ogenblikstemming

Mijn moeder is een roodborstje
zij wipt dikwijls even langs.
Op de borrelsteen pikt zij
wat in het groene mos. Ik
bespied haar vanachter
het gordijn en let op wie
haar kan bespringen.

Zij weet dat ik over haar waak.

Nu vliegt zij naar de bloempot.
Haar etensplek. De meesjes
kregen een andere plaats.
Eksters die snerpend kwetteren
klap ik met mijn handen weg.
Zij blijft rustig zitten.

Zij weet dat ik over haar waak.

Nog even, dan vliegt zij
naar mijn dochter in de grote stad.
Op haar balkon hipt het roodborstje
vrolijk rond en nipt van het voer.
Als dank fluit zij een lied.

“Mam, ze zingt als een nachtegaal, het
is (net) oma, die vroeger voor ons zong.
Als jij de rozenstruiken knipt rond
haar graf en ik bloemen neerleg op haar
steen is zij er ook altijd.

Je weet toch mam, dat zij over ons waakt.”

Rim Sartori
22 februari 2009

Het roodborstje staat voor de verbinding tussen hemel en aarde.

In het weekend van het bloemencorso werd ook in de Bavo aan de Leidsevaart in Haarlem een bloemententoonstelling geopend, helemaal ingericht en bedacht door leerlingen van verschillende scholen in de omgeving die opgeleid worden voor een ‘groenvak’. Zoveel verscheidenheid, dus veel te fotograferen. Het is nog deze week, dus als je zelf wilt kijken, het is de moeite waard.

Vandaag voor het eerst sinds jaren weer met Ton langs de bollenvelden gefietst. Die heerlijke hyacintengeur, maar vandaag ook veel vogels gezien. Zondag had ik het echtpaar ooievaar dat al jaren bij de kinderboerderij broedt op de foto gezet. Maar ik zag vandaag een gele kwikstaart ( te snel weg voor een foto), een aalscholver die duidelijk liet zien dat hij op die uitwijkplek ook geregeld poept, veel futen, meerkoeten, wilde eenden en wat ik alleen langs de Leidsevaart richting Hillegom ieder jaar hoor: de veldleeuwerik. Dat is toch een feest om naar te luisteren. Ik zag hem ook hoog in de lucht, hangend en tegelijk volop zingend en toen, al zingend weer omlaag. Even rommelen tussen de bollen en  daar ging hij weer met klaterend gezang omhoog. Dit is het geluk van een pensionado op een doordeweekse donderdag.

Uit het gedicht ‘Vier manieren om op iemand te wachten’ van Joke van Leeuwen kies ik het beeld van iemand die al wachtend naar het raam loopt en er weer vanaf, hopend op een bekend geluid dat de komst van iemand aankondigt. Maar ‘het geluid buigt zich naar wat je wilt horen, maar het niet is.’

Je denkt een bekend fluitje te horen:’ ze komt thuis’, maar het is een ander die fluit. Je denkt autobanden op de oprit te horen: ‘hij komt thuis’, maar hij komt niet meer thuis.

In wachten zit verwachten. Je hoopt op iets of iemand. Maar in wachten zit ook teleurstelling, vergeefsheid. En toch zet je je oren open want het zou kunnen dat.

Maar net als gevoelens ons kunnen bedriegen, kunnen geluiden dat ook. Even denk je iets te herkennen, maar het blijkt niet zo te zijn. Het geluid heeft zich van je afgebogen.

Dit schreef ik gisteren in het schrijfcafe in Haarlem.

Wat boffen we dat we op fietsafstand van de bollenvelden wonen. Voor wie verder weg woont, geniet maar mee.

Een merel

Er is iets in de zang van de merel
het is voorjaar, je word wakker

je ligt te denken in de nacht
het raam staat open- er is iets

waarvan de vogel zingt
en je denkt aan wat je moet opgeven

er is iets in je dat leeg is en het stroomt vol
met het zingen van die merel.

Toon Tellegen

Al enige hoor ik ’s morgens vroeg als ik er even uit ben, een merel zingen. Wij hebben geluk dat achter onze flat grote tuinen zijn waar veel vogels komen. Ik hoor ook andere vogels, zoals de tuinfluiter, de tjiftjaf en enkele waarvan ik de zang niet kan herleiden. Een van mijn zwakke punten blijft dit, maar ik zit er niet mee. Maar wat ik altijd herken en waar ik echt een lentegevoel van krijg is het ‘tepiet’, ‘tepiet’ van de scholekster. En al is het fris vandaag, de linde voor ons begint te kleuren, overal komt groen uit de knoppen, strekt en ontvouwt zich. De lente is niet meer te stoppen. Maar wie zou dat willen?

Mijn grootmoeder is geboren in 1888 en zij hield van planten. Zij had een vetplant en daarvan heeft zij ooit een stek aan mijn moeder gegeven. dat moet voor 1954 geweest zijn, want toen is zij gestorven. Ik kreeg daar weer een stek van, misschien wel 25 of 30 jaar geleden. En aan mijn moeders kleindochters heb ik daarvan weer een stek gegeven. Mijn vetplant is inmiddels heel erg uit de kluiten gewassen, maar doet het geweldig. En vanwege het maandthema ‘groen’ heb ik mijn grootmoeders foto in ‘haar’ plant gezet.

In het woord ‘aanvaarden’ voel ik een overgave aan het onvermijdelijke, het onontkoombare, zonder dat er iets van tegenstand in zit. Je aanvaardt de situatie omdat het is zoals het is. Je kunt het niet veranderen, althans, zo ervaar ik het. Maar ik kan me ook voorstellen dat er voor anderen een soort gedoemdheid in zit: Dit is mijn lot en dat heb ik te aanvaarden. Daar komt dan geen initiatief bij om de situatie om te buigen naar iets positiefs. In het woord ‘ aanvaarden’ zit geen blijde boodschap. Je zegt niet ‘ ik aanvaard mijn goede toekomst’. Maar waarom eigenlijk niet? Omdat aanvaarden hoort bij iets dat er al is of dat voorbij is.

Bij mijzelf zit in het woord een soort ‘zoals het was zal het niet meer worden, maar ik ga wel proberen iets positief te maken van de nieuwe situatie.’

Ik ervaar aan het eind het woord wel zwaarder dan bij de eerste regel.

aanvaarden                    aanvaarden

is accepteren                 van verandering
dat iets essentieels        is niet makkelijk
vanaf nu anders is          je raakt iets kwijt
minder                          voorgoed

In deze tijd van het jaar kun je soms twee seizoenen in een foto vangen. Zoals van deze hortensia.

Omdat deze maand de kleur groen centraal staat bij Nel en mij, ga ik vanochtend een rondje lopen, op zoek naar groen. Genoeg te zien nu de knoppen uitbotten, maar ik speur ook naar mensengroen. En als ik iets ouds zie, dan kijk ik extra, zoals hier op de Blekersvaartweg. Toen ik het oude groen wilde fotograferen, zag ik de spiegeling. een extraatje. Ik maak dan een paar foto’s en neem dan een andere positie in en met de camera wat omlaag gericht, kwam er opeens meer spiegeling. Foto twee. Thuis op de computer bekeek ik het geheel en zag tot mijn verbazing gebouwen die niet aan de overkant staan, maar ook niet aan deze kant. Die bomen kloppen, maar die gebouwen? Morgen eens opnieuw gaan kijken hoe dat nu kan. Het lijken wel afbraakpanden.