Onze Anne heeft vaker in de krant gestaan als er een nieuw boek van haar verscheen of als ze ging voorlezen in de plaatselijke boekhandel. Maar dat ik ook in dezelfde krant genoemd word, dat is nog niet gebeurd. Tot de Heemsteder deze week verscheen. Klik op foto om hem vergroot te zien.
Van de week moest ik toch weer met Ton naar het ziekenhuis maar gelukkig mocht hij met een kuur naar huis. En zo wisselt het van dag tot dag. Om weer te ontspannen maak ik vaak een zentangel en dit keer werd het, toen ik hem omdraaide opeens een kameleon. Ton zag er uitbreiding van een buitenwijk in. Ik heb er later wat aan veranderd: maakte er een nachtdier van en een gekleurd exemplaar.
Vanochtend voor het eerst naar het schrijfcafé in Noordwijkerhout geweest waar Nel de leiding heeft. En wat heb ik genoten. We begonnen te schrijven over september.
September. Langzaam trekt de zomer zich terug en komt de herfst binnen. Nog niet utbundig maar met wat verkleuring hier en daar, regenbuien, windstoten en met al een beetje die heerlijke herfstgeur.
September is een overgangsmaand. Het kan nog zomers voelen en al herfstig. Ik vind het heerlijk dat gevoel van: de herfst komt eraan.
September, de clubs gaan weer beginnen, we gaan over naar de binnenactiviteiten zoals het schrijfcafé. Wat is het toch een geluk dat er mensen zoals Nel zijn die dit soort activiteiten organiseren. En daar maak ik graag gebruik van. Even weg uit de dagelijkse routine en op reis gaan met mijn pen.
Vandaag ben ik weer in Noordwijkerhout geweest voor het labyrintlopen op het strand. Vooraf gaan we altijd eerst schrijven en dit keer enkele minuten naar aanleiding van deze tekst:
Met verlangen als routekaart
en je ziel als kompas
weten je voeten waar te gaan.
Paulo Coelho
Ik schreef: want als je je hart volgt waar het verlangen een plek heeft en de ziel zich ook nestelt, kun je niet fout gaan. Want wat is fout? Een verkeerde afslag?
Misschien was die nodig en alsmaar rechtdoor prikkelt de fantasie ook niet.
Luister naar je gevoelens en je voeten volgen.
Soms moet je alleen maar bergop maar eens begint de afdaling naar het dal van rust.
Daarna liep de groep door het duin naar het strand waar een extra labyrint op ons wachtte. Een kunstwerk met prachtige schaduwen door de bamboestokjes, de zon en het zand. Daarna maakte Nel ons ‘eigen’ labyrint op hard zand vlakbij zee. En dit keer maakte ze er twee want het eerste klopte niet helemaal. Ik laat nu de foto’s zien, morgen komt de tekst die ik schreef nadat we weer terug in het restaurant waren.
En ik dacht: hoe zou dat er vannacht uitzien? zo misschien?
De tweede strofe van het gedicht gaat over mijn favoriete seizoen, de herfst. Opeens bedenk ik dat ik op het muzieklijstje voor mijn begrafenis vergeten ben ‘Oktoberkind’ van Liselore Gerritsen te zette. Dat hoort goed bij mij, oktoberkind.
Maar blauwe lippen van de bramen heb ik nooit gehad. Wel heb ik de lekkerste bramen ooit gegeten bij G. in Oterleek, zo van de plant in mijn mond. Grote, blauwe, sappige bramen. De bramen die ik soms pluk tijdens een wandeling vind ik vaak smakeloos en klein.
Herfst, een vol seizoen. Vol vruchten die te rijpen hangen, vol zaden die verspreid willen worden, vol vogels die zich verzamelen voor de verre trek, vol kleuren in voorheen groene bladeren. Kleuren die er al in zaten maar door het overheersende groen weggedrukt werden. Maar nu het groen zich terugtrekt komt het geel, rood, oranje en bruin tevoorschijn.
Natuurlijk heb je in de herfst ook regenbuien zoals vandaag. Maar als ik aan de herfst denk, dan zie ik zon door gekleurd gebladerte, ruik ik die speciale herfstgeur. Al geniet ik van de zomer, ik kijk toch al een beetje uit naar de herfst en naar mijn eerste gevonden glimmende kastanje.
Ik ben voor de zoveelste keer ‘De kleine prins’ van Antoine de Saint-Exupery aan het lezen. En ik geniet ook van zijn fantasievolle tekeningen van de superkleine planeetjes en hun wonderlijke bewoners. Toen ik gisteren eens een ronde zentangel had gemaakt dacht ik: ik heb ook mijn eigen kleine planeet gemaakt.
Ik was weer eens aan het stempelen gegaan nadat ik mezelf op een setje had getrakteerd. Het waren bladvormen en bloemvormen. Ik heb ze in kleur gedaan maar vond deze in het zwart het mooist.
Toen bedacht ik dat ik ook nog twee vogeltjes moest hebben uit mijn batikperiode. En jawel, ik vond ze in de grote rommeldoos. Het ging niet zoals ik had gehoopt maar een groot deel van hun vorm kwam toch op het papier. Daarna wat lijnen aangevuld met pen en inkt en op aanraden van mijn artistieke bovenbuuf kleurde ik ze daarna met ecoline.
Vandaag is het 15 jaar geleden dat ik een nier aan Ton gaf. Vriendin J. dacht dat het al 25 jaar geleden was, maar zo snel gaat het nu ook weer niet. Maar biedt hoop voor de toekomst .
We vieren het pas dinsdag als de kinderen weer thuis zijn. Maar straks haal ik wel lekker wat gebakjes.
Zo maak je plannen om een vriendin weer eens te bezoeken en zo hoor je dat ze plots is overleden. En dan komt het gevoel van: was ik maar eerder langs gegaan. En zo wordt de kring weer kleiner.
Gisteren zat Ton voetbal te kijken en ik zat op mijn kamer met pen en verf te spelen. Eerst had ik de verfpagina gemaakt en dacht: als ik het boekje dichtdoe en goed aandruk, wat voor afdruk zal er dan op de andere pagina komen? Heel weinig bleek maar ik zag er wel een stukje lijn in van een gezicht. Dus kroontjespen en inkt gepakt en het gezicht tevoorschijn gehaald. Zo gaan sombere gedachtes even naar de achtergrond en komt er ontspanning in lijf en hoofd.
Ik zou haar best willen zijn. Gewoon even lekker gek doen.
Ze was op weg naar huis toen er opeens een bal voor haar voeten rolde.
‘Hé mevrouw, schiet hem even terug’ werd er lachend geroepen door een groepje jonge knullen. En zij dacht niet na maar gaf de bal een schop.
En dat was niet zo maar een voorzetje, nee, die ging de lucht in, over het groepje jongens heen en rolde zo het doel in.
Stomverbaasd keken de jongens elkaar aan.
‘Nou mevrouw, als u wilt kunt u wel bij ons in het team komen. We komen er morgen een tekort’.
De mevrouw lacht en zegt:’ ach jongens, ze zien me aankomen. Ik ga lekker naar huis en een potje rummicuppen met mijn buurvrouw. Een oudevrouwenspelletje. Voetbal is voor jonkies.’
En ze maakte een radslag en sloeg de hoek om.
Dit schreef ik vanmorgen bij het bovenstaande plaatje tijdens onze schrijfochtend. Zo leuk dat de twee andere vriendinnen een heel ander verhaal hadden.
~