ogenblikstemming

Vandaag is het precies 50 jaar geleden dat wij elkaar ons jawoord gaven. En we zijn bevoorrecht dat we dat nu kunnen vieren, al is het anders dan gedacht. Maar anders hoeft niet mindere zijn, het is alleen, inderdaad, anders. Jongste dochter heeft vanochtend het balkon versierd en ons op de foto gezet. Gebak bij de koffie, vanavond thuis uit eten, geen slecht alternatief. Als je dan ook weet dat ons huis vol bloemen staat en we stapels kaarten hebben mogen ontvangen, dan snap je dat het echt als een feestdag voor ons voelt.

Bij die laatste foto voel ik me wel een corona-oudje met zwaaien vanaf het balkon naar de familie. Maar gelukkig hebben we ze zondag ook op ruim twee meter gezien.

We zijn nog steeds aan het nagenieten van gisteren. Hebben de films weer bekeken en dat alles dankzij onze twee geweldige dochters en hun partners.
Gisteren zaten zij samen in de eetkamer terwijl wij in de voorkamer zaten. Maar gelukkig konden we elkaar goed zien en spreken. En dat is al veel tegenwoordig.

Vandaag zou ons feest zijn vanwege ons 50 jarig huwelijk. Maar net als zoveel andere dingen kon dit niet doorgaan. Maar onze kinderen wilden dat niet zo maar voorbij laten gaan dus werden wij uitgenodigd om bij hen van een high tea te genieten. Buiten stond al aangekondigd dat wij 50 jaar getrouwd zijn, binnen hingen slingers en ballonnen met 50 erop. De kinderen zaten in de achterkamer, wij in de voorkamer waar de tv staat. En dat was de bedoeling  want daarop werd een film vertoond, gemaakt door de kinderen in samenwerking met onze vrienden en een echte operazangeres. Zij zong voor ons een voor haar onbekend genre muziek. Voor mij ‘Droomland’ omdat ik dat altijd hard  mee zing in de auto en voor Ton ‘haar naam was mooi’ omdat hij daar ooit in het ziekenhuis over had gedroomd. Gelukkig had ik een vol pakje zakdoeken bij me want het geheel ontroerde mij, maakte me blij en gelukkig. Stralend en beladen met bloemen en heerlijke restjes gingen we weer naar huis.

Op onze echte trouwdag gaan Ton en ik thuis genieten van een mooi menu uit een goed restaurant . Wordt het toch nog een beetje feestelijk.

Gisteren weer eens heerlijk langs het stille strand gelopen, met vriendin A. en fototoestel. Daar lag in een plasje zee een zakje met een glimmende binnenkant. Dat trok de aandacht en dus ging het op de foto. Thuis heb ik er wat mee zitten spelen en zo zijn ze geworden. De eerste is zoals hij op het strand lag. Klik erop om ze vergroot te zien.

Zo af en toe kreeg ik de laatste tijd het gevoel soms een holbewoner te zijn. En wat deden die als ze zich verveelden? Zij maakten een grotschildering. Dat heb ik ook gedaan in hun traditie.

Bij de bloemenman vorige week pioenen gekocht en die zijn zo mooi, zo groot, dat ze op de foto moesten. En dan vooral zo dichtbij mogelijk. Op de computer er weer even wat mee spelen en zie hier het resultaat van een bewerking.

Ik kwam deze foto net tegen, gemaakt rond 1950. Mijn vader en ik hand in hand, mijn moeder zal de foto gemaakt hebben. Wat een geluk dat er foto’s zijn en dat je zo even terug kunt kijken.

Weer zo’n leuke opdracht van museum het LAM uit Lisse: zet eens wat dingen in je huis ondersteboven en kijk hoe het verandert. Ik heb allerlei dingen op zijn kop gezet maar omgekeerde glazen stapelen vond ik het leukst. Steeds foto’s gemaakt en uiteindelijk was het genoeg. En dan komt het spelen op de computer met die foto’s. Tot je ook daar weer mee klaar bent. Dit vind ik mijn beste. Klik op de foto om hem vergroot te zien.

Gisteren vroeg het LAM of we fruit op allerlei manieren wilden doorsnijden en dat creatief vastleggen. Ik sneed een wat oudere mandarijn door en zette de stukjes op de foto.

Vanochtend had ik een fotofietstocht door Haarlem, op zoek naar mooie, aparte details in oude muren. Daar kwam ik deze muurbloem tegen. Een zaadje is vorig jaar in een kleine opening in de muur gevallen en blijkbaar was er een goede voedingsbodem want nu groeide er een fiere papaver uit de muur. Wat een cadeautje voor degenen die de tijd nemen om eens rond te kijken.