ogenblikstemming

Weer een leuke crea-opdracht gekregen. Neem een gebruikt theezakje dat nog vochtig is en dep het op vier plekken op een wit papier. Laat drogen en teken gezichten in de vlekken en maak er vanuit de nek een kader omheen. Dat heb ik gedaan en het werd zo:

Een van de crea-opdrachten was: maak vier dezelfde koppen en bewerk ze daarna alle vier anders. Dat heb ik gisteravond gedaan. Was leuk om te doen en ontspannend.

Gisteravond was ik met een vriendin naar een muziekavond rond kerst (schoonzus H. was weer bij Ton). Het was anders dan ik had gedacht, ik had gehoopt op wat meezingers, maar we hebben toch genoten. De zanger las het kerstverhaal’ Een witte kerst’ van Godfried Bomans voor. Lang geleden geschreven en actueel tot op de dag van vandaag. Aanrader om dat ook te gaan lezen, je vindt het zo op internet.
Vanochtend keek ik, zoals elke zondagochtend, naar De Verwondering en dit keer was ik zo geboeid door de gast die er was dat ik zeker de uitzending nog eens ga bekijken. Ook een aanrader van me.
En deze ochtend ging ook mijn telefoon en zag ik daarop mijn schoonzus uit Australië samen op de bank met haar zoon. En zij zagen mij en Ton en het is wonderlijk maar dan zwaai je even naar elkaar terwijl je zover weg van elkaar bent maar door die kleine telefoon toch verbonden.
En daar gaat het met kerst dus om: verbinding met anderen en met jezelf vinden. Licht ontsteken, licht zijn voor de ander en het licht in jezelf koesteren.

Wij komen vanavond tezamen onder het sterrenblinken, er zal geen lied weerklinken maar wel gedichten want wij vieren op kerstavond altijd voor het eten sinterklaas en daarna begint kerst. Ieder heeft kleine hapjes gemaakt, we blijven lekker in onze luie stoelen zitten, kletsen met elkaar, lachen, halen herinneringen op aan degenen die er niet meer zijn zodat zij er toch bij zijn. Dierbare avonden zijn dit en vanavond extra dierbaar. Ik wens jullie allen ook zo’n dierbare avond toe.

Vanochtend schreef ik met vriendin R. naar aanleiding van het onderstaand gedicht.

We kozen een zin die ons trof en schreven naar aanleiding daarvan enkele regels. Ik koos voor de zin: Waarschijnlijk ligt het heel dichtbij.

Geluk hoef je niet te zoeken in verre oorden maar kun je vinden in het gewone leven om je heen. Je moet er wel open voor staan en niet focussen op wat je niet hebt maar op wat je wel hebt.
En dat kunnen lieve kleine attenties zijn, een kerstboom vol lichtjes, een maaltijd samen of gewoon met elkaar naar een tv-programma kijken.

En weer begint er een nieuwe week, of begint die eigenlijk op zondag? Ikzelf vind maandag een mooie start voor de week. Het was even spitsuur vanochtend vroeg. De thuiszorg was Ton aan het douchen en toen kwam een dame van de trombosedienst al. Prikken kan ook in de douche dus dat was geen probleem. Wel dat zijn bloed weer te dik is, net als vorige week. Dus komen ze volgende week weer prikken. En net toen de thuiszorg weg was kwam de pedicure. En daarna was er koffie voor mij en chocomelk, warm, voor Ton. Vervolgens ben ik op de fiets de kerstkaarten gaan rondbrengen en eigenlijk moest ik ook boodschappen doen maar had geen puf meer. Genoeg in huis dus morgen dan maar.

Gisteren heb ik een leeslamp voor Ton gekocht voor naast zijn nieuwe stoel. Kun je makkelijk in elkaar zetten zei de verkoper. En ik geloofde hem. Thuisgekomen keek Ton blij naar de grote doos en wat daaruit zou komen. Nou eerst niet veel, ik kreeg gewoon die lamp er niet uit. Dus de doos opengesneden en toen ging het wel. Maar die lamp in elkaar zetten, we keken er beide hulpeloos naar en ook naar de tekening van de onderdelen. En wat doen we dan? dan bellen we schoonzoon R. Die beloofde binnenkort langs te komen en hem in elkaar te zetten. Krijgt hij van mij een gebraden kippetje als dank. Heerlijk zo’n technische man in de familie.

Vandaag zou ik naar museum Voorlinden gaan en zou onze jongste bij Ton blijven. Haar man zou ’s avonds een kippetje komen eten en dan bij Ton blijven zodat ik naar de fotoclub kon gaan. Maar beiden hebben corona dus komen ze niet. Gelukkig blijft de tentoonstelling nog langer en een keer de fotoclub missen is ook niet erg.
De monteurs werken nu aan de lift dus hopelijk is hij eind van de dag weer gemaakt. Ik ging de krant halen vanochtend maar de trap lopen viel me zwaar dus ondanks dat het mooi weer is blijf ik binnen. Dus misschien maar goed dat ik vandaag thuis blijf.

Gisteren er wel uit geweest naar de bieb, ik moet een voorraadje boeken hebben, en naar de boekwinkel waar ik het prachtige boek ‘doodgewoon gaan hemelen’ van Plint heb gekocht. Stond al lang op mijn lijstje maar past nu wel in deze tijd voor ons. Aan het begin staat een prachtige zin van Toon Tellegen:

Missen is iets wat je voelt
als iets er niet is.

Gelukkig is mijn ‘iets’ er nog en ga ik hem zijn warme chocomelk geven waar hij zo van geniet de hele dag door.

Afgelopen zaterdag was het al weer 7 jaar geleden dat mijn lieve broer Frank stierf. Ik kreeg mooie foto’s van hem toegestuurd door de kinderen en nichtje F.
Zondagochtend werd ik verrast door een videocall van mijn schoonzus uit Australie. Wat een leuke verrassing was dat en we hebben heerlijk bijgekletst.
Ton kreeg zaterdag pijn in zijn rug en dat werd steeds erger. Hoesten deed zeer, neus snuiten, bewegen. Ik kreeg er een voorgevoel bij: weer een wervel stuk?
Onze oudste die zondag kwam dacht hetzelfde en zei dat ik de dokter moest bellen. Maar dat kon wel tot maandag wachten vond ik. Vanochtend zei de thuiszorg ook: doorgeven aan de dokter. En de huisarts die kwam denkt ook dat er weer een wervel gebroken is. Maar na overleg met het ziekenhuis besloten niets te doen, pas als er uitvalverschijnselen zijn, dan komen en een foto laten maken.
Al met al niet iets om vrolijk van te worden. Gelukkig wordt zijn nieuwe stoel, die stuk gegaan was, morgen al gemaakt. En hopelijk is donderdag de lift ook gemaakt. En hopelijk zit alles dan weer een beetje in een stijgende lijn.

Vandaag zat er een brief uit Frankrijk bij de post, geschreven door mijn broer met wie ik al jaren geen contact meer had. Het was een mooie, warme brief en Ton en ik waren erdoor ontroerd. Het voelde als een vroeg kerstgeschenk en hij gaat in de bewaardoos. Voelt of ik mijn broer weer een beetje heb teruggekregen.

Daarbij doen de telefoontjes, de kaarten en bezoeken ons ook erg goed. Dan voelen we ons bevoorrecht met al die meelevende mensen om ons heen. En zo is het hier (nog) geen treurige tijd. De kerstboom brandt, de kachel is warm net als de chocomelk die Ton de hele dag door drinkt. Nog een week en dan doet de lift het ook weer. Ik kan inmiddels wel de tien trappen op zonder op elke etage te moeten stoppen. Maar niet te vaak op een dag, ik ken nu mijn grens. Morgen ga ik met een medebewoonster de kerstboom in de hal beneden optuigen, is het daar beneden ook een welkom thuisgevoel.

Gisterochtend was een heerlijke ochtend. Anne met Basje kwamen bij Ton zodat ik naar het labyrintlopen in Noordwijk kon. Het was mooi weer, fijn gezelschap, lekker gelopen en geschreven. Na het labyrintlopen schrijven we altijd na de beginwoorden: vandaag liep ik het labyrint…
Ik schreef:

Vandaag liep ik het labyrint en met de zee voor me voelde ik vrijheid. Vrijheid hier te zijn, vrijheid om als herinnering mee naar huis te nemen.
In het labyrint vele schatten die de zee ons schonk. Mijn ogen dwaalden erover tot ik iets vond dat me raakte. Een grote dubbele schelp die los begon te komen maar nog verbonden was. Zo symbolisch voor ons leven nu. Ik nam hem mee en liep verder.
Weer trof iets mijn oog: een aantal schelpen die met elkaar verbonden waren. Ook symbolisch voor ons leven op dit moment.
En boven mij prachtige wolkenluchten, voor mij de weidsheid van de zee en de horizon. Ik voelde me vrij en gezegend. Dit zo samen te delen en te beleven is iedere keer weer bijzonder.
En de zee die komt en gaat, de wind die komt en gaat net als leven eens kwam en weer gaat. Ik nam het woord ’symbolisch’ en dat was het vanochtend.

Thuisgekomen was de tafel gedekt en kwam schoonzoon R. ook er gezellig bij. Dat was het tweede fijne van de dag. Het derde fijne was dat aan het eind van de dag onze oudste met P. kwamen om de kerstboom omhoog te brengen omdat de lift nog stuk is. Daarna haalde P. Chinees en aten we met elkaar, wel zonder Ton want die wilde niet eten, behalve wat vla.
En daarna begon het minder fijne want we hoorden overal vandaag brandweerauto’s komen en politieauto’s. Het kruispunt beneden bij ons werd afgezet en er kwam een alertbericht: binnen blijven en ramen en roosters dicht. Bleek een grote brand in een woningzaak een paar honderd meter verder op de Kerklaan. Grote rookwolken hingen er en later zagen we de vlammen opschieten. Ik kon alles van bovenaf goed zien maar vond het wel angstig en bedacht: wat zou ik meenemen als dat hieronder zou zijn? ‘Niets’ zei onze oudste, ‘ wegwezen gewoon’. Tegen middernacht dorst ik te gaan slapen. Dacht wel: nu kun je hier in alle vrede blussen, maar in oorlogsgebieden kan dat niet, wat een angst voor die mensen.Vanochtend las ik in de krant dat er niemand gewond is geraakt maar dat het pand verloren is. Dat is dan een gelukkige afsluiting van een nare avond.

Tijdens het opruimen van een te groot geworden stapel op mijn werkblad kwam ik een uitgescheurde pagina tegen met een interview met Vincent Bijlo tegen. Ik had een aantal stukken aangestreept zoals dit:

Waarom zijn wij op de wereld? Om te groeien. Om iemand te worden. Het lijkt mij de enige bedoeling van het leven: dat je deze aarde anders verlaat dan dat je erop terechtkwam…

Mooi hoe hij de liefde voor zijn vrouw beschrijft:
Het Licht ligt slapend naast me, en het ademt licht. Het schijnt nooit verblindend, altijd zacht op mijn gezicht. Het Licht heeft handen, voeten, en heel mooi lang haar, en het Licht is 60 kilo zwaar.