ogenblikstemming

Gisterochtend was een heerlijke ochtend. Anne met Basje kwamen bij Ton zodat ik naar het labyrintlopen in Noordwijk kon. Het was mooi weer, fijn gezelschap, lekker gelopen en geschreven. Na het labyrintlopen schrijven we altijd na de beginwoorden: vandaag liep ik het labyrint…
Ik schreef:

Vandaag liep ik het labyrint en met de zee voor me voelde ik vrijheid. Vrijheid hier te zijn, vrijheid om als herinnering mee naar huis te nemen.
In het labyrint vele schatten die de zee ons schonk. Mijn ogen dwaalden erover tot ik iets vond dat me raakte. Een grote dubbele schelp die los begon te komen maar nog verbonden was. Zo symbolisch voor ons leven nu. Ik nam hem mee en liep verder.
Weer trof iets mijn oog: een aantal schelpen die met elkaar verbonden waren. Ook symbolisch voor ons leven op dit moment.
En boven mij prachtige wolkenluchten, voor mij de weidsheid van de zee en de horizon. Ik voelde me vrij en gezegend. Dit zo samen te delen en te beleven is iedere keer weer bijzonder.
En de zee die komt en gaat, de wind die komt en gaat net als leven eens kwam en weer gaat. Ik nam het woord ’symbolisch’ en dat was het vanochtend.

Thuisgekomen was de tafel gedekt en kwam schoonzoon R. ook er gezellig bij. Dat was het tweede fijne van de dag. Het derde fijne was dat aan het eind van de dag onze oudste met P. kwamen om de kerstboom omhoog te brengen omdat de lift nog stuk is. Daarna haalde P. Chinees en aten we met elkaar, wel zonder Ton want die wilde niet eten, behalve wat vla.
En daarna begon het minder fijne want we hoorden overal vandaag brandweerauto’s komen en politieauto’s. Het kruispunt beneden bij ons werd afgezet en er kwam een alertbericht: binnen blijven en ramen en roosters dicht. Bleek een grote brand in een woningzaak een paar honderd meter verder op de Kerklaan. Grote rookwolken hingen er en later zagen we de vlammen opschieten. Ik kon alles van bovenaf goed zien maar vond het wel angstig en bedacht: wat zou ik meenemen als dat hieronder zou zijn? ‘Niets’ zei onze oudste, ‘ wegwezen gewoon’. Tegen middernacht dorst ik te gaan slapen. Dacht wel: nu kun je hier in alle vrede blussen, maar in oorlogsgebieden kan dat niet, wat een angst voor die mensen.Vanochtend las ik in de krant dat er niemand gewond is geraakt maar dat het pand verloren is. Dat is dan een gelukkige afsluiting van een nare avond.

Tijdens het opruimen van een te groot geworden stapel op mijn werkblad kwam ik een uitgescheurde pagina tegen met een interview met Vincent Bijlo tegen. Ik had een aantal stukken aangestreept zoals dit:

Waarom zijn wij op de wereld? Om te groeien. Om iemand te worden. Het lijkt mij de enige bedoeling van het leven: dat je deze aarde anders verlaat dan dat je erop terechtkwam…

Mooi hoe hij de liefde voor zijn vrouw beschrijft:
Het Licht ligt slapend naast me, en het ademt licht. Het schijnt nooit verblindend, altijd zacht op mijn gezicht. Het Licht heeft handen, voeten, en heel mooi lang haar, en het Licht is 60 kilo zwaar.

Vanochtend kwam onze oudste boodschappen brengen( de lift is namelijk nog stuk en mogelijk duurt het nog weken) en ze zou bij Ton blijven terwijl ik dan ‘ de hort op kon gaan’. Maar het blijkt buiten op veel plekken glad te zijn dus ga ik er niet uit. Geen straf want ben eigenlijk best moe dus lekker thuis tutten is niet erg. Ton kreeg zijn eerste crompouche en zat te smullen. Ik ga zo lekker een broodje met makreel eten, ook smullen. Van de week een gelplaat gekocht omdat ik zulke mooie dingen zag op youtube maar bij mij viel het me wat tegen. Maar straks ga ik er weer verder mee experimenteren terwijl Ton naar de voetbal kijkt.
Ik maakte mijn eerste afdrukken en een ervan zette ik op de computer om tot een negatief en vond die veel spannender dan het origineel.

Nu ik meer thuis ben en het weer me ook niet naar buiten lokt, zit ik in mijn oude foto’s te kijken en bedenk wat ik daarmee kan doen. Ik kwam een foto tegen die ik ooit in Rijswijk had gemaakt bij de papierbiennale. Van een groot werk maakte ik een foto van een klein stukje. Daar had ik nooit iets mee gedaan tot vorige week. Die foto heb ik op tekenpapier uitgeprint en ben daarin aan het zentangelen gegaan. Ook wat met kleurpotlood ingekleurd en nu hangt het zo op mijn kamer. Mijn leven zou een stuk saaier zijn zonder mijn computer en printer. Want de hele dag lezen gaat ook vervelen en  ik wil ook wel eens wat doen met hoofd en handen. En dat kan dus op deze simpele manier.

Vrijdag was een dag van tegenstellingen. In de ochtend, gelukkig deed de lift het, gingen we naar de begraafplaats om een plekje uit te zoeken voor Ton en later voor mij. Ton wist het al snel en ik was het ermee eens. De kinderen vonden dat ook de beste plek van de mogelijkheden die ons geboden werden. Het is toch minder beladen om dit te doen als het nog niet zover is. Gelukkig was het ook net droog al was het voor Ton wel koud, zo stil zittend in de rolstoel. Maar het duurde niet lang en thuisgekomen was daar zijn inmiddels zo geliefde warme chocomelk.
De tegenstelling van de dag was dat zijn nieuwe stoel al gebracht werd, iets waar hij naar uitgekeken had. En nu zit hij te genieten voor het raam en zodra er iets van zon binnenkomt, valt die precies op de stoel waar Ton zit. Hij slaapt er ook in, dus dat zit wel goed.

Vanochtend werden we verwend door Marlies, mijn kweekschoolvriendin, die voor ons een cake gebakken had. Altijd gezellig als we elkaar zien en spreken.
Ook waren er weer lieve kaartjes. Dat voelt allemaal zo warm. Er toch even uit geweest voor wat boodschappen en ondanks de regen was het lekker buiten te zijn.

We voelen ons omarmd door vele lieve mensen. Een oude vriend die Ton lang niet had gesproken belt of hij langs mag komen. Natuurlijk, fijn. Huidige vrienden, familie, we hebben niet te klagen over bezoek en dat is fijn. Tussendoor doe ik de boodschappen, zit wat te lezen of te puzzelen in de ochtend en te zentangelen in de avond. En in de ochtend genieten van een onverwacht mooie lucht.

Gisteren had Ton een heel goede dag en zijn we op pad gegaan met de auto en rollator. Eerst ergens warme chocomelk drinken en daarna aan de boulevard een broodje haring of paling gegeten. En straks gaan we naar een goede vriendin in Bergen aan Zee. Zolang we weg kunnen gaan we er af en toe opuit. De afgelopen tijd was Ton te moe maar nu gaat het beter dus even weg.

De lift is stuk en vanochtend ben ik al naar beneden geweest voor de krant en dat was genoeg voor vandaag. Ik wacht tot hij weer gemaakt is en hopelijk is dat vandaag. ‘Gelukkig’ is het snertweer dus is mis geen wandeling in de zon. Heb net het requiem van Mozart beluisterd naar aanleiding van een lezing afgelopen dinsdag. Het is dus goed toeven op mijn kamer en ik ben weer eens de stapels op mijn werktafel aan het doorspitten en kom een volgeschreven boekje met citaten tegen uit 1995. Een mooi citaat dat past goed bij dit moment is uit ‘Paula’ van Isabelle Allende:

De dagen verglijden als de geduldige zandkorrels van een zandloper, zo langzaam dat ze zoek raken op de kalender’.

En dan is het al weer zaterdagmiddag en is het eindelijk droog. Ik kijk nu uit op prachtige wolkenluchten en zit te dubben of ik nog even naar buiten ga. Maar ik denk dat ik voor een boek kies. Schoonzoon R. is even met mijn computer bezig geweest maar nu heb ik hem weer terug en merk dat ik me erg onthand voel als ik alleen mijn i-pad en telefoon heb. Daar kan ik niet op wat ik hier wel op kan en aangezien ik veel thuis ben vind ik het heerlijk wat met foto’s te spelen of met woorden ( die ik dan wel eerst heb geschreven met mijn vulpen in een van mijn vele boekjes).
Ik ben bezig met een serie grassen te fotograferen en bewerken en wil een tijdje in zwartwit/grijs werken. Past wel bij mijn stemming. Niet dat die constant somber is hoor, we lachen nog steeds op zijn tijd. Maar even geen felle kleuren voor mij. Dit past meer bij nu.

Het was even stil op Fluweelbloem en dat had zijn reden: de gezondheid van Ton. Deze week hoorden wij dat hij non-hodgkin heeft  en niet behandeld kan worden. Dat kwam wel even aan en moest verwerkt worden. Theorie is nu realiteit geworden en dat voelt toch heel anders. Maar we gaan genieten van de fijne momenten de komende maanden en ik zal vast wel weer geregeld wat op Fluweelbloem zetten. Maar nu is het buiten en binnen even erg grijs maar ik weet zeker dat er ook weer zon komt.

De afgelopen dagen ging het niet lekker met Ton en gisteren adviseerde de thuiszorg even te overleggen met het ziekenhuis. We moesten naar de eerste hulp komen en net op dat moment zei Ton: ‘de pijn is weg en ik hoest niet meer’. Toch maar gegaan en aan het eind van de middag zag het er naar uit dat het alleen een blaasontsteking was. Maar vanochtend werd ik gebeld dat hij ook een lichte longontsteking heeft. Dus weer antibiotica en ik hoop dat hij daar beter op reageert dan de vorige keer. Al met al was onze stemming zoals op onderstaand werk dat ik onlangs maakte. Beetje triest dus. Maar gisteravond kwamen A. en R. eten en bleven bij Ton zodat ik lekker met vriendinnen kon bridgen. even opladen.