ogenblikstemming

Vanmorgen met Nel naar Amsterdam, op zoek naar rood in de Oude Kerk. Erover gelezen, foto’s uit de krant bekeken en elkaar enthousiast gemaakt: dat is bijzonder voor ons kleurenproject!

Het regende in Amsterdam maar dat geeft niet, we zijn zo droog in de kerk. Maar daar aangekomen zagen we dat de deuren gesloten waren. Het was toch al tien uur geweest? Toen zagen we het briefje: vandaag gesloten wegens werkzaamheden. Wat een teleurstelling. Ook voor de andere mensen die voor de gesloten deur stonden. Wat nu? Dan maar in de regen op zoek naar rood, zo maak je er toch nog iets van. En we zagen veel rood, zelfs de banken in het restaurant waar we koffie gingen drinken waren dieprood. Daar hebben we wat geschreven voor we naar de kleine tentoonstelling van Eberhard van der Laan over Amsterdam gingen.

We zijn dus wel aan onze trekken gekomen maar hadden eigenlijk andere trek. Als laatste zijn we bij Scheltema naar binnen gegaan: vier verdiepingen met boeken! Heerlijk. Nel kwam met boeken naar buiten en voor de verandering ik nu eens niet. En zoals dat heet, gingen we moe maar voldaan weer naar huis. Nel maakte wat foto’s van mij vanmorgen.

Vandaag is het vaderdag en is onze A. 42 jaar geworden. Dubbel feest dus. Jaren zeventig, we borduurden onze geboortekaartjes toen. Toen Ton zijn jongste dochter vlak na de geboorte in zijn armen had zei hij: “we hebben een tweede M.” En hoewel ze later totaal (vonden wij) niet meer op elkaar leken, kan ik nu af en toe ze op een foto niet uit elkaar houden. Maar daar hebben meer mensen last van want geregeld wordt hen gevraagd of ze een tweeling zijn. Nee dus. Maar wel twee zeer aan elkaar verknochte zusjes.

Vanmiddag bij iemand op bezoek geweest die enorm veel vogels in haar tuin had. Van dichtbij twee Grote Bonte Spechten rond de stam van een berk zien dwalen. Verschillende mezen, duiven, ekster, kauwtjes en een Vlaamse Gaai, vlak voor het raam. Geen mussen echter. Dat is een van de weinige dingen die ik hier op vier hoog mis: vogeltjes van dichtbij bekijken. Dat doet me denken aan een gedicht dat ik gisteren weer las van C.Buddingh’ :

Ook vogels

Toen ik jong was kon je mussen vaak gretig
in dampende paardevijgen zien happen.

Maar paardevijgen zijn er niet meer,
enkel nog hondedrollen.

En die schijnen niets te bevatten, dat bijdraagt
tot het voedselbestand van de mus.

Ook vogels, denk ik soms, zouden de wereld
als ze terugkomen konden, nauwelijks herkennen.

Denk niet dat ik in sommige woorden de n vergeten ben, dit gedicht is van voor de taalverandering.

Ik denk dat Els het gedicht wel kent, maar het fijne van gedichten is dat je er steeds weer opnieuw van kunt genieten.

Ik heb vannacht een deel van Haarlem gezien waar ik nog nooit geweest was. Ik reed in de auto, samen met mijn moeder, de stad in en zag dat ik aan het einde van de weg alleen naar rechts kon. Maar ik wilde naar links, de winkelstraat in. Geen nood, dan stap ik uit en neem de auto aan de hand mee. Enkele mensen keken verwonderd, anderen vonden het blijkbaar gewoon. Het ging prima.

We kwamen te logeren bij twee aardige mannen. De ene kende ik al, de ander was een bekende van de tv. Hij was hier omdat hij directeur was geworden van een klein festival ( ik wist direct dat hij de Vijfhoek bedoelde).
De volgende ochtend liepen we verder en ik zag de meest mooie witte appartementengebouwen met heel aparte glanzend stalen balkons die prachtige schaduwen gaven. En het middenstuk was net een groot ruw stuk marmer waarop licht en schaduw speelden. Schitterend.
Maar het mooist was een wand van ruwe natuursteen in allerlei okertinten. Onderaan een hele serie (dezelfde) portretten van Juliana van zo rond haar veertigste jaar. Daarboven een serie van Beatrix toen ze ongeveer 18 jaar oud was en daarboven Irene, ook van die leeftijd. Zoiets moois had ik nog nooit gezien in een stad. Ik sprak erover met een toerist en zei:’ ik kom al 70 jaar in Haarlem, maar dit heb ik nog nooit gezien’. Ik keek achterom toen ik verder liep en zag nog een paar oude bedrijfjes, de rest was opgeknapt. Ooit was dit een verloederd havengebiedje waar je liever niet kwam. Nu was het trendy en prachtig en toen ik weer voor me keek om verder te gaan, ging de wekker.

Maar het geheel staat me, nu uren later, nog zo helder voor de geest, dat ik, als ik goed zou kunnen tekeken, het zo zou kunnen uittekenen. Maar dat heb ik nu met woorden gedaan.

Vandaag met Nel de maand roze afgesloten en deze maand gaan we aan de slag met rood. Maar ja, als er nog oude roze pioenrozen staan, dan ga je die niet zo maar wegdoen. Die ga je eerst op allerlei manieren fotograferen.

In IJmuiden staan de Hoogovens en daar vlakbij, in Wijk aan Zee, onder de rook van die Hoogovens, staat in het duin het beeldenpark Zee van Staal. Enorme beelden van staal staan daar in weer en wind te wachten op bezoekers. Bezoekers die alleen komen kijken of, zoals I. en ik, rondlopen met fototoestel om dat moois op allerlei manieren proberen vast te leggen. Houd je van robuuste moderne kunst, neem er eens een kijkje. Een klein voorproefje:

Zondag op de jaarmarkt stond onze boekhandelaar met wat kramen en daar ga ik dan natuurlijk snuffelen. Een van de boeken die ik kocht is getiteld “Adam at geen appel”. Het gaat over verhalen uit het Oude testament die door de schrijver Dick Berents historisch worden onderzocht. Alleen om de titel zou je het al kopen want die maakt nieuwsgierig. De inleiding begint goed:

…In 1989 moesten de leden van de onderwijsraad in de staat Texas de begroting voor het volgend jaar vaststellen. Zij wogen zorgvuldig het belang van de verschillende vakken tegen elkaar af. Toen iemand achteraf vroeg waarom ze helemaal geen geld hadden uitgetrokken voor het onderwijs in vreemde talen, was het antwoord: “We houden niet zo van dat nieuwerwetse gedoe. Als Engels goed genoeg was voor God toen Hij de Bijbel schreef, dan is het ook goed genoeg voor onze kinderen”…

Hier kan ik alleen maar van zuchten.

Vanmorgen, op onze 48e trouwdag sloeg ik het boek “Een brug naar de sterren’ open op de pagina waar een tekst van Roemi (die in Perzië leefde van 1207-1273) staat over de huwelijkszegen:

HUWELIJKSZEGEN

Mogen deze beloften en dit huwelijk gezegend zijn.
Moge dit huwelijk een heerlijke melk zijn
als wijn en honing.
Moge het vruchten en schaduw brengen
als de dadelpalm.
Moge dit huwelijk vol vrolijkheid zijn
en iedere dag als een dag in het paradijs.
Moge dit huwelijk een symbool van medeleven zijn,
een zegel van vreugde voor nu en altijd.
Moge dit huwelijk een vriendelijk gezicht en een goede
naam hebben,
een welkomsteken
als de maan aan de heldere daghemel.
Ik heb geen woorden meer om te beschrijven
hoe de geest zich in het huwelijk mengt.

Djelaloeddin Roemi

Ik besef hoe bevoorrecht wij zijn dat we nog steeds samen zijn en samen kunnen genieten van ons leven, met de mensen waar wij van houden.

Hoera! Net gehoord dat onze oudste dochter M. een beurs heeft gekregen om te promoveren. De komende vier jaar gaat ze weer flink aan de studie en ze heeft er zin in. We waren al trots op haar, maar nu nog meer.

En zo als altijd in het leven liggen vreugde en verdriet dicht bij elkaar. Morgen is het al weer een jaar geleden dat onze lieve zwager Wim overleed. We missen hem allemaal; zijn lach, vrolijkheid, behulpzaamheid. Morgen een kaarsje bij zijn foto.

Gisteren was een heerlijke dag ( vandaag trouwens ook, alleen anders). In de ochtend met fototoestel rond gelopen, op zoek naar roze in wat voor vorm dan ook. Het leuke is dat je dan ook vaak leuke bijvangst hebt. Zo zag ik een prachtig verwaarloosd hekwerk wat mooie foto’s opleverde. Heel veel bloemen waren roze, in etalages was roze, kortom, een roze zondagmorgen.

In de middag gingen Ton en ik naar de Filmschuur om de film ‘The Death of Stalin’ te zien. Ik heb zitten genieten en Ton viel in slaap.Hij vond er niets aan. daarna even bieren en bijpraten met M. op een overvolle Grote Markt. Op weg naar de bus langs een expositie waar ik eigenlijk vandaag heen zou gaan, maar ze waren nog open en we liepen er nu toch, dus. Ook zeer de moeite waard. Weer buiten gekomen zei Ton: ‘zullen we lekker uit eten gaan?’ Dat deden we en in het restaurant kwam ik tot de ontdekking dat ik de tas die Maartje mij had gegeven ( bedankt Marlies) bij de expositie had laten staan.

Dus ging ik vandaag op de fiets terug naar Haarlem. Was geen straf, helemaal niet als je heerlijk door het bos fietst. Verder een luie dag. Morgen weer in het huis eens aan de slag. Nu het balkon op, zonde om binnen te zitten.