ogenblikstemming

‘Te laat geboren’ heette dat in de jaren 50/60, als je na 1 oktober geboren was. Het betekende dan dat je een jaar langer op de bewaar- of kleuterschool bleef. Was je voor 1 oktober geboren, dan was je ‘ gunstig geboren’. Dan mocht je na twee jaar kleuterschool naar de eerste klas van de lagere school. Ik heb geen idee of ik er al aan toe was om naar de eerste klas te gaan toen ik nog een jaar langer moest kleuteren. Dingen waren zo ze waren en daar dacht je verder niet over na en regels waren regels.
Nu wordt er naar het kind gekeken in plaats van de geboortedatum. Dat lijkt me heel wat verstandiger. In mijn poëziealbum staat een foto van mijn kleuterklas en de naam juffrouw Schouten en juffrouw Bolleman komen bij me omhoog. Maar welke bij deze juf past, dat weet ik niet meer. (klik op de foto om te vergroten).

Het blijft wonderlijk hoeveel je kwijt kunt in elf woorden.

medemens
samen mens
zijn zonder woorden
met een hart vol
liefde

liefde
geven, ontvangen
is samen menszijn
dat te mogen ervaren
rijkdom

m’

Vandaag zijn Nel en ik een nieuw project gestart:NEMA. We gaan weer aan de gang met woord en beeld. Vandaag schreven wij o.a. over:

COMPLEET

wanneer
ben je
compleet?

wil ik
dat zijn
of juist niet?

compleet
is af
en klaar

wil ik
dat zijn?
nee

ik wil me
blijven vormen
en uitbreiden

m’

Al moet ik dat wel afwachten. Vandaag 71 jaar geworden. Blij dat ik het heb gehaald, maar toch geen zin om het te vieren dit keer. Dus met Ton naar Parnassia en aan het strand genoten van koffie met lekkers. Natuurlijk wil ik dan ook langs het strand lopen, maar dat is voor Ton niet zo geschikt. Hij dus in de auto lekker naar muziek luisteren en ik naar de wind, de meeuwen en het vallen van de golven. Vanavond samen met de kinderen eten, volgens onze traditie Chinees en altijd dezelfde gerechten. En dan hoop ik dat mijn nieuwe levensjaar me genoeg uitdagingen blijft geven om creatief bezig te zijn. Je zult het wel merken op Fluweelbloem.

Gisteren liep ik het labyrint op het strand. Na afloop schreef ik:

Ik kijk rond op zoek naar iets om mee te nemen. Het moet me uitdagen want we gaan er vast over schrijven. En dan zie ik hem liggen, de oude veer die zijn vroegere schoonheid heeft verloren. Hij heeft iets treurigs maar toch ook nog zijn sterkte. Gerafeld, viezig, maar niet gebroken.
Dat is knap als je dat kunt. Je ziet er niet meer uit, je valt bijna uit elkaar van ouderdom, maar toch houd je jezelf bijeen. De ruggengraat rechtop. Je laat je niet zo makkelijk breken.
Wel verstop je je wat meer want ja, je ziet er niet echt appetijtelijk uit. Doch de kern is niet veranderd en dat ziet alleen degene die je niet achteloos voorbij loopt, maar even bij je stopt, je kort aandacht geeft, misschien opraapt en mee naar huis neemt.
Lang geleden dat een vriendelijke hand je aanraakte. Te vaak bleef je onopgemerkt, werd je met een onverschillige voet opzij geschoven.
Maar nu niet, nu lig je hier te pronk en word je even weer op waarde geschat: een veer die zijn taak heeft volbracht en nu mag rusten.

Ik voel mij net een motregen.

Etty Hillesum

Wat is dat prachtig gezegd: ‘ik voel me net een motregen’. Je merkt bijna niet dat je nat wordt, het gaat heel stilletjes en geleidelijk, bijna stiekem, en opeens merk je: ik ben doornat. En ik kan me dat gevoel bij haar zo goed voorstellen in die tijd. Al die kleine, bijna terloopse veranderingen maar die tezamen je doornat maken, tot op het bot. En koud en rillerig. Je wilt je omkleden maar dat kan niet want die motregen is het leven binnen geslopen om er te blijven.

Er zijn nu ook mensen, overal ter wereld die dit meemaken en dat hoeft niet alleen door toedoen van anderen die psychisch of lichamelijk geweld toepassen op een heel slinkse wijze, maar het kan ook ‘gewoon’ een ziekte zijn die niet te genezen is en je hele leven verandert op een wijze die niet terug te draaien is.

En die motregen valt ook op de mensen er omheen, ook zij merken heel geleidelijk dat ze kouder, natter worden en dat er geen papaplu is die hiertegen helpt.

Wat heeft Etty Hillesum in een enkele zin, zonder moeilijke woorden een hele wereld opgeroepen van pijn die als een dief in de nacht binnensluipt om niet meer weg te gaan.

Het gaat weer goed in huize Van der Eem, en dus zijn we samen op pad gegaan, naar de film. Een Deense film’ de schuldige’ ( maar dan in het Deens) die zich helemaal afspeelt in een kamer van een alarmcentrale van de politie. Een van de mooiste films die ik de laatste jaren heb gezien. Je ziet een agent, hoort de stemmen van de mensen die de alarmcentrale bellen en je blijft gekluisterd aan het beeld hangen. Top!
Dank voor de tip M.

Gisteren zonder Ton naar de film over Maria Callas, want  daar is hij geen grote fan van. Ik wel. Gelukkig had ik een andere liefhebster die ook wilde en ik heb met kippenvel gezeten: wat een stem. Het verhaal kende ik grotendeels, maar haar te zien en te horen was geweldig. Dus vandaag stond bij mij Maria Callas aan tijdens het bewerken van foto’s. Een van die foto’s is deze. Laat de herfst maar komen met de stem van Callas op de achtergrond.

Zo zag ik mijzelf gisteravond weerspiegeld in het raam terwijl ik nadacht over het woord ’stilte’.

STILTE

S   soms lukt het
T  terug in mijzelf
I   in stilte
L  lang duurt dat niet
T  telkens zijn er gedachten
E  en die zijn moeilijk tot zwijgen te brengen

STILTE

In het schrijfcafe koos ik afgelopen keer deze kaart van een schilderij van Jopie Huisman.

In eerste instantie trok de kleur rood mijn aandacht. Warm rood, diep rood, doorleefd rood. De kleur krijgt extra aandacht door het voorwerp dat erop ligt. Het is een oud houten blokje, omwonden met touw in dezelfde tinten en daarnaast een kei waar omheen het uiteinde van het touw is gebonden. Wat is dit? Waar is het voor bedoeld? Dan zie ik de vishaak en begrijp ik dat het een zeer eenvoudige hengel is met als dobber het blokje hout.
Maar die kei, gaat die als een soort anker het water in of blijft die op de kant of in de hand?
Als die kei het water ingaat kan het blokje vrij ronddrijven tot het touw zegt: ‘ho, niet verder’.

En als er een vis heeft gebeten, hoe doe je dat dan? Hoe krijg je dat blokje weer aan de kant?
Ik ga voor de kei in de hand. En vissers geven vaak de vis een genadeklap met een kei. Zou het daarom op een rode ondergrond liggen? Zou Jopie Huisman het zelf gebruikt hebben? Geen idee, net als ik over zoveel dingen om me heen geen verklaring heb.

(Jopie Huisman werd de schilder van het mededogen genoemd).

Nee, ik ben niet op vakantie geweest, maar Ton wel weer terug in het ziekenhuis en het was angstig voor ons, maar hij heeft daar niets van gemerkt. Weer een bloedvergiftiging en nog heftiger dan de vorige keer. Maar dankzij de goede medische hulp en ijzersterke gestel ( hij ziet er zo broos uit maar blijkt toch taai)  is hij er weer snel bovenop. Ik zeg wel eens tegen hem: jouw tweede naam is ‘onkruid’. Hij is nu weer thuis en de komende tijd doen we niets dan bijkomen, ik van de spanning en hij van de medicatie en de warboel in zijn lijf.

Toen ik gisteravond met wat foto’s aan het spelen was zag ik opeens hoe ik me donderdagavond voelde en hoe de volgende dagen: