ogenblikstemming

Als er een dakpan plots omlaag valt en je krijgt hem op je hoofd omdat je net op dat moment daar loopt, dan is dat pech. Gebeurt je iets omdat je even niet goed oplet, dan is dat domme pech. Ik lette dus even niet goed op, struikelde en viel. En door een eerdere ervaring wist ik: zweepslag in de kuit. Nu mijn andere kuit. Gelukkig was het in huis dus kon Ton me naar de bank helpen. En gelukkig heeft nichtje Mirjam krukken in huis, dus nu lig ik of strompel even even naar badkamer. Dus allerlei leuke dingen afzeggen voor de komende tijd. Gelukkig verveel ik me nooit thuis en liggen er nog heel wat boeken op me te wachten.

Al schrijvend dacht ik na over het begrip ‘loslaten’.

Loslaten van belemmeringen van anderen over hoe je zou moeten leven. En na het loslaten komt het zicht vrij op wat je wilt, echt wilt, op wie je bent, echt bent.

Door los te laten wat je belemmert en te koesteren wat je houvast en vertrouwen geeft, geef je jezelf weer nieuwe mogelijkheden. Nieuwe wegen liggen klaar, grenzen verdwijnen.

Er is zoveel meer mogelijk dan je ooit hebt kunnen vermoeden als je je vrij voelt om te doen wat goed voor jou is. En dan wordt het houden van steeds dieper. Houden van jezelf en de mensen waarmee je je verbonden voelt en waarmee je soms een eind samen loopt maar die je ook de vrijheid geven zijwegen in te slaan.

We gaan weer richting kerst en dan komt het verhaal van de zwangere Maria en haar man Jozef die op weg waren naar Betlehem.

Maria was ‘in verwachting’ en dat slaat dan op het lichamelijke deel. Maar zij keek waarschijnlijk ook vol verwachting uit naar de nieuwe baby, en dan is het verlangen geestelijk, emotioneel.
Verwachting, als ik dat woord hardop zeg denk ik toch aan het niet stoffelijke, het uitzien naar iets in de toekomst. ‘Vol verwachtingen klopt ons hart’, zingen de kinderen rond sinterklaas.

Soms zijn onze verwachtingen te hoog gespannen (opeens zie ik een waslijn voor me met allerlei verwachtingen wapperend in de wind). Soms durf je amper nog verwachtingen te koesteren want je bent te vaak teleurgesteld. Maar een leven zonder verwachtingen lijkt me uitzichtloos. Er sprankt dan ook geen hoop meer aan de horizon. Nee, dan kun je beter hoopvolle verwachtingen hebben. En of ze uitkomen, dat is van later zorg. Koester je in het moment van nu, koester die warme gevoelens die bij dit verlangen horen.

Maar verlangen kan ook veel simpeler zijn: ‘ik verlang zo naar mijn bed, ik ben doodop’; ‘weet je waar ik nu naar verlang? Naar een broodje kroket’. Het hoeft niet altijd, tja hoe zal ik dat zeggen, van een hogere orde te zijn, het gewone dagelijkse heeft ook zijn verwachtingen in zich: ik verlang naar de wind door mijn haar, naar het optuigen van de kerstboom, naar de boerenkoolmaaltijd van P., naar het rondleiden van belangstellenden op de tentoonstelling. Soms kan een mens bijna overlopen van verlangens en als die, deels, te realiseren zijn, voel je je gelukkig, heel gelukkig.

Naast prachtige bloemen en heerlijke bonbons, kreeg ik bij de opening ook het boekje ‘Pessimisme kun je leren’ van Lévi Weemoedt. Twee korte gedichten eruit:

Record

Mijn tweede vrouw
is zó snel
weggelopen

dat zij de eerste
nog heeft
ingehaald.

……

Desparate housewife

Mijn huis is
zó vervuild
dat ik eerst
m’n voeten veeg
vóór ik naar buiten ga.

Afgelopen donderdag was de opening van onze tentoonstelling en we waren blij verrast met de grote opkomst van belangstellenden. Dinsdag de hele dag met de voorbereidingen bezig geweest en donderdag dan de echte opening. Ons werk hangt prachtig en al is het verschillend, het past goed bij elkaar. Omdat ik niet weet of de mensen die op de foto’s staan ook op Fluweelbloem of facebook willen, doe ik er geen foto’s bij.

Wel de foto’s van de werken die op de prijslijst staan. Mocht je niet in de gelegenheid zijn geweest en wel een keer samen met mij naar de tentoonstelling willen, laat het me weten, dan zoeken we een datum.

De twee kopers van mijn werk wil ik alvast bedanken. Ze moeten nog wel tot 24 januari geduld hebben, maar dat zal wel lukken denk ik.klik op de foto om hem te vergroten

Afgelopen maandag liep ik weer het strandlabyrint en ik vatte het samen in een rondeel.

vandaag liep ik het labyrint
ik voelde dankbaarheid voor mijn levensweg
ondanks de soms fikse tegenwind was er ook luwte
vandaag liep ik het labyrint
de wind liet me voelen dat ik leef
gevuld van energie van mezelf, anderen en de natuur
ik voelde dankbaarheid voor mijn levensweg
vandaag liep ik het labyrint

En gisteren hebben we de tentoonstelling ingericht en nu zijn we er klaar voor. Ik hoop dat de bezoekers van onze foto’s genieten.

Vanaf 7 december is de foto-expositie te bewonderen van Astrid van Domselaar-van Ispelen en mijzelf. Ons werk hangt in de Burgerzaal van het raadhuis in Heemstede en is tijdens openingstijden van het raadhuis te bezoeken. Alleen als er een vergadering in die zaal is, is er geen toegang. Dus kom je van ver, informeer even vooraf.

De laatste foto op Fluweelbloem was de zwart-wit foto van de aalscholvers in de boom. Met die foto en een abstracte foto ben ik gaan combineren en zo is dit dubbelbeeld ontstaan. Ik blijf nog steeds nieuwe dingen ontdekken in de fotografie en daarom blijft het boeiend. Het leuke is dat ik dit ook nog kan doen als het lijf het later laat afweten. Hoopvol vooruitzicht.

Vanmorgen in Haarlem op zoek gegaan naar ‘twee werelden ineen’ voor onze fotocursus. Is aardig gelukt en soms komt er dan onverwacht nog iets op je fietspad richting huis. Zo ook vanmorgen. Bijna thuis en op de valreep nog deze foto gemaakt van aalscholvers in Heemstede. Ik blijf het bijzonder vinden die vogels geregeld in het dorp te zien.

Mijn culturele voorraad is goed aangevuld de laatste week. Gisteravond met vriendin E. naar de Toneelschuur in Haarlem geweest voor de voorstelling: ‘Vasalis Altijd Vandaag.’

Acteur Bram van der Vlugt, zijn zoon, musicus Floris en actrice Nettie Blanken gaven een deel van het leven van Vasalis weer, en natuurlijk ontbraken haar gedichten niet. Zo’n avond dat je de tekst inzuigt en denkt: ‘wat mooi, dat moet ik onthouden’. Maar dat kan niet. Gelukkig was de tekst van de hele voorstelling vastgelegd in een boekje en helemaal voldaan gingen we na afloop ‘aan de neut’ en bespraken we onze indrukken. Het werd laat, veel later dan gedacht.

Ik pak even de bundel ‘Vergezichten en gezichten’ erbij, die ik in 1998 van E. kreeg en kies een gedicht dat gisteravond zo ontroerend werd voorgedragen:

Van hoofd naar schouder loopt de stille bocht
waarin ik vrede vind, windstille lijn,
grensvlak van weelde en gemis,
de zachte komma, diepe orgelpunt,
waarin ik wonen wil als in een duin.
Lieve lijn.