Gisteravond was ik met een vriendin naar een muziekavond rond kerst (schoonzus H. was weer bij Ton). Het was anders dan ik had gedacht, ik had gehoopt op wat meezingers, maar we hebben toch genoten. De zanger las het kerstverhaal’ Een witte kerst’ van Godfried Bomans voor. Lang geleden geschreven en actueel tot op de dag van vandaag. Aanrader om dat ook te gaan lezen, je vindt het zo op internet.
Vanochtend keek ik, zoals elke zondagochtend, naar De Verwondering en dit keer was ik zo geboeid door de gast die er was dat ik zeker de uitzending nog eens ga bekijken. Ook een aanrader van me.
En deze ochtend ging ook mijn telefoon en zag ik daarop mijn schoonzus uit Australië samen op de bank met haar zoon. En zij zagen mij en Ton en het is wonderlijk maar dan zwaai je even naar elkaar terwijl je zover weg van elkaar bent maar door die kleine telefoon toch verbonden.
En daar gaat het met kerst dus om: verbinding met anderen en met jezelf vinden. Licht ontsteken, licht zijn voor de ander en het licht in jezelf koesteren.
Wij komen vanavond tezamen onder het sterrenblinken, er zal geen lied weerklinken maar wel gedichten want wij vieren op kerstavond altijd voor het eten sinterklaas en daarna begint kerst. Ieder heeft kleine hapjes gemaakt, we blijven lekker in onze luie stoelen zitten, kletsen met elkaar, lachen, halen herinneringen op aan degenen die er niet meer zijn zodat zij er toch bij zijn. Dierbare avonden zijn dit en vanavond extra dierbaar. Ik wens jullie allen ook zo’n dierbare avond toe.