ogenblikstemming

Ondanks dat er de laatste tijd veel verdriet is binnen ons gezin, zijn er ook mooie momenten, zeker voor mij. En dat komt mede door de lieve mensen om mij heen. Vorige week heb ik samen met vriendin J. allerlei lapjes van overhemden van Ton zitten knippen en nu heeft zij er deze zondag drie kussentjes van gemaakt. Een voor mij en de andere twee voor M. en A. Wat is dit super lief. Ik heb ze op de foto gezet naast het petje van Ton en zijn foto. Die met de rode dwarsstreep houd ik.

En dan werd ik dit weekend ook nog verwend door mijn vriendin C. in Vught. En tot slot nog na afloop eten bij A. en R. Ik voel me een gezegend mens met al die lieve mensen om mij heen. Nu even bij gaan komen.

Afgelopen donderdag ging ik met vriendin N. naar Schiedam naar het Gemeentemuseum, een van mijn favoriete musea. Omdat het zo druk was in de trein zagen we elkaar pas in Schiedam. We hebben genoten van de twee tentoonstellingen die we wilden bekijken. Allereerst genoten we van het werk van Else Alfelt. Zo bijzonder was de meditatiezaal met haar werk. Stil voor een grote wand doeken van haar even mediteren of voor een enkel schilderij. Tijdens de lunch daarna hebben we zitten tekenen en schrijven naar aanleiding van haar werk. Daarna vol bewondering rondgelopen door de tentoonstelling van het werk van Airich’ Afroturistic Visions’. wat ene heerlijke dag was dit. Terug konden we wel bij elkaar in de trein zitten en nagenieten. Wat een cadeau weer deze dag.

Nadat we vanochtend hebben geschreven in een bovenzaal van de Witte Kerk in Noordwijkerhout, gingen we na afloop de kerk beneden in om de prachtige bloemsierkunst te bewonderen. Alles in twee dagen tijd opgezet door veertig vrijwilligers. Geweldig.

Je waant je, als je inzoomt, in een bollenveld, in een bloembed, in het hart van Noordwijkerhout en op de klomp het beeld van de Witte Kerk.

Vanochtend weer een heerlijke ochtend in het schrijfcafé in Noordwijkerhout van Nel gehad. En het thema vandaag was ‘thee’. En wat een veelzijdige en inspirerende opdrachten kregen we weer. Een was bijvoorbeeld om een beginzin van een gedicht van Levi Weemoedt af te maken met een eigen gedicht. De titel en de eerste regel zijn van Weemoedt en de rest van mij, maar denk niet dat het autobiografisch is hoor:

Liefde is…

Ach! Hoeveel kopjes trok ik van dit zakje thee?

En hoeveel slokjes slikte ik?
Ik slikte eigenlijk teveel
van thee, van vrienden en familie

Altijd mezelf een slap aftreksel gevonden
naast mijn stoere vrienden

Niet te warm, niet te koud, gewoon te lauw
net als dit slappe zakje thee.

Vanochtend weer genoten van een mooie uitzending in De Verwondering en ik moest opeens denken aan een sneeuwbalgedicht dat ik onlangs heb gemaakt en dat wel hierbij past. In een sneeuwbalgedicht, dat uit tien regels bestaat, komt er elke regel een woord meer bij. Mijn gedicht ging over:

testen

testen
is uitproberen
wat fijn is
en wat juist niet
dat kan op vele manieren
met allerlei delen van je lijf
zoeken naar wat goed is voor jou
dat begint al als je heel jong bent
en het is goed dat steeds te blijven doen
en er zo uiteindelijk achter komen wat bij je past

testen

Vandaag is het 50 jaar geleden dat onze oudste werd geboren in de Mariastichting in Haarlem. Wat waren we blij met haar en wat was ze mooi. En dat is nooit veranderd. We bleven blij met haar en trots op haar en nog altijd is ze mooi. Ton en ik zongen altijd voor haar (en ook voor onze jongste) als ze net wakker was: ‘lang zal ze leven’. En toen ze het huis uitging, zongen we het door de telefoon ’s morgen als we wakker werden. En nu moest ik alleen zingen en dacht: als dat maar goed gaat. Maar het ging goed. Straks ga ik het even delen met Ton. Even een kleine terugblik van dat eerste jaar.

Ik ben blij dat mijn schoonvader op de eerste foto goed te zien is en mijn moeder en dat mijn vader op de laatste foto er leuk op staat. Jammer dat hij maar vier jaar van haar kon genieten. Maar gelukkig hebben we de foto nog.

Uit de bieb:’De verborgen kleuren van het leven’ van Laura Imai Messina gelezen. Daar weer wat stukken uit overgeschreven die me nu raakten. Ik weet bijna zeker dat als ik het over een tijdje weer zou lezen, ik dan andere stukken (ook) zou opschrijven. Maar op dit moment past dit stuk bij me:

…’Maar Aoi wist dat verdriet wacht, dat het meer dan één adempauze inlast; aanvankelijk blijft het braaf in zijn eigen ruimte, maar als er eenmaal een bepaald besef is ingedaald, barst het los, zwelt het aan, en uiteindelijk kost het heel veel moeite om het in te dammen. Verdriet is net een kind dat niet luistert en waar je achteraan strompelt, steeds afgematter van vermoeidheid. Als het niet door kracht wint, wint het door zwakheid. En jij komt hoe dan ook als verliezer uit de bus.’…

Ik zocht even in mijn tekeningen en vond deze wel passend bij de tekst.

ik kijk naar de hemel
waar wolken hangen
in luchten die nooit van morgen
gisteren of ooit zijn

ik zie ze
al is het maar voor even
als de wind te rusten ligt
en de avond nog in aantocht

wolken en kleuren veranderen
waar ik bij zit
drijven voort
lossen op

ik kijk naar die luchten
en weet jou daar ergens
in een hemel van nu
van gisteren van ooit

M’

Van de bibliotheek heb ik het boek ‘Voor het eerst’ van Herman van Veen geleend. Een heerlijk boek om de zinnen te verzetten. Zo staat er ook een klein gedicht van hem in dat luidt:

ouder worden
doe je voor het eerst
alles is fris en nieuw

er gaat een wereld
voor je dicht

En dat laatste komt momenteel vaak voor in gesprekken met vriendinnen. Enkelen zijn wel een stukje ouder dan ik, halverwege de 80, en ervaren dat veel dat zij moeiteloos konden nu moeite kost of helemaal niet meer gaat. Maar dan denk ik, hoeveel jaren heb je dat wel kunnen doen? Als je dat afzet tegen het aantal jaren dat je het niet kunt is het positieve in de meerderheid. Misschien heb ik er wat moeite mee omdat ikzelf van mijn 30e al niet meer kon tennissen en daarna ook veel lichamelijk niet heb kunnen doen. Dus voor mij is het makkelijker dingen niet meer te kunnen want ik ben het gewend. Positieve daaraan is dat ik mijn creatieve kant meer heb kunnen ontwikkelen in de jaren dat ik veel aan huis was gebonden. En dat komt me nu ook weer goed van pas. Maar het is makkelijk om over een ander te oordelen want je voelt niet wat die ander voelt. En het is een feit dat onze wereld kleiner aan het worden is en steeds meer op slot gaat. Maar het helpt als je elke dag de positieve dingen die er gebeuren meer aandacht geeft. Ik weet uit ervaring dat het leven dan makkelijker te dragen is.

Gelukkig is het nu weer droog maar een uur geleden kletterde de regen weer tegen de ruiten. Ik zoek nog een foto die ik van de week maakte van het afgeplakte raam met de condensdruppels. Hierin zie je een silhouet van de winkelstraat. De volgende is geheel abstract. Ik zocht ook naar een regengedicht en vond er een van J.H. Leopold dat ‘Regen’ heet en daar neem ik de tweede strofe uit:

En hier nog aan het vensterglas
aan de bedroefde ruiten
beeft in wat nu buiten
van winderigs in opstand was
een druppel van den regen,
kleeft aangedrukt ertegen,
rilt in het kille licht…