ogenblikstemming

En weer liep mijn fietstocht anders dan gepland. Het pad dat ik wilde volgen bleek afgesloten. Dus omgekeerd en een ander pad ingeslagen. En toen ik weer een ander pad de duinen in zag lopen volgde ik dat. Ik heb nog nooit zoveel ganzen gezien zoals hier, en fazanten. Fazanten in de tuin, op de fietspaden, in de bermen, in de weilanden.
Toen ik het woord ‘vogelkijkhut’ zag zette ik mijn fiets aan de kant en op slot. Sleutel goed opgeborgen want die vind ik niet meer terug in het duinzand als hij onverwacht valt.

En weer zag ik veel ganzen, wilde eenden, kieviten, en dan nog wat waarvan ik de naam niet meer weet. Laag vlogen aalscholvers langs in formatie en zwanen waren witte stippen in de verte. Daarna verder op de fiets. Even stoppen om de zoekende zweefvlucht van een buizerd te volgen. Vervolgens weer stoppen voor een groep ganzen met jongen die uit het struweel kwamen, het fietspad overstaken en richting water gingen. Maar eerst nog wat groen snacken want daar krijgen ze geen genoeg van.

Gelukkig zag ik zo’n ouderwetse paddestoel met namen in twee richtingen en ging ik weer richting dorp. Het was weer genoeg voor vanochtend. Morgen weer een nieuwe route ontdekken.

Het is leuk om een fietsroute vooraf op een papiertje te schrijven met de namen van de straten en paden erop. Maar als je in een vreemde omgeving al niet eens het begin kunt vinden, dan voelt het als vroeger. Als ik met mijn vriendinnen op vakantie was dan konden we soms ook niet eens de start van een route vinden. Maar wat maakt het uit als je in je eentje bent, dan neem je gewoon een andere route of je gaat, zoals ik vanochtend gewoon af en toe naar links, naar rechts of rechtdoor.

En zo fietste ik door de duinen waar ik niemand tegenkwam en alleen gezelschap had van zingende vogels. Hoewel zingen, fluiten lijkt me beter. Ik kwam bij een duinmeertje waar ik nog steeds het enige menselijke wezen was. In het water waren een paar kikkers aan het kwaken en dat werden er steeds meer tot het opeens weer stil werd. Ik zat heerlijk op een bankje te genieten en voel me bevoorrecht hier zo in vrede te kunnen zitten. Ik dacht: ik trakteer mezelf op koffie maar het restaurant was nog gesloten. Op de terugweg dacht ik: ik zoek het schelpenmuseum op en zowaar, ik vond het. Alleen het was ook nog gesloten. Dan maar thuis koffie drinken en vanmiddag naar het museum. Kan ik gelijk dit stukje schrijven .

Soms kun je, als je in de natuur wandelt of gewoon stil op een bankje zit, het gevoel hebben dat je opgenomen wordt in de natuur. Daaraan moest ik denken toen ik een foto bewerkt had. Heerlijk gevoel is het, je onderdompelen in de natuur, erin verdwijnen.

Ik beschreef gisteren al hoe ik het labyrint had ervaren maar dat hoorde ik ook van de anderen als zij hun tekst voorlazen. Nel schreef van ieder een regel over, zette die onder elkaar en zo ontstond het gedicht dat ons zevenen samenvatte en de bijzondere band die we met elkaar hebben gekregen.

zielsverwanten

reis naar binnen
vrij rond dwalend
focus op zand en zee en
lieve vertrouwde mensen
gelukkig, alsof het zo moest zijn
blij dat ik er weer ben
blij met zevenen op zeven mei

zielsverwanten

Vandaag liep ik het labyrint. Ik ging er op de fiets heen vanaf het restaurant. Onderweg was ik al in gedachten verzonken terwijl ik naar het duinlandschap om me heen keek. Wachtend op de anderen keek ik naar de bewolkte lucht, het verlaten strand en de zee waar de golven bleven aankomen, omvallen en uitvloeien.
Het labyrint was in een druk doorlopen stuk strand maar de weg wees duidelijk naar het midden, ondanks de sporen van voor ons.
Ik had het woord ‘los’ omdat mijn spieren zo gespannen waren. Steeds zei ik weer ‘los’, ‘los’ in mijn hoofd. In het midden was de rust maar op de terugweg sloeg opeens verdriet mijn rust weg. Mogelijk door het loslaten kon het naar boven komen.
En net als een jaar geleden was er een troostende hand, nu van Stella voor mij. Het kalmeerde me en wat later kon ik de anderen weer aanzien en mijn woorden zeggen: ‘los’ en ‘verdriet’. Verdriet dat meestal verborgen blijft maar net als een golf ook de kop op kan steken en kan wegebben. En dan komt de zon in mijzelf weer tevoorschijn en verdwijnt het grijs.

Vandaag bevrijdingsdag, zo’n ander gevoel roept dat op dan gisteren. Mooi de toespraak van de jonge man over de niet genoemde helden die hielpen omdat het van henzelf moest zonder dat anderen dat wisten. Voor hen geen bustes met hun naam erop, geen vermelding in geschiedenisboeken. Maar gisteren keek ik het mooi programma ‘ Een buitengewoon gesprek’ dat zaterdag werd uitgezonden. Bekende Nederlanders worden ondervraagd door een aantal jonge mensen met autisme. Deze keer was Hanneke Groenteman de gast en het was een ontroerend programma. Ik kom erop omdat zij in de oorlog ondergedoken was bij een ‘gewoon’ gezin en dat zij daar zoveel liefde heeft ervaren dat zij het nog altijd als haar familie voelt. Die mensen deden dat ‘gewoon’ omdat zij voelden dat zij dat moesten doen. Geen bustes met hun naam maar nu werd hun naam wel genoemd. 

Ik bedenk opeens dat al die bustes en standbeelden van helden door de eeuwen heen bijna altijd mannen zijn geweest. Hoe ik op deze gedachten kwam? Door een foto die ik heb bewerkt en waarin ik zo’n verheerlijkte man zie die vanaf grote hoogte over ons, gewoon volk, heenkijkt.

En op Hanneke Groenteman terug te komen, wat een heerlijke vrouw. Ik hoop dat als ik 85 ben ik nog een beetje de energie heb die zij nog heeft. En wat is ze nog mooi zonder gladgetrokken te zijn, dat is echte schoonheid.

4 Mei, dodenherdenking. Ruim twintig jaar geleden was ik met Ton in Westerbork en schreef daar twee gedichten over na afloop die ik nu samenvoeg tot een. 
Toen nog de hoop dat zoiets niet meer zou gebeuren maar de verschrikkelijke waarheid is dat het nog steeds gebeurt. Ook over Gaza en andere streken zullen gedichten en verhalen geschreven worden en zullen hun doden hopelijk nog lang bij name genoemd worden. 

WESTERBORK

binnen open koffers
tonen verplette levens

laten briefjes zich
eindeloos herlezen

buiten staan sterrenstenen
blijven op appèl

stil lijkt nu zo vredig

maar de spoorrails
klauwt nog omhoog
in radeloze smart

het stootblok
bloedrood
roetzwart

Ook twee foto’s maakte ik samen tot een nieuwe die past bij een dag als vandaag.

Heerlijk dat een buurvrouw het ook leuk vindt om te knipselen want zo doe ik het ook weer een keer. Ik ga er vast vandaag nog wel een maken (of niet).

Maar eerst ga ik er nog even verder mee spelen op de computer.

Al een tijdje waren twee meerkoeten samen een nest aan het maken in de vaart tegenover onze flat en als ik langs liep bleef ik altijd even staan kijken. Pa en ma droegen allerlei materiaal aan naar een plekje waar al wat rommel in het water lag. Toen was het zover dat ma ging zitten broeden en pa bleef maar takjes brengen in zijn bek. Zij nam het in haar bek aan en stak het ergens tussen en hoger en hoger werd het nest. Toen zag ik dat hij zacht materiaal bracht en dat aan haar gaf. Vervolgens stopte zij dat aan de binnenkant en zo werd het zitten wat verzacht.
En vandaag zag ik iets roods in het nest en toen ik langer bleef kijken zag ik twee jonge meerkoetjes met die rode koppies en pluizige veertjes. Ze scharrelden wat op het nest terwijl ma bleef zitten. Toen ze even opstond zag ik een eitje liggen en ik dacht: wat klein, hoe opgevouwen moet dat kuiken erin zitten. Toen ik terugkwam van boodschappen doen zwommen de kleintjes, of eigenlijk is het meer drijven, rond het nest. En met mij bleven geregeld andere mensen ook staan kijken en dan hopen we maar dat er geen meeuw, rat of ander prooidier langskomt en dat die kleintjes grootjes mogen worden.

Ik zit weer wat te bladeren in de al eerder genoemde bloemlezing’ Spiegel van de moderne Nederlandse poëzie’ en stop wat langer bij een haiku van J. van Tooren.

Toen ze op mijn hand vloog
wierpen libellevleugels
schaduwen van licht.

Ik weet het, de eerste regel heeft een woord teveel, maar dichterlijke vrijheid is een groot goed. Vanwege de laatste regel heb ik dit gedicht gekozen, zo mooi.
Ik kijk graag naar libellen, zo sierlijk, zo kleurrijk vaak. Ze lijken totaal geen probleem met de zwaartekracht te hebben, zelfs als ze als een tandem vliegen. En als er dan een op je hand landt en je hem/haar van heel dichtbij kan bekijken, dan ervaar je de schoonheid van de schepping.
Ik ga eens in mijn fotovoorraad kijken en zie een foto van een libellesoort die ‘bruine glazenmaker’ heet. Geen schaduwen van licht maar spiegeling van vleugels en dat beeld gebruik ik voor een eigen haiku:

rustend op drijfhout
scheppen libellevleugels
waterevenbeeld