Deze ochtend is voor mij. En nu ik me dwing om rustig neer te zitten voor dit schrift en bij mezelf, nu merk ik weer hoeveel moeite dat eigenlijk nog kost, door hoeveel onrust en ongeduld men steeds beheerst wordt. Het excuus is altijd: ik heb geen tijd, ik heb het te druk. Maar het is toch eigenlijk de eigen onrust.
Etyy Hillesum.
Het valt me geregeld op, ook als ik citaten lees van oude Grieken en Romeinen: het gebrek aan tijd denken te hebben is van alle tijden. En ik denk dat het waar is wat Etty zegt: ‘het is de onrust in onszelf die we denken te bezweren door druk bezig te zijn’.
Want oh die stilte, die leegte, dat is toch zo eng. Je moet dan nadenken over jezelf, over waar je mee bezig bent, hoe je bezig bent en dat kan wel eens heel negatief zijn, of teleurstellend of beschamend. Nee, beter dan door te gaan, druk, druk, dan hoef je daar niet aan te denken.
Maar laat je de onrust toe, neem je de tijd (want het is je eigen tijd dus kun je hem ook nemen) dan kan dat ook iets heel bijzonders opleveren. Inzicht in jezelf, in je doen en laten. Misschien kom je er zelfs achter waarom je zo doet en hoe je dat zou kunnen veranderen als je daar niet gelukkig mee bent.
Gewoon gaan zitten, hoeft niet op een yogakussen, kan ook gewoon op een bankje in het park, op je balkon, in je eigen kamer, als je maar alleen bent en de stilte toelaat die gesloten deuren weet te openen. En het kan zijn dat er dan nog meer onrust komt, vertwijfeling en dat je er niet zelf uitkomt hoe dat te veranderen. Dan zijn er mensen, professioneel of niet, die al die gedachten in andere banen kunnen leiden en wie weet kom je dan op de weg terecht die eigenlijk voor jou bedoeld is. En ben je eenmaal op de goede weg, dan kun je je blik vooruit richten, af en toe in de achteruitspiegel kijken zonder dat het beeld daar je afschrikt. Het ligt achter je, is er, maar heeft geen invloed meer want je gaat verder, vooruit.
Marisca
~
