ogenblikstemming

Hij hing er wat verloren, maar ik heb hem gevonden.

Vanmorgen werd in het schrijfcafé de vraag gesteld: ‘wat zou je als omhulsel willen hebben om de wereld op afstand te houden?’ Direct dacht ik: de stam van een boom.

Ik zou de stam van een boom als omhulsel nemen. Een populier met knoesten als ogen in de stam zodat ik naar alle kanten naar buiten kan kijken en grote poriën om genoeg lucht te krijgen. Ik beslis zelf wanneer ik uit mijn stam wil stappen om op pad te gaan. Want alleen leven binnen mijn stam is me te weinig. De wereld rondom met zijn natuur en cultuur is er niet voor niets. Maar daarna me weer terugtrekken binnen mijn bast, mijn haren als een kroon wapperend in de wind, mijn tenen gespreid in de aarde.
En als soms een andere stam wat te dichtbij komt, houd ik met mijn takken, mijn zelfgekozen afstand tot de ander in ere.

Ja, zo voelde ik mij deze week. Dinsdag op stap met vriendinnen naar het Singer in Laren, met lunch na. Woensdag uit lunchen met drie andere vriendinnen en vandaag in mijn eentje op stap naar Schiedam. Ik wilde de tentoonstelling van de fotografe Elspeth Diederix zien en mijn vrije reis moest nog op, dus een mooie combi. En natuurlijk op een terrasje even koffie drinken en na afloop op een ander terras. Maar intussen speurden mijn ogen naar blauw, naar fotogenieke hoekjes en gaatjes en dat is dan ook heerlijk als je alleen bent, je loopt gewoon je ogen achterna en je ziet wel waar je uitkomt.

De vorige keren dat ik naar het museum in Schiedam ging, wat dat op zondagochtend in de winter en dan is het niet aantrekkelijk in de stad. Maar vandaag wel,  vooral toen ik langs het oude deel langs het water liep was het genieten. Maar ik liep ook de oude kerk in en daar was een prachtig houten plafond, mooie glas-in-loodramen , glanzende koperen kroonluchters en een heel oude brandslang.

De tentoonstelling vond ik prachtig en inspirerend en dan wil ik het boek erbij ook hebben. Maar toen ik dat zag liggen dacht ik: dat heb ik al.  De nieuwe foto’s van de tentoonstelling stonden er niet in, dus blij dat ik zelf foto’s heb gemaakt. Die laat ik hier niet zien want ik denk dat dat niet mag, dus wat impressies van Schiedam op een zomerse zaterdag. Of Ton het niet vervelend vindt dat ik zo vaak weg ben? Nee hoor, hij laat mij heerlijk mijn gang gaan en doet datzelfde thuis: slapen, lezen, puzzelen en weer even slapen. En vanavond samen Beck kijken.

Ik heb nog nooit een bank gezien die van een oud bad is gemaakt, maar vandaag zag ik dat.

Met weegschaal als sterrenbeeld ben ik altijd op zoek naar evenwicht. Proberen alles in balans te houden. En ik heb gemerkt dat dat niet altijd lukt. Is het erg als de balans eens doorslaat? Het ligt eraan naar welke kant en wat het met je doet. Ik ben nooit iemand van extremen geweest, altijd in het midden, ook wat gedrag en kleding betreft. Maar dat is niet saai al klinkt het misschien wel zo. In het midden zitten ook allerlei nuances en mogelijkheden.
Ik voel mezelf daar prettig, veilig en kan me van daaruit ontplooien. Dat gaat niet vanzelf, ook dan moet je balanceren, maar op een kleinere schaal en met minder of bijna geen schokken.

Ik denk dat ik daarom ook de grote schokken in mijn leven heb kunnen opvangen zonder geheel uit balans te raken.
Ik ken mensen die van de ene kant van de balans naar de andere kunnen omslaan, maar volgens mij leven die heel wat moeilijker voor zichzelf en voor hun omgeving.

Dit overdenkend ben ik blij dat ik in het midden balanceer.

Ton en ik hebben lang geleden een boterbriefje gehaald, onze kinderen hebben dat niet gedaan. Die zijn zonder gaan samenwonen. Ik heb eens gekeken waar dat ‘ boterbriefje’ vandaan komt. Dat gaat terug naar de Middeleeuwen, al had het toen een andere betekenis. Toen had je ook al de vastentijd en in die periode mocht je toen geen zuivelprodukten gebruiken. Nu wist de kerk overal slaatjes uit te slaan en ook hier. Wilde je wel zuivelprodukten gebruiken maar niet in de hel komen, dan kocht je een aflaat: een boterbriefje.

Vroeger was ‘boterbrief’ ook een spotnaam voor belastingaanslagen en andere officiële stukken die in botergele enveloppen werden afgeleverd. Pas in de Eerste Wereldoorlog kreeg het de huidige betekenis. De boter was toen op de bon en alleen mensen die officieel getrouwd waren kregen kregen boter. Je moest dan wel bewijzen dat je getrouwd was, dus ging men een ‘boterbriefje’ halen.

Dit las ik op een bewaarde pagina uit ‘Het Kleine Loo’ die ik weg wilde doen in het kader van het grote opruimen. Goed dat ik toch geregeld weer dingen terugleg en ze niet allemaal in de papierbak doe. En ik vond nog wat gezegdes over boter.

Gisteren was ik op de fiets naar de buurt gegaan waar ik vanaf mijn kleuterschooltijd totdat ik een jaar of tien was heb gewoond. Natuurlijk fototoestel mee. Sommige delen waren totaal veranderd, andere helemaal niet. Zo stond ons deel van de straat er nog met de oorspronkelijke huizen en jawel, daar was nummer 86. In mijn jeugd was de straat niet gevuld met auto’s maar met spelende kinderen. Nu andersom. Waar ons speelveld was, wordt nu het toekomstige huis van nichtje Mirjam gebouwd. Straks kan ik misschien vanaf haar balkon mijn oude straatje inkijken.

Vandaag waren wij even weg. Ton had geen zin in zijn verjaardag, maar we wilden er toch wel iets feestelijks van maken. Nu wilde ik al een tijdje naar het labyrint op het Kagereiland en vanmorgen hebben we dat gecombineerd. Ik merkte dat een ander soort labyrint dan ik gewoon ben op het strand anders ‘loopt’. Maar het kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen en hoe ik me op dit moment voel. Ton voelt niets voor dit alles en bleef lekker op een bankje aan het water op me wachten.

Toen hadden we trek in koffie en op weg naar een restaurant kwamen we langs de meest mooie, leuke, oude huisjes en steeds het uitzicht op het water. We wonen er zo dichtbij en waren hier nog nooit geweest. Wel even met een boottocht aan het andere eind van het eiland maar omdat het toen goot zijn we alleen in het restaurant daar geweest. Maar dit vanmorgen voelde echt of we er even helemaal uit waren. Feestgevoel.

Vandaag sluiten Nel en ik de rode periode af en gaan we naar onze laatste kleur: blauw. Ik ben benieuwd naar haar oogst en wat de nieuwe maand weer gaat brengen. Want elke kleur en elke maand biedt andere foto’s, kleuren, vormen, gedichten, kunstwerken. Ik heb genoten van het rood en kijk uit naar het blauw. Hier een van de foto’s van ieder kleur.

Nee, we waren niet een midweek weg, althans, ik niet. Ton wel, maar niet op vakantie. Hij ging met spoed naar het ziekenhuis. Vanmiddag heb ik hem weer opgehaald en mag hij thuis verder opknappen. Je snapt dat mijn hoofd even niet naar de computer stond.

de oude boot

de oude boot kan niet meer
op eigen kracht de koers bepalen
kan niet meer alleen op pad

de oude boot voelt lekwater
binnendringen, kieren kieren steeds wijder
verbanden raken los

de einder komt in zicht
ankers vallen ratelend
in de stilte voor de storm

de oude boot kan niet meer
en laat los, laat alles los

marisca