mooie dag

Ik schreef het al vaker dat ik zo blij ben met al die lieve mensen om me heen. Een van hen is vriendin B. die net als ik van de natuur houdt, van fotograferen, schrijven en lekker lunchen. Dat alles kwam gisteren samen. Eerst gingen we met een groep schrijven in Thijsse’s Hof en na afloop met z’n tweetjes lunchen in de ons zo bekende Stinkende Emmer. Hoe rijk kun je zijn, laat het dan maar regenen, dat geeft gewoon een andere sfeer.
Na zo’n 20 minuten alleen door de hof gelopen te hebben gingen we weer schrijven. ik schreef:

Stil zittend bij de vijver met zicht op de witte waterlelies en de bedrijvige meerkoeten met hun witte snavelpunten kom ik tot rust en bedenk dat net als de waterlelies die uit het donker oplichten, ik ook lichtpunten heb in donkere dagen. Het mag dan soms niet meer zo warm voelen, regen ik soms gewoon nat, ik weet dat ik een warme plek heb waar het ook droog is.
Het ijle gras dat met ieder zuchtje wind meebeweegt laat me zien dat je niet altijd groot en sterk hoeft te zijn maar mee moet bewegen met wat langskomt en dat je toch weer rechtop komt te staan.
Dat heb ik dit jaar ervaren. Soms fier rechtopstaand, soms zacht meebewegend en af en toe het gevoel hebbend te gaan knakken. Maar toch ben ik sterker dan ik denk en weet ik me weer rechtop te krijgen. Dan geniet ik van wat er om me heen gebeurt.
Je hoeft niet een grote stevige eik te zijn om overeind te blijven.
In een ogenschijnlijk saai stuk groen staat één grote enkele campanula als een soort troostprijs. Ik word er blij van. Het zijn de onverwachte ontmoetingen die je weer opbeuren, als je er maar voor open staat.

schrijfcafé

Vanochtend het laatste schrijfcafé van dit seizoen en dat werd buiten in de Engelse tuin gevierd in Noordwijkerhout. Ik schreef:

Nu ik hier zit daalt de rust in me. Niet meer de weg zoeken maar gewoon er hier zijn. We zitten langs een van de slingerende paden. Rode beuk voor me, vogels alom fluitend en tjilpend, water ruizend, pennen gaan onhoorbaar snel over papier.

Nog nooit zo buiten met een groep geschreven en ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen. Al die nieuwe ervaringen opdoen houdt de geest levendig en dat is belangrijk als je ouder wordt.

Boven ons voortdrijvende wolken. Een zwaluw vliegt snel naar het blauw. Zo stil zitten onder een hemel die, zo is ons geleerd, boven ons is. En wij zitten op de aarde die haar ronde draait zonder dat we het merken. Een vliegtuig verstoort de stilte.

We verplaatsen ons naar de waterval die nu onze bron van inspiratie wordt. Alleen het geluid is al voldoende. Maar water in vier etappes omlaag zien vallen en licht schuimend weg zien vloeien is ook een genot om te zien. Wat een prachtplek. Dat kregen we dus cadeau van het schrijfcafé. Zo belangrijk dit met elkaar te delen. Het komt op je pad als je dus op weg gaat en nieuwe paden inslaat. Een waterval van woorden vloeit uit mijn pen. Soms met grote valsnelheid, soms traag door wat obstakels en af en toe met een mooie luchtbel. Schrijven over momenten die niet duren maar nu wel vastgelegd worden. Zo wordt een herinnering geboren. En vastleggen is bewaren.

Friesland

Wat een genot om wakker te worden in de stilte die verdiept wordt door vogelgezang en kikkergekwaak. Zo lang geleden dat ik dit ervoer op een kleine camping in Frankrijk met Ton.

Dit soort stilte roept een heimwee op naar tijden die waren en niet meer komen. Maar nu ga ik nieuwe tijden maken en nieuwe herinneringen opbouwen. Zoals nu in Friesland met Carla.

Buiten zitten schrijven, overal om me heen verschillende vogelgeluiden, zoemende insecten en een eentonig kikkergekwaak dat soms even van toon verandert. Wat een cadeau is dit.

de tuin

Vanochtend in het schrijfcafé was het thema: de tuin.
We kregen als start: nu wij hier zitten en ik schreef

Nu wij hier zitten, vijf mooie blommen, gaan wij ons onderdompelen in de tuin. De tuin die al eeuwenlang rust brengt, kleur, leven. Ons leven is als een tuin.
Het zaadje geplant, een voorzichtige groei, tot volle wasdom komen en dan langzaam, nadat we ons zaad hebben verspreid, mogen we rustig ouder worden en een nieuwe schoonheid krijgen. Tot we weer in de aarde worden opgenomen. Wat een mooie levenscirkel.

handen

Woensdag na het labyrint trok een van de deelneemsters deze spreuk:
Elke hand werkt genezend als hij maar met liefde uitgestoken wordt.

Naar aanleiding daarvan schreef ik:

Zo belangrijk af en toe een troostende, bemoedigende hand op je schouder.
De liefde van de ander komt zo bij je binnen.
Je voelt direct het verschil tussen een liefdevolle hand en een dwingende hand.
De eerste maakt je beter, de tweede maakt je kleiner.
Zo belangrijk zelf die liefdevolle hand te zijn waar die nodig is want liefde geven is liefde ontvangen.

handen
troostend, helend
op een schouder
liefde wordt doorgegeven en
ontvangen

labyrint

Gaat het schrijven thuis nog niet, gelukkig ging het gisteren wel voor en na het labyrintlopen. Het was de laatste keer van dit seizoen en het was prachtig weer. Het is een voorrecht met deze groep vrouwen samen te zijn. Na afloop schreef ik:

Vandaag liep ik het labyrint en ik nam het woord ‘openen’ met me mee. Ik moet me blijven openen om liefde te kunnen ontvangen en te kunnen geven. Ga ik op slot dan sluit ik teveel buiten.
Net als in het labyrint duurt een weg soms langer dan gedacht. Zijn de sporen van anderen voor mij soms een routewijzer al moet je zelf wel kiezen welk spoor je wilt volgen.
De wind streelde me, de zon warmde me, de grond droeg me en ik kwam op de plek van rust en zicht op de verte die voor me open lag. De terugweg was zwaar omdat ik het verdriet van de ander voelde en omdat lopen op zand op het moment wat moeilijk voor me is.
Maar ik bleef me openen voor mijn omgeving en voor mijn gevoelens. Terug op de fiets zag ik de duinen, het pad, de mensen en ik voelde me van binnen opener dan voor het labyrint.

Als afsluiting gingen we na afloop met elkaar lunchen. Blij ging ik naar huis, vooral omdat ik nu wist dat P. morgen naar huis mag.

verdriet in woorden gevangen

Uit de bieb:’De verborgen kleuren van het leven’ van Laura Imai Messina gelezen. Daar weer wat stukken uit overgeschreven die me nu raakten. Ik weet bijna zeker dat als ik het over een tijdje weer zou lezen, ik dan andere stukken (ook) zou opschrijven. Maar op dit moment past dit stuk bij me:

…’Maar Aoi wist dat verdriet wacht, dat het meer dan één adempauze inlast; aanvankelijk blijft het braaf in zijn eigen ruimte, maar als er eenmaal een bepaald besef is ingedaald, barst het los, zwelt het aan, en uiteindelijk kost het heel veel moeite om het in te dammen. Verdriet is net een kind dat niet luistert en waar je achteraan strompelt, steeds afgematter van vermoeidheid. Als het niet door kracht wint, wint het door zwakheid. En jij komt hoe dan ook als verliezer uit de bus.’…

Ik zocht even in mijn tekeningen en vond deze wel passend bij de tekst.

positief

Van de bibliotheek heb ik het boek ‘Voor het eerst’ van Herman van Veen geleend. Een heerlijk boek om de zinnen te verzetten. Zo staat er ook een klein gedicht van hem in dat luidt:

ouder worden
doe je voor het eerst
alles is fris en nieuw

er gaat een wereld
voor je dicht

En dat laatste komt momenteel vaak voor in gesprekken met vriendinnen. Enkelen zijn wel een stukje ouder dan ik, halverwege de 80, en ervaren dat veel dat zij moeiteloos konden nu moeite kost of helemaal niet meer gaat. Maar dan denk ik, hoeveel jaren heb je dat wel kunnen doen? Als je dat afzet tegen het aantal jaren dat je het niet kunt is het positieve in de meerderheid. Misschien heb ik er wat moeite mee omdat ikzelf van mijn 30e al niet meer kon tennissen en daarna ook veel lichamelijk niet heb kunnen doen. Dus voor mij is het makkelijker dingen niet meer te kunnen want ik ben het gewend. Positieve daaraan is dat ik mijn creatieve kant meer heb kunnen ontwikkelen in de jaren dat ik veel aan huis was gebonden. En dat komt me nu ook weer goed van pas. Maar het is makkelijk om over een ander te oordelen want je voelt niet wat die ander voelt. En het is een feit dat onze wereld kleiner aan het worden is en steeds meer op slot gaat. Maar het helpt als je elke dag de positieve dingen die er gebeuren meer aandacht geeft. Ik weet uit ervaring dat het leven dan makkelijker te dragen is.

kleuren

‘Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is’.
K.Schippers

Naar aanleiding van deze uitspraak kwam het volgende in me op:

Wat troostend is dit. Goed kijken is iets wat je kinderen kunt leren. En eenmaal geleerd gaat het hun hele leven mee. Het verrijkt ook mijn leven want je staat veel meer stil bij de dingen om je heen.
Kleuren hebben verschillende functies. Groen kan betekenen dat je nog niet rijp bent, maar ook dat je veilig over kunt steken.
Rood betekent dat je rijp bent maar ook dat je moet stoppen.
Allerlei culturen hebben kleuren gebruikt in hun rituelen. Geel hoort bij ons bij pasen maar ook bij de bollenvelden in de lente. Wit staat voor reinheid maar ook voor vrieskou.
Blauw hoort bij de zee in een tekening want de zee die ik zie heeft grijsgroene tinten.
Kleuren kunnen ook gemend worden zodat er weer nieuwe kleuren ontstaan en daar mag ik dan mijn eigen betekenis aan geven.

Ik zoek weer even in mijn tekeningen en kies deze bij de tekst.

eerste dag

Vanochtend in het schrijfcafé kregen we de zin:’ vandaag is voor mij de eerste dag van mijn leven’ en ik schreef:

Voor mij is vandaag de eerste dag van mijn leven. Als je zo met deze gedachte elke dag wakker zou worden, wat zou je leven dan sprankelender kunnen worden. Elke ochtend een nieuwe geboorte, een nieuwe lente en vooruit, een nieuw geluid.
Je dag begint lichter, optimistischer en hopelijk werkt dat door tot je weer gaat slapen. Op de eerste dag is er nog geen donker verleden, zijn er nog geen gemaakte fouten of mislukkingen.
Het is hoopvol en alles staat nog open om te ontvangen. Wel jammer dat wat je die dag hebt gedaan en bereikt na de nacht weer verdwenen is want als iets voor het eerst is, zit er geen verleden aan.

Ik zoek er even een tekening bij.

Verder kijken »