ogenblikstemming

Ik heb in Katwijk weer wat geboekseld en daarna er een gedicht bij gemaakt. Dit is er een van. Klik erop om het vergroot te zien.

Onze midweek Katwijk zit er weer op. Wat hebben we geboft met het weer, de ondergaande zon, het gewoon aan onze tafel buiten wat zitten schrijven en tekenen, het samen lekker eten en lachen zoals alleen goede vriendinne met elkaar kunnen doen.

Het is goed deze mooie herinneringen vast te leggen, zoals op deze foto’s.

Ja het is weer zo ver, ik zit met vriendin A. In het ons bekende strandhuisje in Katwijk. Het is warm, heel warm, dus de schaduw opzoeken. Heerlijk eten op het strand, zitten boekselen, lezen, lachen. We voelen ons zeer bevoorrecht.

Op verschillende manieren ben ik weer in beweging gekomen en dat uitte zich creatief. Niet dat ik zo slank en beweeglijk ben maar het zit blijkbaar nog wel in mij.

Dit schilderij van Jopie Huisman doet me denken aan mijn moeders aardappelmandje. Ik weet niet hoe lang ze dat al had. Op het laatst was het aan alle kanten kapot, maar nee, een nieuwe hoefde ze niet. Het ging toch nog?

Opeens krijg ik de geur van stoffige, oude aardappels in mijn neus. Soms heb ik een aardappel die ongemerkt is gaan rotten en opeens komt de stank me dan tegemoet als ik de kast open.

Maar nu we zo weinig aardappels eten koop ik kleine zakjes en gebeurt het bijna niet meer.

Maar spruitende aardappels, zoals of het schilderij, dat gebeurt nog af en toe. Ze zouden zo de grond in kunnen, maar ik heb geen landje dus eindigen ze, zonder spruiten, in de pan.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zo heb ik net op mijn kamer een nieuwe kwal ontdekt, er is nog geen naam voor bedacht, zo nieuw is hij nog.

VERDWAALD

Mensen die nooit verdwalen komen ook niet op onverwachte, onbekende plekken. Dat is eigenlijk jammer, verdwalen kan je onverwachts iets moois in de schoot werpen. Dan moet je wel je angst om de verkeerde weg in te slaan, loslaten. Dat lukt niet iedereen. Vroeger hadden wij vaak onenigheid in de auto als ik de kaart niet goed las en wij in dorpen kwamen waar we eigenlijk niet zouden moeten zijn. Maar sinds we zeiden: ‘nou, anders hadden we dit niet gezien’, was de onenigheid over. Maar verdwalen in een niet bestaande wereld, dat is weer iets anders. Want zo ga je vol goede moed naar het land van zeverzaad en klessebessen en beland je in het buurland van de zwijgzamen en wijze bessen. En je had je nog zo verheugd op wat gezever, wat geklessebes.

Maar nee, niets van dat alles.
Hier heerst orde en worden slechts woorden gesproken die op waarheid berusten en gezegd moeten worden op het juiste moment.
Dan is het zaak op je schreden terug te keren en weer de weg terug te vinden naar het moment van de verkeerde afslag. Je moet dus nu rechts in plaats van links bij de splitsing. En na enige tijd komt een zacht gemurmel je tegemoet: alle bermplanten die uitgebloeide bloemen dragen waarvan het zaad bijna gerijpt is zijn aan het zeveren en je mag meedoen. En daar tussen door hangen de volrijpe, dieppaarse klessebessen. Zo smakelijk en stop je er een in je mond, dan kun je het kletsen voorlopig niet stoppen. Zelfs een verdwaalde zwijgzame krijgt zo de sensatie van onzinpraat die uit de mond vliegt en nog vrolijk maakt ook. Of niet.

Maar laat je gedachten dwalen en soms verdwalen en het kan je leven veranderen. Het kan zelfs totaal anders zijn en nieuwe horizonten voor je openen. Dus heb je geen zeverzaad of klessebessen in de buurt, laat dan je gedachten opbloeien als ballonnen en geef ze de ruimte. Je gaat op reis vanuit je luie stoel en komt in oorden waarvan je het bestaan niet had vermoed.

Deze tekst ontstond nadat ik wat uitgeknipte woordencombinaties had uitgezocht, opgeplakt en versierd. Leuk om te doen. Je gedachten dwalen rond en je pen gaat mee op reis.

Wat heb ik toch een geluk dat ik als vrouw in Nederland woon. Op zoveel plekken in de wereld zijn vrouwen niet vrij, worden zij zelfs bedreigd in hun vrouwzijn. Ik denk op dit moment aan de vrouwen en meisjes in Afghanistan. Een korte tijd hebben zij gevoeld hoe het is om vrij te kunnen bewegen, naar school te gaan, te werken. En binnen een paar weken is die wereld totaal verwoest en is de angst en repressie weer terug. Bijna niet voor te stellen hoe dat moet voelen. Ik heb het geprobeerd in tekeningen weer te geven.

Gisteren las ik:

‘Tijd slingert niet rond tot uiteindelijk iemand hem vindt.
Tijd moet je gebruiken als een blok klei
om zo jouw dagen te boetseren
zoals je ze wilt hebben.

Dat zou mooi zijn als dat in het echte leven zou kunnen. Nu heb je een hoop zelf in de hand en met die handen zou je kunnen kleien wat echt belangrijk voor je is op dat moment. Geen makkelijke opgave want wanneer weet je echt wat essentieel voor dit moment is? De enige manier om daarachter te komen is de tijd nemen om rustig naar jezelf te kijken. En neem je de tijd dan komen de antwoorden. Maar er kunnen allerlei stoorzenders zijn tussen wat je zou willen en wat kan. Maar ook daar kun je zelf soms verandering in aanbrengen door je af te sluiten van die stoorzenders, een grens te trekken tot waar je toe bereid bent de buitenwereld tegemoet te komen. Je in jezelf terugtrekken betekent niet dat je alleen maar met jezelf bezig bent, het betekent ook dat je jezelf voorbereid om zo goed mogelijk te functioneren in de buitenwereld.

Elke dag opnieuw dat stuk klei pakken en voelen wat er die dag voor jou nodig is. En lukt het niet, dan is klei zo’n heerlijk materiaal. Je maakt er weer een klomp van en begint opnieuw. Zo kun je elke dag nieuwe kansen voor jezelf creërenen de tijd nemen om bewust te leven. Mits je nu niet als vrouw, meisje of ontwikkelde man in Afghanistan woont. Daar wordt de klei van je weg gehaald en kun je alleen maar hopen dat je nog tijd van leven krijgt, niet van overleven, maar van echt leven. Wat zijn wij toch bevoorrecht dat we hier in Nederland wonen.

mol

even is het gras onberoerd
dan gaat een rilling door de bovenlaag
daar gaat de grond open
spuit op, valt neer, verbrokkelt
tussen oude molshopen
komt alweer een aardfontein omhoog
het spuiten stopt hier
elders komt de grond alweer op

hier graaft het dier
met de gevoelige snuit
voortroeiend met zijn
opzij uitstaande voorpoten
door de losse grond
tastend op zoek
naar vette regenwormen
ongezien het grasperk mollend

marisca