ogenblikstemming

Gisteren weer lekker zitten tekenen.

Tijdens het zoeken naar iets anders, kwam ik deze vogels tegen die ik jaren geladen maakte als monoprint ( de eerste twee) en een die ik vorig jaar maakte met verf en bewerkte op de computer. En nu we steeds meer vogels beginnen te horen en het buiten nog steeds koud en regenachtig is, dacht ik: ik verwarm deze dag op met wat vogels en het oude, maar nog steeds prachtige gedicht van Bloem.

Ik heb van ‘t leven vrijwel niets verwacht,
‘t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? In de koude voorjaarsnacht
zingen de onsterfelijke nachtegalen.

J.C.Bloem

Ik schreef het al eerder dat ik het zo heerlijk vind om gewoon eerst wat met verf te spelen en er daarna in te gaan tekenen. Dat deed ik dit weekend ook en toen het klaar was dacht ik: dat zijn net landkaarten van een gebied waar creatieve mensen wonen en die hebben hun eiland op eigen wijze op de kaart gezet. Maar ik denk dat ik er ook wel zou willen wonen.

Ik ben de laatste tijd weer lekker bezig met waterverf en fineliner. Zo ontspannend om gewoon maar je penseel te laten gaan en daarna er wat in gaan tekenen. Het leuke vind ik dat ik nooit weet hoe het eruit gaat zien als het klaar is. Dat kan dus zo zijn:

De laatste tijd ben ik weer lekker aan het tekenen en gisteren zelfs weer met verf aan de gang gegaan. Toen ik het getekende zentangel een zwarte achtergrond gaf dacht ik: dat zou een leuk kussen zijn die tekening. Het is er nacht op met sterren en de zon komt heel geruststellend steeds weer op.

Op youtube had ik wat filmpjes gezien hoe je met een oude kaart en verf lekker kunt spelen. Dat heb ik dus ook gedaan. De eerste, die je hier onder ziet, vind ikzelf geslaagd. De tweede heb ik veel te veel dicht gesmeerd. Die ga ik scheuren en de stukken een keer voor een collage gebruiken (of niet).

In het schrijfcafe koos ik deze kaart van Rothko om erbij te schrijven. De foto is niet scherp maar het beeld is duidelijk

Ik koos de kaart omdat

ik weer even terug was op de tentoonstelling van Rothko en dat ik daar door enkele werken zo geraakt werd. Had ik vooraf niet gedacht, had wat scepsis, maar die verdween snel. Ikzelf verdween een enkele keer in zijn schilderij. Dit schilderij voelt alsof je wordt omgeven door een omarmende zonnegloed. Op de kaart lijkt het werk veel egaler dan in het echt. Waarom die scheiding in het midden, die verandering van kleur rechts? Wat had hij letterlijk voor ogen bij het schilderen? Ik kan me zelfs voorstellen dat hij letterlijk in een zonnebloem dook met zijn gezicht en dat hij omringd werd door deze kleuren. De eenvoud ervan vind ik mooi. Is dit de essentie van wat de zonnebloem hem liet zien? Hoe is hij tot deze kleuren geel gekomen? Hoeveel lagen zitten eronder? Ik zou het willen aanraken maar dan gaat het alarm af. Afstand houden dus en in gedachten naar binnen gaan.

zonnegloed
in verf
gevangen op doek
ik duik erin en
voel

voel
en kijk
geler dan geel
ik dring naar binnen
energie

energie
door kunst
stel me open
en laat het binnen
herkenning

herkenning
in kleur
en in vorm
de schilder pakt de
essentie

Vorige week een schrijfbezoek gebracht aan de tentoonstelling ‘ Troost, overleving en bezwering’ van Maja van Hall en Roesja Trimbos. Als je in de buurt van Noordwijk bent, loop even het kleine museum in en geniet van deze dubbeltentoonstelling.

Ik kies om te schrijven het werk ‘Nucleus’ uit van Maja van Hall.

‘Ik denk dat het iemand symboliseert die lang in zichzelf opgesloten heeft gezeten, mogelijk als een soort bescherming en nu weer naar buiten gaat komen. Voorzichtig, rustig aan, breuk voor breuk. Steeds meer licht komt er van binnen naar buiten, van buiten naar binnen, een soort wedergeboorte.

Mogelijk staat dat voor de kunstenares zelf, maar het kan voor vele mensen staan.
Ik hoor een hartenklop, rustig en dan weer snel, kijk vanuit het donker naar het licht en voel de warmte komen. Ruik het groen van de lente en proef mijn nieuwe leven: zachtzuur met zoete nasmaak.’

Nucleus

rond bronzen beeld
jezelf ontgroeiend
en naar buiten brekend
door verse breukvlakken
licht naar binnen latend
de oude schil nog beschermend
om je heen, oudgroen
dat nu verlicht wordt,
gestreeld, getroost

m’

Gisteren naar een mooie, bijzondere tentoonstelling geweest in het Historisch Museum in Den Haag: ‘ Op ‘t duin. Duingezichten- duingedichten’.

Omdat ik dol ben op de kust en op gedichten een passend iets voor mij. Maar ook voor drie vriendinnen E.,L. en B.De laatste twee hadden we al lange tijd niet meer gezien dus bij de koffie eerst bijpraten. In het museum was zoveel te zien, te lezen en te beluisteren. Teveel van het laatste soms om te onthouden dus, jawel, het boek gekocht met de schilderijen en gedichten. Gisteravond uitgeteld op de bank erin zitten kijken en lezen. Zoals het onderstaande gedicht van J.C.Bloem:

Avondduinen

Met de avond worden de duinen eenzamer,
Luider aanhoudend wordt het zeegeruis,
Een schip de van ‘t omheen vervreemde kamer,
Een alleen eiland het geruisloos huis.

Eenzamer dan de duisterende paden,
Die van het huis naar ‘t eeuwig ruisen gaan,
Is ‘t hart, onherroepelijk verraden,
Elke dag weer van niets moet voortbestaan.

Alleen die eerste zin al, zo mooi. Heel veel gedichten van Bloem spreken mij al heel lang aan. Mooie taal, mooi ritme, en altijd dat eenzame hart.
Klik op de foto’s om ze vergroot te zien. Of ga zelf kijken in den Haag.
Het eerste schilderij is van: tja, ik heb het hele boek doorgekeken, twee maal maar kan het niet vinden. en dan opeens bedenk ik dat ik waarschijnlijk het bordje ernaast heb gefotografeerd. Dus bij de foto’s gekeken en jawel: het is van Thé Lau. Het heet: ‘Duinlandschap met gezicht op Groet.’(ca.1935). Vanavond nog eens goed door het boek heengaan, want dat zou toch te gek zijn als dit er niet in zou staan.

Het tweede is van Emil Neumann: Duintop ( ca. 1884)

Nooit van gehoord? Nu wel. Want wat een kunstenaar is dat. Vandaag met vriendin A. naar Amsterdam naar het filmmuseum Eye geweest. We waren al warm gemaakt voor deze tentoonstelling maar het heeft alles overtroffen van wat wij hadden verwacht. Stel je voor: een grote lange zaal met een doek van zo’n 45 m. lang en daar trekt een processie langs vol beweging en muziek tegen een achtergrond van steeds veranderende houtskooltekeningen. En dat alles dus gemaakt en bedacht door Kentridge. Ik heb veel foto’s gemaakt en wist vooraf dat de meeste onscherp zouden zijn: binnen en bewegende beelden. Maar ze zijn bijzonder geworden omdat ik de sfeer, de muziek, het kippenvel erbij terug voel. Als je kunt: ga er heen, de tentoonstelling is tot 30 augustus. Kun of wil je dat niet, kijk dan op youtube en tik zijn naam in, maar dat is een zwakke afspiegeling van het echte. Hier enkele foto’s ter illustratie. Klik erop om ze te vergroten.

Hopelijk is de verbinding nu beter. Ik las net in de mail dat internet is ‘ afgeknepen’ vanweg de top in Den Haag. Maar het is een frisse zaterdagmorgen, de was draait, Ton is naar de Kerklaan en wat boodschappen doen, dus heb ik alle tijd om verder te gaan met mijn verslagje.
Natuurlijk wil je weten hoe oud die bomen ongeveer waren toen ze omgezaagd werden. Het doet me toch altijd pijn in mijn hart om een  boom omgezaagd te zien worden. Zoveel jaren zoveel moeite gedaan om zo groot te worden en dan ben je opeens niet meer nodig of een sta in de weg en dan wordt de zaag in je gezet en word je op een hoop gelegd bij je lotgenoten. Dan ben ik blij dat ik er toch wat moois van probeer te maken met mijn foto’s, om ze toch een beetje glorie terug te geven. Deze boom die N. hier telt is rond de vijftig jaar geworden.

En zie je de gevangen vogels in de jaarringen? Ze hadden zo graag willen uitvliegen, maar zaten vast. Nu kunnen ze in ieder geval nog wat van de buitenwereld zien. Ja, mijn fantasie kent geen grenzen. Gelukkig heb ik die door kunnen geven zodat o.a. onze A. de leukste kinderverhalen kan bedenken.
Ook zie ik altijd van alles. Zoals hier, je ziet bijna niet waar de schaduw begint en de tak eindigt.

Misschien hebben jullie wel eens een Nautilus (in het Teylermuseum zijn prachtige) gezien of afbeeldingen. Die hebben binnen hun schelp prachtige windingen. Henriette Kors heeft zich daardoor laten inspireren en maakte in 2012 in het duin een kunstwerk dat heel verrassend is. Van buiten lijkt het een soort bunker, maar als je dan naar binnengaat, word je verrast door het innerlijk. De zee bovenop het duin en de schaduwen van de bomen spelen met de golven en andersom. Helaas hebben vandalen een groot stuk afgebroken zodat de eerste spiraalronding verdwenen is. Maar er is gelukkig nog genoeg om van te genieten. Kijk maar mee. En ben je in de buurt van Noordwijkerhout, ga het duin in en geniet van al het moois en het onverwachte wat je tegen kunt komen.

Ik sluit af met weer een citaat uit het boekje ‘Laat de kust met rust’. ( de titel slaat op de plannen om een grote vlieghaven in de Noordzee te bouwen).

…’Want als die zee er na al die jaren nog steeds is en geduldig golf na golf het strand op laat rollen, waarom zou ik me dan opwinden over wat er morgen af moet zijn. En als die horizon er nog altijd is, dan weet ik dat de uitdaging blijft te onderzoeken wat er achter ligt…’
Ivan Wolffers.