ogenblikstemming

Blad

Zoals dit ene blad, losgeraakt
vanuit de top van een beuk
in volkomen windstilte vallend,
zich nog om en om wentelt
in de lage zon van november

met alle lente- en zomerdagen
en nachten onder bruinverkleurde
huid en ik het één meter boven
aarde met vlugge hand van
voorspelbare ondergang red.

Zou zo ook een hand ons ooit.

Marc Tritsmans

Dit gedicht kregen we vanmorgen in het schrijfcafé en ik dacht: dat zou ik geschreven willen hebben. Zo mooi dat opgeroepen beeld, die stilte van de herfst, de afbrekingen van de regels en die laatste wens.
Natuurlijk gingen we daarover schrijven, maar omdat sommige lezers niet zo van de lange stukken zijn, komt mijn reactie op het gedicht morgen. Er moet wat te verlangen zijn, niet waar? Bovendien verdient dit gedicht alle aandacht.

Ik heb een heerlijk cultureel weekend achter de rug. Nou, niet geheel cultureel, ook sociaal en lui, maar het culturele genieten stond voorop.

Vrijdagavond met J. naar een voorstelling in Casca van twee jonge, sprankelende vrouwen die wij niet kenden maar die wij, als ze weer komen, zeker weer gaan boeken. Zij heten Maartje en Kine en zijn meer dan musikaal, prachtige stemmen, leuke humor, goede teksten. En niet alleen wij, de hele zaal had een geweldige avond.

Zaterdag was een sociale dag met neef en (niet echte) nicht en partners en als ieder jaar was het weer heel gezellig.

Vanmorgen zijn Ton en ik naar het Van der Togtmuseum geweest omdat daar een tentoonstelling is van de door mij bewonderde kunstenares Lita Cabellut. Ik ben altijd erg onder de indruk van haar werk. Ton heeft er minder mee en heeft vooral van het glaswerk in het museum genoten. En toen hij klaar was wachtte hij rustig ( zoals altijd) tot ik eindelijk klaar was. Maar ja, steeds zag ik weer een mooi glaskunstwerk om op de foto te zetten voor het nieuwe project van Nel en mij.

En daarna namen we net als vroeger op zondag langs het hockeyveld: een broodje kroket.

Lita Cabellut: after the show.

mijn tent van doek
weerde het felste licht
tot de hemel verduisterde

mijn hut van hout
keerde volle stormen
tot de brand kwam

mijn huis van steen
was voor altijd
tot de beving kwam

en de aarde onder mijn toekomst
wegspoelde in de rivier
van verloren dromen

m’

In het museum zag ik dit beeldje en dacht direct aan onze dochters die zo met taal en boeken bezig zijn.

Gedichten, dat is meer mijn kant, zij zijn van het proza. Het bijzondere van een gedicht vind ik dat het vaak net zoveel zegt in een paar regels als in proza een heel hoofdstuk. Neem nu dit gedicht van Katelijne Brouwer:

Sprakeloos

er zijn geen woorden voor verdriet
er zijn geen woorden voor
er zijn geen
woorden
voor

alleen verdriet

De eerste keer dat ik in een echte kapsalon kwam, was voor mijn eerste of mijn plechtige communie, dat weet ik niet meer precies. Ik kreeg een permanentje en moest onder de droogkap die heel heet stond en een van die haarpinnen stak in mijn hoofdhuid. Die pen werd heet en het deed erg pijn. Heel zacht vroeg ik of de kap wat minder heet mocht, maar niemand hoorde mij en een tweede keer vragen, dat dorst ik niet. Ik weet nog dat er een korst kwam waar het verbrand was en dat ik mijn haar helemaal niet mooi vond toen het klaar was. Maar dat zeggen, nee, dat deed ik niet.

Later toen we op de Koediefslaan woonden deed buurvrouw I. op vrijdagavond mijn haar. En weer onder de droogkap en daarna stak ze het op. Dan kwam Ton ook en gingen we kaarten, de mannen tegen de vrouwen. Maar I. en ik wonnen bijna nooit, ondanks dat we stiekeme afspraken hadden gemaakt. Maar gezellig was het altijd.

Hoe ik daar nu op kom? Gisteren was ik met vriendin A. in Schiedam in het prachtige museum aldaar en daar was een oude kapsalon ingericht. Toen kwamen deze herinneringen boven en toen ik de droogkap fotografeerde zag ik pas voor het eerst hoe mooi van vorm die is.

Nu wij in dit jaargetijde zijn ga ik met de wind, schuil ik voor de regen, warm ik me in de zon en aan de kachel. Geniet ik van de verkleuring van de bladeren aan de steeds kaler wordende bomen.
Ik begin me ook terug te trekken in mijn eigen huis en in mijzelf. Omkleed me met woorden uit nog te lezen boeken en laat het najaar helemaal bij me binnen.

Gisteren schreef ik na het lopen van het labyrint:

Vandaag liep ik het labyrint.
De lijnen waren duidelijk, wezen de weg naar binnen via het buiten. De zee stil als achtergrond, rustgevend.
Al snel zag ik iets dat opgepakt moest worden. ‘Dit hou ik vast’ dacht ik en het woord ‘houvast’ kwam naar boven. Ieder heeft op zijn tijd behoefte aan een houvast als de wereld rondom te snel gaat, als je je voelt wankelen en dan kan een pink al een houvast zijn. Het zit dus niet in de grootte maar in het vertrouwen dat je erin hebt.

Soms ben ik wat wankel en dan kan een vinger aan de muur al genoeg steun zijn om in balans te blijven.

‘Houvast’, het ligt eraan hoe je het nodig hebt. Soms ga je er naar op zoek, soms krijg je een uitgestoken hand aangereikt. Ikzelf wil ook een houvast zijn voor mijn naasten waar ze op kunnen leunen, kunnen vertrouwen.

Maar uiteindelijk moet ieder toch op eigen benen voort. Maar het weten dat er een houvast in de buurt is geeft je het vertrouwen voort te gaan.

Afgelopen vrijdagavond met schoonzus H. haar dochter herdacht tijdens de viering in onze kerk en we noemden haar naam en dachten aan haar. Daarna was er op het donkere kerkhof een  met fakkels verlicht pad naar het priestergraf waar wij ook weer even stilstonden bij de geliefden die er niet meer waren. Mooi om dit samen te doen, het delen van verdriet en herinnering.

Dat was ook gisteren in de kapel op de begraafplaats waar mijn broer Frank rust. Daar was de bijeenkomst in de middag en werden teksten en het noemen van de namen afgewisseld met muziek. Wij noemden Frank en Mink en voelden weer zo duidelijk het gemis hen niet meer bij ons te hebben. We zetten voor ieder een lichtje op het altaar zodat het thema van de middag ‘ Gedenken in licht’ ook zichtbaar werd. Daarna samen naar het graf van Frank en vervolgens naar ons huis om daar samen te zijn met herinneringen, lekkere hapjes en te voelen hoe belangrijk het is dit alles met elkaar te delen.

Vandaag hadden we na lange tijd weer de dichtkring en het thema was ‘1968-2068′. Ieder had een gedicht gemaakt over toen, nu en later op zijn/haar eigen wijze. Dit was mijn gedicht.

1968-2068

ik sta wijdbeens
in het midden
van een eeuw

de linkervoet leunt
op het begin van
volwassenheid

mijn rechtervoet
steunt op de tijd
die na mij komen zal

verleden ligt vast
en straks is
nog onbereikbaar

ik sta wijdbeens
in het nu, kijk terug
en leef vooruit

marisca

Ik heb er al vaker over geschreven: de luchten die wij ieder dag vanaf vier hoog mogen bekijken. Het blijft boeiend, dag na dag. Maar van de week waren er wolkenformaties zoals ik ze nog niet had gezien en dus ook nog niet op de foto had vastgelegd. Nu dus wel.