ogenblikstemming

Ik herlas het prachtige gedicht ‘Zo is liefhebben’ van Kris Gelaude vanochtend weer. Het staat op mijn werkblad dus ik kan het iedere keer weer lezen als ik wat ga doen op de computer. Vandaag viel de laatste zin me op:

Liefhebben
heeft teveel voeten in de aarde
om zonder verdriet
te kunnen zijn.

Bij liefhebben kun je niet heen om het feit dat er ooit een einde aan komt aan dat liefhebben tussen jou en die ander. En als je samen al zoveel voetstappen op aarde hebt gedeeld en je moet nu alleen verder gaan, dan kan dat niet anders dan dat je daar verdriet over hebt. Je mist gewoon teveel.
Dat hoeft niet constant te zijn, misschien in het begin wel, maar er komen andere momenten, momenten waarop je even niet aan je verdriet denkt of het even niet voelt, maar dat er weer blijdschap binnenkomt, dat je zelfs weer uitbundig kunt lachen. 
Ik beleef die momenten ook en het verdriet kan op de meest onverwachte momenten weer opborrelen. Iets raakt je, doet je aan andere tijden, aan de ander denken en je realiseert je: nooit meer samen. En dan komen de stille tranen of de binnentranen die niemand ziet maar er wel degelijk zijn.
Vaak had ik me al voorbereid op het alleen verder moeten maar de praktijk is toch anders dan de theorie. Maar ik ben blij dat er bij mij veel meer goede dagen zijn dan slechte. Mede dankzij zoveel lieve mensen om mij heen.

Nietszeggend, kan dat? Ja. Als je bijvoorbeeld een kunstwerk nietszeggend vindt, dan gaat er voor jou niets vanuit, het zegt je niets, doet je daarom niets. Dat zeg je misschien ook wel eens over een mens. Maar misschien is dat wel helemaal niet zo en heeft die ander, dat ander, wel iets te zeggen, alleen is het jouw taal niet, je verstaat het niet. Zou het dan niet zo moeten zijn als je iets of iemand nietszeggend vindt, je er juist wat meer tijd aan zou moeten besteden om de taal wel te verstaan? Mogelijk dat het je dan wel iets zegt al hoef je het daar niet mee eens te zijn.
Maar ‘ niets zeggend’ is heel wat anders. Je kunt naast een geliefd iemand in de kamer zitten en beiden niets zeggen maar toch in harmonie met elkaar zijn. Dat is het gevoel dat ik nu mis als het stil is in huis. 
Wat zou er eerst geweest zijn: niets zeggend, of nietszeggend? En is toen de betekenis veranderd? Ik weet het niet. Misschien kom ik er een keer achter, dan laat ik het weten.

Ik zat afgelopen week samen met vriendin C. en haar hond Saar in een heerlijk boshuisje. De hele dag hoorden we allerlei vogels en maar enkele daarvan konden we herkennen als: merel, heggemus. Van de rest genoten we gewoon. Maar het was ons opgevallen dat we overal meikevers zagen, levend en dood, waar we ook wandelden. Maar ook in ‘onze tuin’ kwamen ze en die hebben we op de foto vastgelegd want zo vaak zien we die niet.
Als we een klein stukje liepen kwamen we aan de andere kant van de weg in de Kroondomeinen. Daar mooi afgevallen blad opgeraapt (dat laat je niet liggen), foto’s van stammen van bomen gemaakt en, we zagen een vliegend hert. Er moeten hier ook echte herten zitten en wilde zwijnen en mogelijk een wolf, maar wij hebben alleen klein grut gezien. Het grootste dier dat we op de foto zetten was Saar, de hond van C.

’Met vrijheid, boeken, bloemen en de maan, hoe kun je dan niet gelukkig zijn?’

Oscar Wilde (1854-1900).

Ja, dat is een van de raadsels van het leven. Sommige mensen hebben ogenschijnlijk alles waarvan je denkt: die moeten wel gelukkig zijn, maar dat zijn ze niet. Waarom weten ze soms zelf ook niet en dat niet weten van het waarom maakt ze nog ongelukkiger. Want hoe leg je een gevoel uit dat je zelf ook niet snapt?
En vrijheid is een groot goed, vooral als je om je heen ziet hoe anders dat is voor miljoenen mensen op de wereld. Boeken kunnen je verrijken maar je ook even laten ontsnappen aan een minder fijn bestaan, maar dat is maar tijdelijk en dan kijk je je eigen werkelijkheid weer in de bek.

En dan de maan waartegen soms honden verlangend huilen en die in sommige boeken een romantische sfeer moet oproepen maar nu een soort afvalbak wordt van wat ruimtevaarders niet meer mee terug willen nemen. En dan hebben we de bloemen nog. Rode rozen voor een geliefde maar niet met je handen er teveel aanzitten vanwege het mogelijke gif.
Maar toch, er is aan dit alles ook een andere kant, de kant van Wilde en die wil ik ook blijven zien, ondanks alles. Want als je kunt genieten en je doet het niet, dat is zonde, doodzonde.

Daarom heb ik deze week genoten van het zijn in een boshuisje met een dierbare vriendin. Genoten van de bloemen, het vogelgezang, het lezen, wandelen, tekenen, schrijven, museumbezoek. Want ik heb de vrijheid om hiervan te genieten en dat heb ik met volle teugen gedaan.

Ik had een citaat uitgeknipt om bij te schrijven. Het luidt: Met mijn troostgoed geef ik herinneringen terug.

Wat is mijn troostgoed en aan wie geef ik herinneringen terug? In eerste instantie denk ik aan mezelf. Al die stenen die ik van vakanties heb meegenomen, het zijn herinneringen die ik in de hand neem. Ik voel me weer daar aan zee en op die camping. Zakken vol stenen sjouwde ik mee omhoog en legde ze rond de caravan. Later vertelde Ton dat als ik nieuwe meenam hij andere weer weghaalde. En als we vertrokken moest ik keuzes maken: welke mogen mee en welke niet? Want anders was de caravan te zwaar beladen volgens Ton.
Is het troost om daaraan terug te denken als ik zo’n steen oppak? Ja, want het haalt fijne herinneringen op.

Dat heb ik ook als ik het strikje van Ton zie liggen op zijn werkblad. Dan komen de herinneringen boven van de momenten dat hij dat droeg. Foto’s kunnen ook troostgoed zijn maar ook mooie herkenbare stukken in boeken of gedichten. Belangrijk dus om een voorraad troostgoed aan te leggen, te bewaren, op te pakken indien nodig. Geef het jezelf terug die fijne herinneringen, mijmer erbij, glimlach, laat tranen lopen en blijf ze koesteren dat troostgoed.

Ik was iets aan het zoeken en toen kwam ik een doosje tegen waar allerlei gedichten inzitten. Bij het thema’ loslaten’ zat dit prachtige gedicht.

Zo is liefhebben 

Liefhebben
is beschutten
zonder vast te houden,
ruimte scheppen
in tijd en eeuwigheid.
En daarom zeggen:
doe maar,
ga maar,
zo lang, zo ver
als nodig is.
Kijk maar niet om.
Ik wacht. Ik blijf.
Liefhebben
heeft teveel voeten in de aarde
om zonder verdriet
te kunnen zijn.

Kris Gelaude
uit: Voor wie woorden zoekt. 

Deze tekening past er wel bij vind ik, ooit eens gemaakt en komt nu weer tevoorschijn.

Bij het schrijfcafé bedacht ik het woord ‘bevend trilgras’. Daarna kwam de opdracht: schrijf 7 minuten alsof jij bevend trilgras bent. Bij mij vloeide dit uit mijn pen:

Ik wil het niet maar ik ben zo fragiel dat bij ieder zuchtje wind ik heen en weer tril. En dan komt er ook nog bij dat ik niet tegen kou kan dus als het minder dan 20 graden is beef ik van de kou.
Mijn buren, zij zijn stoer sportveldengras, vinden mij een aanstelster, een aandachtzoekster. Maar ik kan er niets aan doen.
Ik sta wat verscholen aan de kant maar als ik die voetballers het veld op voel komen, dan tril ik al van hun gestamp.
Gisteren was ik wel blij. Een klein meisje had geen zin in dat gevoetbal en dwaalde wat af naar mijn kant, ging op haar billen zitten en ging met haar vingers door het gras om het te laten bewegen. Tot ze bij mij aankwam en zei:’ hé, jij trilt vanzelf. Wat leuk!’
En net voor ze me wilde plukken werd ze geroepen en ging ze weg. Ik trilde en beefde van spanning en trots. Zie je wel, ik ben wel leuk.

Na afloop moesten we trilgras met papier uitbeelden en dat werd zo bij mij:

Ja, zo heet het nieuwe boek van onze Annemarie: Pep en het zingende scheetkussen. Ik heb het met veel plezier gelezen en genoten van de illustraties van Jop Kraaijkamp. Er zijn al zeer lovende recensies verschenen, ook vanwege het feit dat kinderen die moeite hebben met lezen dit heel vlot kunnen lezen. Er was een meisje dat niet van lezen hield maar dit boek niet weg kon leggen. Dus heb je kleinkinderen zo tussen de 7 en 11 jaar, geef ze dit boek cadeau en geniet er zelf ook van. En binnenkort komt ook deel drie van F.C.Ufo uit, ook een aanrader. Bij Annemarie thuis staan haar boeken mooi uitgestald en ook bij mij thuis staat er steeds een boek te pronk.

Vandaag is weer zo’n dag van gemixte gevoelens. Aan de ene kant, de grote kant, staan die 53 jaar dat we samen getrouwd zijn geweest. Aan de korte kant staan de twee jaar dat ik die dag zonder Ton herdenk. Vanochtend hem een bloeiende plant gebracht, geen bloemen want met die wind waait die vaas vast om. Ton nam altijd bloemen voor mij mee, niet alleen op onze trouwdag of mijn verjaardag maar elke vrijdag als hij uit zijn werk kwam kocht hij een bos bloemen. Dus vandaag bracht ik bloemen naar hem.
Ik kreeg lieve berichtjes, een prachtige kaart en straks ga ik met de kinderen eten hier thuis. Wij gingen altijd uit eten maar nu wil ik thuis zijn. Ik heb het geluk dat ik kan terugkijken op mooie herinneringen en die blijf ik koesteren. Ik heb wat foto’s gezocht van door de jaren heen. Van ons trouwen, van onze eerste bezoek aan Parijs in 1972, van onze reis met vrienden naar Portugal in 2007 en een van vlak voor corona in 2020.

De dichter Sjoerd Kuyper geeft een heel lang, leuk, fantasievol gedicht geschreven (zoek het maar op, zo leuk) over de kleur groen. En daar moesten wij ons weer door laten inspireren tijdens een vijf minuten durend sprintje. Dit kwam bij mij boven:

Na het frisse lentegroen verdonkeren al die groenen tot één saai zomergroen. 
Geen eersteverliefdsheidgroen meer want dat verdween met het einde van de lente. 
Ook poepgroen is verdwenen want de pillen hebben geholpen.
Mijn truitjesgroen blijft hangen in mijn kast.
Het groen van mijn balkon is verworden tot bladderafgrijsgroen.
Maar mijn aquarelgroen is nog steeds in het doosje, klaar om gemengd te worden van lichtgroen tot bruingroen.
En het gras is zijn grasgroen aan het verliezen en wordt langzaam dorgeelgroen.
En ik, mijn lentegroen is allang herfstgroen geworden en ik hoop dat het nog lang duurt voor het verbleekt is tot droogdorgeelgroen.