ogenblikstemming

Bij het schrijven gisteren schreven we sprintjes. Dat is binnen een bepaalde tijd aan een stuk doorschrijven zonder te stoppen of na te denken. Er werden enkele woorden gekozen om bij te schrijven en twee hadden met school van vroeger te maken maar ook met het heden.

Schone lei.`

Met een schone lei beginnen, wat zou dat heerlijk zijn en wat een ruimte komt er dan weer in je leven. Maar ook die lei wordt weer gevuld met dingen die fout zijn gegaan. Je hoopt echter op veel mooie nieuwe ervaringen.
Het jammere van een schone lei is wel dat de mooie dingen uit het verleden ook uitgewist zijn met de borstel die alles schoonveegde.
Maar gelukkig zijn ze opgeslagen in mijn hart.
Een schone lei geeft me een hoopvol gevoel. Er zit weer iets nieuws aan te komen. ‘verwachtingsvol’ is het eerste woord erop.

Inktlap.
Oh wat maakte mijn moeder ieder jaar een mooie intklap toen ik op de lagere school zat. Ze gebruikte er oude lapjes voor en restjes van de zeemleren lap. Dan reeg ze ze in het midden aan elkaar en zette het bovenop vast met een kraal of een knoop. En die inktlap gebruikte ik het hele jaar.
Ik ben onlangs weer aan de gang gegaan met een kroontjespen in een houten houder. Niet om te schrijven maar om mee te tekenen en nu mocht ik hard op de pen drukken en intvlekken maken. Ik heb geen echte inktlap maar een oude zakdoek om mijn pen aan af te vegen.
Maar door het woordje inktlap ben ik weer even terug naar mijn schooltijd. Naar mijn onzekerheid, naar het spelen op het schoolplein, naar de angst voor de juf of het plezier van het zingen met de hele klas.

Vanochtend voor het eerst naar het schrijfcafé in Noordwijkerhout geweest waar Nel de leiding heeft. En wat heb ik genoten. We begonnen te schrijven over september.

September. Langzaam trekt de zomer zich terug en komt de herfst binnen. Nog niet utbundig maar met wat verkleuring hier en daar, regenbuien, windstoten en met al een beetje die heerlijke herfstgeur.
September is een overgangsmaand. Het kan nog zomers voelen en al herfstig. Ik vind het heerlijk dat gevoel van: de herfst komt eraan.
September, de clubs gaan weer beginnen, we gaan over naar de binnenactiviteiten zoals het schrijfcafé. Wat is het toch een geluk dat er mensen zoals Nel zijn die dit soort activiteiten organiseren. En daar maak ik graag gebruik van. Even weg uit de dagelijkse routine en op reis gaan met mijn pen.

Behalve op de computer kun je ook gewoon met pen en inkt of krijt een foto bewerking. Ik ben weer eens aan het opruimen en kom veel oude foto’s tegen waar ik nog wel wat mee kan, zoals onderstaande foto. Maar wat ik daarna weer met die bewerkte foto moet weet ik nog niet. Gelukkig heb ik mappen genoeg waar ik ze in kan stoppen tot ik weer eens ga opruimen, maar dan goed.

Ik was weer eens aan het opruimen en pakte dit keer een overvolle doos waar van alles in terecht was gekomen. Daar vond ik ook een map met oude tekeningen en foto’s die ik op tekenpapier had afgedrukt. In die foto’s ben ik met inkt en krijt aan de gang gegaan en dan ziet dat er zo uit:

Gisteren schreef ik na het labyrintlopen:

Vandaag liep ik twee labyrinten. Het eerste was een kunstwerk op los zand. Ik werd afgeleid door de mooie wisselende schaduwen. Schaduw langs je pad klinkt wat somber maar dat was het niet. Zelfs de schaduwen vond ik een kunstwerk. Wel voelde ik me hier minder vrij door de stokjes die geen onverwachte zijstap toelieten.
Daarna tekende Nel het ons zo vertrouwde labyrint al was dat ook anders want het klopte niet. Dus een tweede werd ernaast getekend.
Hierin lopen voelde voor mij beter, vrijer. Je mag best een misstap doen. De grond onder mijn voeten was stevig en ik dacht: de vast gerond onder mijn voeten ben ik zelf. Dat gaf me zo’n goed gevoel en ik liep rustig verder. Pakte onderweg een verminkt schelpje op want het niet volmaakte trekt me altijd aan.
En ik vroeg aan de zee: geef me energie.
En ik vroeg aan de zon: geef me energie.
En ik nam die energie mee, net als de herinneringen aan deze ochtend waarin ik met zeven vrouwen schreef en liep op deze zomerse dag.

klein
en gebroken
lag het daar
op mij te wachten
schelpje

Vandaag ben ik weer in Noordwijkerhout geweest voor het labyrintlopen op het strand. Vooraf gaan we altijd eerst schrijven en dit keer enkele minuten naar aanleiding van deze tekst:
Met verlangen als routekaart
en je ziel als kompas
weten je voeten waar te gaan.
Paulo Coelho

Ik schreef: want als je je hart volgt waar het verlangen een plek heeft en de ziel zich ook nestelt, kun je niet fout gaan. Want wat is fout? Een verkeerde afslag?
Misschien was die nodig en alsmaar rechtdoor prikkelt de fantasie ook niet.
Luister naar je gevoelens en je voeten volgen.
Soms moet je alleen maar bergop maar eens begint de afdaling naar het dal van rust.

Daarna liep de groep door het duin naar het strand waar een extra labyrint op ons wachtte. Een kunstwerk met prachtige schaduwen door de bamboestokjes, de zon en het zand. Daarna maakte Nel ons ‘eigen’ labyrint op hard zand vlakbij zee. En dit keer maakte ze er twee want het eerste klopte niet helemaal. Ik laat nu de foto’s zien, morgen komt de tekst die ik schreef nadat we weer terug in het restaurant waren.

En ik dacht: hoe zou dat er vannacht uitzien? zo misschien?

Ik scheurde ooit een foto uit een krant, ging daarin met kleur en pen aan de gang en kwam die van de week weer tegen. Daar heb ik woorden bij gezocht uit mijn voorraaddoosje en daarna heb ik met die woorden een gedicht gemaakt. Het een heeft invloed op het ander en zo kan er iets ontstaan dat zonder beeld en uitgezochte woorden nooit dit gedicht had kunnen worden. Klik erop om het vergroot te zien.

dat we vroren dat we kraakten
dat we schaatsten tot we gloeiden’.
Dat staat in de strofe over de winter in het gedicht ‘Tijdliedje’. Zo leuk dat er staat, dat ‘we’ vroren en kraakten.
Het is op de eerste dag van de herfst dat ik schrijf over de winter naar aanleiding van de derde strofe.
Ja vroeger, toen het vroor dat het kraakte. Ik kan dat geluid van het soms bijna zwarte bevroren water zo weer oproepen. Angstig en spannend tegelijk. Voor mijn gevoel konden we elke winter schaatsen en waren de zomers altijd warm. Maar herinneringen kunnen ons misleiden.

Maar wat vond ik het leuk om met vriendinnen te gaan schaatsen of met de groep van de zwemclub op het meertje in de duinen. Al kon ik niet goed schaatsen, op mijn kunstschaatsen met witte vaste hoge schoenen erop, wat was ik daar trots op, kon ik aardig meekomen.
Ik schaatste niet tot ik gloeide, daarvoor schaatste ik te langzaam, ik kreeg het eerder koud. Maar na afloop was daar warme chocolademelk.
Opeens denk ik ook aan de winters op de Eemlaan toen onze oudste zo vanuit de tuin het ijs opstapte om samen met een vriendinnetje op de slootjes achter ons te gaan schaatsen. Eén keer zou ze met Ton gaan schaatsen. Ton was van het lange afstand schaatsen, tochten over grote meren en bevroren rivieren en dacht: leuk om met mijn dochter een stukje te gaan schaatsen. Maar na 100 meter zei M.: hier heb ik altijd mijn eerste stop. Ton dacht: dit wordt dus niets, en toen gingen zij ieder in eigen tempo verder. M. werd ook eerder koud dan dat ze gloeide, Ton schaatste zich moe en warm. En nu als er af en toe een dagje ijs is ga ik kijken naar de kinderen en hun ouders die genieten van de ijspret en denk dan weer even terug aan toen ikzelf klein was en onze kinderen en het plezier van bevroren water.

Deze foto is uit 1966. Ik ben links en heb mijn clubdas om en we schaatsten die dag met de zwemclub op het meertje bij de Bokkendoorns.

Wat ben ik blij dat ik hobby’s heb die ik thuis kan uitoefenen en dat ik volop spullen heb om daarmee aan de gang te gaan. De ene keer met pen en papier, de andere keer met verf, krijt, inkt of ecoline. En dat je die ook weer kunt combineren. En nu combineer ik dat van de week gemaakte werkje weer met het eerder geciteerde gedicht omdat ik het een zomerherfstbloem vind.