ogenblikstemming

Uit het gedicht ‘Blad’ van Toon Hermans kies ik de regels:

‘nooit zou het blad bewegen
als de wind er niet was.’

Tja, wat heb je van jezelf en wat kun je vanuit jezelf zonder beïnvloed te zijn door afkomst en opvoeding? Vanaf je ontstaan ben je al een mengeling van twee mensen met al hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. De omgeving waarin je opgroeit kan bepalen of jij langzaam mag groeien, rijpen. Of dat je beschadigd wordt of heel mag blijven. Of er een zacht briesje van liefde is dat je laat dansen of dat er een storm van woede raast die je doet wankelen.
Wat hebben wij eigenlijk echt zelf in de hand in ons leven? Vrij weinig denk ik, al hebben wij vaak het idee alles zelf in de hand te hebben. Altijd is er iets of iemand om ons heen die gewild of ongewild invloed op ons uitoefent, vaak zonder dat wij er erg in hebben.
En wat te denken van een hogere orde die wij niet kunnen zien maar die veel invloed op mensen uitoefent. Niet omdat die hogere orde dat eist, maar omdat er mensen zijn die zeggen te weten wat die hogere orde van ons verwacht.
Dit alles had ik niet overdacht als ik vanochtend in het schrijfcafe niet deze regels had gekozen uit het ons uitgereikte gedicht.

Op pad gaan met een medefotograaf kan leuk, maar ook moeilijk zijn. Wat als je allebei hetzelfde leuk vindt en dat wilt fotograferen? ‘Nee, jij zag het eerst, doe jij het maar’. En dan denk je: maar ik wil dat ook op de foto zetten. Daarom gaan A. en ik altijd ieder een andere kant uit om elkaar niet te hinderen want wij zien vaak op hetzelfde moment iets wat we de moeite waard vinden om langer bij stil te staan en te fotograferen. Maar als je met iemand op pad gaat die op een heel andere manier fotografeert, dan loop je elkaar totaal niet in de weg. Dat was in Delft met Inger. Ik zie het kleine en zij het grotere. En dat ziet zij heel goed, zoals deze foto toont. Wat ik daar fotografeer zie je op de andere foto. Zelfde plaats, totaal verschillende foto’s. Dat maakt het leuk om af en toe met een ander op pad te gaan. Door te ontdekken hoe een ander kijkt, verbreed je je eigen blik.

Wat is het toch een luxe dat ik, als ik wil, iedere dag kan gaan douchen. En, als ik dat wil, naar de sportschool gaan kan, mijn fiets kan pakken of op een andere manier actief kan zijn. Nu was er een Engelse fietsfabrikant die in 1897 bedacht: dat moet toch in een moeite door kunnen? En zo bedacht hij het ‘Velocipede stortbad’. ’s Morgens onder het douchen direct even trainen om in conditie te blijven. Het is een soort hometrainer en stortbad waarbij het arbeidsvermogen, dat je zelf opwekt door te trappen, niet verloren gaat, maar de pomp aandrijft die het neergestorte water weer omhoog pompt. Het was zelfs mogelijk onder de bak een verwarmingselement te plaatsen waardoor je geen stortbad van koud water kreeg, maar van heerlijk, de spieren ontspannend warm water. De redacteur van het blad waarin dit artikel verscheen zag grote mogelijkheden voor rijwielclubs en scholen. Ik ben benieuwd of het ook werkelijk ooit in productie genomen is. Ik heb er niets over kunnen vinden. De informatie over het bovenstaande vond ik weer in het boek ‘Knotsgekke uitvindingen van de 19e eeuw’ van Leonard de Vries.

Vandaag met fotovriendin I. naar Delft. Regen en zon wisselden elkaar in snel tempo af. Maar gelukkig hadden we een plu en was er koffie met heerlijk appelgebak. En genoeg te zien op straat. Zo kwam ik opeens de naam van een andere vriendin tegen: Marlies. Zag ik weer prachtige lijnen in de bomen op de Beestenmarkt, stond een zwaan geduldig te poseren voor een mooie donkere gracht, zag ik de scheve toren van de oude kerk in het water weerspiegeld en gaf de herfst zijn visitekaartje af aan de toeristeninformatie.

Buiten nu niet het herfstweer waar ik zo dol op ben. Maar gelukkig heb ik dan de foto’s nog van wel van die droge, wat frisse dagen waarop de zon geregeld door de bomen schijnt. En als het zo regent zit ik lekker op mijn kamer wat te spelen met die foto’s en maak ik er van twee een.

de schoonheid van het rijpe
is de schoonheid van de herfst
bloemen zijn veranderd in vruchten
de schoonheid van het rijpe
tijd om het voorbije te laten bezinken
geen felle kleuren en volle geuren meer
alleen de kern blijft over
de schoonheid van het rijpe

marisca

Als je op pad gaat zie je nog eens wat, mits je af en toe stil staat bij het onverwachte. Zo zag ik bij het wachten opeens een mooi stuk oude muur. Gelukkig had ik mijn camera bij me.
En tijdens een wandeling door een park zag ik de herfst als het ware tussen coulissen. Maar de grote verrassing was een libelle op een boomstam die lekker lang bleef zitten in de zon zodat we hem goed op de foto konden zetten. Toen ik de foto op de computer omdraaide zag ik opeens een klein monster. Klik vooral op de laatste foto om dat koppie goed te kunnen bekijken.

Als ik een gitaar was, zou ik trillen en zingen door de aanraking van vingers. Die heb ik nodig om tot leven te komen. Dat vind ik wel jammer. Soms, als ik stil in mijn hoes lig en wat mijmer en mooie muziekmomenten in mijn buik herspel zou ik ze ook echt willen voelen maar ik mis de vingers.
Klanken sla ik in me op, trillingen voel ik na in mijn klankkast maar kan ze niet tot leven wekken, want ik mis de vingers. Zou mijn leven heel anders zijn als ik alleen al door mijn gedachten mijn snaren zou kunnen laten trillen? Zeker, maar mogelijk zou ik minder rijk aan klank zijn als het alleen uit mij zou komen. Juist het samenspel tussen mijn snaren en de vingers van een ander geven iedere keer weer een andere beleving.

foto van internet.

De hemelbodem, een woord van Remco Campert uit het gedicht  ’Ik wil wel’ kwam tijdens het schrijven met de groep naar boven. Omdat we het allemaal zo’n mooi woord vonden gingen we er een minuut over schrijven. Dit kwam bij mij op:

Wat een prachtig woord. Daar kun je niet doorheen zakken, daar ben je veilig. Er is diepte, warmte, genegenheid, eeuwigheid. Nooit het gevoel: de grond zakt onder me weg. Integendeel. De grond draagt me, laat me verten zien die ik nog niet zag. Geeft me een basis die onvoorwaardelijk is.
De hemel spiegelt zich en verdubbelt zich. Zoveel hemel voor mij en de mensen om mij heen. Dat moet toch genoeg zijn voor allen?

Gisteren met regen naar Noordwijk gereden maar toen wij na het schrijven door het duin naar het strand liepen was het droog en zelfs de zon liet zich zien. Het was weer een bijzondere ervaring, verdiept door het schrijven voor en na het lopen.

labyrint

l    lopend op het strand

a   alleen met mijn gedachten

b   blijf ik me geborgen voelen

y   ijl de lucht, stevig de bodem

r   recht bestaat nu even niet

i   integendeel, ronde warme vormen

n  nemen mij met zich mee

t  tot ik weer terug ben bij het begin

labyrint