ogenblikstemming

Als je goed oplet zie je de meest onverwachte dingen op je pad. Zo zag ik opeens in een scheur in een muur een wijdvleugelige vogel. Past mooi bij de teksten over vogels en vogelvrij.

drie elfjes (klein gedicht met elf woorden) over de trekvogels.

trekvogel
zijn is
heel ver vliegen
dan hard werken en
terugvliegen

terugvliegen
naar daar
en weer terug
altijd die drang tot
gaan

gaan
niet blijven
de overkant lokt
ondanks de vele gevaren
trekdrang

Vanmorgen in het schrijfcafé was het thema:’vogelvrij’. Na wat losmakende vingeroefeningen koos ik mijn woord ‘trekdrang’ om vrij over te schrijven.

Trekdrang is iets dat trekvogels hebben. Het zit in hun bloed, DNA, kop.
‘Zo vrij als een vogel’ is niet zo vrij. Ze hebben nestdrang, er moet een partner gevonden worden want de soort moet voortbestaan. Er moet een nest worden gemaakt of gekraakt, eieren gelegd. En dan begint het grote wachten. Vader vogel moet op zoek naar voedsel voor zichzelf, zijn vrouw en straks voor de kinderen. En soms is dat bijna dag en nacht doorwerken.

Als de kinderen zijn uitgevlogen is er een korte periode van betrekkelijke rust voor de trekdrang ze weer opjaagt: op naar verre oorden, ondanks de ontberingen en gevaren onderweg. Zouden ze niet beter hier kunnen blijven? Sommige winters wel, andere niet. Maar je bent een trekvogel en dat betekent: vliegen, vliegen over land en zee, op zoek naar herkenningspunten, naar rustplekken, naar drinkwater.

En dan is daar de overkant waar je kunt bijkomen van die helse tocht. En ben je eindelijk op krachten en uitgerust, dan komt de trekdrang weer boven: je moet weer terug.

Dus hoe zo: vrij als een vogel?

rozen verwelken
liefdes vergaan
maar onze vriendschap
blijft eeuwig bestaan

Dit stond vroeger vaak in een poeziealbum. Vandaag zag ik dat de laatste rozen ook bijna waren vergaan, maar voor ik ze in de afvalbak deed, legde ik ze even onder de scan. En dan natuurlijk er even mee spelen op de computer. Daarna mochten ze weg. Niet voor eeuwig bewaard, maar toch wat langer dan in het vaasje.

Op de vraag aan mezelf: ‘wat geeft kleur aan mijn leven’, hoefde ik niet lang na te denken.

Het zijn de vooral mensen om mij heen.

Mijn kinderen geven een rode gloed van liefde en aandacht en groen van frisheid.
Ton geeft een oudgouden glans op mij af. Net als een koperen voorwerp dat weer gaat glimmen als het opgepoetst moet worden, zo moet je de liefde voor elkaar steeds weer tevoorschijn halen en koesteren in zijn volle glans. Dat gaat zo als je elkaar al meer dan 50 jaar kent.
Mijn vriendinnen en familie geven geel aan mijn leven: warmte, vrolijkheid, ruimte en liefdevolle aandacht.

En er zijn mensen die mij in zwart dompelen door hun kwetsende woorden en houding. Maar het rood, oudgoud, geel en groen van de anderen om mij heen, maakt dat ik blij ben dat ik leef.

Zet daarnaast de kleuren uit de steeds veranderende natuur en je snapt dat ik genoeg heb om over te schrijven en foto’s van te maken, iedere dag weer.

Soms moet ik even op de fiets weg, mijn hoofd leeg laten waaien. Gelukkig woon ik in een omgeving waar het goed fietsen is en een van mijn favoriete ritjes is een stuk van het Rondje Haarlem langs het Spaarne en de Molenplas. En gisteren had ik geluk met de lucht. Strak blauw kan mooi zijn, maar wolkenluchten, daar stap ik voor af. En dan het koolzaad als voorgrond, daar stap ik dan nog een keer voor af.

Als je een esdoorn eens van heel dichtbij bekijkt, zul je nooit meer denken: oh, gewoon een esdoorn.

Voor en na  het labyrintlopen gaan we altijd schrijven en uit een groot stuk tekst zoeken we dan een aantal zinnen die we gebruiken in een rondeel. Maandag maakte ik dit rondeel. Als je aandachtig leest zie je dat er herhalingen in zitten, de zinnen gaan als het ware rond, vandaar rondeel.

het labyrint als levensboom
ik loop mijn eigen pad
genietend van het nu
het labyrint als levensboom
de weidsheid voelen aan de buitenkant
de bescherming voelen aan de binnenkant
ik loop mijn eigen pad
het labyrint als levensboom

m’

alleen
op pad
ik ga rond
van buiten naar binnen
labyrint

Vanmiddag liep ik weer labyrint op het strand. Na afloop schreef ik dit gedicht.

licht valt tussen de wolken
ik zie de weidsheid van het strand
de zee als baarmoeder
stevig sta ik in het zand
roep ‘welkom’ naar een meeuw
voel de eenheid van de schepping
met een gebroken schelp in mijn hand

m’