ogenblikstemming

Dankzij museum LAM liep ik door een wondere wereld, die van de bloemen.

Thuisvakantie

Wij gaan niet naar Verweggistan
dit jaar. We hebben net
gewoon in onze achtertuin
ons tentje opgezet.

Daar eten we, daar slapen we,
gezellig met z’n vieren.
De buurvrouw zorgt natuurlijk
voor de planten en de dieren.

De fuchsia’s, de ficus
en de hamsters van mijn broer.
De planten geeft ze water
en de hamsters geeft ze voer.

Dat hoort bij op vakantie zijn.
Straks gaan we alle buren,
zoals het hoort, een vriendelijk
vakantiekaartje sturen:

‘Het weer is goed, alleen maar zon.
We zijn al aardig bruin.
Hoe gaat het met de hamsters?
Groeten uit de achtertuin.

Bette Westera

Mijn middag kon niet meer stuk toen een leuke postbezorger op straat tegen Ton zei: ‘zo, u heeft een leuke vrouw. Wat een geluksvogel bent u.’ Je snapt, ik liep te stralen en Ton ook.

Verder liep ik te denken over het woord ‘gewoon’. Als je veel loopt is er geloop. Als er lang gelachen wordt is er gelach. Als er rondom gepraat wordt is er gepraat. Maar als er gewoond wordt is er geen ‘gewoon’. Waar zou dat woord dan vandaan komen?

In het etymologisch woordenboek zie ik dat het al in 1236 in geschriften voorkomt:

‘in den orlof de heilege kerke es gewone tegeune’ (de toestemming die de heilige kerk gewoonlijk geeft).

Vanaf 1640 wordt het gebruikt in de betekenis van gewoonte of gebruik. In 1776 werd geschreven: ‘gewoone wagens’.

In de 18e eeuw wordt het oudere gemeen in de betekenis van een gemeen leven vervangen door gewoon.

Er bestaat geen zekerheid over een relatie met wonen. Maar in een boek uit 1911 lees ik: Gewoon van wonen, ergens thuis zijn, thuis behooren, evenals gewennen. Een gewoon verschijnsel: het hoort hier thuis, is niet vreemd. Hij is dat gewoon, gewend.

Wat is het toch heerlijk dat je dat allemaal met een paar muisklikken kunt vinden. Muisklikken, een woord dat vast pas bestaat sinds het gebruik van de muis bij de computer. Zo ook het symbool ervoor. En nu een paar muisklikken en mijn tekst verschijnt op het internet waar de lezer met een muisklik het kan openen en lezen. We beschouwen het inmiddels al als gewoon maar het blijft bijzonder vind ik.

Gelukkig was ik de afgelopen maanden geen thuizenaar al was ik meer thuis dan uit. Maar ik was niet alleen en ging elke dag even naar buiten en sprak andere mensen, op afstand, jawel, maar een stem overbrugt die anderhalve meter makkelijk. Als pensionado ben je een niet-vitaaltje. Een vitaaltje is iemand met een vitaal beroep en daar klappen we voor. Of klapten, het hoort allemaal al bijna bij ‘het nieuwe normaal’. Maar wat is normaal en is dat voor ieder hetzelfde? Zeker niet. Als ik al die weggegooide handschoentjes in de berm zie dan denk ik: doe eens normaal, je weet wat voor ellende dat plastic teweeg brengt. Maar mijn normaal is niet het normaal van de weggooier. En dat maakt het samenleven zo ingewikkeld. Jaren geleden maakte ik deze tekening voor iets anders maar dat past mooi bij dit stukje van nu: de thuizenaar in coronatijd.

Vandaag is het precies 50 jaar geleden dat wij elkaar ons jawoord gaven. En we zijn bevoorrecht dat we dat nu kunnen vieren, al is het anders dan gedacht. Maar anders hoeft niet mindere zijn, het is alleen, inderdaad, anders. Jongste dochter heeft vanochtend het balkon versierd en ons op de foto gezet. Gebak bij de koffie, vanavond thuis uit eten, geen slecht alternatief. Als je dan ook weet dat ons huis vol bloemen staat en we stapels kaarten hebben mogen ontvangen, dan snap je dat het echt als een feestdag voor ons voelt.

Bij die laatste foto voel ik me wel een corona-oudje met zwaaien vanaf het balkon naar de familie. Maar gelukkig hebben we ze zondag ook op ruim twee meter gezien.

We zijn nog steeds aan het nagenieten van gisteren. Hebben de films weer bekeken en dat alles dankzij onze twee geweldige dochters en hun partners.
Gisteren zaten zij samen in de eetkamer terwijl wij in de voorkamer zaten. Maar gelukkig konden we elkaar goed zien en spreken. En dat is al veel tegenwoordig.

Vandaag zou ons feest zijn vanwege ons 50 jarig huwelijk. Maar net als zoveel andere dingen kon dit niet doorgaan. Maar onze kinderen wilden dat niet zo maar voorbij laten gaan dus werden wij uitgenodigd om bij hen van een high tea te genieten. Buiten stond al aangekondigd dat wij 50 jaar getrouwd zijn, binnen hingen slingers en ballonnen met 50 erop. De kinderen zaten in de achterkamer, wij in de voorkamer waar de tv staat. En dat was de bedoeling  want daarop werd een film vertoond, gemaakt door de kinderen in samenwerking met onze vrienden en een echte operazangeres. Zij zong voor ons een voor haar onbekend genre muziek. Voor mij ‘Droomland’ omdat ik dat altijd hard  mee zing in de auto en voor Ton ‘haar naam was mooi’ omdat hij daar ooit in het ziekenhuis over had gedroomd. Gelukkig had ik een vol pakje zakdoeken bij me want het geheel ontroerde mij, maakte me blij en gelukkig. Stralend en beladen met bloemen en heerlijke restjes gingen we weer naar huis.

Op onze echte trouwdag gaan Ton en ik thuis genieten van een mooi menu uit een goed restaurant . Wordt het toch nog een beetje feestelijk.

Gisteren weer eens heerlijk langs het stille strand gelopen, met vriendin A. en fototoestel. Daar lag in een plasje zee een zakje met een glimmende binnenkant. Dat trok de aandacht en dus ging het op de foto. Thuis heb ik er wat mee zitten spelen en zo zijn ze geworden. De eerste is zoals hij op het strand lag. Klik erop om ze vergroot te zien.

Zo af en toe kreeg ik de laatste tijd het gevoel soms een holbewoner te zijn. En wat deden die als ze zich verveelden? Zij maakten een grotschildering. Dat heb ik ook gedaan in hun traditie.

Gisteren was de opdracht van het LAM: schets snel een geliefd iemand in je omgeving. Nu is er maar een ander iemand in de buurt en die lag heerlijk rustig te slapen op de bank in zijn karakteristieke houding. Dus papier en krijt gepakt en hem vastgelegd.