ogenblikstemming

Jaren geleden maakte ik deze tekening en altijd als ik dat blije meisjeskoppie zie word ik ook blij. En daar heb ik nu redenen voor: Ton is thuis en we gaan zo een stukje buiten lopen. De zon schijnt en een koolmees denkt al dat het lente is. Gisteravond een geweldige avond gehad met buurdame terwijl buurheer bij Ton was. Het was een voorstelling over de geschiedenis van Simon en Garfunkel en hun muziek werd zo goed gespeeld. Zo heerlijk om die muziek zacht mee te zingen, of alleen maar in mijn hoofd en op het laatst voluit met de hele zaal. Toen keek ik net zo blij als dit meisje. Voor een gelukkig gevoel hoef je niet ver weg te gaan, soms ligt het gewoon voor je deur.

Ton is gelukkig weer thuis en moet nog even aan het infuus blijven, maar daar helpt de thuiszorg mee, ook als we laat op de avond steeds een vreemde piep uit het apparaat horen komen. Geweldige mensen zijn het.

En nu zijn we weer lekker samen thuis, Ton achter zijn krant, ik achter de computer. Ik herlees net een tekst die ik na het labyrintlopen heb geschreven naar aanleiding van enkele regels uit het gedicht van Mary Heyema: ‘365 dagen geldig’ en vind dat nu wel passend.

Vouw je schaduw op, wat een mooi beeld.
Ik vouw mijn schaduw op als een paraplu en zet hem weg. Nee, niet weggooien maar bewaren, want er zijn dagen dat je snakt naar een beetje schaduw.
Maar soms kan een schaduw groot en dreigend zijn, om je heen hangen en te groot zijn om hem alleen weg te krijgen. Daar heb je dan geliefden voor nodig om je daarbij te helpen.
En als de schaduw weer weg is en je je weer vrij en onbekommerd voelt, dan kun je je horizon spreiden als een badlaken op het strand. Meer dan je nodig hebt aan ligruimte, maar het voelt zo lekker.
En dan speelt tijd niet meer mee.
Ik knip de tijd door en laat gebeuren wat moet gebeuren op de tijd die daarvoor bestemd is en ik open mijn deur, mijn denken.

Ik ben mijn hele leven al wat vergeetachtig en dat heeft zich in de loop der tijd versterkt. Ik zit er niet zo mee, maar het kan onhandig zijn. Er hangen briefjes: denk aan sleutel en telefoon, maar als die er al een tijdje hangen vallen ze ook niet meer op. Nu Ton niet thuis is moet ik goed opletten dat ik mijn huissleutel meeneem want anders wordt het een hele klimpartij naar vier hoog. (klik op plaatje om het vergroot te zien)

Weer een tegenvaller voor Ton. De bacterie is een andere dan de vorige keer en deze is resistent voor de antibiotica die hij nu krijgt. Het wachten is nu op de aanleg van een ‘piclijn’ waar een thuisinfuus op aangesloten kan worden. En dan hopen we dat die zes weken infuus thuis net zo lang doorwerken als de vorige keer.

Ik zit wat te bladeren in het al eerder genoemde boek ‘Ik wou dat ik een vogel was’ en daar staat een wintergedicht in van een van mijn favoriete dichters: Herman de Coninck en dit kende ik nog niet.

Winter. Je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws
zonder de zon.

En toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee,
er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zo lang er sneeuw is, is er hoop.

Herman de Coninck

Na al die grijze luchten zie ik nu de lucht openbreken en de zon erdoor komen. Maar een mooie wolkenlucht om te fotograferen, die is het vandaag nog niet. Gelukkig heb ik foto’s genoeg om uit te kiezen en om in te tekenen. Zo zijn deze wolkenwezens ontstaan. Ton kijkt vanuit zijn ziekenhuiskamer ook uit op de wolkenlucht maar hopelijk doet hij dat vanaf donderdag weer thuis. Even nog geduld hebben dus.

De afgelopen dagen ben ik niet zo met de computer bezig geweest want Ton was plots weer opgenomen in het ziekenhuis en dan heb je andere dingen aan je hoofd. Vanmorgen hoorden we dat hij morgen naar huis zou mogen maar vanmiddag hoorden we dat hij toch nog niet weg mocht. Hij is gelukkig een stuk beter dankzij zuurstof en antibiotica. Tja, zo ben je bezig een nieuwe bril te kopen en zo denk je er geen een meer nodig te hebben. Maar die gedachte is weer verdwenen en we hopen dat hij weer snel thuis is om daar verder op te knappen.

Als je hier de schoonheid van ziet, kun je toch geen hekel aan de winter hebben?

Ik schreef er al vaker over: wij kunnen niet zonder boeken en zijn erdoor omringd. Kijk maar.

Vandaag de eerste dag van het jaar 2020. Gisteren schreef ik over 2020:

Ik hoop dat het net zo mooi rond en zacht wordt als het getal. Twee keer 20, een verdubbeling van zachtheid, wat zou dat mooi zijn.

En dan sla ik het mooie boek ‘Ik wou dat ik een vogel was’ open op 1 januari en daar staat het volgende gedicht:

Licht tegen donker

Licht dat wil ingaan
tegen donkere nachten
tegen duistere machten.
De morgen breekt aan.

Toen de zon aan de slag kon
ging het duister verdwijnen
mocht de aarde verschijnen.
Dat begon met de zon.

Kijk dan en zie maar
maak het licht levend
word zelf lichtgevend
voor jezelf en elkaar.

Karel Eykman

En dat is mijn wens ook voor ieder: wees lichtgevend voor jezelf en elkaar.

Vandaag is het al weer zeven jaar geleden dat mijn moeder overleed. Geen kerst meer op de Ramplaan, geen koffie meer in de keuken, niet meer even bellen of een kaart sturen als we weg zijn. Ik ben blij dat haar as rust op een plek waar ze zou graag was.

Nel schreef in november deze prachtige tekst:

Vele geliefden zijn in de bodem
van de hemel begraven
maar de zielen zijn niet gevangen
de zielen zijn vrij.

Dat hoop ik ook voor haar die de laatste jaren alle dagen in haar keuken sleet en niet meer lekker op pad kon als ze daar zin in had. Die vrijheid was ze kwijt.