peertje

Vorig jaar kreeg ik van een vriendin een gedroogd peertje en nog meer gedroogde vruchten om te fotograferen en die liggen nog altijd op mijn werktafel. Vrijdag kwamen de schildermeisjes bij me en hebben we bij gedroogde vruchten zitten schrijven. Onder een doek lagen verschillende gedroogde vruchten en we pakten er blind een, voelden en roken eraan zonder te kijken en beschreven wat we dachten dat het was.
Ik pakte toen het peertje onder de doek vandaan. Gisteren heb ik het getekend en er een haiku bij gemaakt.

een verdroogd peertje
overal plooien, deukjes
ingetogen herfst

de knob

Bij het samen schrijven kregen we ook allerlei vreemde vogelnamen waar we er een uit moesten kiezen. Vervolgens moesten we verzinnen hoe die vogel eruit zou kunnen zien, waar hij leeft enz. Ik koos voor ‘de knob’. Ik heb er geen afbeelding van dus moet je het met mijn fatasieknob doen.

Ik ben knob, soms noem ik mezelf knobje. Vroeger heette ik knobbel maar dat vond ik geen mooie naam, paste niet bij me. Ik ben een klein vogeltje, net iets groter dan het winterkoninkje maar ik zie er veel kleurrijker uit. Ik heb een gele borst, blauwe vleugelveren, rode pootjes en oogjes en de rest van mijn veren zijn roze.
Ik maak mijn eigen nest, verstopt in de struiken. Zoek dan een potige vent, we hebben een heftige vrijpartij en dan stuur ik hem weg.
Ik kan goed voor mezelf en mijn kinderen zorgen. Ik leg nooit meer dan twee eieren, het moet wel leuk blijven.
En als mijn jongen na twee weken uitgevlogen zijn ga ik heerlijk even niksen. Nou ja, een vogel kan natuurlijk nooit echt niksen. We moeten wel eten zien te vinden. Maar daarnaast, even lekker niets.

paardenbloem

Ik las dat afgelopen zaterdag de nationale dag van de paardenbloem was. Helaas heb ik de krant al bij de buurvrouw gebracht dus ik kan niet meer precies nakijken water in het artikel stond. Wel ben ik het met de schrijver eens: het is een ondergewaardeerde plant en bloem. Prachtig vind ik die gele weides vol paardenbloemen, maar ook zo’n dapper bosje dat tussen de straatstenen uitkomt. En ik zag van de week een oma met haar kleindochter precies hetzelfde doen als wat wij als kinderen ruim 60 jaar geleden deden: de pluizen wegblazen en tellen in hoeveel keer je het hoofdje kaal kreeg. Zoveel kinderen kreeg je, zeiden wij toen. En die gele bloem is niet 1 bloem maar bestaat uit vele, vele kleine bloempjes, elk geel blaadje is er een. Probeer die maar eens te tellen. Ik word iedere keer blij als ik een of meerdere paardenbloemen zie en zet ze geregeld dan ook op de foto of teken ze.

kerkhof op het strand

Na een weekje binnen was het heerlijk er weer op uit te gaan naar het strand. Lekker in mijn eentje over het strand lopen, natuurlijk met mijn fototoestel in de hand. Opeens zag ik een strandgaper liggen met zijn grote sipho duidelijk zichtbaar. Meestal vinden we alleen de lege schelp. Toen ik verder keek zag ik er tientallen op het strand liggen en ik vond dat zo’n triest gezicht. Net gestrande schildpadjes. Veel mensen bekeken de strandgapers die leven in de zandbodem van de zee en daar hun leven lang blijven. Met de uitstekende sipho halen zij zuurstof en voedsel uit het zeewater. Maar de laatste storm heeft de zeebodem omgewoeld en deze schelpdieren op het strand gegooid waar ze massaal stierven. Maar zij niet alleen. Duizenden zeesterren spoelden ook aan en tafelmesheften. Ik stond erbij en keek naar een kerkhof op het strand.

Bij het zien van de zeesterren moest ik aan vroeger denken. Ik nam als kind een keer een aantal zeesterren mee naar huis en zette ze in een bakje op mijn slaapkamer. Na een paar dagen was de stank niet meer te harden en moest ik ze helaas in de vuilnisbak gooien. Nu heb ik ze maar laten liggen maar ik ben benieuwd wie van die kindjes op het strand ze, net als ik toen, mee naar huis neemt en ze dan ook na een paar dagen weg moet gooien.

Klik op de foto’s om ze vergroot te zien.

herfstblad

Vroeger droogde ik herfstbladeren en plakte ze in een herbarium. Nu droog ik ze en scan ze of zet ze op de foto en bewaar ze in mijn computer. Soms maak ik er een kaart van. En iedere keer denk ik, als ik een mooi blad op straat of in het bos zie liggen: ik heb er genoeg thuis. Maar ja, dan denk ik ook direct: maar deze heb ik nog niet. En dan gaan ze toch mee naar huis, droog ik ze en doe er soms wat mee, soms niet. Maar de vorm van dit gingoblad vroeg om schaduw. Dus boven een wit vel papier gehouden en op de foto gezet. Ben ik helemaal blij.

boeksel herfstbeweging

Gister weer eens aan het boekselen geweest en vandaag met de uitgespaarde letters een gedicht gemaakt. Nu echt mijn boodschappen gaan doen, de plicht roept.

klik erop om het vergroot te zien.

onverwachte ontmoeting

Vanmorgen heerlijk rondgelopen in het Groenendaalse bos en daar had ik een onverwachte ontmoeting met een cycloopje.

dieren onderweg

Gisteren zag ik tijdens mijn kleine boswandeling niet allen honden al vielen die het duidelijkst op.
Als eerste zag ik een klein slakje toen ik op iets anders inzoomde. Vervolgens zag ik heel duidelijk een wijngaardslak op een boomstam. Heerlijk dat die slakken rustig blijven zitten als je ze wilt fotograferen.
Terwijl ik mijn blik meer naar boven richtte zag ik een houtduif die mij ook alle gelegenheid gaf om hem/haar vast te leggen. En net toen ik dacht: nu stop ik mijn camera weg en ga wat steviger doorstappen zag ik een spin die ook rustig bleef zitten. Weer eens wat anders dan al die mooi verkleurende bladeren.

inspiratie

Soms hoef je de deur niet uit voor inspiratie. Gewoon tussen de bewaarde stenen en schelpen zoeken tot je oog de juiste vindt voor dat moment.

monogaam

Op de tv is een programma ‘DNA onbekend’. Het blijkt dat moeders in alle tijden wel eens een slippertje maken en dat het kind dat daaruit geboren wordt niet of pas later ontdekt dat zijn/haar vader een ander is dan degene die het heeft opgevoed.
Vaak worden dieren als voorbeeld genomen van echte trouw. Maar door DNA onderzoek blijkt dat ook dierenmoeders slippertjes maken. Zo werd ontdekt dat tussen de tien en zeventig procent van de jonge vogels in het nest van de ouders die monogaam zouden zijn niet van de vader zijn die voor hen zorgt.

Als de vrouwelijke boerenzwaluw een slippertje maakt kiest zij steevast voor een mannetje dat een langere en meer symetrische staart heeft dan haar eigen partner. Die fraaiere staart schijnt erop te duiden dat het mannetje resistenter is voor parasieten. Zo krijgt zij mogelijk kinderen die ook weerbaarder zijn tegen parasieten.

Maar als de boerenzwaluwman zijn vrouwtje betrapt op vreemdgaan neemt hij wraak: hij let niet meer zo goed op haar kinderen. Het is de aan de vrouw om zo stiekem mogelijk te paren met een sterkere (buur)man.

Leuk om te lezen als je keurig naast je man in bed ligt. Het boek waarin ik het las is van Natalie Angier en heet ‘Beestachtig mooi’. De afbeelding van de boerenzwaluw is van de vogelbescherming.

« Previous EntriesVerder kijken »