ogenblikstemming

Vanochtend weer zo lopen genieten in het duin en langs het strand. Natuurlijk constant foto’s maken want er is zoveel wat me boeit. En ondanks de slechte voorspellingen ben ik al drie keer op het strand geweest. Vandaag met een volle zak schelpen terug om te tekenen. En als cadeautje kwamen er vanochtend opeens een groep strandlopertjes voorbij rennen. Wat ben ik blij dat vriendin Carla me deze plek doorgaf.
ook een gedicht gemaakt over deze plek.

Groote Keeten

kijkend naar het duin
hoor ik de wind
gierend de hoek omgaan

wolken, niet te zwaar
lichtgrijs en wit hangen stil
voor het flauwe blauw

maken nog geen keuze
voor achterwaarts naar zee
of voorwaarts het land over

ongemerkt sluit de dag
en opent de avond zich
gewikkeld in rozerood

marisca

Ik ben zo bevoorrecht om er een weekje alleen opuit te kunnen gaan naar de kust bij Groote Keeten. Voor Ton wordt goed gezorgd en hij gunt het me. Vanochtend met een flinke wind om de oren langs de zee gelopen en natuurlijk foto’s gemaakt van zee, strand en duinen. Ik weet niet of het lukt een foto nu via mijn i-pad in te laden want het bestand is denk ik te groot.

ik zie dat het is gelukt.

gisteren al een eerste aanzet voor een gedicht gemaakt, vanochtend vrij zitten schrijven en wat ik vanmiddag ga doen weet ik nog niet. Heerlijk niets plannen en alleen doen waar ik zin in heb. Dat heet inderdaad bevoorrecht.

Van onze oudste kregen we een tijdje gelden een scheurkalender met allerlei kleine verhalen en feitjes over vroeger. Ik kijk ze door en scheur eruit waarvan ik denk: daar kan ik nog wel een keer iets mee. Zoals die over de ‘landverhuizers’. Vreemde naam eigenlijk, alsof je een land gaat verhuizen, maar jij bent het die van het ene land naar het andere verhuist.

Tussen 1948 en 1965 emigreerden een half miljoen Nederlanders naar Canada en Australië. Zo ook ook enkele tantes van mij met hun gezinnen en mijn schoonzus en zwager.

Bij het afscheid zei mijn moeder, toen de boot wegvoer: ‘die zie ik nooit meer terug’.

Bellen was in die tijd heel duur en familieleden legden vaak geld bij elkaar om op speciale gelegenheden naar de verre familie te bellen. Vaak was het maar een paar minuten, dat herinner ik me ook. Klokje stond ernaast en een echt gesprek was zo niet mogelijk.
Maar mensen zijn vindingrijk en toen de casettebandjes in zwang kwamen was dat een alternatief voor de telefoon. Hele bandjes werden volgesproken en gezongen en opgestuurd. Zo bleven ze wat levendiger op de hoogte van elkaar dan alleen met brieven.

En nu gaat alles zoveel makkelijker via internet. Ik mail mijn schoonzus en even later heeft ze de brief al binnen. En bellen is ook niet duur meer. Zegeningen van deze tijd.

Jawel, Ton is weer thuis en gaat zijn conditie weer wat proberen op te krikken. En ik ben mijn spullen aan het verzamelen om een weekje alleen naar zee te gaan. Onze jongste blijft dan bij Ton. Wat ben ik toch een bofferd dat dit kan.
Mijn moeder begreep er niets van dat Ton het goed vond als ik alleen weg wilde of met vriendinnen. Maar zij komt uit een andere tijd. De tijd dat vrouwen in Nederland tot 1957 ‘handelingsonbekwaam’ waren voor de wet. Zij werden op één lijn gezet met kinderen en ‘zwakzinnigen’ en mochten zelf geen verzekering afsluiten, geen eigen bankrekening hebben en zonder toestemming van hun man geen baan aannemen. En als zij in zeldzame gevallen ‘mochten’ werken, dan werd het geld aan de man overgedragen, want die ging over het geld.
Wat hebben de feministes toch veel voor ons veranderd. Ik heb mijn eigen bankrekening, ga er alleen opuit en hoef daar geen toestemming voor te vragen.

Helaas is Ton nog niet thuis maar morgen is het bijna zeker dat hij naar huis mag.
En ik zit huis lekker een creabea te zijn met verf en pen. Maar gisteren even heerlijk in het bos gewandeld en daar zag ik, ja, fantasie heb ik genoeg, in een boom een deel van een gestalte.
En thuis heb ik weer een soort landkaart gemaakt van een denkbeeldig fantasie-eiland.

Gisteren was het 100 jaar geleden dat mijn moeder geboren werd. Voor haar gelukkig dat ze haar 100e verjaardag niet heeft gevierd, dan was het een heel lange lijdensweg geweest. Soms is de dood dus genadig.
Ik kwam deze foto tegen van haar toen ze denk ik rond de 55 was. Ze heeft heel veel gebreid, ook voor onze kinderen. En niet zo maar een recht een averecht maar hele partonen in jasjes en truien. Op deze foto is ze tevreden, dat kun je zien en dat doet me goed te zien.

En Ton is nog niet thuis zoals hij gehoopt had maar moet het weekend ook nog blijven. Ik vind het wel een veilig gevoel al had ik het hem wel gegund om weer in zijn eigen bed te slapen zonder gestoord te worden door medepatienten .

En weer is Ton gisteren naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig niet zo ziek als de vorige keer maar ziek genoeg om hem daar te houden. Hij heeft weer praatjes dus wie weet in het weekend weer thuis. Maar dat is afwachten.

Gisteren weer lekker zitten tekenen.

Enige tijd geleden kregen wij van onze oudste een scheurkalender met de titel: Gouden tijden. Maar als je al die stukjes leest over vroeger, dan was het vaak alles, behalve goud. Maar ook blijkt dat het leven er toen wel overzichtelijker uitzag. Zoals in het volgende stukje staat:
DE VLAG UIT
Anton (1936) had als jonge veearts in de Achterhoek weer een ander manier om zonder mobiele telefoon bereikbaar te zijn. Wanneer de vlag bij een bepaald café uithing, was dat het teken dat zijn vrouw gebeld had. Dan ging Anton naar binnen, belde haar en hoorde wie hem dringend nodig had.

Iets wat ik zelf nooit gedaan heb maar waar ik wel van wist is ZOP. Vroeger was er tariefverschil tussen een ansichtkaart en een briefkaart. De ansichtkaart was goedkoper maar daar mocht je alleen als afzender je naam op zetten. Daarom schreven sommige mensen hun bericht onder de postzegel met als vermelding:zop: zie onder postzegel. De ontvanger stoomde de postzegel eraf en las het bericht. Was vooral populair onder verliefde stelletjes.

Dit is nu toch niet meer voor te stellen en al zijn de postzegels enorm in prijs gestegen de laatste jaren, het verschil tussen ansichtkaart en briefkaart bestaat gelukkig niet meer. Trouwens, briefkaarten bestaan volgens mij niet meer. Ik controleer het even op internet maar daar zie ik dat ze nog degelijk bestaan. Maar ik ga voor de ansichtkaart, veel leuker om te versturen en te ontvangen.

Vanochtend geschreven bij deze tekening van mij.

De bloei zit erop. De kleur is weg, maar waar het allemaal om begonnen is, dat is er: zaad.
De zaadpluizen die straks door de wind meegenomen worden naar een plek, ver van de moederplant. Want nageslacht krijgen is belangrijk maar opgroeien, dat moet ergens anders. Moeders wil geen concurrentie in de buurt.
Zacht wiegt de plant heen en weer, wachtend op de juiste windvlaag om los te laten: dag kinderen, het ga jullie goed. Ik heb mijn taak gedaan. Nu even bijkomen.