Onze midweek Katwijk zit er weer op. Wat hebben we geboft met het weer, de ondergaande zon, het gewoon aan onze tafel buiten wat zitten schrijven en tekenen, het samen lekker eten en lachen zoals alleen goede vriendinne met elkaar kunnen doen.
Het is goed deze mooie herinneringen vast te leggen, zoals op deze foto’s.
Wat doe ik met al die afgedrukte foto’s die in dozen in de kast liggen? Toen ik met het 3project bezig was, pakte ik er een en knipte die in driehoeken die ik vervolgens weer als een puzzel naast elkaar legde. Er ontstond een soort landschap dat weer veranderde toen ik het op de computer wat vervormde. Spelen in een klein vlak kan heel ontspannend zijn.
Allereerst dank voor alle kaarten, apps, telefoontjes, bloemen enz. Doet een mens goed. Vanochtend was er een omslag, ik voelde me niet beroerd. Denk dat mijn lijf aan de medicatie gewend raakt. Vanmiddag een stukje met Ton in de buurt gelopen. Gaat dus de goede kant op. Ben nog niet creatief bezig maar heb een foto opgezocht die ik een paar weken geleden had gemaakt. Een afgevallen blad had ik op een stuk krant gelegd en dan is het opeens meer dan een afgevallen blad.
Oranje kan betekenen: vrolijkheid, overwinning. Maar we hebben van de week gezien dat het ook kan staan voor: teleurstelling, verlies. Wat nu als je tijdens je wandeling leuke oranje verfplekken op een boomstam ziet? Op de foto ziet het er leuk uit maar ik vrees dat de werkelijkheid ook hier verlies gaat betekenen. Ik kon niets afwijkend aan de bomen vinden maar ik ben dan ook geen bomenspecialist. Een zelfde kleur met een andere gevoelswaarde.
Vele, vele foto’s heb ik gemaakt van het Fluitenkruid. Van boven, van onderen, van opzij, het bleef me boeien. Zoals deze. Als je op de foto klikt zie je hem vergroot en zie je nog beter de schoonheid van de bloemen.
We zijn weer thuis van een weekje in Bergen. Het weer was niet om over naar huis te schrijven, dus dat heb ik niet gedaan. Er waren geregeld droge tijden en dan gingen we erop uit. Zo gingen we naar het prachtige stukje natuur in Sint Maartensvlotbrug: Wildrijk. Ik kon er niet eerder de foto’s van tonen, nu wel.
Volgend jaar gaan we begin mei terug.
Ons uitzicht vanuit ons huisje was prachtig. De omgeving was ook de wandelmoeite waard dus dat deed ik minstens eens per dag. Begeleid door wuivend fluitenkruid, de geur van de meidoorn, zingende vogels, je snapt, ik liep te genieten. Veel uitgebloeide paardenbloemen gefotografeerd en wat er nog verder aandacht trok. Dat komt later. Nu het uitzicht.
Ik geniet als ik langs de bollenvelden rijd, maar ik geniet net zo goed van een berm of weiland vol paardenbloemen. Of plukjes paardenbloemen tussen straatstenen, in verborgen hoekjes tegen een muur aan. Het is een plantje met een rijke historie, vele goede eigenschappen die de mens met allerlei kwalen kan helpen, maar ik geniet vooral als ik de bloem van dichtbij fotografeer en dan thuis groot op mijn scherm kan bekijken. Want het is zo mooi van dichtbij. Vandaag alleen twee bewerkingen, want spelen ermee is ook leuk. Later meer over de plant zelf. Maar kijk nu, wat een schoonheid he in zo’n ‘gewone’ straat/berm/weidebloem.
Ik vind het heel leuk om abstracte patronen te ontdekken in de omgeving, die dan te fotograferen en er soms thuis op de computer verder mee aan de gang te gaan.
Zo zag ik dit hekwerk voor een deur, vlak om de hoek. En kijk wat er je van kunt maken. Dit is spelen voor binnen een buiten en het is niet leeftijdgebonden.
Ik schreef er al eerder over en zag nu op een tak op fotohoogte duidelijk de afdruk van de paardenhoef. Ook ben ik onder een tak gaan staan en keek naar boven en het zonlicht gaf de nieuwe bladeren iets bijzonders. Daarna thuis gekeken hoe dat er in zwart-wit uit zo zien. Zo dus.
Vanmorgen wandelde ik weer in het Sorghbos, een restje strandwal met loof- en naaldbomen, vlak bij ons om de hoek. Natuurlijk weer uitbottende bomen en struiken gefotografeerd maar ook bloemen op de bosbodem. Toen ik een boshyacint van dichtbij bekeek zag ik een lieveheersbeestje, maar deze was anders dan de mij bekende. Deze had witte stippen en heel veel. Thuis opgezocht en volgens mij is het een meeldauwlieveheersbeestje dat in 1758 van Linnaeus de Latijnse naam Halyzia sedecimguttata kreeg. Deze soort eet geen bladluizen maar een plantenschimmel genaamd meeldauw. De soort leeft voornamelijk in bossen met loofbomen en die waren hier volop.
Zonder fototoestel was ik er langs gelopen en had ik deze ontdekking niet gedaan. Klik op de foto om hem vergroot te zien.
~