ogenblikstemming

Bij het lezen van de teksten van Toon Tellegen komt er bijna altijd een glimlach op mijn gezicht.

Nu ik meer thuis ben dan anders heb ik ook meer tijd om weer in mijn boeken en dichtbundels te snuffelen. Zo kwam ik onderstaand gedicht tegen dat mooi in deze tijd past.

heerlijk
tijd in voorraad
als opgeslagen minuten
in dozen, potten en laden
je neemt wat tijd
als je er trek in hebt
geen handen vol maar
wat extra tijd voor dagen
van meer uren
je hebt tijd genoeg

Frank Eerhart

En ik nam wat tijd om het kastje in de badkamer eens schoon te maken en neem nu wat tijd om een gedicht de wereld in te sturen. Nou ja, de wereld is wat overdreven, maar het klinkt wel leuk.

Ik schreef al eerder over de dagelijkse kunstopdrachten van museum LAM uit Lisse. Een van de opdrachten was naar aanleiding van het kunstwerk van Peter Anton: een grote gevulde doos bonbons. Stel dat ik een van die bonbons zou zijn, welke zou ik dan zijn?

Ik wist het direct: deze bonbon ben ik.

De een na laatste in de doos dus bijna lest best.

Mijn weelderige vormen komen hier mooi uit. Ik verberg ze niet, ze mogen gezien worden. Ik ben zacht voor mijn omgeving en laat ze meesnoepen van mijn ervaringen.

Door heel mijn leven lopen rode draden die mij verbinden met familie, vriendinnen, creatieve clubjes en loslopers en ik houd altijd voldoende draad op de knot om nieuwe verbindingen aan te gaan. Want dat houdt mij bijeen, al die rode draden vol energie van geven en ontvangen. Dat maakt mij de smakelijke, goed gevulde bonbon die ook als ik op ben een zoete smaak achterlaat.

m’

Niet omdat we bang zijn dat we ons vervelen, maar gewoon omdat we het leuk vinden, geven vriendinnen en ik elkaar geregeld een creatieve thuisopdracht. Gisteren was de opdracht van A.: fotografeer schaduwen.
Ondanks dat het nu koud is buiten schijnt de zon en die kan schaduwen tevoorschijn halen die je niet had verwacht. Zo lagen er nog wat oude afgebroken tafelklemmen en die hebben nu een tweede leven gekregen. Gewoon een wit vel papier en daar wat grilligs op straks opleggen, wachten op de zon en met i-pad, telefoon of fototoestel toeslaan. Aanbevolen.

Op 25 maart schreef ik over de zwarte vissen in de vissenkom om je hoofd. Daar maakte ik deze illustratie bij.

En Maartje gaf een mooie luisterlink door bij de reacties op gedicht over geheugenfoto. Het luisteren waard.

leg iedere dag
een goed moment vast
met een geheugenfoto

maak daar een boek van
en blader het door
op sombertijden

m’

Opeens ontdek ik dat het toch vrije negatieve’ het achter de elleboog hebben’  en ‘ met z’n ellebogen werken’ nu omgezet wordt in iets positiefs: het wordt de nationale begroeting in bange tijden. Maar zelf vind ik de lichte buiging van het hoofd en de handen tegen het hart mooier.

Ik schreef het onderstaande naar aanleiding van het gedicht ZWARTE VISSEN van Gil vander Heyden

Uit: ik wou dat ik een vogel was.

ZWARTE VISSEN

Zwarte vissen, ik dacht direct toen ik de titel las: heb ik die wel eens gezien? Zouden ze bestaan? Nou en of. Is het niet in het echt dan wel in ons hoofd. En er zijn vele soorten: grote, kleine, zachte, stekelige, hapgrage en verveelde. Ze zwermen in de vissenkom die ons hoofd soms is. Waar ze vandaan komen weet je soms wel, soms niet. Ze kunnen er opeens allemaal zijn of er sluipt er steeds een ongemerkt binnen en voegt zich bij de rest. Tot de kom te vol wordt en er wat moet gebeuren. Doe je niets, dan knalt die uiteen en ben je stuurloos.

Maar neem je het heft in handen en de vissen onder handen, dan pak je ze een voor een op, bekijkt ze, poets ze op zodat het zwart langzaam verdwijnt en ze als het ware vleugels van schoonheid krijgen en van luchtigheid. Dat is het moment dat je weet: ze kunnen weg. Je zet als het ware een raam in je hoofd open en laat ze gaan. Kijk je ze na? Mogelijk. Opgelucht? Zeker.

En later denk je: was het echt zo erg? Waren er echt zoveel diepzwarte vissen? Dan kan een kleine teken, zoals een zwarte veer, je bevestigen dat het echt zo was. En je voelt de weidsheid in je hoofd en hart, de tred is lichter, je rug rechter en ongemerkt neurie je zacht een onbekend wijsje dat zomaar bij je binnenkomt. Want er is weer ruimte voor.

Naar aanleiding van een youtube-filmpje over Brabantse zandpaden maakte ik dit gedicht. Loop maar in gedachten even lekker buiten met me mee.

het brabants zandpad

boven verweesde paden klinkt vogelgefluit
en stilte, langs het kronkelig kerkenpad
buigen bomen beschermend hun kronen boven
zandlopen die van hun bermen zijn beroofd

verdwenen zijn de bloemlinten
in dit vlakke land met verre einders
waar harde stappen werden gedempt
door zachte zandpaden

als de mens hier verdwijnt schieten
bloemen op, steken dieren over
graven bijen tussen losse zandkorrels
zich een nestplaats onder het verbindingspad

rode papaver wappert weer als een vlaggetje
grassen zwieren mee, gele bloemen buigen
onder het gewicht van een volbeladen bij
daar tussendoor sjirpt een krekel

het brabants zandpad splitst zich
wij volgen vanaf nu
ieder ons eigen pad
naar die verre einder

marisca

Voor allen die er niet opuit kunnen om een bloemetje te kopen stuur ik er nu twee in gedachten naar hen toe. Mijn buurvrouw weet dat ik veel oude bloemen heb gefotografeerd en zij had een groot bloemstuk met Zuid-Afrikaanse bloemen gekregen dat nu ruim over het hoogtepunt heen was. Een aantal van die bewaarbare bloemen stonden bij me voor de deur met de boodschap: ‘als je er wat aan hebt, veel plezier ermee. Anders doe je ze maar weg.’

Nou, dat zal niet snel gebeuren. Dus met de zon op tafel, een wit vel papier eronder ging ik lekker aan de slag. Het is zo leuk om met schaduw te spelen, dus steeds even anders neerleggen en van een andere kant fotograferen. En dan kan een oude bloem er opeens zo uitzien.