ogenblikstemming

Het gedicht van gisteren begint met de zin:’ ik wou dat het altijd zomer was’. Nou, ik niet. Ik geniet juist van de wisseling van de seizoenen. Op zich vind ik de zomer wat saai, al dat groen dat de ware vorm van de bomen verhult. Wel vind ik het heerlijk als de balkondeur de hele dag open staat, als Ton het tenminste niet te koud vindt. Ik geniet van het buiten zitten tekenen, schrijven, lezen. Wat ik dan wel mis is de stilte van de tuin van voorheen. In de zomer ook bijna geen vogelgezang, behalve van de merel.
Bij het woord ‘zomer’ denk ik aan: zon, zee, geel, strakblauw, schreeuwende kinderen, volle fietspaden, luieren, vakantie, vrij zijn, verbrande huis, stinkende bbq’s, blote lijven.

De strofe van de zomer laat me weer drijven op een luchtbed op een meertje in Oostenrijk, heel lang geleden. De zon boven me, de bergen om me heen en stilte alom. Wat een zengevoel was dat.
De kinderen hadden op vakantie oude speelluchtbedden voor in de watertjes bij de campings en daar hebben zij ook van genoten.
En als ik dan zo stil lag te drijvenkon ik me voorstellen dat ik in een wolk dreef in de stilte, totaal ontspannen en los van de aarde.

Eigenlijk heb je niet veel nodig om gelukkig te zijn. Hoewel niet veel? Een huis, een veilige omgeving, geen geldtekort en niet dodelijk ziek, noem het maar niet ‘niet veel’. Het is gigantisch veel. Maar is het een voorwaarde om gelukkig te zijn? Niet voor iedereen. Voor mij is het wel een basisbehoefte en ik ben er dankbaar voor dat ik dit heb. Sommige mensen vinden dat ze daar recht op hebben, maar dat heeft niemand want zo zit het leven niet in elkaar. Je hebt geluk als je het hebt maar velen weten dat je het ook zo weer kwijt kunt raken.
Ik zit nu op het balkon in de schaduw te schrijven. De boodschappen zijn gedaan, een zakje wortelen ligt voor me en als ik wil is er voldoende schoon drinkwater. Ik kan ook zitten tekenen of lezen, wat een rijkdom is dat.
Dat onze gezondheid minder is, daar wen je aan. ‘Ouderdom komt met gebreken’ luidt een oud gezegde. En dat we geen reizen meer kunnen maken is jammer. Maar gelukkig hebben we dat wel gedaan toen het nog kon. En dan maar nagenieten, dat is tenslotte ook genieten. De foto’s zijn uit 2005 in Frankrijk gemaakt.

Jaren geleden had ik een plaatje overgetrokken van een boeddha op doorschijnend papier. Van de week kwam ik dat weer tegen en legde het op allerlei verschillende ondergronden. Daarna ging ik erbij schrijven alsof ik degene was die daar wilde gaan mediteren. Leuk om te ontdekken dat steeds hetzelfde plaatje zo anders werd van tekst door de achtergrond. Dit was mijn eerste. en je weet: klik erop om het vergroot te zien.

Het is niet altijd makkelijk positief te blijven voor Ton. Weer is er waarschijnlijk een wervel kapot gegaan en heeft hij erge pijn bij het bewegen. En alleen maar stil in bed liggen of op je stoel zitten is ook niet bevordelijk voor je gevoel. Ikzelf ben dus ook meer aan huis huis gebonden. Gelukkig is het lekker op het balkon en heb ik genoeg spullen op mijn kamer om er lekker mee aan de gang te gaan. En dan kan dit dus ontstaan. klik erop om het vergroot te zien.

De afgelopen maand schreef en tekende ik bij het glazen kunstwerk dat wij kochten tien jaar na de niertransplantatie.

Ik maakte een foto van het glaswerk, verknipte die, tekende erin, zocht er woorden bij en met die woorden maakte ik mijn tekst. klik op de foto om het goed te kunnen lezen.

Ik las gisteren in het boek ‘Je leven schrijven’ van Julia Cameron dat het woord ‘amateur’ komt van het Latijnse werkwoord ‘amare’, dat liefhebben betekent.
En opeens snap ik waarom amateurs vaker plezier hebben in het zingen, dansen, voetballen, tekenen of schrijven dan profs. Behalve als ze ernaar streven zo goed te worden als een prof. Dan komt de druk en de spanning om het moeten presteren erbij. En dan wordt liefhebben vervangen door moeten.
Laat mij maar lekker amateur zijn en spelen met woorden en beelden. Geen druk of deadline maar een paar uur ontspannen genieten van tekenen, schrijven of een andere activiteit.
Terwijl Ton gisteren voetbal keek, zat ik lekker aan tafel te tekenen en maakte ik weer een collage. Daarna wat op de computer eraan verandert. Heerlijk. En Ton genoot ook want Feyenoord en PSV wonnen en Ajax verloor.
Hier wat werk van die avond.

Ik schrijf omdat ik het heerlijk vind mijn pen te volgen zonder te weten waar ik uitkom. Woord na woord ga ik voort en mijn pen vliegt over het papier naar verder, onbekend gebied.
Ik lees vaak verbaasd mijn woorden na en denk: heb ik dat bedacht? Woorden spelen met elkaar in mijn brein. Leggen het met elkaar aan of stoten elkaar af. En zo lang mijn pen over het papier voortgaat, zo lang gaan de woorden mee. Soms snellen ze zelfs vooruit en kan mijn hand het bijna niet bijhouden.
En het wonderlijke is dat dezelfde woorden andere combinaties kunnen vormen en dat er daneen heel ander verhaal ontstaat.
Daarom is schrijven zo boeiend. Je begint maar waar je eindigt merk je pas als je pen stopt.
Als ik niet schrijf buitelen gedachten vaak over elkaar heen. Mooie zinnen en woorden lossen op en ik krijg ze niet meer zo mooi terug.
Niet schrijven is thuis niet op reis gaan.

Ik kreeg van Nel het volgende gedicht toegestuurd:

Niets zeker hoeven weten
is ook een optie.
Spreid je armen,
vang de dromen.
Denk jezelf
tot vogel
en val
omhoog.

Mary Heylema.

Ik schreef daarna:

Wat een heerlijk gevoel is dat: niets zeker hoeven weten. Dus al word je wat vergeetachtiger, dat geeft niet, want je hoeft niet alles te weten.
Al vind je zelf vaak van wel:’dat moet ik toch weten!’ Nee dus.
Belangrijker is je open te stellen voor bijvoorbeeld dromen. Niet ‘je’ dromen, maar ‘ de’ dromen. Dat is een verschil, want als je dromen hebt en die komen niet uit, dan kun je teleurgesteld zijn.
Maar vang je ‘de’ dromen, dan kun je daar alle kanten mee op.
Dromen laten je soms wegzweven als op de vleugels van de fantasie. Alles is er anders dan in de dagelijkse werkelijkheid. Zelfs vallen wordt iets lichts want je stijgt op, gaat omhoog, los van het daagse.

heerlijk gevoel is dat
je hoeft niet alles te weten
dromen laten je soms wegzweven
heerlijk gevoel is dat
op de vleugels van de fantasie
los van het daagse
je hoeft niet alles te weten
heerlijk gevoel is dat

Vanochtend geschreven bij deze tekening van mij.

De bloei zit erop. De kleur is weg, maar waar het allemaal om begonnen is, dat is er: zaad.
De zaadpluizen die straks door de wind meegenomen worden naar een plek, ver van de moederplant. Want nageslacht krijgen is belangrijk maar opgroeien, dat moet ergens anders. Moeders wil geen concurrentie in de buurt.
Zacht wiegt de plant heen en weer, wachtend op de juiste windvlaag om los te laten: dag kinderen, het ga jullie goed. Ik heb mijn taak gedaan. Nu even bijkomen.

Nog een zin uit het gedicht “Februarizon’ van Paul Rodenko:
‘het straatgebeuren zeilt uit witte verten aan’

Direct zie ik dikke witte wolken in de lucht die aankomen zeilen, bol opgeblazen als zwanenvleugels. Maar in deze regel zeilen ze niet over het straatgebeuren heen maar zit het straatgebeuren er middenin opgesloten.
Is het er stil? Zijn alle straatgeluiden daar gedempt? En als de auto’s, fietsen en wandelaars eruit komen, zwelt dan het straatgeluid weer aan?
Witte verten, geen witte wolken, maar ik zag het direct voor me als wolken. En het is nog niet hier maar komt uit de verten hierheen.
Wat is het toch wonderlijk dat als je woorden op een andere manier rangschikt, er een ander beeld ontstaat, met precies dezelfde woorden.
Bijvoorbeeld: ‘het witte straatgebeuren zeilt uit verten aan’. Dan heeft het gesneeuwd en zie ik het niet echt bewegen maar als een herinneringsbeeld binnenkomen.
Daarom vind ik het zo leuk allerlei woorden uit te knippen en die steeds anders met elkaar te combineren. Heerlijk dat ik spelen met woorden en beelden nog zo leuk vind om te doen. Heb je weinig voor nodig, alleen wat tijd. En die heb ik gelukkig nog in overvloed.