ogenblikstemming

Afgelopen maanden hadden we als fotothema: stem van de zee. Dat heb ik op verschillende manieren gedaan en een daarvan was de denkbeeldige schatten op de zeebodem uit te beelden. Volgens mij kan dat er zo uit zien:

Hij was lang niet uit de kast gekomen maar nu lagen er toch een paar kleine verstelklusjes op me te wachten en dus kwam de doos tevoorschijn. Na de dood van mijn vader is mijn moeder begonnen met Hindelopenschilderwerk. Zo beschilderde ze voor mij en vele anderen zo’n doos. Er volgden kinderstoelen, voetenbankjes, en vele, vele houten schaatsen. Die gingen naar Amerika, Australië, Afrika of bleven gewoon in Nederland. Op de binnenkant schilderde ze haar naam en het jaartal van het beschilderen, hier dus 1984. Ik ben blij dat ik hem nog altijd heb.

En de klusjes die ik maar bleef uitstellen, ze waren in een vloek en een zucht gedaan.

Zondagochtend ging ik een rondje om, samen met mijn fototoestel. Doel was foto’s maken voor een opdracht van de fotoclub maar de bijvangst maakte me nog blijer. Net bij ons om de hoek werden huizen, boten en bomen weerspiegeld in het water. En met die zon erop werden de kleuren betoverend. En als daar dan een zwaan binnenzweet, dan is het plaatje compleet.

Je snapt dat ik later opnieuw genoot toen ik de foto’s op de computer zag en soms wat bewerkte. Hoop dat je mee geniet.

Gisteren de knop van de derde steel die groeit uit de amaryllisbol gefotografeerd en op de computer wat met de kleur gespeeld. Je zult als bol maar zo’n uitzicht hebben.

Vandaag schreef ik bij de volgende zin:

‘Je kiest uit het verleden wat je wilt onthouden’.

Kun je echt kiezen wat je wilt onthouden? Ik denk niet altijd. Er zijn gebeurtenissen die je voor altijd zou willen vergeten maar die op onverwachte momenten opeens tevoorscjijn komen.
Het zou mooi zijn uit het verleden te kunnen kiezen wat je wilt onthouden maar ons geheugen heeft gaten, groot en klein, en we hebben niet altijd de zeggenschap over wat blijft en verdwijnt.
Wat zou het leven voor veel mensen aangenamer zijn als we dat inderdaad zelf zouden kunnen bepalen. Maar net als het leven zelf heeft het geheugen zijn eigen ruimte, wendingen en verliezen.
Wij denken vaak dat we ons leven, ons verleden en een stuk toekomst zelf in handen hebben. Maar dat is niet zo. Er gebeuren dingen buiten onze macht om die invloed hebben op ons leven, onze geest, ons vastleggen van de gebeurtenis.
Neem de oorlog in Oekraïne. Zo leef je gelukkig met je familie en dan, zonder dat je er iets aan kunt doen, ben je verdreven van je geliefde, veilige thuis. En al die volgende gebeurtenissen worden door ieder later anders herinnerd. Iedere geest neemt andere afslagen, andere opslagen.
‘Je kiest uit het verleden wat je wilt onthouden’, ik geloof dat het maar voor een deel klopt. Onze macht is beperkter dan we denken.

Ik tekende een herfstblad op een uitgescheurd stuk tekst en zocht binnen de omlijning naar enkele woorden die mij troffen.
Dat waren: oude regels- randfiguren- ruimte- contrast.
Met deze woorden ging ik schrijven.

vastgeklonken
oude regels
die stammen uit
alle tijden
zetten randfiguren
buiten de gemeenschap

zij worden geduld
aan de buitenrand
daar krijgen zij
hun beperkte ruimte
vaak onzichtbaar
veelal vermeden

het contrast
tussen binnen
en buiten
is groot
door vastgeroeste
innerlijke
oude regels

m’

Heel mooi sluit hier op aan de uitzending van vanmorgen van De Verwondering waarin de woorden van Abraham werden gezegd: ‘Ik ken u niet. Wees welkom’.

En net zo onverwacht als Ton het ziekenhuis inging, zo onverwacht kwam hij er weer uit. Lekker weer in zijn eigen bed, op zijn eigen bank en alle vertrouwde spulletjes om hem heen.

Vandaag kwam jongste dochter zodat ik naar een verjaardag kon, heerlijk even op de fiets eruit. En nu zit ik achter de pc wat te spelen met de gemaakte amaryllis-foto’s. Straks wordt er voor ons gekookt, wat een luxe. Net als de heerlijke Italiaanse maaltijd die vriendin J. van de week langs bracht. Er wordt goed voor ons gezorgd.

Ik kreeg een aantal weken in witte amaryllis in een pot. En wat werd hij prachtig. Twee stelen met ieder wel vijf-zes bloemen en de derde steel zit eraan te komen. Dus de plant in de keuken op het aanrecht gezet en er foto’s van gemaakt. Ik ga me de komende maanden bezig houden met minimalistische fotografie en dus is het lekker dat ik nu thuis wat aan kan rommelen. Zoals dit bijvoorbeeld.

Het is niet echt minimalistisch maar door heel veel te proberen kom ik wel tot iets waar ik tevreden mee ben.

Vanochtend voor controle voor de knie naar het ziekenhuis en wat bleek? Ton heeft ook een longontsteking. Dus niet naar huis maar daar blijven. Wat een teleurstelling voor hem. Hij is zo graag thuis en is het ziekenhuis onderhand wel zat. Maar Ton is geen klager en maakt er vast wel weer het beste van. Hopelijk volgende keer leuker nieuws.

En dit weekend was het weer mis met Ton. Bloeding in been, vreselijke pijn. Hij is weer thuis maar kan eigenlijk alleen maar liggen. Uit bed moeten is een marteling. Maar het is Ton en hopelijk zegt hij morgen weer: wil je me de krant even geven?