ogenblikstemming

Vanmorgen dorst ik het nog niet te schrijven dat Ton vandaag naar huis mocht. Dat vind ik de goden verzoeken, maar nu hij heerlijk in zijn eigen stoel thuis voor de tv zit, mag ik het wel zeggen.

We zijn blij dat hij, met hulp van de thuiszorg, de komende vijf weken thuis medicatie via het infuus kan ontvangen. Het ziekenhuis is goed, maar thuis is beter.

De oude keukenkast

Eens werd ik gemaakt voor een keuken in een groot grachtenpand. Het was er in de winter koud en in de zomer koel. Het was er vaak gezellig druk met een kokkin die iedere dag druk in de weer was met de maaltijden voor de familie en de vele gasten die er kwamen. Verder at het huispersoneel ook in de keuken en zo werd de sleutel in mijn slot heel wat rond gedraaid. Mijn kleur was toen groen, maar mijn slot is altijd van koper gebleven. Al moet ik zeggen dat het vroeger wel meer glom dan nu.

Ik ben nu al ruim dertig jaar bij deze mensen en ben gelukkig met ze mee verhuisd. Ik heb een nieuwe kleur gekregen maar merk dat ze nog net zo blij met me zijn als in het begin. Mijn slot wordt niet heel vaak gebruikt, al is daar de laatste tijd wat vaker gebruik van gemaakt. Dat komt omdat de huisheer iedere avond zijn ‘neutje’ uit een mooi glaasje drinkt en de mooie glaasjes staan in mij. Zo ook bijzonder bordjes die nog van het trouwen van de moeder van mijn mevrouw zijn.

Ik ben van gewone keukenkast veranderd in een soort schatkast en dat vind ik wel leuk. Zo heeft iedere tijd zijn eigen inhoud in mij gelegd en getoond. Maar of de generatie hierna ook nog zo blij met me is? Ik hoop het van harte want ik ben nog lang niet uitgeleefd.

De mensen waar deze kast over spreekt zijn wij en de kast hebben we ooit gekocht bij kweekschoovriendin Wil en haar man Hans. De tekst is ontstaan door het project waar Nel en ik mee bezig zijn en vorige maand was het thema: slot/sloten.

Afgelopen dinsdagmiddag is Ton heerlijk gaan bridgen. Maar dat heerlijke gevoel duurde niet lang want rond elf uur werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis. Om moedeloos van te worden. Hopelijk mag hij volgende week naar huis en dan thuis zes weken antibioticum via het infuus. En dan maar hopen dat die tijd genoeg is om die nare bacterie te bestrijden.

Even een kleine gedicht van Lévi Weemoedt ter opvrolijking:

Desperate Housewife

Mijn huis is
zó vervuild
dat ik eerst
m’n voeten veeg
vóór ik naar buiten ga

Kijk, zoiets maakt me blij. Voel ik me direct een propere huisvrouw zonder dat ik iets heb gedaan.

Vandaag een dag om de boekenkasten op mijn kamer eens door te nemen: wat kan weg en wat mag blijven. Ik vrees dat er weinig weggaat, maar alles weer eens ordenen brengt onverwachte ontmoetingen met boekjes en teksten. Zo vond ik een mapje met uitgescheurde kalenderblaadjes uit ‘Onze Taal’ en het eerste blad gaat over de vraag: Is het toevallig dat lavendel zo geschikt is voor badwater?
Omdat ik twee graag badderende dochters heb, draaide ik het blad om en las:

‘Nee. Het woord lavendel betekent: ‘wat dienstig is voor het wassen’. In Italië begon men deze plant al vroeg te gebruiken om baden geurig te maken. Middeleeuws-Latijn lavendulais een afleiding van het Latijnse lavare ‘wassen’.
Wij kennen de lavendel als sinds het Middelnederlands. Lavareis verwant met het Nederlandse loog, dat een betekenisverandering heeft ondergaan van ’sop’ tot ’soda-oplossing’.

En als ik aan lavendel denk, zie ik de velden in Frankrijk terug tijdens onze vakanties daar en herinner me de geuren die eruit opstegen. En de bosjes lavendel die we later mee naar huis namen, zoals heel vroeger de bosjes heide. Die gingen in de linnenkast zodat ik zelfs maanden later door de geur weer even terug was in die lavendelvelden.

Vandaag is de naamdag van de heilige Apollonia. Zij leefde in de derde eeuw in Alexandrië(Egypte). Tijdens de vervolgingen van keizer Decius, tussen 248 en 249, werd zij opgepakt. De eerste legende vertelt dat een woedende menigte haar mishandelde waardoor haar tanden uit haar mond werden geslagen.

Een later legende (zie de afbeelding) beweert dat haar tanden een voor een werden uitgetrokken. Deze marteling was om haar van haar geloof af te brengen, maar zij was standvastig en stierf op de brandstapel. Latere kunstenaars hebben haar afgebeeld met een tang in de hand en in die tang een tand.
In de tijd dat tandbederf een algemene kwaal was, werd zij de aangeroepen tegen tand- en kiespijn. Tandartsen benoemden haar tot hun patrones.

Bij mij roept de naam heel andere beelden op. Toen ik jong was en op de zwemclub DWR (De Waterratten) zat, hadden wij een medepoloster die Plonie heette en haar naam was voluit Apollonia. Gelukkig had zij al haar tanden nog.

Ton zou oorspronkelijk gisteren uit het ziekenhuis naar huis mogen, maar er werd besloten dat hij wat langer moest blijven in verband met allerlei onderzoeken. Nadat er eerst tijden niets werd gedaan ging het vanaf eergisteren in een sneltreinvaart en vandaag kwamen de resultaten van de onderzoeken: de oorzaak van zijn ziekzijn was niet te vinden. Aangezien gisteravond de antibioticakuur afliep en ze momenteel niets voor hem kunnen doen, mocht hij plots aan het eind van de middagmaal huis. Maar voor je dan ook daadwerkelijk uit het ziekenhuis weg bent was het begin van de avond. Maar niet getreurd, Ton is weer thuis en daar genieten we van. Laat het weekend nu maar komen. We blijven heerlijk thuis, alleen voor de pannenkoeken van Pieter stappen we even in de auto. En voor het gezelschap van de (schoon)kinderen natuurlijk.

Bij schrijflessen wordt altijd gezegd: toon maar leg niet uit.
Zo kwam ik onlangs een gedicht tegen over de eerste en tweede wereldoorlog ( ik kan het gewoon niet met hoofdletters schrijven) zonder dat het woord oorlog er in voorkwam of werd uitgelegd wat er van die oorlog te zien was, gewoon door het noemen van namen die met de oorlog te maken hebben gehad.

In Europa

We waren in Guernica
en reden toen langs Oradour,
Ieper en Rotterdam
terug naar huis.

Dat was een lange, zware
tocht tot hier, tot nu.

Volgend jaar gaan we
misschien naar Duitsland.

Hans Kuyper

Ik wilde mijn ochtend eens nuttig besteden door te gaan strijken. Maar toen ik de strijkplank uitklapte gebeurde er iets geks: hij boog door. Blijkt hij doormidden gebroken te zijn. Nog nooit meegemaakt. En omdat ik niet direct een reserveplank heb, pakte ik mijn biebboek en alleen om de openingszin zou je het boek al kopen. Maar even verder werd het nog beeldender. Ik houd van de wind, probeer er soms over te schrijven, lees er graag over, maar zo mooi als hier heb ik nog niet gelezen.

…’Het dunne gras, dat min of meer de heuvel bedekte, werd door de wind aangeraakt met windstoten van verschillende sterkte en bijna verschillend van aard- de ene wreef grof over de halmen, de ander harkte er priemend doorheen en weer een ander borstelde ze als een zachte bezem. Men bleef instinctief staan om te horen hoe de bomen rechts en links weeklaagden, of in de regelmatige antifonen van een kerkkoor zongen, hoe heggen en heester aan de lijzijde vervolgens de toon oppakten en deze tot de tederste snik lieten dalen, en hoe de gehaaste windvlaag vervolgens naar het zuiden dook, om nooit meer gehoord te worden...’

Op ieder pagina staan zulke mooie stukken, je zou er bijna een gedicht van kunnen maken. Ga ik nu niet doen, ik ga een nieuwe strijkplank kopen. En dit boek, want dit is een echt hebbe- en herleesboek: ‘Ver weg van het stadsgewoel’ van Thomas Hardy.

Even niets van me gehoord, maar dat komt omdat Ton weer opgenomen is in het  ziekenhuis. Het gaat weer goed met hem, zijn humor is weer terug en hopelijk komt hij binnenkort weer thuis en mag hij de kuur via het infuus weer thuis afmaken.
Terwijl hij veilig in het ziekenhuis lag, ben ik gisteren naar de jaarlijkse reünie van ‘de kweekschoolmeisjes’ geweest en zoals ieder jaar was dat weer heerlijk. Enkele van hen zie ik geregeld, anderen eens per jaar, maar dat voelt niet zo als we elkaar weer zien, het is of het vorige maand was.
Het zijn de rijke momenten in je leven als je wel en wee deelt met familie en goede vrienden en vriendinnen en, als je met elkaar kunt lachen.
Vanmiddag bij Ton op bezoek nadat ik me vanmorgen te buiten ben gegaan aan een overheerlijke browny die vriendin A. had meegenomen. En vanavond eten bij lieve vriendin J. Het is zoals Ton al tegen mij zei: elk nadeel heeft zijn voordeel.

Ik zocht een tekst die ik geschreven heb waarin de letter J ( van januari) belangrijk is. Toen kwam ik op mijn j-woord: ja.

Mijn woord is JA

Is er een krachtiger en positiever woord dan ‘ ja’ ? Je zegt het bij het trouwen vol vertrouwen en goede hoop.

Je zegt als je gevraagd wordt iets moeilijks te doen, waar je al je mogelijkheden bij moet gebruiken: ja, ik doe het.

Er zijn ook wat zwakkere varianten, die worden dan wat vragend gezegd. Dan ontbreekt de overtuiging van het eerste ja.

Bij een krachtig ‘ja’ voel je de energie door je heen stromen, je tintelt van verwachting en bibbert misschien wat van vrees. Maar je doet het en gaat er volledig voor.

Toch kan ‘nee’ zeggen van net zoveel moed getuigen. Het kan soms nog moeilijker zijn dan ja zeggen. Je wijst bewust iets of iemand af, je kent de gevolgen en je accepteert die.

ja                                    ja
ik wil                               krachtig en
zei ik toen                       vol overtuiging gezegd
en ik wil nog                    roept energie op en
steeds                             verwachting