ogenblikstemming

Afgelopen maanden hadden we als fotothema: stem van de zee. Dat heb ik op verschillende manieren gedaan en een daarvan was de denkbeeldige schatten op de zeebodem uit te beelden. Volgens mij kan dat er zo uit zien:

Zondagochtend ging ik een rondje om, samen met mijn fototoestel. Doel was foto’s maken voor een opdracht van de fotoclub maar de bijvangst maakte me nog blijer. Net bij ons om de hoek werden huizen, boten en bomen weerspiegeld in het water. En met die zon erop werden de kleuren betoverend. En als daar dan een zwaan binnenzweet, dan is het plaatje compleet.

Je snapt dat ik later opnieuw genoot toen ik de foto’s op de computer zag en soms wat bewerkte. Hoop dat je mee geniet.

Gisteren de knop van de derde steel die groeit uit de amaryllisbol gefotografeerd en op de computer wat met de kleur gespeeld. Je zult als bol maar zo’n uitzicht hebben.

En net zo onverwacht als Ton het ziekenhuis inging, zo onverwacht kwam hij er weer uit. Lekker weer in zijn eigen bed, op zijn eigen bank en alle vertrouwde spulletjes om hem heen.

Vandaag kwam jongste dochter zodat ik naar een verjaardag kon, heerlijk even op de fiets eruit. En nu zit ik achter de pc wat te spelen met de gemaakte amaryllis-foto’s. Straks wordt er voor ons gekookt, wat een luxe. Net als de heerlijke Italiaanse maaltijd die vriendin J. van de week langs bracht. Er wordt goed voor ons gezorgd.

Ik kreeg een aantal weken in witte amaryllis in een pot. En wat werd hij prachtig. Twee stelen met ieder wel vijf-zes bloemen en de derde steel zit eraan te komen. Dus de plant in de keuken op het aanrecht gezet en er foto’s van gemaakt. Ik ga me de komende maanden bezig houden met minimalistische fotografie en dus is het lekker dat ik nu thuis wat aan kan rommelen. Zoals dit bijvoorbeeld.

Het is niet echt minimalistisch maar door heel veel te proberen kom ik wel tot iets waar ik tevreden mee ben.

Gelukkig heb ik tegenwoordig bijna altijd mijn telefoon bij me waar ik redelijk mee kan fotograferen. Zo zag ik, terugkomend van boodschappen doen, allerlei blaadjes in de vaart naast de Kerklaan drijven over de reflectie van de boom waar ze vanaf gewaaid waren. Althans, dat bedenk ik dan, het zou ook van de boom verderop kunnen zijn. Maar ik dacht direct: ze zijn terug naar waar ze vandaan gekomen zijn. En ik maakte wat foto’s. Op de computer zag ik dat mijn idee versterkt werd als ik de foto omdraaide. En dan ziet het er zo uit:

Vanochtend fietste ik door de Haarlemmer Hout. Toen ik een stapel gevelde bomen zag met verschillende paddenstoelen erop, moest ik natuurlijk even stoppen. En terwijl ik foto’s maakte hoorde ik vlakbij een vogel zingen en dacht: lijkt een roodborst. Ik zal het nooit goed leren vogels op hun geluid te herkennen, maar ik had geluk, het vogeltje zat vlak boven me en het was inderdaad een roodborst.
Maar niet alleen de paddenstoelen en het roodborstje waren de moeite van het bekijken waard, ook de afgezaagde boomstammen zelf. Wat een vormen en lijnen en verborgen kleuren. Ik was al blij maar toen ik weer verder fietste was ik nog blijer. Geniet maar even mee.

Ik vertrok vanmiddag voor mijn rondje in de buurt met een enkele spetter regen. Voor de zekerheid had ik een paraplu meegenomen . En dat was maar goed ook want al snel begon het steeds harder te regenen. Ook best leuk om zo mijn wandeling eens te maken. Het getik op de paraplu deed me denken aan het kamperen in de tent vroeger, zo’n gezellig geluid. Alleen na een paar dagen begon het wel te vervelen. Het viel me opeens op dat de auto’s die langs reden nu een heel ander geluid maakten met hun banden op het asfalt, een soort suizend geluid. Verder was het leuk te zien de bellen die ontstonden in het water en de waterhoentjes die het er misschien geeneens erg in hadden dat het regende. Zij waren toch al tot hun buik nat.

En natuurlijk nam ik elke dag wat bladeren mee naar huis om te drogen. Alleen vandaag niet. Dus nu genieten van mijn voorraad.

Ik heb vandaag lopen genieten tijdens mijn rondje in de buurt. En ik was blij dat ik mijn fototoestel bij me had want die herfstkleuren tegen die mooie blauwe lucht met her en der een witte wolk : smullen! Wat ben ik toch gek op de natuur in oktober. Nog groene bomen, al gele of rode bomen en af en toe ook al een kale. Mijn nek ging gewoon pijn doen van het alsmaar omhoog kijken. Maar het was weer heerlijk.

Vandaag zou mijn broer Frank jarig zijn en 73 zijn geworden. Helaas heeft hij dat niet mee kunnen maken. Hij wordt nog steeds gemist in de familie en ik denk veel aan hem. We hebben een leven samen gedeeld. Vroeger deden we veel dingen samen, daar doet de foto uit 1969 me aan denken. En later werd het contact anders maar bleef altijd goed. Ja, ik mis mijn broertje.