ogenblikstemming

Er zijn van die plastic tafelkleedjes die op kant moeten lijken voor buiten. Niet mijn smaak, wel van anderen. Maar als ik dan van zo’n oud kleed wat af mag knippen, zie ik opeens iets in de vormen. Vooral als die over elkaar gelegd worden. Zo wordt oud nieuw en lelijk mooi en ik blij.

Gisteren weer eens anders met een collage bezig geweest. Ik knip geregeld bijzondere woorden of zinnen uit bladen en doe die in zakjes. Soms zelf gesorteerd op thema. Daar had ik een paar van gepakt en een oude foto die ik verscheurde en heb dat samen op een vel papier gelegd. zo ontstond deze woordcollage. Daar een kort gedicht bij gemaakt, et voilà.
Klik erop om het vergroot te zien.

Vanochtend schreef ik naar aanleiding van de spreuk:

Lachen mag van god.

Graag zelfs. Levensvreugde is essentieel. Het maakt je een blijer mens. Je geeft die blijdschap bewust of onbewust door en als een positief virus gaat het verder.
Maar wat is het toch gek dat mensen al duizenden jaren spreken namens een god zonder die ooit daadwerkelijk gezien of gesproken te hebben.
Ja, in gedachten en in dromen. Maar dat zijn dan jouw gedachten, jouw dromen, dat heeft niets met een god te maken. En zou god dan in mensenwoorden spreken?

Ik vind het moeilijk god te omschrijven. Als ik aan mijn godsbeeld denk die zie ik het als de oerkracht, de bron waaruit materie en geest zijn ontstaan. Maar of die oerkracht ooit gesproken heeft, laat staan regels opgelegd, daar geloof ik niets van.

Maar ik heb wel geprobeerd dat godsbeeld dat veel mensen hebben uit te beelden:

Vandaag is het al weer zes jaar geleden dat onze lieve, creatieve, humorvolle, verlegen neefje Mink overleed. We hebben het nog vaak over hem en gisteren kregen Ton en ik een kunstwerk dat Mink had gemaakt. We zijn er heel blij mee. En alle mensen die een of meerdere dierbaren hebben verloren zullen zich in onderstaand gedicht kunnen herkennen.

Ik neem je mee

Ik breng je weg met warme woorden
en kan je zomaar laten gaan
want weet dat wie er van mij weggaat
allang in mij is opgestaan

ik kan in gedachten een kamer weven
waarin ik het liefste van jou bewaar
wie je was blijft in mij leven
wordt na mij weer doorgegeven

zo bouw ik van liefde een graf dat jou past-
ik neem je mee in het holst van mijn hart

Willemien Spook
uit: Stadsdochter

Wat je weggeeft, verlies je niet’.

Hoe zit dat dan? Weggeven heeft dus een totaal andere lading dan kwijtraken want dan ben je iets verloren. Als je iets weggeeft dus niet.
Komt dat omdat er goedheid, liefde, mededogen zit in weggeven? Dat je dan wel letterlijk iets kwijt bent maar vanwege de emotie van het geven er iets anders voor terugkrijgt? Kun je je dan rijker voelen met minder?

Als de stelling hierboven klopt wel dus.
Hoe zit dat met mij? Het ligt eraan wat ik weggeef denk, hoewel ik graag iets aan anderen geef. Als ik merk dat de ander daar blij mee is. Al snel ben ik dan vergeten wat ik kwijt ben maar het prettige gevoel blijft langer hangen.

Toch is het denk ik wel belangrijk aan wie je iets geeft, of niet? Ik denk van niet. Iets geven aan een onbekend iemand die blij is met wat hij/zij krijgt geeft (bijna) net zo’n goed gevoel als dat ik het aan een bekende geef. ‘Het is zaliger te geven dan te ontvangen’.

Opeens denk ik: is geven hetzelfde als weggeven?

VOORTAAN

Gister ging ik naar de dokter.
Die kneep mijn bleke wangen,
beluisterde mijn ingedutte hart en zei:
‘Ik zie het al, je moet zonder zaklamp
door het donker, in vossenholen kruipen,
sporen zoeken, sluipen door de sneeuw.’

Op het doktersvoorschrift stond geschreven:
Eén geheim per dag
en voortaan spannend leven.

Mary Heylema

Dit leuke gedicht las ik in het nog steeds inspirerende boek ‘Ik wou dat ik een vogel was’. Maar ja, spannend leven in tijden van corona, dat vraagt veel fantasie. Nu heb ik dat gelukkig in overvloed, dus kan in gedachten naar geheime plekken, onbekende plaatsen en sporen zoeken. Maar nu met de krokussen die boven komen, de sneeuwklokjes en het zachte weer, dat vraagt toch om echt naar buiten te gaan. Niet zo spannend als in mijn fantasie maar net zo heerlijk.

Ooit zei een vriendin: ‘we hebben allemaal even veel tijd, maar ieder vult die anders in’, of iets in die strekking. Dat heeft me toen zo goed gedaan. Lichamelijk kon ik toen niet zoveel en was daardoor creatief bezigen en ontdekte de mogelijkheden van de computer.

Werkende vriendinnen zeiden toen: ‘ik wou dat ik daar tijd voor had’. Dat deed me pijn want het was geen vrije keuze van me maar een poging op een andere manier mijn talent te gebruiken en zinvol bezig te zijn. De woorden van de vriendin sterkten me: als zij dat echt zouden willen zouden ze het ook kunnen doen.

Later heb ik die woorden als een soort zelfverdediging vaak gebruikt.
Als iets echt belangrijk voor je is moet je er de tijd voor nemen en keuzes maken wat wel en niet te doen. En dat betekent ook kritisch naar jezelf kijken en eerlijk naar jezelf zijn.
Ik snap vaak niet dat mensen die niet vastzitten aan kleine kinderen, werk en andere vaste verplichtingen zeggen: ‘daar heb ik jammer genoeg geen tijd voor’. Als je dat jammer vindt, doe er dan iets aan.
Maar mogelijk willen ze gewoon niet veranderen en gebruiken ze de tijd als excuus.

Nog even terugkijken naar de sneeuw en hoe fotogeniek een wilg kan zijn.

En nu is de winter zich aan het terugtrekken. Gelukkig heb ik wat wintercadeau’s gekregen die ik mag bewaren, zoals deze van een hortensia.

Heerlijk dat ik op het juiste moment zoveel foto’s had gemaakt.