten en proberen vast te leggen. Vele, vele foto’s gemaakt. Vele, vele foto’s weggegooid, maar genoeg over om na te genieten. Het vuurwerk wordt door een camera totaal anders ‘gezien’ dan ons oog en dat is verrassend om te ontdekken. Onderstaande foto was niet als vuurwerk zo te zien, maar wel zo door de camera vastgelegd. Ik vind het sierlijk, sprookjesachtig om te zien. De nieuwe ster van Betlehem? Klik erop om hem groot te zien.

Vandaag weer wat mobieler in huis en een tijdje achter, voor, de computer gezeten op zoek naar bepaalde foto’s. En dan kom je weer wat tegen dat je alweer vergeten was, zoals onderstaande poes. Die zag ik een tijd geleden voor een raam zitten wachten, veronderstelde ik. Maar misschien zat ze gewoon te zitten zoals poezen dat goed kunnen. De lamp ernaast was vol met poezenhaar, maar dat zag ik pas thuis op de computer. Ik was blij dat ze zo stil voor mij bleef zitten zodat ik haar van verschillende kanten kon fotograferen. Maar deze vond ik het mooist.

De laatste foto op Fluweelbloem was de zwart-wit foto van de aalscholvers in de boom. Met die foto en een abstracte foto ben ik gaan combineren en zo is dit dubbelbeeld ontstaan. Ik blijf nog steeds nieuwe dingen ontdekken in de fotografie en daarom blijft het boeiend. Het leuke is dat ik dit ook nog kan doen als het lijf het later laat afweten. Hoopvol vooruitzicht.

Vanmorgen in Haarlem op zoek gegaan naar ‘twee werelden ineen’ voor onze fotocursus. Is aardig gelukt en soms komt er dan onverwacht nog iets op je fietspad richting huis. Zo ook vanmorgen. Bijna thuis en op de valreep nog deze foto gemaakt van aalscholvers in Heemstede. Ik blijf het bijzonder vinden die vogels geregeld in het dorp te zien.

Ik heb een heerlijk cultureel weekend achter de rug. Nou, niet geheel cultureel, ook sociaal en lui, maar het culturele genieten stond voorop.

Vrijdagavond met J. naar een voorstelling in Casca van twee jonge, sprankelende vrouwen die wij niet kenden maar die wij, als ze weer komen, zeker weer gaan boeken. Zij heten Maartje en Kine en zijn meer dan musikaal, prachtige stemmen, leuke humor, goede teksten. En niet alleen wij, de hele zaal had een geweldige avond.

Zaterdag was een sociale dag met neef en (niet echte) nicht en partners en als ieder jaar was het weer heel gezellig.

Vanmorgen zijn Ton en ik naar het Van der Togtmuseum geweest omdat daar een tentoonstelling is van de door mij bewonderde kunstenares Lita Cabellut. Ik ben altijd erg onder de indruk van haar werk. Ton heeft er minder mee en heeft vooral van het glaswerk in het museum genoten. En toen hij klaar was wachtte hij rustig ( zoals altijd) tot ik eindelijk klaar was. Maar ja, steeds zag ik weer een mooi glaskunstwerk om op de foto te zetten voor het nieuwe project van Nel en mij.

En daarna namen we net als vroeger op zondag langs het hockeyveld: een broodje kroket.

Lita Cabellut: after the show.

Nu wij in dit jaargetijde zijn ga ik met de wind, schuil ik voor de regen, warm ik me in de zon en aan de kachel. Geniet ik van de verkleuring van de bladeren aan de steeds kaler wordende bomen.
Ik begin me ook terug te trekken in mijn eigen huis en in mijzelf. Omkleed me met woorden uit nog te lezen boeken en laat het najaar helemaal bij me binnen.

Ik heb er al vaker over geschreven: de luchten die wij ieder dag vanaf vier hoog mogen bekijken. Het blijft boeiend, dag na dag. Maar van de week waren er wolkenformaties zoals ik ze nog niet had gezien en dus ook nog niet op de foto had vastgelegd. Nu dus wel.