Helaas is Ton nog niet thuis maar morgen is het bijna zeker dat hij naar huis mag.
En ik zit huis lekker een creabea te zijn met verf en pen. Maar gisteren even heerlijk in het bos gewandeld en daar zag ik, ja, fantasie heb ik genoeg, in een boom een deel van een gestalte.
En thuis heb ik weer een soort landkaart gemaakt van een denkbeeldig fantasie-eiland.
Gisteren was het 100 jaar geleden dat mijn moeder geboren werd. Voor haar gelukkig dat ze haar 100e verjaardag niet heeft gevierd, dan was het een heel lange lijdensweg geweest. Soms is de dood dus genadig.
Ik kwam deze foto tegen van haar toen ze denk ik rond de 55 was. Ze heeft heel veel gebreid, ook voor onze kinderen. En niet zo maar een recht een averecht maar hele partonen in jasjes en truien. Op deze foto is ze tevreden, dat kun je zien en dat doet me goed te zien.
En Ton is nog niet thuis zoals hij gehoopt had maar moet het weekend ook nog blijven. Ik vind het wel een veilig gevoel al had ik het hem wel gegund om weer in zijn eigen bed te slapen zonder gestoord te worden door medepatienten .
En weer is Ton gisteren naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig niet zo ziek als de vorige keer maar ziek genoeg om hem daar te houden. Hij heeft weer praatjes dus wie weet in het weekend weer thuis. Maar dat is afwachten.
Gisteren weer lekker zitten tekenen.
Enige tijd geleden kregen wij van onze oudste een scheurkalender met de titel: Gouden tijden. Maar als je al die stukjes leest over vroeger, dan was het vaak alles, behalve goud. Maar ook blijkt dat het leven er toen wel overzichtelijker uitzag. Zoals in het volgende stukje staat:
DE VLAG UIT
Anton (1936) had als jonge veearts in de Achterhoek weer een ander manier om zonder mobiele telefoon bereikbaar te zijn. Wanneer de vlag bij een bepaald café uithing, was dat het teken dat zijn vrouw gebeld had. Dan ging Anton naar binnen, belde haar en hoorde wie hem dringend nodig had.
Iets wat ik zelf nooit gedaan heb maar waar ik wel van wist is ZOP. Vroeger was er tariefverschil tussen een ansichtkaart en een briefkaart. De ansichtkaart was goedkoper maar daar mocht je alleen als afzender je naam op zetten. Daarom schreven sommige mensen hun bericht onder de postzegel met als vermelding:zop: zie onder postzegel. De ontvanger stoomde de postzegel eraf en las het bericht. Was vooral populair onder verliefde stelletjes.
Dit is nu toch niet meer voor te stellen en al zijn de postzegels enorm in prijs gestegen de laatste jaren, het verschil tussen ansichtkaart en briefkaart bestaat gelukkig niet meer. Trouwens, briefkaarten bestaan volgens mij niet meer. Ik controleer het even op internet maar daar zie ik dat ze nog degelijk bestaan. Maar ik ga voor de ansichtkaart, veel leuker om te versturen en te ontvangen.
Vanochtend geschreven bij deze tekening van mij.
De bloei zit erop. De kleur is weg, maar waar het allemaal om begonnen is, dat is er: zaad.
De zaadpluizen die straks door de wind meegenomen worden naar een plek, ver van de moederplant. Want nageslacht krijgen is belangrijk maar opgroeien, dat moet ergens anders. Moeders wil geen concurrentie in de buurt.
Zacht wiegt de plant heen en weer, wachtend op de juiste windvlaag om los te laten: dag kinderen, het ga jullie goed. Ik heb mijn taak gedaan. Nu even bijkomen.
Tijdens het zoeken naar iets anders, kwam ik deze vogels tegen die ik jaren geladen maakte als monoprint ( de eerste twee) en een die ik vorig jaar maakte met verf en bewerkte op de computer. En nu we steeds meer vogels beginnen te horen en het buiten nog steeds koud en regenachtig is, dacht ik: ik verwarm deze dag op met wat vogels en het oude, maar nog steeds prachtige gedicht van Bloem.
Ik heb van ‘t leven vrijwel niets verwacht,
‘t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? In de koude voorjaarsnacht
zingen de onsterfelijke nachtegalen.
J.C.Bloem
Ik schreef het al eerder dat ik het zo heerlijk vind om gewoon eerst wat met verf te spelen en er daarna in te gaan tekenen. Dat deed ik dit weekend ook en toen het klaar was dacht ik: dat zijn net landkaarten van een gebied waar creatieve mensen wonen en die hebben hun eiland op eigen wijze op de kaart gezet. Maar ik denk dat ik er ook wel zou willen wonen.
Ik ben de laatste tijd weer lekker bezig met waterverf en fineliner. Zo ontspannend om gewoon maar je penseel te laten gaan en daarna er wat in gaan tekenen. Het leuke vind ik dat ik nooit weet hoe het eruit gaat zien als het klaar is. Dat kan dus zo zijn:
Nog een zin uit het gedicht “Februarizon’ van Paul Rodenko:
‘het straatgebeuren zeilt uit witte verten aan’
Direct zie ik dikke witte wolken in de lucht die aankomen zeilen, bol opgeblazen als zwanenvleugels. Maar in deze regel zeilen ze niet over het straatgebeuren heen maar zit het straatgebeuren er middenin opgesloten.
Is het er stil? Zijn alle straatgeluiden daar gedempt? En als de auto’s, fietsen en wandelaars eruit komen, zwelt dan het straatgeluid weer aan?
Witte verten, geen witte wolken, maar ik zag het direct voor me als wolken. En het is nog niet hier maar komt uit de verten hierheen.
Wat is het toch wonderlijk dat als je woorden op een andere manier rangschikt, er een ander beeld ontstaat, met precies dezelfde woorden.
Bijvoorbeeld: ‘het witte straatgebeuren zeilt uit verten aan’. Dan heeft het gesneeuwd en zie ik het niet echt bewegen maar als een herinneringsbeeld binnenkomen.
Daarom vind ik het zo leuk allerlei woorden uit te knippen en die steeds anders met elkaar te combineren. Heerlijk dat ik spelen met woorden en beelden nog zo leuk vind om te doen. Heb je weinig voor nodig, alleen wat tijd. En die heb ik gelukkig nog in overvloed.
~