zondag

Vandaag is het 101 jaar geleden dat mijn moeder werd geboren en gisteren kwam ik opeens een foto van haar tegen in haar keuken waar ze de hele dag zat de laatste jaren van haar leven.

Maar er was meer vandaag. Vanochtend op de fiets naar Zandvoort om koffie te drinken bij een vriendin van onze oudste en van wie de moeder weer een vriendin van mij was geworden. Dat was een fijne ochtend. Maar het bleef fijn want daarna ging ik met mijn schoonzus lunchen en gingen we samen naar een concert met tangomuziek in de oude kerk in Heemstede. Voorwaar een bijzondere zondag dus.
Nu weer thuis, pantoffels aan en zo ‘de grote verhuizing’ kijken met een glaasje wijn en een bakje chips. Mooie afsluiting van de week dus.

contact

Afgelopen zondag in Thijsse’s Hof probeerde ik contact te krijgen met Thijsse, maar hij was zo geboeid aan het kijken naar de vijver in zijn hof dat hij geen oog had voor mij. Ik wel voor hem.

verwonderen

Ik kies vandaag het woord ‘verwonderen’.
Het is iets dat je van de wieg tot het graf kunt doen: je verwonderen om wat je ziet, voelt, hoort, proeft of ruikt. Zo mooi om dat bij kleine kinderen te zien. De vreugde op hun gezicht, de verbazing, gewoon bij het eerst echt zien van een handje, voetje, vlinder, het proeven van een eerste ijsje. Het is belangrijk dat het verwondering gestimuleerd blijft worden door de kinderen te leren bewust te zijn van hun omgeving, ze kunst en natuur aan te bieden. Kinderen die dat niet of minder krijgen missen veel, ook in hun latere leven. Want je kunt je tot op hoge leeftijd blijven verwonderen. Zo blijft je geest en gemoed open voor nieuwe dingen die je misschien als een klein wonder zult ervaren. Het zit niet voor niets verstopt in het woord verwonderen. Ook als je niet veel meer kunt kun je je blijven verwonderen over bloemen die uit een bol komen, bomen die weer in blad komen of later weer verkleuren, muziek die onverwacht bij je binnenkomt. Dat alles maakt je leven rijker, plezieriger.
Ik ben blij dat ik dat vermogen nog heb, het brengt lichtpuntjes die je op gezette tijden nodig hebt.

Thijsse’s Hof

Vanochtend had ik opeens zin om naar Thijsse’s Hof te gaan om te kijken of er al veel voorjaarsbloeiers waren. Wel mijn winterjas nog aan. Op mijn gemak door de hof gelopen, veel stil gestaan om iets te fotograferen, of om naar de vogels te luisteren die al steeds luidruchtiger beginnen te worden. Er waren verschillende plekken vol bosanemonen en dat vind ik zo’n mooi teer bloempje. Zo anders dan de rode gekweekte.

Thuisgekomen zocht ik even wat informatie over de naam van het plantje.
De naam komt van het Griekse woord anemos, wat wind betekent. Het is niet alleen dat de blaadjes van de bloem al bewegen bij het minste zuchtje wind en dat het pluizige zaad door de wind wordt verspreid maar het heeft ook te maken met een verliefde god, namelijk Zephyros, de god van de wind. Aan het hof van zijn vrouw Flora was een nimf, Anemona genaamd. Zephyros werd verliefd op haar en zijn jaloerse vrouw Flora veranderde de nimf in een bloem. Ze mocht wel haar naam houden. Dit weten we omdat Plinius de Oudere dat heeft opgeschreven uit de Griekse oudheid.

Maar ook zonder de informatie kun je gewoon genieten als je ze in het bos ontdekt. Of van een weerspiegeling in het water of de eerste knoppen aan de struiken die zich gaan ontplooien.

twee in een

Is dit een droom van mij geweest? Nee, het zijn twee momenten aan zee die ik met elkaar vermengd heb. Zo maak je een eigen droom. Klik erop om hem vergroot te zien.

labyrint

Vandaag liep ik het labyrint op een druk belopen stuk strand en zag mijn pad duidelijk voor me maar voelde me geregeld wankelen. Ik dacht dat ik in het echte leven vastberaden voorwaarts ging maar nu kwam er opeens een breuk in en daarna de tranen. Eindelijk kon ik huilen, snikken. Ik ging het labyrint uit en aan zee staan. Ik voelde liefdevolle handen op mijn schouders.
En ik weet dat ik op mijn pad verder zal gaan, met of zonder tranen, wankelend of vastberaden stappend.
Ik voelde de nabijheid van Ton en dat was volgens mij de oorzaak van de breuk. Opeens voelde ik het gemis zo duidelijk. Op de heenweg in het labyrint kwam vlak daarvoor ‘ los en toch verbonden’ in me op en zo is het en zo zal het blijven.
De doden zijn niet verdwenen, ze zijn alleen niet meer zichtbaar, maar gelukkig nog wel voelbaar zo af en toe. Al pratend met een van de medeloopsters kwam ik op de terugweg weer tot rust. Terug in het restaurant schreef ik erover maar besloot het niet hardop voor te lezen. Dat lag op dat moment nog te gevoelig.

nog een citaat van Augustinus

De doden zijn niet afwezig, zij zijn alleen onzichtbaar.

Niet lijfelijk aanwezig zijn en er toch zijn, dat zullen velen hebben ervaren die een geliefd, of gehaat, iemand hebben verloren. Verloren is eigenlijk niet het goede woord want dan is iets of iemand helemaal weg en dat is bij overledenen vaak juist niet het geval. Ondanks dat ze weg zijn, zijn ze er nog op een andere manier. Als hun beeld wordt opgeroepen door aan die persoon bewust te denken. Maar ook een geur, een klank kan die persoon oproepen. Wel denk ik dat het in de loop der tijd vermindert, tenzij je er elke dag mee bezig bent door tegen de foto te praten, constant herinneringen ophaalt. Maar ik denk dat je dan een deel van je huidige leven mist. Een goede combinatie vinden is zoeken, vallen en weer opstaan.
Maar waar een wil is zal de weg gevonden worden.

afbeelding Augustinus

augustinus

Vanochtend keek ik weer, zoals elke zondag, naar De Verwondering en zat te genieten. De gast vanochtend vertelde over Augustinus (354-430) en ik werd erdoor geraakt. Dus na afloop even Augustinus opgezocht en zijn citaten en ik nam me voor daar geregeld een van te pakken om bij te schrijven. Vanochtend koos ik deze:

De dood moet geen kwaad geacht worden, als hij het einde is van een goed leven.

Misschien is het daarom dat ik ‘gewoon’ doorga met mijn leven omdat ik weet dat Ton, ondanks al zijn lichamelijke misรจre, terugkeek op een goed leven. En dat ik voor mijzelf weet dat wij samen ook een goed leven hebben gehad.
Geen spijtgevoelens van ‘had ik maar…’
Het is nu ook weer niet zo dat ik fluitend langs de wegen fiets maar wel met een glimlach als ik iets moois tegenkom en met warmte in mijn hart als ik een geliefd iemand ontmoet.
En dan voel ik me een bevoorrecht mens en ben ik dankbaar voor wat ik heb gehad en voor wat ik nu nog heb.

vergrijzing

Gisteren schreef ik dus bij Nel en uit een kleine tekst koos ik het woord ‘Vergrijzing’.
Daar ging ik ook bij schrijven en na afloop gebruikte ik dat stukje tekst om te versieren.


Vergrijzing.

Mijn haren waren al vroeg grijs maar gelukkig volgt mijn geest dat nog steeds niet. Vanbuiten grijs, vanbinnen nog groen. Er ontstaan nog steeds nieuwe dingen in mij als groene scheuten uit een oude boom.
Geworteld zijn is belangrijk om groen vanbinnen te blijven. Ontworteld zijn maakt je grijs en dor vanbinnen.
Ik schreef er ooit een gedicht over en dat is nog steeds van toepassing:

net als een boom in het voorjaar
bot ik naar alle kanten uit
groen en slank van binnen
mollig in de etalageruit


Om mij heen ook veel grijs bij mijn vriendinnen maar gelukkig aan de buitenkant, vanbinnen botten ze ook nog altijd uit.

Ter afsluiting maakten we een woordgedicht.

vergrijzing

V vaak klinkt het negatief
E en het kan toch nog zo
R rijk aan nieuwe dingen zijn
G gewoon nieuwsgierig blijven

R regelmatig eropuit trekken

IJ ijs en weder dienende

Z zacht zijn voor jezelf

I in dagen dat het minder gaat

N niet mopperen op een haperend lijf

G gewoon verder gaan op zoek naar kleur
vergrijzing

Tot slot de bewerkte kaart rond het woord ‘vergrijzing’. Wat een heerlijke ochtend was dit weer. Thuis een dag geen water gebruiken dus het even elders zoeken, zoals bij Nel. En in de middag voor het eerst sinds een tijd weer gebridged en ook dat was heerlijk. En toen ik thuiskwam was het water weer zoals het moet zijn: bruikbaar.Ik had nog een kliekje zuurkool en dan wat tv kijken en zo is er dan een schrikkeldag om.

schrikkeljaar

Vanochtend bij Nel geschreven over o.a. Het schrikkeljaar

Schrikkeljaar

Als ik 29 februari jarig zou zijn
dan verouderde ik niet zo snel
dan kreeg ik wel minder geschenken
maar dat is niet zo erg
ik kan mezelf ook goed verwennen
eens in de vier jaar jarig zijn
hoe voelt dat in het echt?
als kind zal het wel moeilijk zijn
maar als oudere vrouw juist prima
geen gedoe, geen jaar erbij
oh, als ik toch eens op de 29e februari jarig zou zijn.

Verder kijken »