ogenblikstemming

De afgelopen dagen ging het niet lekker met Ton en gisteren adviseerde de thuiszorg even te overleggen met het ziekenhuis. We moesten naar de eerste hulp komen en net op dat moment zei Ton: ‘de pijn is weg en ik hoest niet meer’. Toch maar gegaan en aan het eind van de middag zag het er naar uit dat het alleen een blaasontsteking was. Maar vanochtend werd ik gebeld dat hij ook een lichte longontsteking heeft. Dus weer antibiotica en ik hoop dat hij daar beter op reageert dan de vorige keer. Al met al was onze stemming zoals op onderstaand werk dat ik onlangs maakte. Beetje triest dus. Maar gisteravond kwamen A. en R. eten en bleven bij Ton zodat ik lekker met vriendinnen kon bridgen. even opladen.

Er zijn van die dagen die je het liefst over zou willen slaan en zo’n dag was het vandaag. Mijn hartsvriendin A. ging vandaag naar een verpleeghuis, een andere dierbare vriendin is vannacht overleden en Ton hoorde dat de tumor die in zijn long zit hoogstwaarschijnlijk kwaadaardig is. Volgende week punctie en als het inderdaad zo is dan volgt bestraling. Gek genoeg viel het ons mee, alleen bestraling want er waren geen uitzaaiingen. Allerlei scenario’s zijn dit weekend door ons hoofd gegaan en met dit scenario kunnen we leven en hopelijk over een tijdje weer wat leuke dingen doen samen.

Er zijn van die dagen dat je het liefst lekker in huis bent en dan is het heerlijk ontspannend om wat te zentangelen. Ik zag op internet een leuke start voor een zentangel en ben daarmee aan de slag gegaan (tekening 1) en daarna erin verder gaan werken (foto 2).

Vandaag de opdracht gedaan die in de mail van Loes Vork (Boekselen) stond: kleur wat vlakken op een stuk krant met aquarelverf en teken er daarna een gezicht in. Dat was snel gebeurd en toen wilde ik nog wat doen en dat werd een loopvogel. Daarna maakte ik het meisje op de computer in zwartwit en vervormde ik het een beetje. De vogel maakte ik ook zwartwit.

Onze Anne heeft vaker in de krant gestaan als er een nieuw boek van haar verscheen of als ze ging voorlezen in de plaatselijke boekhandel. Maar dat ik ook in dezelfde krant genoemd word, dat is nog niet gebeurd. Tot de Heemsteder deze week verscheen. Klik op foto om hem vergroot te zien.

Van de week moest ik toch weer met Ton naar het ziekenhuis maar gelukkig mocht hij met een kuur naar huis. En zo wisselt het van dag tot dag. Om weer te ontspannen maak ik vaak een zentangel en dit keer werd het, toen ik hem omdraaide opeens een kameleon. Ton zag er uitbreiding van een buitenwijk in. Ik heb er later wat aan veranderd: maakte er een nachtdier van en een gekleurd exemplaar.

Vanochtend voor het eerst naar het schrijfcafé in Noordwijkerhout geweest waar Nel de leiding heeft. En wat heb ik genoten. We begonnen te schrijven over september.

September. Langzaam trekt de zomer zich terug en komt de herfst binnen. Nog niet utbundig maar met wat verkleuring hier en daar, regenbuien, windstoten en met al een beetje die heerlijke herfstgeur.
September is een overgangsmaand. Het kan nog zomers voelen en al herfstig. Ik vind het heerlijk dat gevoel van: de herfst komt eraan.
September, de clubs gaan weer beginnen, we gaan over naar de binnenactiviteiten zoals het schrijfcafé. Wat is het toch een geluk dat er mensen zoals Nel zijn die dit soort activiteiten organiseren. En daar maak ik graag gebruik van. Even weg uit de dagelijkse routine en op reis gaan met mijn pen.

Vandaag ben ik weer in Noordwijkerhout geweest voor het labyrintlopen op het strand. Vooraf gaan we altijd eerst schrijven en dit keer enkele minuten naar aanleiding van deze tekst:
Met verlangen als routekaart
en je ziel als kompas
weten je voeten waar te gaan.
Paulo Coelho

Ik schreef: want als je je hart volgt waar het verlangen een plek heeft en de ziel zich ook nestelt, kun je niet fout gaan. Want wat is fout? Een verkeerde afslag?
Misschien was die nodig en alsmaar rechtdoor prikkelt de fantasie ook niet.
Luister naar je gevoelens en je voeten volgen.
Soms moet je alleen maar bergop maar eens begint de afdaling naar het dal van rust.

Daarna liep de groep door het duin naar het strand waar een extra labyrint op ons wachtte. Een kunstwerk met prachtige schaduwen door de bamboestokjes, de zon en het zand. Daarna maakte Nel ons ‘eigen’ labyrint op hard zand vlakbij zee. En dit keer maakte ze er twee want het eerste klopte niet helemaal. Ik laat nu de foto’s zien, morgen komt de tekst die ik schreef nadat we weer terug in het restaurant waren.

En ik dacht: hoe zou dat er vannacht uitzien? zo misschien?

De tweede strofe van het gedicht gaat over mijn favoriete seizoen, de herfst. Opeens bedenk ik dat ik op het muzieklijstje voor mijn begrafenis vergeten ben ‘Oktoberkind’ van Liselore Gerritsen  te zette. Dat hoort goed bij mij, oktoberkind.

Maar blauwe lippen van de bramen heb ik nooit gehad. Wel heb ik de lekkerste bramen ooit gegeten bij G. in Oterleek, zo van de plant in mijn mond. Grote, blauwe, sappige bramen. De bramen die ik soms pluk tijdens een wandeling vind ik vaak smakeloos en klein.

Herfst, een vol seizoen. Vol vruchten die te rijpen hangen, vol zaden die verspreid willen worden, vol vogels die zich verzamelen voor de verre trek, vol kleuren in voorheen groene bladeren. Kleuren die er al in zaten maar door het overheersende groen weggedrukt werden. Maar nu het groen zich terugtrekt komt het geel, rood, oranje en bruin tevoorschijn.

Natuurlijk heb je in de herfst ook regenbuien zoals vandaag. Maar als ik aan de herfst denk, dan zie ik zon door gekleurd gebladerte, ruik ik die speciale herfstgeur. Al geniet ik van de zomer, ik kijk toch al een beetje uit naar de herfst en naar mijn eerste gevonden glimmende kastanje.

Ik ben voor de zoveelste keer ‘De kleine prins’ van Antoine de Saint-Exupery aan het lezen. En ik geniet ook van zijn fantasievolle tekeningen van de superkleine planeetjes en hun wonderlijke bewoners. Toen ik gisteren eens een ronde zentangel had gemaakt dacht ik: ik heb ook mijn eigen kleine planeet gemaakt.