ogenblikstemming

Maanden geleden waren we als schildermeisjes bij elkaar en maakte ieder een abstracte collage/tekening. Die bekeken we om beurten en schreven er onze impressies bij. Gisteren kwam ik de teksten weer tegen en ben ermee aan de gang gegaan om er gedichten van te maken.

abstract

kleuren blijven op zichzelf
geel stroomt uit
ronde vormen tollen rond
zonder de ander te raken
blauw dringt binnen
in het rode avondlicht
dat zich spiegelt
in kromgetrokken randen

m’

Ik geef toe, je moet fantasie hebben om dit in een klein abstract werk te zien. Maar gelukkig heb ik fantasie genoeg voor nog een gedicht bij een ander werk.

de werkelijkheid valt in brokken
uiteen en versplintert
herinneringen worden bijeengeraapt
opgepoetst en opgestapeld
tot een fundament
hoog genoeg om de toekomst
in de ogen te kunnen kijken

m’

Ze ogen niet opvallend maar als ze denken dat ze worden belaagd dan zijn ze opeens meer koet dan daarvoor. Nergens zijn ze bang voor volgens mij. Onlangs zag ik dat twee zwanen met een wijde bocht om een nest met meerkoet daarop zwommen omdat de koet flink aan het blazen was. Ik heb ook wel eens gezien dat ze een zwaan aanvlogen die te dichtbij kwam. Opvallende onopvallende vogels dus. Maar wat heel erg opvalt zijn hun jonkies in de eerste fase van hun leven. Sprookjesachtig van kleur dat langzaam verdwijnt naarmate ze ouder worden. Want al die kleur trekt ook vijanden natuurlijk en onopvallend zijn kan zijn voordelen hebben. Ik kon onlangs deze kleintjes op de foto zetten en een ouder jong dat leerde hoe je je veren moet onderhouden: poetsen!

De afgelopen maand schreef en tekende ik bij het glazen kunstwerk dat wij kochten tien jaar na de niertransplantatie.

Ik maakte een foto van het glaswerk, verknipte die, tekende erin, zocht er woorden bij en met die woorden maakte ik mijn tekst. klik op de foto om het goed te kunnen lezen.

Zoals ik al eerder schreef was ik een ochtend in Artis en heb daar een aantal dieren van dichtbij kunnen fotograferen. Soms voelde ik me wat bezwaard, zoals bij de leeuw. Ik maakte een foto van hem terwijl hij lag te slapen in een kleine stenen omgeving die niets met zijn echte woongebied te maken heeft. Rainer Maria Rilke heeft denk ik datzelfde gevoel gehad toen hij het gedicht ‘De panter’ schreef. Onderstaande prachtige vertaling is van Peter Verstegen.

De panter
In de Parijse Jardin des Plantes

Zijn blik is van het lopen langs de stangen
zo moe geworden dat hij niets meer ziet
dan stangen. Stangen houden hem gevangen,
duizenden stangen, en daarachter niets.

De zachtheid van zijn lenig sterke pas
die altijd weer de kleinste kring beschrijft,
is als een dans van kracht rondom een as
waarin een machtig willen is verstijfd.

Soms nog maar trekt het scherm voor zijn pupillen
geluidloos op-. Dan gaat een beeld erdoor
naar binnen, glijdt door het van spanning stille
lijf naar zijn hart- en gaat teloor.

Nee, ik vier vandaag niet dat ik 53 ben geworden, dat was lang geleden, maar dat we vandaag 53 jaar geleden zijn getrouwd. Wat een voorrecht nog steeds samen te zijn. Na al die jaren ben je zo met elkaar vergroeid, dat beschreef Bert Voeten in 1958 in onderstaand gedicht.

Huwelijk

Jij overnacht in mijn longen,
ik overnacht onder je huid.
Jij draagt me door heel je lichaam
in je aders en slagaders;
ik adem je in en uit,
ik speel met je in mijn borstkas,
ik koester je op mijn tong.
Jij loopt mij rond te zingen
met de julikleur van je wangen;
en ik, wanneer de dagen
te veel geluk laten zien,
ik houd je soms gevangen
met mijn lippen vast op elkaar.

Bert Voeten
uit: Menselijkerwijs

Vanochtend een heerlijke ochtend in Artis gehad, samen met mijn fototoestel. Gewoon rondgelopen zonder vast doel en kijken wat me opvalt. Ik zag een aantal touwen tegen de lucht afsteken en vond dat een mooi beeld. Dus op de foto. Maar het werd nog mooier want er klom een aap in die touwen en tegen die wat lichte lucht was dat een prachtig beeld. Thuisgekomen heb ik de beelden meer zwartwit gemaakt en dan ziet het er zo uit:

In een museum kijk ik vaak ook naar de vloer en zo ook zaterdag in het Verweymuseum in Haarlem. Ik had de tentoonstelling van The Tjong Khing gezien en op weg naar mijn fietshelm keek ik naar de plankenvloer en zag zulke mooie knoesten daarin, die moest ik even fotograferen. Een meneer vroeg wat ik deed en ik liet hem de foto zien. Hij werd er enthousiast van en ging met mij op zoek naar mooie tekeningen in het hout. Zo kwam ik thuis met genoeg foto’s voor een serie voor de fotoclub volgende maand. Dit zijn er twee van. Ik heb het bruine hout zwartwit gemaakt omdat ik met grijze series bezig ben. Oh wat geniet ik dan dat ik dat kan doen op de computer.

Met een aantal uitgeknipte stukken uit een magazine maakte ik eerst een collage, ging er daarna in tekenen, zocht er woorden bij uit mijn voorraad en met die woorden ontstond een gedicht. En dat ziet er dan zo uit:

klik erop om goed te kunnen lezen

De afgevallen bloemen van de fuchsia heb ik in een boekje gedroogd. Daarna gefotografeerd, erin getekend en vervolgens twee foto’s dooreen gemengd. En dat ziet er dan zo uit:

Soms is afval te mooi om weg te gooien. Van mijn fuchsia waren een aantal bloemen afgevallen en die kon ik niet weggooien, te mooi nog. Dus op papier gelegd en gefotografeerd. Daarna in tekenblok te drogen gelegd.