ogenblikstemming

Gisteren voor het eerst sinds maart weer naar een museum geweest en wel naar een van mijn favoriete musea: museum Jan (voorheen museum Jan van der Togt) in Amstelveen. Ik ging samen met vriendin A. die dit als verjaarscadeau nog tegoed had. Net als zo vaak dacht ik: daar rijd ik blind heen maar net als zo vaak nam ik toch net een verkeerde afslag. Maar dan kom je nog eens in stukjes stad waar je nog nooit geweest bent en tomtom hielp ons verder. Na koffie met lekkers het museum in. Het was stil dus alle tijd en gelegenheid om op ons gemak al dat mooie glaswerk te fotograferen. Heerlijk als er iemand mee is die op dezelfde manier wil ronddwalen. Bijna alle tijd hebben we besteed aan het bekijken en fotograferen van de prachtige glasobjecten. Het is een klein museum en dat vind ik heerlijk want dan hoef je geen keuzes te maken: wat wil ik zien? Hier kun je alles zien. Dan afsluiten met een gezellige lunch op een terras en je hebt een geweldige dag. Hopelijk blijft dit mogelijk en gaan we niet weer terug naar de begintijd van corona met alleen thuis je zien te vermaken.

Een van de mooiste  objecten vond ik deze tors van glas. Ik zag hem voor het eerst. Ontwerper is Mari Meszaros (1949). De foto geeft een ander licht te zien dan in werkelijkheid maar ik vind het wel mooi. Voor de derde keer fotografeerde is de glazen staande cirkel van Kurt Runstadler. Vooral als je de kern alleen fotografeert krijg je zo’n prachtig beeld. Dus ook gisteren weer op de foto gezet. En ook hier zie ik op de foto kleuren die ik daar niet zag. Ons oog kijkt inderdaad anders dan de lens van de camera en dat vind ik leuk thuis te ontdekken. Je hoeft geen tijd af bespreken voor dit museum dus, ga er heen en geniet.

Uit het boek van Ted van Lieshout ‘rondvierkant vierkant rond’ :

Op een dag werd er een schattig worteltje geboren.Het was een beetje bol van boven en spits van onderen en het was prachtig oranje.
Hartelijk gefeliciteerd met uw jongste spruit, zei de buurman.
Het is geen spruit, het is een worteltje, zeiden de trotse ouders.

Wij zijn er zo aangewend: een meter bestaat uit 10 decimeter of 100 centimeter of 1000 millimeter. Een kilo is 1000 gram, een pond 500 gram en een ons 100 gram. En bijna overal waar wij boodschappen doen wordt er met dezelfde maten gemeten en worden dezelfde gewichten gebruikt. Dat is niet altijd zo geweest. Soms hadden steden hun eigen gewichten en maten en was het lastig voor handelaren en reizigers. Maar op 1 augustus 1793 werd de eerste meter wettelijk vastgelegd door de Franse Academie van Wetenschappen. Het zou het tienmiljoenste deel zijn van de afstand rond de aarde, langs de meridiaan van Parijs. Het was onder de regering van Napoleon en omdat wij toen deel uitmaakten van het Franse rijk moesten wij ook die maten gebruiken. Toen Napoleon verslagen werd en Willem I hier aan het bewind kwam werd het aanvankelijk terug gedraaid maar in 1816 kregen wij metrieke tiendelige maatstelsel dat nu nog altijd gebruikt wordt. Belangrijke dag dus geweest: 1 augustus 1793. Want hoe hadden we anders nu overal 1,5 m. afstand kunnen houden? Hoewel, het lukt niet iedereen zag ik in de krant en op het journaal.

het scheppingsverhaal
van een onderwaterwereld
waar kleuren zich mengden
vormen vervormden
tot de schepper zag
dat het goed was

In een boekje over bijgeloof bleef ik wat langer hangen op de pagina over ‘kramp’. Dat verschijnsel ken ik al vanuit mijn jeugd en de kramp komt en gaat maar blijft nooit helemaal weg. Nu kan ik proberen wat ze in Brabant deden: een palingvel om mijn enkel binden of in mijn sok. Of een bundel palingvellen in mijn bed leggen. Nu hoort Ton niet veel in de nacht maar zijn reuk is nog prima dus dat lijkt me geen goed idee.

Of ik zou, zoals in andere streken, een kachelpook of een stok naast mijn bed kunnen leggen. De stijfheid daarvan zou voorkomen dat de stijfheid van de kramp in mijn been schiet.
Anderen hingen een hoefijzer als amulet aan het eind van het bed of knoopten een rood draadje om hun pink of teen. Mocht dat alles niet helpen, dan moest je de krampplek masseren met brandnetels. Lijkt me voor beide partijen niet zo lekker en waar haal je in de nacht opeens brandnetels vandaan?

Jaren geleden heb ik ook een vijl onder mijn matras gelegd, een dun ijzeren stuk gaas eronder gelegd maar het mocht niet baten.
Ik denk dat ik maar blijf doen wat ik altijd doe: zo snel mogelijk uit bed en mijn tenen/benen strekken tot de kramp eruit is. En een magnesiumpil nemen voor het slapen gaan.

Eretekens

Repareer ze niet,
de oude, haast vergane spullen.

Laat plamuren achterwege,
spalk geen gebroken tafelpoten.
Laat lijm en plakband staan,
weiger schuurpapier of kwast.

Barsten, breuken, deuken
zijn eretekens van bestaan.

Raak slechts aan, koester.
Kapot is niet stuk,
het is schervengeluk.

Mary Heylema

Toen ik dit gedicht in ‘Dichter’ van Plint las dacht ik: dat is precies waarom ik zo graag oude muren, vervallen gebouwen, oude bloemen en kapotte schelpen fotografeer. Schoonheid vaak binnen een vierkante meter.

levensportret

kleuren vormen haar
tot vlinder
fluoriserende levenskracht
binnen vaste lijnen

hartzeer schuurt
glinsterplekken dof

dartele vleugels
verstarren
tot
masker

marisca

Dit gedicht schreef ik lang geleden. Of het was naar aanleiding van wat ik gelezen had over een vrouw die aanvankelijk zo sprankelend in het leven stond en door het leven verbleekte en verstarde tot iemand die in iets meer leek op de vroegere kleurrijke persoonlijkheid, of door een film die ik had gezien, dat weet ik niet meer. Maar wel dat het enorme indruk op me maakte. Anders had ik dit gedicht niet gemaakt. En de tekening maakte ik later maar past er goed bij.

Gisteren en vandaag weer prachtige wolken. Die deden me denken aan een gedicht van T. van Deel

De wolk

Wat zijn wolken bedrijvig, ze groeien
tot kool en sterven in stralend blauw
waaruit ze altijd weer op kunnen staan.
Ze vergaderen rond toppen van bergen,
vervluchtigen boven het dal, niet vast
ligt wat ze er zeggen, ze zijn met
zo velen en hangend te wisselend samen. De
mooiste wolk is alleen in een lucht-
en een wind waait hem over de aarde.

Leuk dat ze ‘groeien tot kool’ en niet ‘als kool’ zoals we gewoonlijk zeggen. En de tegenstelling van het sterven en die prachtige blauwe lucht versterkt het pijnlijke van het sterven. Maar sterven voor wolken is niet erg want ‘ze kunnen altijd weer opstaan’.
Het is mogelijk dat ik dit gedicht al eerder heb gebruikt maar een goed gedicht kan niet vaak genoeg gelezen worden.

Vandaag is het al weer een jaar geleden dat onze lieve vriendin Ivonne overleed. Maar het voelt alsof het nog pas geleden is. De dag van het afscheid staat me nog zo voor ogen. Het voorrecht van haar afscheid te mogen nemen, nog even genieten van haar humor, haar aanwezigheid in me opnemen. Het verdriet te weten: na vandaag zie ik haar nooit meer. Nooit meer’ hé schatje’, als ik bij haar thuis kwam. Nooit meer haar ondeugende lach zien.
Bewonderenswaardig zo zij haar ziekte heeft gedragen. Ooit schreef ik een gedicht bij het overlijden van een andere vriendin en de laatste strofe slaat ook op Ivonne:

nestel je in mij
ik draag je mee
koester je
houd je levend

Door fikse verkoudheid weer even aan huis gekluisterd en dan ga ik toch even achter de pc al was dat maar even vandaag. Ooit maakte ik een tekening van een vrouw die op het punt staat te gaan rondcirkelen. Daar heb ik wat mee gespeeld en opeens spat de beweging en de passie eraf.