ogenblikstemming

De Heilige Walaricus werd in het midden van de 6e eeuw geboren in Auvergne in Frankrijk. Al jong voelde hij zich aangetrokken tot het kluizenaarsleven. Hij stond bekend om zijn zorg voor zieken en door zijn gebed werden velen van zijn koorts verlost. Volgens de legende is in de 10e eeuw de dochter van een roverhoofdman, een zgn. hoeman (vandaar de naam Heumen) genezen door Walaricus. Als dank hing zij haar haarband in de boom.

Aan de eik bij de ruïne St. Walrick in Overasselt zijn reepjes textiel geknoopt. Niet zo lang geleden was de kapel het einddoel van pelgrimages. Door de bevolking van het omringende platteland ondernomen om te bidden voor het herstel van een zieke, vooral van koortslijdende verwanten. Een eeuwen oud gebruik naar aanleiding van de geschiedenis. Nog steeds hangt de eikenboom vol met lapjes lijfgoed van mensen die van de koorts bevrijd wensen te worden.

Maar was je niet in de gelegneheid om op pegrimage te gaan, dan waren er nog andere mogelijkheden om koorts te voorkomen om eraf te komen.
Eet in het voorjaar drie bloemen van aardbei, korenbloem, sleedoornbloesem, anemoon en leverbloempje.
Had je koorts dan zou die kunnen verminderen door het eten van een meikever of het slijpsel van een klok. Hoe ik me dat laatste moet voorstellen, geen idee.
Wat ook zou kunnen helpen is om drie druppels bloed uit het oor van een zwarte kat op een stukje brood te doen en dat op te eten.

Wat ben ik blij dat ik deze middelen niet hoef te gebruiken en gewoon met een simpele pil uit een doosje uit de winkel of apotheek mijn koorts kan doen dalen.

Info van internet en uit het boekje ‘Bijgeloof’ van alle dag’ van Paul Spapens.

Vanochtend met vriendin A. zitten tekenen. Ik had eerst wat vlekken gemaakt met inkt en ben er daarna in gaan tekenen. Heerlijk ontspannend om te doen.

Wat hebben we gisteravond genoten op het terras van restaurant Le Cheval Blanc. Een topdiner hadden we. De foto ziet er wat raar uit wat betreft de uitsnede maar ik denk niet dat de andere gasten op de foto het op prijs stellen als ik ze zo maar hier laat zien.

Veertien jaar geleden begon ik met Fluweelbloem en schreef onze jongste dit:

12 augustus 2008

Hallo Allemaal,
Het laatste nieuws rechtstreeks uit het VU ziekenhuis: beide operaties zijn goed verlopen.
Vanochtend is eerst de donornier bij Marisca verwijderd, volgens de chirurg ‘een mooi niertje’.

Vervolgens is de chirurg even een boterham gaan eten, werken op een lege maag is namelijk ongezond, en daarna is hij aan Ton begonnen.
Ook dit is goed gegaan, de nier kreeg na plaatsing meteen een gezond kleurtje, wat een goed teken is.

Update na een bezoekje ter plaatse:
Marisca is al helemaal bij en heeft al weer praatjes voor tien. Wel nog vermoeid, natuurlijk, en diverse lichaamsfuncties worden nog waargenomen door slangetjes en apparaten.
Omdat het lichaam zichzelf nog moet reorganiseren na het verwijderen van de nier, en dit proces nogal pijnlijk kan zijn, heeft ze een morfine-pompje wat ze zelf indien nodig kan bedienen.

Ton ligt nog op de medium-care afdeling en is vooral bezig met uitslapen. Maar hij maakt het goed.

Het is duidelijk: het is de 14e niertjesdag die we vandaag vieren. Wat een voorrecht dit te mogen doen. We beginnen de dag met gebak op het balkon en bezoek van onze oudste en sluiten de dag af met een mooi diner met z’n tweetjes.

Deze week weinig op Fluweelbloem vanweg een paar lichamelijke mankementen. Gaat nu weer stuk beter. Wel van de week geschreven bij een foto van Jan Tito die ik in een fotoblad zag. Het is iedere keer weer een verrassing wat er uit mijn pen komt en wat ik vooraf totaal niet bedacht heb.

De bel gaat. Wie komt er nu nog langs? Ik heb geen zin in bezoek. Heb nergens zin in.
Geen bloemen op tafel, geen lekkere maaltijd, alleen een glas water.
Het is warm, ik heb mijn overhemd uitgedaan.
En weer gaat de bel. Ik loop langzaam naar de voordeur en roep:’ ja, ja, rustig . Ik kom er al aan.’ Door het glas van de deur zie ik een kleine gestalte. Wie zou dat zijn?
Als ik de deur van het slot heb en hem open zie ik mijn buurmeisje staan. Ze kijkt me aan en vraagt:’ mag ik bij je komen spelen?’
ik weet niet wat ik moet zeggen. Niemand komt bij me spelen. Er valt hier niets te spelen. En zo’n kind moet niet zomaar bij buren binnen gaan. Bars zeg ik: ‘nee, dat mag je niet’, en wil de deur dicht doen. Vlug zegt ze, voor ze zich omdraait:’ je bent een chagerijn. Mijn moeder zei het al’.
En nu zit ik weer alleen aan tafel en voel me afgewezen terwijl ik dat zelf heb gedaan.
Een oude chagerijn, dat is alles wat er van me over is gebleven.

Nee, dat is geen typefout, het prachtige gerestaureerde museum van Artis, het ligt daar net om de hoek en is gratis met museumjaarkaart, heet zo. Ik was er gisteren met nichtje F.
En het is een feestje voor jong en oud. Er is van alles te zien, te beluisteren, te beleven. Hier een kleine indruk.

We sloten af met een gezellige lunch op een terras. Daarna met de tram en trein weer huiswaarts. En thuis uitrusten en nagenieten.

Toen we laatst in het oorlogsmuseum waren zag ik buiten een man op een hoogwerker die steeds iets verder omhoog ging. Ik heb toen een paar foto’s gemaakt om dat vast te leggen want ik vond het een mooi beeld. Het zag er zo uit:

Wat is het toch met familie dat het soms zo anders voelt dan met vrienden? Je deelt vaak een stuk geschiedenis met ze, maar dat kan ook met vrienden die je al heel lang hebt. Het zit misschien in de vertakkingen, dat het zich meer uitspreidt in aantal en geschiedenis. Zo kreeg ik van de week via facebook een bericht van mijn neef T. die al een tijdje naar me op zoek was. Ik vond het zo leuk want opeens was ik weer kind en bij hen thuis op visite met mijn ouders en broertjes. Ik herinner me zijn zussen, nichtjes en de bezoekjes over en weer. Toen hij vroeg of ik in de familieapp wilde, voelde ik me vereerd. Dat ik daarin mocht meelezen en meepraten, als een warm bad. Zijn moeder is een oudere zus van mijn moeder en opeens wist ik dat ik een foto had van mijn moeder met haar moeder en zus N. en zwager W., de ouders van neef T. Bijna een eeuw geleden werd die foto gemaakt op de Coolsingel in Rotterdam. Het is zo’n blije foto. Mijn moeder loopt te stralen aan de hand van haar moeder en het net verloofde stel N. en W. Geen van vieren leeft nog maar wel in onze herinnering.

Heerlijk op het balkon mijn mapjes met uitgeknipte woorden en zinnen zitten bekijken. Daar een keuze uit gemaakt, opgeplakt, illustratie bij gedaan en wat lijnen getrokken.
Daarna de woorden bijeen gebracht in een gedicht. klik erop om het groot te zien.

Ik zit lekker op het balkon te lezen en wissel dat af met wat puzzelen. Ik moest een ander woord vinden voor ‘plaats van oorsprong’. Nadat ik wat letters had kwam er eerst baker en toen wist ik dat er mat achter moest.

Bij dat woord ging er van alles door mijn hoofd. Ik zag een vrouw die moest bevallen en geholpen werd door een baker. Toen het kind was geboren werd het op een speciaal matje neergelegd, eigendom van de baker: de bakermat.
Het is een wat saai ogend matje dat snel gewassen kan worden want iedere baker heeft maar één bakermat en ze weet nooit wanneer het volgende kind het nodig heeft.
Het matje gaat van moeder op dochter, mits die dochter ook baker wordt.
Werd in de winter de mat te heet verwarmd, dan werd het kind, helaas voor de ouders, te heet gebakerd.

Behalve een bakermat had de baker ook bakerpraatjes die ze te pas en te onpas bezigde. De meeste mensen wisten dat die praatjes op bijgeloof berustten maar toch waren er genoeg mensen die ze voor waar aannamen.

Enkele van die bakerpraatjes waren:
Worden je ribben blauw geschopt? Een jongen. Meisjes schoppen lager.
Draag je je baby hoog? Een meisje.
Zijn je handen zacht? Een meisje.

Dat is toch zo leuk als je over woorden die je gebruikt soms wat langer gaat nadenken en je fantasie de loop laat.
Ik tik het woord ‘baker’ in om naar een plaatje te zoeken en dan zie ik hoe onze taal al vol engels zit want ik krijg allerlei plaatjes van bakkers en hun spullen en George Baker. Maar ik heb er een gevonden en duidelijk is de bakermat te zien.