ogenblikstemming

Terwijl Ton voetbal kijkt, kijk ik op mijn computer naar mappen vol foto’s. Wat wil ik bewaren, wat mag weg? Veel van wat ik eerst de moeite waard vond om te bewaren, mag nu weg. Maar niet deze foto’s, althans, voorlopig niet. Het brengt me terug naar de lagere school waar we leerden borduren en breien en waar we eindeloos in de rij stonden om een gevallen steek op te laten halen door de handwerknon of waar ik heerlijk ontspannen rij naar rij naborduurde.

Ook op de kweekschool hadden we ‘nuttige handwerken’ en daar vond ik niet alles leuk, maar het smocken, daar genoot ik van. Ik heb zelfs een baybjurkje later gemaakt met smockwerk erin. In de jaren zeventig heb ik veel aan vrij borduren gedaan, mijn moeder maakte hele schilderijen van kruissteekjes. Maar ik wilde nooit volgens een patroon werken, maar gewoon met draden en lappen aan de gang gaan en maar zien hoe het zich ontwikkelde. En soms heb ik zin om weer iets te borduren of te breien, maar dat vinden mijn handen een minder goed plan. Dus houd ik het, met veel plezier, bij schrijven en fotograferen. Deze foto’s maakte ik vorig jaar in het Schoolmuseum in Ootmarsum.

Is een taal die met één woord iets kan zeggen waar een andere taal tien woorden voor nodig heeft hoogwaardiger? Neem nu het woord ‘iktsuarpok’. Geen idee wat het betekent zonder dat ik de vertaling heb gezien. Weet niet eens hoe Inuits uit Groenland het uitspreken, vast heel anders dan ik het nu doe.

Ik probeer er wat uit te halen (ik- pok), maar dat werkt niet. Dan maar de vertaling bekijken en die luidt: ‘iemand verwachten en steeds kijken of hij er al is.’
Knap als je dat in een woord weet te vangen. Volgens mij is de Engelse taal daar ook beter in dan het Nederlands. Zijn wij een praatgrager volk dat zoveel mogelijk aan het woord wil zijn en daarom veel woorden gebruikt voor iets dat met minder woorden zou kunnen? Ik heb geen idee.

zachte kleuren
om mij heen
voelen licht
als vriendinnen

m’

Ik heb een eigen sprookjesbos ontworpen. Klik erop om het vergroot te zien.

Ik kwam een mapje met uitgescheurde kalenderblaadjes tegen met Loesje-spreuken erop. Meteen dacht ik terug aan de vakanties dat ik de kaart moest lezen terwijl Ton reed. Lijsten met namen van de steden en dorpen waar we langs zouden komen op mijn schoot en toch ging het geregeld fout en kwamen we op plekken waar we niet moesten komen. Wegwijzer gemist, te laat gezien en dan snel moeten zeggen: links of rechts en het niet weten en dan maar wat roepen. Fout, fout. Oplopende spanning voorin, rust achterin. Nu hebben we een tomtom maar dat betekent niet dat we niet meer fout rijden. Gelukkig maar, zo komen we nog eens ergens waar we anders nooit geweest zouden zijn.

Vandaag is het 49 jaar geleden dat Ton en ik elkaar ons ‘ja-woord’ gaven. Gisteren hebben we dat samen met de kinderen thuis gevierd met een gezellige maaltijd. Want het is het vieren meer dan waard. Voor degenen die ons 49 jaar geleden nog niet kenden, zo zagen we er op onze trouwdag uit.

bijna 50 jaar samen
het goud is veroud
moet af en toe
opgepoetst worden
om de ander weer
in volle glorie te zien

m’

Tijdens het spelen op de pc met tulpenfoto’s ontstond opeens een beeld dat me deed denken aan de engel die uit de hemel werd verbannen: de gevallen engel. Maar wat langer kijkend zag ik er ook Icarus in die voor zijn hoogmoed/ongehoorzaamheid werd gestraft. De volgende dag zag ik opeens een wanhopige mens die probeert te ontsnappen uit de hel van een gebombardeerde stad. Misschien zien jullie er wel weer heel iets anders in, mogelijk zelfs iets vrolijks.

Als je goed oplet zie je de meest onverwachte dingen op je pad. Zo zag ik opeens in een scheur in een muur een wijdvleugelige vogel. Past mooi bij de teksten over vogels en vogelvrij.

drie elfjes (klein gedicht met elf woorden) over de trekvogels.

trekvogel
zijn is
heel ver vliegen
dan hard werken en
terugvliegen

terugvliegen
naar daar
en weer terug
altijd die drang tot
gaan

gaan
niet blijven
de overkant lokt
ondanks de vele gevaren
trekdrang

Vanmorgen in het schrijfcafé was het thema:’vogelvrij’. Na wat losmakende vingeroefeningen koos ik mijn woord ‘trekdrang’ om vrij over te schrijven.

Trekdrang is iets dat trekvogels hebben. Het zit in hun bloed, DNA, kop.
‘Zo vrij als een vogel’ is niet zo vrij. Ze hebben nestdrang, er moet een partner gevonden worden want de soort moet voortbestaan. Er moet een nest worden gemaakt of gekraakt, eieren gelegd. En dan begint het grote wachten. Vader vogel moet op zoek naar voedsel voor zichzelf, zijn vrouw en straks voor de kinderen. En soms is dat bijna dag en nacht doorwerken.

Als de kinderen zijn uitgevlogen is er een korte periode van betrekkelijke rust voor de trekdrang ze weer opjaagt: op naar verre oorden, ondanks de ontberingen en gevaren onderweg. Zouden ze niet beter hier kunnen blijven? Sommige winters wel, andere niet. Maar je bent een trekvogel en dat betekent: vliegen, vliegen over land en zee, op zoek naar herkenningspunten, naar rustplekken, naar drinkwater.

En dan is daar de overkant waar je kunt bijkomen van die helse tocht. En ben je eindelijk op krachten en uitgerust, dan komt de trekdrang weer boven: je moet weer terug.

Dus hoe zo: vrij als een vogel?