ogenblikstemming

luidruchtig
zwart-wit
nergens bang voor
zijn spiegelbeeld golft mee
meerkoet

m’

In hetzelfde boek van gisteren voor de huisvrouw las ik een aanbeveling voor het geven van een cadeau. Er staat: Hieronder volgen enkele cadeaus die zonder veel kennis, tijd, moeite of kosten gemaakt kunnen worden en in het algemeen gesproken zeer welkom zullen zijn:
hondehaardroger
pannelap
place-mat
schoenzakken
schortje
stopdoek
theemuts

Ik herinner me de tijd toen ik net getrouwd was dat ik ,net als mijn moeder, altijd een schort aanhad in de keuken en die schorten maakten we zelf. De pannenlappen breiden we ook zelf nog. Ik dacht wel: wat zou een hondehaardroger zijn? Dat stond gelukkig verderop in het boek met een tekening erbij.
Er staat een beschrijving bij van hoe je van badstof twee wanten kunt maken . Tip was er een lusje aan te maken om het op te hangen. En ’Het is toch overbodig u te zeggen dat u beter een donkere kleur badstof kunt nemen dan een lichte?’

Het is echt even terug in de tijd gaan door dit boekje.

Als we tegenwoordig kleding kopen zit er altijd een stoffen etiket ingenaaid waarop staat van wat voor stof het artikel is gemaakt en of het in de wasmachine/droger of onder strijkbout mag. Maar dat is niet altijd zo geweest. Dat las ik in het leuke boekje ‘Cycloram voor de Huisvrouw’, Een systematische uitgave aangeboden door De Nederlandse Spaarkas, instituut voor systematisch sparen. 
Het is uitgegeven voor alle vrouwen en ten bate van alle huishoudens.

Ik verkort de tekst uit het boekje een beetje.
Etikettering van onze textielgoederen is iets waar verschillende vrouwenorganisaties hard voor vechten.In 1957 werd de Vereniging Textieletikettering opgericht met als doel op ieder stuk textiel bijzonderheden aan te brengen omtrent samenstelling, was, enz. Op een waskaart , die u kunt ophangen op de plek waar u de was doet, worden de tekens uiteengezet en verklaard. Het zal een uitkomst zijn voor ons huisvrouwen, die werkelijk niet meer in staat zijn om alle nieuwe producten op het gebied van textiel en wasmiddelen te overzien. Vandaag horen wij spreken over polyamide vezels,alkalivrij voor een wasmiddel. Kortom, wij zullen dankbaar zijn als deze etikettering een feit geworden is, dank zij onvermoeide vrouwenverenigingen.

Vandaag zou Ton 86 zijn geworden. Ik heb zijn lievelingsgebak gehaald en rozen voor hem gekocht. Het gebak heb ik met dochter, schoonzoon en schoonzus gegeten en de bloemen hebben we met elkaar naar Ton gebracht. Ik kijk terug naar de mooie herinneringen die we hebben gemaakt. De humor die hij had, hoe hij kon genieten van lekkere toetjes en gebakjes en totaal niet hield van groente. Ondanks de tranen die ongemerkt omlaag druppelen komt er dan toch een glimlach bij me boven.

Water

als ik denk dat je weg bent voor eeuwig
omdat je me gist’ren ontviel
dan vind ik je terug in de liefde
en draag ik je mee in mijn ziel

als we samen gaan zitten bij het water
om te kijken naar luchten zo vrij
daar schrijven we oude verhalen
en leef je voor altijd in mij

Inge Zwerver

Dit gedicht kreeg ik onlangs toegestuurd van een dierbare vriendin en nu Ton zijn verjaardag nadert zocht ik het weer even op. Het stond in de Trouw. Het is gek met iemand missen, je doet het niet de hele tijd maar op de meest onverwachte momenten popt het op. Maar met zo’n komende verjaardag voel ik dat weer sterker. Ik zal bloemen naar Ton brengen, stilstaan bij zijn zijn en niet meer zijn en mogelijk even uitkijken op het water vlak achter waar hij rust. Ik zal wat vaker dan anders naar zijn foto’s kijken op mijn telefoon of op de computer. En ik zal heimwee voelen, maar ik draag hem mee in mijn ziel en ben daar weer met hem verbonden. Want hij leeft voort in mij, in de kinderen en allen die van hem hielden.

Soms, als je iets uit zijn werkelijkheid isoleert en er wat mee speelt kan het gebeuren dat een bloem een dans maakt.

Gisteravond weer zitten knipselen met de buurvrouw en het is leuk dat we elkaar kunnen helpen als we even vastzitten. En vandaag is het te warm om actief te zijn en dus maar even wat spelen op de computer met mijn werk van gisteravond.

Maar voor ik dat ging doen ben ik naar de boekwinkel gegaan om het derde boek van de F.C.Ufo-serie van Annemarie te kopen. Dat ga ik straks lezen op het balkon. Verder vandaag weinig andere activiteiten dan wat lezen, puzzelen, slapen en kersen eten. En dus genieten van het nieuwe boek van Annemarie dat ook weer een aanrader is voor kinderen van 6-12. Ook voor de moeilijke lezers is het heel goed te doen. En ‘ Pep en het zingende scheetkussen’ is ook een absolute aanrader.

Er zijn boeken die ik heel snel lees. Dan gaat het om het plot en niet om mooie zinnen. Een combinatie daarvan, dat is heerlijk en kost uiteraard meer tijd, maar is ook meer genieten. 
Momenteel lees ik de verzamelde korte stukjes die Joyce Roodnat schreef in de NRC over haar wandelingen: ‘Ik wandel dus ik besta’. En daar staan niet alleen mooie observaties in van het landschap en de dorpjes waar ze doorheen loopt, maar ook bijzondere omschrijvingen daarvan. Neem nu het woord ‘embonpoint’ (op z’n frans uitspreken). Dat woord gebruikten wij vroeger om op een vriendelijke manier een man aan te duiden met een duidelijk dikke vooruitstekende buik: zijn embonpoint. Ik denk niet dat nu nog iemand dat zo zegt.
Maar Roodnat gebruikt het voor wolken. En dragen heren soms driedelig grijs, bij haar de wolken ook.

…’Er hangen wolken met embonpoint boven. Uit de scheuren in hun driedelig grijs staan bundels licht op de aarde gericht- hemelse laser…

Als ik zulke zinnen lees ( en zij heeft er veel van) dan denk ik: dat zou ik wel geschreven willen hebben. Heb ik niet dus geniet ik van de woorden van Roodnat.

Wat heb ik een geluk dat ik nog steeds kan spelen met een draadje. Ik zag een uitgetrokken draad liggen die wat kronkelde. Die vorm vond ik mooi en zette hem op de foto. Toen ik die foto een slag draaide zag ik er een figuur in en die ben ik op de computer wat gaan bewerken. Dat is spelen voor mij.

Waarom zou je lief willen zijn? Is dat omdat je als kind werd beloond als je lief was en gestraft als je dat niet was? Of zit het gewoon in sommige mensen dat zij anderen een plezier willen doen, zelfs ten koste van zichzelf? Pleasers worden ze genoemd. Ikzelf ben dat ook voor een groot deel. Liever dat een ander het beter heeft dan ikzelf, dan dat zij het minder hebben omdat ik dan meer heb. Ik kan echter ook gewoon blij zijn voor mensen met wie het goed gaat, die er goed uitzien, die kleinkinderen hebben. Jaloezie heb ik bijna niet. Althans niet op dit soort dingen. Wel ben ik dat enigszins geweest op vriendinnen die veel energie hadden, konden sporten, lange wandelingen maken, bergen beklimmen, dagen achtereen.
Ik ben van jongs af aan behept met minder energie en later werd ik ‘gestraft’ voor het over mijn grenzen gaan en lag ik daarna een tijd op bed. Maar ook daar leer je mee leven en kan ik blij zijn als ik een dag(deel) lekker weg ben geweest. Genieten kan ik ook in het klein en daarom kan ik ook blij zijn voor een ander. Die vindt dan dat ik lief ben maar dat vind ik zelf niet.
Mensen die zichzelf teveel wegcijferen voor een ander, te lief zijn voor een ander, verliezen een deel van zichzelf dat ze nog niet hebben ontdekt: het verwennen van jezelf en alle aandacht op jezelf richten om jezelf eens in het centrum te zetten. Te kunnen gloeien van binnen omdat je iets hebt gedaan alleen voor jezelf en dat hebt gedaan zonder schuldgevoel naar de ander. Zo kun je jezelf ontplooien en ontdekken. Lief zijn is goed maar te lief niet. Dat gaat ten koste van een niet onbelangrijk deel van jezelf: eigenliefde. Gelukkig kan ik mezelf goed verwennen en ben ik niet alleen lief voor een ander maar ook voor mezelf.

Bovenstaande tekst schreef ik naar aanleiding van deze tekening uit het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy.