ogenblikstemming

Met fantasie kun je alle kanten op. Je hebt er eigenlijk niets concreets voor nodig, alleen je hoofd en in je hoofd je gedachten. En die kunnen naar overal voeren. Naar nooit bevaren zeeën, naar nooit bezochte landen, naar mensen die ooit hebben bestaan of nooit. Tot nu toe want jij hebt ze nu bedacht, dus zijn ze er, alleen door jou te zien en te horen.

Of je verbeeldt je dat je zelf de hoofdpersoon bent in dat verre land, die eindeloze zee. En wat voor hoofdpersoon: een die nergens bang voor is, die voor elke tegenslag de oplossing weet.

En heb je er genoeg van, wil je weer gewoon thuis op je kamer zitten spelen met wat voor je ligt, dan kan dat binnen een seconde. Magisch is ons brein, ons denken, onze fantasie. En wat een geluk als je veel fantasie hebt gekregen. Je hebt dan maar weinig nodig om je gelukkig te kunnen voelen want je kiest je eigen dagdroomwegen om over te gaan en weer terug te komen.

Laatst kwam ik een grote foto tegen ik ooit op een tentoonstelling heb laten zien. Die foto lag daarna maar doelloos in een kast en toen ik hem laatst weer tegenkwam dacht ik: ik ga er wat anders mee doen. Dus wat dikke bleek erover gesprenkeld, zout erover heen gestrooid en met een natte prop papier dat uitgeveegd en nog wat natter gemaakt. Toen een nacht laten drogen en de volgende morgen zagen de kleuren er heel anders uit. Van de mooiste stukken heb ik weer foto’s gemaakt en die op de computer wat meer contrast gegeven. En zie hier het resultaat van mijn planeet Utopia:

Soms is het heerlijk als er iets op je pad komt dat anderen voor je hebben bedacht. Zo kreeg ik van M. en K. voor mijn komende verjaardag een theatertour in Tonden ( bij Brummen).

Gisterochtend stapten vier groepen, van zo’n dertig deelnemers per groep, op de fiets naar hun eerste lokatie. De eigenaren van vier prachtige oude, grote boerderijen stelden hun ruimte open voor theater aan huis. Wij begonnen met een komische opera, geweldige start van Salone Bethel dell’Opera. Sopraan Ruth Fraser uit Londen, de Portugese countertenor Rossana Ghira en gitarist Ricardo Alves Oereira.

Daarna verder op de fiets, wij volgden de rode ballon, naar een optreden van de schrijver A.L. Snijders met muzikale begeleiding van twee mannen die ik weer herkende van een optreden met Toon Tellegen. Ook weer geweldig. Daarna met z’n allen terug naar het beginpunt, een oude school, voor een heel gevarieerde lunch. Toen begon het te regenen en dat hield niet meer op, terwijl drie kilometer verder in Brummen de zon scheen.

Maar wij zijn wel wat gewend en togen weer op de fiets, op naar twee jonge comédiennes, Anne en Lisa, die een fragment van een show lieten zien. Hilarisch en als zij een vol theaterprogramma hebben en hier in de buurt komen, dan ga ik er zeker heen. Als laatste hadden wij een dansvoorstelling van vier jonge danseressen in een leeg gemaakte stal. Kortom, veel kunst en cultuur op heel bijzondere lokaties.

Naast mijn bed ligt al weer een tijdje een paperback uit 1966 van Nico Scheepmaker met korte stukjes die eerder in de krant verschenen. Zo staat er bijvoorbeeld:

Thor

Met de Noorse koning op komst, is het goed te bedenken dat de wereld veel dank is verschuldigd aan het Noorse volk, met name aan twee van zijn zonen, Johan Vaaler en Thor Bjorklund. De eerste vond in 1899 de paperclip uit, de tweede in 1925 de kaasschaaf.

Nu heb ik altijd gedacht dat de kaasschaaf een echte Hollandse uitvinding was en dat wij als enig volk die gebruiken. Dus even opgezocht, nee dus. In de Scandinavische landen, in Duitsland, Frankrijk en Zwitserland wordt de kaasschaaf ook gebruikt. En alleen in Noorwegen en Nederland wordt het ook als een souvenir verkocht.

Die Thor Bjorklund ( denk een streepje door de o), was timmerman en de houtschaaf inspireerde hem tot het maken van een kaasschaaf. Zo simpel kan het dus zijn.

DAGLICHT

Uit chaos van lakens en
voorgevoel opgestaan, gordijnen
open, radio aan, was
plotseling Scarlatti
heel helder te verstaan:
Nu alles is zoals het is geworden,
nu alles is zoals het is
komt het, hoewel, misschien
hoewel, tenslotte nog in orde.

Judith Herzberg

Onze strandvakantie in Katwijk zit er weer op. Allerhande weer gehad, het meeste goed en zelfs een avond met de meest mooie luchten voor een fotograaf. Ook voor degene die niet fotograferen trouwens.

Voor de terugreis werd regen beloofd, veel regen en die hebben we dan ook gehad. Zou minder erg geweest zijn als mijn accu, die vol had moeten zijn, niet leeg geweest was. Tot Noordwijk viel het te doen, maar daarna kreeg ik duwhulp tot huis aan toe van mijn vriendinnen. Om beurten en soms tegelijk duwden zij mij tegen de duinen omhoog, kregen even rust als ik omlaag ging, maar dan waren ze weer nodig. En dan is ruim 30 kilometer lang. Maar we hebben het gehaald al zal ik nog dagen de gevolgen van deze rit voelen. Maar dan maar veel slapen, wat computeren en wie weet morgen een klein stukje lopen. En anders maandag of dinsdag. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Jawel, ik ben weer in ‘ons’ strandhuisje op Katwijk. Heen fietsend op maandag met zacht weer en volop zon. Ook dinsdag goed weer en vandaag storm en de zee die ver het strand opkomt. Maar wij genieten hiervan, al knarsen mijn tanden en waait de deur uit onze handen. En dan realiseer ik me dat we na morgen al weer naar huis gaan. Maar eerst zo een wandeling maken langs het strand, met fototoestel natuurlijk. Heerlijk.

Gisteren met twee vriendinnen naar Leiden geweest naar de tentoonstelling Casa Romana in het museum voor Oudheden. En het was weer genieten. Niet alleen van de tentoongestelde voorwerpen, maar ook van de geschiedenis van de vroegere Romeinen en hoe de rijken onder hen woonden. We liepen door hun vertrekken en zagen de voorwerpen die daar gestaan konden hebben. Heel veel indruk maakte het glaswerk op ons. Wat een vakmanschap hadden de mensen in die dagen. Als je de beelden ziet, de mozaïeken, de stoffen, maar ook het prachtig gekleurde glaswerk, dan ben je stil. Je zit en kijkt en blijft een hele tijd kijken. Ook lekker natuurlijk om even te rusten, maar wij alle drie laafden ons aan de schoonheid van vooral het glaswerk.

Aangekomen in de keuken was het verrassend om daar verschillende recepten op kaarten te zien van gerechten uit die Romeinse tijd. En dat was griezelen toen we het lazen. Neem nu dit gerecht: gevulde baarmoeder.

Uitgebreid staat geschreven welke groente en kruiden er schoongemaakt moeten worden, fijngestampt en dooreen gemengd. Dat alles gaat dan in de goedgewassen baarmoeders. Die worden vervolgens gekookt in water, olie, garum met een bouquet van prei en dille.

Er staat niet bij of het menselijke dan wel dierlijke baarmoeders zijn. Waar zou je zoiets kopen? Op de markt? Bij de slager? En hoe zou het ruiken?

Ik heb even opgezocht wat garum is. Het is een vissaus, gemaakt van gepekelde vissen of de ingewanden van vissen en die liet men twee tot drie maanden gisten en inweken.

Het bezinksel, dat ook werd gegeten noemde men allec en de vloeibare saus die eruit zag als oude honingwijn noemde men liquamen. Ik las dat er overal in het Romeinse rijk fabrieken waren waar men garum maakte. Daarna werden ze in amforen vervoerd en bewaard. En ook die amforen waren te zien. Kortom, een goede besteding van een regenachtige dag.

Hoe ontstaan namen eigenlijk? En wie bepaalt dat iets goed is en iets anders niet? Neem nu de namen van bewoners van landen.

Er zijn een aantal landen die eindigen op land: Nederland, Zwitserland, IJsland, Griekenland, Schotland, Engeland en Ierland, om er een paar te noemen. Nu zou je denken dat de namen van de inwoners op dezelfde wijze vervoegd worden. Maar dat is niet zo.

Bijvoorbeeld: Nederland: Nederlander- Nederlandse, IJsland: IJslander- IJslandse.

Maar Griekenland: Griek en Griekse, Finland: Fin en Finse, Schotland: Schot en Schotse, Ierland: Ier en Ierse.

Maar bij Rusland is het: Rus en Russin. Bij Engeland: Engelsman en Engelse.

Wanneer zou dit ontstaan zijn en vanwaar deze verschillen? Ik heb geen idee.

Neem nu ook Frankrijk: Fransman- Française. Waarom niet Fransvrouw?

Zo zijn er ook verschillen tussen onze provincies en vast ook bij de andere landen ter wereld. Leuk om over na te denken, zittend op het balkon.

Albert Einstein, Duits-Amerikaans geleerde die leefde van 1879 tot 1955 legde zijn relativiteitstheorie eens zo uit:

Een uur zitten bij een aardig meisje vliegt voorbij als een minuut, maar een minuut op een brandende kachel zitten lijkt wel een uur. Dat is relativiteit.

Deze geleerde man heeft zulke bijzondere, soms humoristische, uitspraken gedaan dat ik er een aantal heb opgeslagen. hierboven is er een van.