ogenblikstemming

Deze herfstbladeren staan eigenlijk wel symbool over hoe ik me kan voelen. Er zijn dagen dat ik me licht zelfs opgewekt voel, maar er zijn ook dagen dat ik het liefst wil wegduiken onder een grote warme deken. Maar daaraan toegeven mag even van mezelf en dan moet ik eronderuit, even naar buiten, even iets doen, iemand spreken. Daarna voelt het dan toch weer wat lichter. En een oliebol uit de kraam in het dorp helpt momenteel ook. Op die dagen, die gelukkig niet heel talrijk zijn maar wel steeds even oppoppen, zet ik niets op Fluweelbloem. Ik kreeg een keer de opmerking ‘maar jij bent altijd zo opgewekt’. Dan maak ik me er vaak met een grapje van af maar denk wel: hoe kun je zoiets zeggen, je moet toch weten dat dat niet kan? Maar op Fluweelbloem vind ik het leuk om vooral de mooie dingen te delen, het verdriet hou ik voor een besloten kring dicht om me heen. Toen ik een tijdje geleden ook in een wat somberder periode zat bedacht ik: ik laat wat muren in mijn huis vrolijk geel verven en nu dat ook inderdaad gedaan is ben ik er blij me. Het staat vrolijk, maakt me vrolijk. Bovendien een aantal werken van mezelf ook laten ophangen en het voelt gewoon als een volgende stap. Ton zou trots op me zijn geweest.

Ik kon niet veel doen in huis want de schilder is binnen mijn huis nog mooier aan het maken. Dus maar weer eens in mijn oude gedichten gesnuffeld en daar kwam ik een mapje vol pantoems tegen. Als je het leest zie je de volgorde van een pantoem, de herhalingen. Leuk om te doen en nu om terug te lezen wat ik jaren geleden heb geschreven.

vertrouwen loopt voor mij uit
ik volg op zachte voeten
mijn tred is traag
voel me gestreeld door de wind

ik volg op zachte voeten
hier wil ik blijven
voel me gestreeld door de wind
gedachten waaien weg

hier wil ik blijven
woordwolken
gedachten waaien weg
ik lees ze met een glimlach

woordwolken
geluk vult mijn hart
ik lees ze met een glimlach
vertrouwen loopt voor me uit

Wat een genot die zon in de herfst, dat is zo’n toegift. Gisteren met A. en hondje Bas gewandeld in het bos en toen ik de zon door de varens zag schijnen moest ik even stoppen voor een foto. Handig dat ik tegenwoordig mijn telefoon (bijna) altijd bij me heb.
Maar de zon bracht me meer deze week. Ik was bezig een kraanvogeltekening te bedekken met stukjes aluminiumfolie. Toen ik een groot stuk over had en verkreukelde zag ik allerlei kleine vormpjes die licht weerkaatsten. Ik legde de prop in de vensterbank en met de zon erop verschenen er kleuren uit de omgeving van de prop. Dus foto gemaakt. Andere kleuren er omheen gelegd, foto gemaakt. Prop van vorm veranderd en foto gemaakt. Zo ontstond een serie reflecties voor de fotoclub. Ik laat een van de eerste foto’s zien. De kleuren heb ik sterker gemaakt op de computer voor het contrast.

Gisteren liep ik het labyrint onder een meer dan mooie wolkenlucht. Natuurlijk maakte ik daar foto’s van. Het was een kalme zee en een stil strand.
In het labyrint liepen mijn gedachten eerst als een doolhof heen en weer maar allengs daalde de rust in. 
In het midden sloot ik mijn ogen, hoorde de zee, voelde de wind en vredig werd mijn gevoel. Zo in het midden tot rust komen geeft me een ander gevoel op de terugweg.
Ik voelde de verbondenheid, de rust van de weg die duidelijk voor me lag. Af en toe een misstap is niet erg. De weg wacht en er is steun om me heen.
Daarna weer genieten van de wolkenlucht, de rust, de stilte. Hopelijk kan ik ik dat nog even vasthouden en lukt dat niet dan probeer ik in gedachten weer terug te keren naar het moment van rust en vrede. Daar dan even bij stilstaan en daarna rustig verder gaan.

Vanmorgen moest ik naar buiten, met fototoestel. Ik ging naar een klein bos hier vlakbij. Onderweg lette ik op herfstkleuren, aparte vormen en voor de fotoclub op weerspiegelingen/reflecties. Ik stond bij een vijver en zag boven me herfstkleuren en een blauwe lucht: mijn eerste foto. Naast mij stopte een mevrouw en zei: ‘daar wilde ik ook net een foto van maken, mooi he?’
Ik maakte een foto in het bos van de herfstkleuren voor me, onder me, boven me, naast me. Natuurlijk lette ik op bijzondere details en toen ik die aan het fotograferen was kwam er een andere mevrouw op me af en vroeg wat ik fotografeerde en of ik het haar wilde laten zien. Dat wilde ik natuurlijk en ik maakte haar zo enthousiast dat ze vroeg of ze een tijdje met me mee mocht lopen en dat ik haar ook zo leerde kijken. Na een half uur nam ze enthousiast afscheid.
Ik kwam weer langs de vijver en maakte weer foto’s van reflecties in het water want dat is constant anders boeiend en als je er dan toch staat…

In de middag wilde ik naar Ton en in het Groenendaalse Bos gaan fotograferen maar het regende en het bleef regenen dus lekker aan de foto’s gewerkt en wat gelezen. Prima zondag dus.

Gisteren had ik een fijne dag met F. in Artis. Goed weer, goed gezelschap. We moesten wel enkele keren zoeken naar de dieren die we wilden fotograferen en vaak vonden we ze niet. Maar er kwam een zwarte kraai voor ons poseren en hij/zij bleef zet zo lang zitten tot we genoeg foto’s hadden. De olifanten kwamen even naar buiten en hadden het toen wel weer gezien en weg waren ze. In de vlinderkas is het altijd een feest maar die hitte en die steeds weer beslagen lens maakten dat we er eigenlijk te kort bleven. Maar de bomen verkleurden mooi, een aalscholver zwom mooi tussen reflecties in het water, we hoorden de apen naar elkaar gillen, zagen reigers, flamingo’s, gieren en giraffen. Helaas zat er vaak gaas voor zodat een goede foto maken moeilijk was. Maar al met al een heerlijke dag. Nu weer even rust en nagenieten.

Vanochtend toen het droog was ging ik even bij vriendin R. een verjaarskaart in de bus doen. Ik had geen fototoestel mee want het is dichtbij en als er weer een bui zo onverwacht zou vallen, beter van niet. Daar heb ik achteraf als het droog is gebleven meestal spijt van maar gelukkig heb ik mijn telefoon en die doet het ook best goed. Eerst vielen mij de bladeren in de plassen op door hun heldere kleuren. Dat doet water ook met stenen, ze komen meer tot leven. Mooi vond ik ook dat sommige bladeren die gewoon op de stoep lagen en waar de mensen overheen gelopen hebben bijna in de stenen verdwijnen. Hun aderen/nerven zijn straks alleen nog maar zichtbaar. Maar dan moet je wel goed kijken en dat doe ik bijna altijd. En ook nu kwamen er mensen naar me toe met de vraag: wat ziet u daar nu? Dan laat ik het op mijn toestel zien maar meestal hebben zij een andere blik dan ik. Thuis heb ik 1 foto wat inktlijnen gegeven.

Mijn broer Frank zei het dertig jaar geleden al tegen mij: ‘zij die langzaam lopen zien veel meer’. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.

Kijken kan op verschillende manieren. Ik scan vaak eerst een stukje omgeving met mijn ogen en wat mij treft daar ga ik dan heen om het van dichtbij te bekijken. Als ik iets bijzonders zie en ik heb mijn fototoestel bij me, dan ben ik soms heel blij. Neem nu die palen onder een strandpaviljoen in Groote Keeten. Op het eerste gezicht (leuke uitdrukking trouwens) lijkt het niet zo bijzonder. Maar als je er van dichtbij goed naar kijkt, dan ontdek je een andere wereld: die van de houtknoesten en houtribbels. Kijk maar mee en wie weet ontdek je zelf ook meer als je eens van dichterbij de dingen gaat bekijken die je onderweg tegenkomt.

Ik kijk even naar buiten te kijken en zie vanaf de flat aan de overkant een wolk vogels opvliegen. Het zijn zwarte vormen en ik weet niet welke vogels het zijn maar het worden er steeds meer. Ze vliegen ineen, uit elkaar, van boven naar onder van links naar rechts. Er komt nog een zwerm bij die zich erdoor mengt. Erachter wolken in allerlei tinten grijs die van het westen naar het oosten drijven. Opeens geen vogel meer te zien, wel kleine stukjes blauw tussen het grijs. Dan zweeft er weer een vogel aan, nog een. Ze draaien om elkaar heen alsof ze aan het spelen zijn. Zijn het meeuwen, kauwen? Die grootte hebben ze denk ik wel. En dan opeens is er alleen een wolkenlucht zonder zwarte vlakjes die dooreen krioelen. Als ik niet net op dat moment had opgekeken had ik het gemist. Dit zijn van die kleine geschenken die je weer oppeppen.

Afgelopen dagen was ik in Brummen en dat is altijd fijn. De heenweg was dat niet, ik deed er drie uur over door drie fikse files. Zaterdagmiddag samen met M. langs de IJssel gewandeld en genoten van die altijd boeiende rivier. Het water lag erg laag. Verder hebben we zitten praten, lezen en liggen rusten.
Zondag was het prachtig weer en hebben we gewandeld in een oud bos net buiten Brummen. Heel veel paddenstoelen gezien. Jammer dat ik alleen met mijn telefoon kon fotograferen maar de porseleinzwammen met hun glimmende hoeden, die ene rode paddenstoel, ze stonden erop. Ook in de tuin van M. heb ik een stukje vijver en oud en nog jong op de foto gezet.
Nu weer thuis bijkomen en nagenieten.