ogenblikstemming

Onze expositie mag een maand langer hangen in de Burgerzaal van het raadhuis in Heemstede. Dus als je nog niet in de gelegenheid bent geweest te komen kijken, dit is je kans. Vind je het leuk dat samen met mij te doen, laat het me weten.

Niemand weet of er een hemel is en als die er is, hoe het er daar dan uitziet. Maar als je een foto-opdracht krijgt: fotografeer het interieur van de hemel, dan zit er maar 1 ding op: je fantasie gebruiken. Zo zie ik het:

Wat doe je als je als foto-opdracht krijgt: ‘de oerknal’? Daar denk je dan over en als er in je hoofd iets verschuift en je hebt het woord ‘oersoep’ opeens in je hoofd in plaats van ‘oerknal, dan kan onderstaande foto ontstaan. Zo stel ik me dus het begin van het ontstaan van het leven op aarde voor. En om die foto te maken moet je gewoon een pannetje soep vergeten in de koelkast te doen en na een week ziet het er opeens heel anders uit. Zet het dan op het vuur en het gaat borrelen en pruttelen als de nieuwe aarde en dan maak je er foto’s van. Zo simpel is het ontstaan van mijn oersoep dus. Kwestie van vergeetachtigheid en geduld.

Wat doe je als je niet zo mobiel bent? Wat schrijven, lezen, escape to the country kijken en spelen op de computer met al bestaande foto’s. Ik vind opgestapelde stoelen vaak prachtig om te zien en maak er vaak foto’s van. En vanmiddag dacht ik: wat kan ik daar nog meer mee? dit dus. Het is niet dat de foto’s er altijd beter door worden, maar uitproberen wat mogelijk is kan helpen bij een volgende foto. Maar het is vooral heerlijk om mee bezig te zijn.

Ooit schreef ik over de vraag: welke aantrekkingskracht heeft ‘eenvoud’ op mij?

Als ik aan het woord ‘eenvoud’ denk, dan zie ik iets simpels voor me, iets eerlijks. Het is wat het laat zien: een steen/ doosje/ kom. Het is de eerlijkheid die me treft. Geen opsmuk, het is goed zo het is, je hebt het ‘echte’ in de hand. Je kunt niet teleurgesteld worden want het is wat het is. Hier, in deze vorm, zit alles.

Eenvoud van hart vinden, doe je niet door te zoeken met je ogen, maar door je hart open te zetten. Vergeet het lichaam, voel de ziel. Bij sommige mensen is het moeilijk daar te komen want op allerlei manieren hangen ze er decorstukken voor. En net zoals je in de bergen achter elke berg weer een nieuwe berg vindt, zo hangt er hier weer een nieuwe doek voor. Je komt niet bij de kern.

Bij een eenvoudige van hart, en daar bedoel ik geen simpele ziel mee, weet je dat het hart open staat voor ontvangst. Je hoeft niet eens aan het touwtje te trekken dat door de brievenbus naar buiten hangt, de deur staat al open en op de mat staat: welkom. Je trekt je schoenen uit want straatvuil hoort hier niet. Hier is het zuiver. Geen luchtje uit het stopcontact.

En direct na binnenkomst voel je de energiestroom op gang komen tussen twee wezens die open staan voor elkaar. Geen gesloten vizier, geen belemmerende doeken, maar elkaar in de ogen kijken en daar de ander zien. Daar vindt de echte ontmoeting plaats en dan zijn er weinig woorden nodig. Je voelt alles en weet dat het goed is in al zijn eenvoud.

glaskunst

blauwen
en groenen
spelen met elkaar
en met het zonlicht
glaskunst

glaskunst
blijft betoverend
door het licht
dat er mee speelt
verrassend

verrassend
steeds weer
breking van licht
door vormen in glas
glaskunst

m’

Deze elfjes schreef ik naar aanleiding van bovenstaande vaas van Willem Heesen, gezien in het Van der Togtmuseum in Amstelveen. en ik schreef erover omdat de afgelopen maand Nel en ik over allerlei materialen schreven, dachten, en fotografeerden.

Ons jaar begon niet goed, want Ton moest weer naar het ziekenhuis. Gelukkig wisten ze al snel wat de boosdoener was en die kan alleen met antibiotica via een infuus bestreden worden. En wel 14 dagen achtereen. Om nu 14 dagen alleen op een klein kamertje te zitten en er niet uit te mogen, dat is ook niet echt fijn. Dus toen het alternatief werd voorgesteld: thuis aan de infuuspomp, was de keuze snel gemaakt.
Dit had ik nog niet bij de hand gehad en gelukkig is er de thuiszorg om elke dag vers medicijn in de pomp te doen. Mijn taak is voor de koeling te zorgen. Dat valt dus erg mee. En nu maar erop vertrouwen dat de betreffende bacterie zich aan ons scenario houdt. Aan ons zal het niet liggen.

Ik weet dat het verspilling van geld is, milieuvervuilend en gevaarlijk kan zijn, maar toch hebben we genoten van al het siervuurwerk dat rondom ons werd afgeschoten. Als het er dan toch is, dan er maar van genieten en proberen vast te leggen. Vele, vele foto’s gemaakt. Vele, vele foto’s weggegooid, maar genoeg over om na te genieten. Het vuurwerk wordt door een camera totaal anders ‘gezien’ dan ons oog en dat is verrassend om te ontdekken. Onderstaande foto was niet als vuurwerk zo te zien, maar wel zo door de camera vastgelegd. Ik vind het sierlijk, sprookjesachtig om te zien. De nieuwe ster van Betlehem? Klik erop om hem groot te zien.

Aandacht besteden aan iemand of iets betekent dat je de ander/het andere echt wilt zien, wilt leren kennen, begrijpen. En als dat gebeurt krijgt het waarde voor je. Kun je het op waarde schatten. En ben je het er niet mee eens, ben je er zelfs op tegen, dan is dat een weloverwogen mening, niet gestoeld op slechts kijken naar de buitenkant.
Je kunt dan de ander, het andere, mogelijk in zijn waarde laten en er dan afstand van nemen.

Aandacht geven aan betekent: luisteren naar. Niet je eigen mening eerst geven, maar eerst de ander aan het woord laten. De ander de gelegenheid te geven zich te tonen met zijn zeker- en onzekerheden.

Ook in de kunst is het belangrijk dat, voor je iets direct afwijst omdat het ‘je smaak niet is’ of ‘je er niets van begrijpt’ je eerst het werk met aandacht bekijkt, beluistert en er zo probeert achter te komen wat de kunstenaar ermee zou willen zeggen en dan denken: wat kan het mij zeggen?

Aandacht geeft waarde aan alles.

Mijn voornemen voor 2019: proberen nog meer  oprechte aandacht aan mens, dier en cultuur te geven. Maar omdat ik ook ‘maar eens mens’ ben zal dat vast niet altijd lukken. Geeft niet, als ik er maar alert op blijf. En heilig worden is nooit mijn streven geweest.

Afscheid

Het afscheid komt er alweer aan
op hele oude benen.
De treden van de dagen
worden dagelijks hoger.

Judith Herzberg

uit: Doen en laten.

In eerste instantie dacht ik aan Oud- en Nieuwjaar, maar die twee laatste regels veranderen dat beeld. Want waarom zijn die laatste dagen van het jaar hoger, en dus zwaarder te beklimmen dan eerder in het jaar?

Nadat ik het geheel had gelezen was ik er nog niet uit en dat komt door het woordje ‘alweer’ in de eerste regel. Dat duidt op een terugkerend afscheid, zoals ieder jaar het oude jaar. Maar ja, de rest dan?
Ik vind het wel een mooi beeld, die treden die met steeds meer moeite beklommen moeten worden. Ik zie me mezelf dan aan de trapleuning omhoog trekken, been voor been. Uitpuffend na ieder trede, mijn oude lijf even rust gunnend voor de volgende stap. Nu is het al wel een bekend fenomeen voor mij, omdat mijn lijf geregeld ouder voelt dan het is. Maar dan toch komt dat woordje ‘alweer’ om de hoek.
Raadselachtig gedicht in al zijn ogenschijnlijke eenvoud. Gevolg? Je blijft het herlezen.