ogenblikstemming

Gisteren met vriendin A. naar museum Voorlinden geweest in Wassenaar. Altijd een (foto)feestje voor ons. We kwamen voornamelijk voor de werken van Yayoi Kusama, maar genoten ook weer van Armando en van verschillende kunstenaars in het deel ‘Less is more’. Een kleine impressie van de reflecties bij het werk van Kusama. Ik verbaasde me over de foto’s die ik maakte van pikzwarte vilten doeken: de doeken werden licht grijs en soms bijna wit en donkergrijs. Als laatste genoten wij van de verzameling oude deurmatten waar we, tot onze verbazing, overheen mochten lopen.

Gisteren was een dag die we nooit meer hopen mee te maken. Vroeg in de ochtend kreeg ik een telefoontje dat onze zwager de dag daarvoor niet was teruggekeerd van zijn dagelijkse fietstocht. Hij is dementerend maar fietste iedere dag hetzelfde stuk door de duinen richting Noordwijk en terug en dat ging nog steeds goed. Maar maandag kwam hij niet terug. Voor het donker en in het donker is de politie met alle macht aan het zoeken gegaan en dinsdag werd via social media oproepen geplaatst naar hem uit te kijken. Dat hebben heel veel mensen gedaan. Ik was bij mijn schoonzusje en zag de politie geregeld langskomen om nog meer vragen te stellen, te zeggen wat ze hadden gedaan en nog gingen doen, maar geen verlossend telefoontje. Wel van vele belangstellenden en dat deed mijn schoonzus goed.
Nadat hij 24 uur was vermist dachten we niet dat hij nog in leven zou zijn. Geen eten en drinken bij zich, overnachten in de buitenlucht, misschien gevallen. Er ging zoveel door ons heen, maar toch bleef er een sprankje hoop. En dat was niet voor niks want na 26 uur kwam het telefoontje van de politie uit Leiden: we hebben hem in redelijke conditie gevonden en brengen hem naar huis. Weer als ik aan dat moment denk, schiet ik vol.
En wat een vreugde voor mijn schoonzus en haar zoon om hem weer in de armen te sluiten. En wij deden daar graag aan mee.

Wonderen bestaan dus.

Twee jaar geleden zag ik het ballet ‘la dame aux Camėlias’, gedanst door het Bolshoi ballet. Niet in het echt maar in de bioscoop met een directe verbinding met het Bolshoitheater. Een prachtige voorstelling. Hierin wordt het verhaal uitgebeeld dat de franse schrijver Alexandre Dumas schreef en dit boek heeft de camelia haar bekendheid gegeven.

En ieder voorjaar verbaas ik me er over hoe vroeg de camelia bloeit, hoe diepgekleurd de bloemen zijn en hoe prachtig zij nog zijn als ze al afgevallen zijn en op de grond liggen. Die kun je dan toch niet laten liggen? Dit jaar heb ik er de letter C van gelegd.

Wat ik niet wist is dat de bloem door Linnaeus vernoemd is naar Georg Josef Kamel uit Moldaviē, een 17e eeuwse Jezuiet die planten had bestudeerd op de Philippijnen.

De eerste camelia’s werden in de eerste helft van de 18e eeuw in Engeland ingevoerd en enkele jaren later in de koninklijke tuinen in Parijs. De camelia is van dezelfde familie als de theeplant, de Camellia sineisis.
De betekenis van de bloem is: ‘Mijn hart brandt voor u.’

Vandaag weer samen met Ton een rondje gelopen. Ik had een zakje mee voor natuurvindsels want daar ga ik wat mee doen. Wat ik iedere keer weer zo mooi vind, zijn die bijna vergane blaadjes van vorig jaar. Je ziet ze bijna niet maar als je goed oplet kom je ze overal tegen waar bomen en struiken zijn. Niet alle oude blaadjes vergaan zo mooi, maar ieder blad heeft zijn eigen schoonheid. Deze nam ik mee naar huis. Klik erop om hem vergroot te zien.

Het was even stil op Fluweelbloem, maar dat kwam omdat ik weer even in de ziekenboeg bivakkeerde. Geen bronchitis dit keer maar een ontstoken divertikel in mijn dikke darm. Dus zondag geen voetbal met schoonzoon voor Ton, maar samen met mij in het ziekenhuis. Na echo en scan bleek ik niet geopereerd te hoeven worden en mocht ik thuis verder opknappen. En vanochtend dacht ik: het gaat nu de goede kant op dus even een stukje schrijven. Blij dat wij nu geen dringende dingen op de agenda hebben zodat ik lekker bed en bank kan afwisselen en misschien morgen een rondje buiten lopen. ‘Mam, doe het nou eens echt rustig aan he’ kreeg ik gisteren van onze dochter te horen. Doe ik, want vlug gaat toch niet. Ik zocht iets anders en kwam toen deze tekening tegen die ik vorig jaar maakte en die wel toont hoe je in elkaar kruipt bij de pijnaanvallen die bij deze aandoening horen. Maar hopelijk kan ik nu weer fier rechtop door het leven gaan.

Deze prent kreeg ik van mijn dochter doorgestuurd. Ik ben en ik was.

Waarom de bloemen geel zijn

Het was heel lang geleden toen de wereld nog geen echte dag en nacht had en het soms tijden donker op aarde was en dan weer even licht. Er waren al plantjes maar die groeiden niet hard want er was te weinig licht om te groeien. De planten zochten naar manieren om het licht langer vast te houden en ook om het wat warmer te hebben. ‘Zouden we niet wat zonlicht kunnen vasthouden als je zon zon schijnt’, vroegen zij zich af. Als eerste probeerde het speenkruid het. Zij zetten hun witte bloemblaadjes open toen de zon scheen en namen het gele zonlicht in zich op.

De volgende dag schenen in het schemerlicht gele lichtpuntjes op de bodem. Dat gaf de paardenbloemen de moed om het ook te proberen. Zij spreidden ook hun bloemblaadjes wijd naar buiten om zoveel mogelijk zonlicht te vangen. Dat voelde goed, dat voelde warm en zij riepen naar het koolzaad: ‘de volgende keer jullie, dan komt het licht steeds wat hoger terug’. De dotters wilden dat ook wel en ook zij nemen het geel in zich op om het over het water uit te spreiden. Steeds meer bloemen sloten zich aan: plomp, narcissen, lis, boterbloem, brem, stinkende gouwe, muurpeper en verschillende klaversoorten. De zon zag hoe graag de planten licht en warmte wilden hebben en hij sprak met het donker af dat zij ieder de helft van de tijd aan de hemel zouden zijn. En zo is het ritme van dag en nacht ontstaan, dankzij de planten.

marisca

HET VERSCHIL

Oude mensen zijn over de grens.
Als ze naar bed gaan, tellen ze de kudde
naar beneden af, in plaats van op.

Daarom slapen ze slecht: ze vragen
zich piekerend af welk schaap het laatste
zal zijn dat het hek nog haalt.

Ted van Lieshout

Waarom ik juist op deze zonnige dag dit gedicht kies weet ik niet. Misschien omdat de laatste tijd, met allerlei vrienden en bekenden ziek en overleden om me heen, ik vaker merk dat ik toch ook wat ouder ben dan ik me vaak voel. En als ik dan naar mijn eigen kleine familie kijk, dan denk ik ook wel eens: wie zal de laatste zijn die het hek nog haalt? Ik hoop niet dat ik dat ben en ik hoop dat het nog heel lang duurt voor de laatste bij het hek is aangeland en het definitief sluit.

Eindelijk weer even achter de computer na bijna een week in bed en op de bank. Bronchitis speelde op en is nu weer aan het afnemen. Zo zittend op de bank dacht ik vandaag: ‘het gaat weer goed’, maar als je dan wat gaat doen, merk je: nog niet helemaal. Maar wel weer zin even achter de pc te kruipen voor een stukje. En de hele dag de deur naar het balkon open, heerlijk. Misschien morgen een stukje lopen. Voor ik ziek werd was ik bezig met oude foto’s uit mijn voorraad te verknippen/verscheuren tot collage en daar weer nieuwe foto’s van te maken. Onderstaande foto voldoet niet aan de eisen van de foto-opdracht, maar ik was wel blij met het resultaat, dus nu op Fluweelbloem gezet. Leuk om oude foto’s waar je niets meer mee doet en die niet belangrijk zijn voor het familiearchief anders te gebruiken. Ik ben het nog steeds aan het uitproberen en hoop dat ik weer een keer denk: ja, dit is het! Zover ben ik nog niet, maar soms is de weg ergens heen leuker dan het aankomen, dus blijf ik knippen en plakken.

Vandaag weer een stukje gefietst, met fototoestel in de fietstas en ik moet zeggen, het schiet soms niet op. Ben ik blij mee want dat betekent dat ik iets zie dat de moeite van het stoppen waard is en het fototoestel te pakken. Ik kwam langs oude, halfvergane schuttingen, muren vol graffiti, reflecties in het water en als laatste zag ik een bespoten elektrokastje. In eerste instantie trokken de kleuren mij en thuis ontdekte is er meer tekening in. Toen ik het wat bewerkt had paste er voor mij maar een woord bij: VOORWAARTS.