ogenblikstemming

Afscheid nemen

is met dankbare handen

weemoedig meedragen

al wat waard is

niet te vergeten

Deze woorden van Bonhoeffer passen bij vandaag. Vandaag herdachten we Mink, ons liefste neefje die vijf jaar geleden zo plots overleed. We hielden allemaal van hem, dat kon niet anders en missen hem nog steeds vreselijk. Het was fijn over hem te praten en samen te zijn met de mensen die nog altjd van hem houden. En het is verdrietig te denken dat hij niet heeft kunnen afmaken waarmee hij begonnen was. Zo talentvol, zo lief, zo verlegen, zo charmant, zo bijzonder.

Een tijd geleden kregen we de foto-opdracht: Engelse drop. Geen uitleg of suggesties, gewoon zelf aan de gang gaan. Flinke zak Engelse drop gekocht en ermee gaan spelen. Dat is leuk, verrassend en als je daar een tijd mee bezig bent zie je een ontwikkeling. Van eerst alleen sorteren met steeds een ander achtergrond tot het bewerken en veranderen op de computer (laatste foto). Dat ziet er dan zo uit:

Het hardop lezen van mijn eigen tekst ontroert me soms. Het adem geven aan mijn woorden laat ze dieper binnenkomen dan als ze alleen zijn opgeschreven en in mijn hoofd gelezen.
Adem brengt dingen tot leven. Als je je laatste adem uitblaast, blaas je het laatste restje leven uit jezelf en is het leven voorbij.
Het is soms een bijzonder gevoel mijn eigen tekst hardop te lezen en dan ontroert te worden door dezelfde woorden die mij even daarvoor nog niet ontroerden. Zelfde woorden, ander gevoel. De klank roept mogelijk een emotie op die onderdrukt was, weggeredeneerd, ontkend.
Iets durven uitspreken vereist soms moed. Je stelt jezelf open, bent dus kwetsbaar. Maar soms kan iets uitspreken niet alleen jezelf maar ook de ander kwetsen.
Wat is dat toch bijzonder met taal. Woorden zijn niet eenduiding. Je kunt er goed en kwaad mee doen, aan ons de keuze.

Onlangs vroeg iemand mij waarom ik nog steeds op Fluweelbloem publiceer als er bijna nooit een reactie op is. Nicht Joke reageert vaak en dat vind ik fijn, maar ik weet dat er een vaste groep lezers is die ook genieten van mijn blog maar niet of op een andere manier reageren. Maar zelfs als er maar een handvol lezers zou zijn zou ik blijven publiceren. Gewoon omdat ik het leuk vind dat teksten en foto’s niet in mappen in de computer blijven maar verspreid worden. Al is het verspreidingsgebied beperkt, dat beperkt mij niet.

Sommige gedichten zijn in hun eenvoud zo mooi omdat zij zonder grote woorden zoveel uitdrukken en oproepen bij de lezer. Hoewel Nel en ik ons vogelproject hebben afgesloten, betekent dat niet dat ik niet meer op vogelallerlei let. Zo stond bij 11 februari in het al vaker genoemde boek ‘Ik wou dat ik een vogel was’ het volgende gedicht:

STEEN

Vogels strijken even
op hem neer
en raken nooit meer
door de steen vergeten

sinds die dag
droomt hij
van vleugels

Iris le Rütte

Dit is puur verlangen zonder dat woord te gebruiken. Ik zocht er even een steen bij die dit verlangen zou kunnen uitbeelden en koos deze.

Eigenlijk had ik dit gisteren willen plaatsen maar toen kwam het er niet van. Vandaag was het droog, maar mocht het binnenkort weer gaan regenen, wees dan blij want:

Ik zag deze tekst op een kaart van : atelierisidoor.nl

De storm van de afgelopen dagen en een afgevallen bloem van de orchidee inspireerden mij tot het maken van deze foto.

Definitie

“Dat ze van woorden zijn”, zei ze,
toen ik haar naar het wezen van verzen vroeg.
“Niets anders dan woorden”.

Ik wou haar leren dat ze
van leven zijn, gedichten,
niets anders dan leven

maar vond er niet de woorden voor.

Harmen Wind (uit Bij hoog en laag, uitgeverij Frysland/Afuk, 2002)

Dit gedicht kreeg ik van een dierbare vriendin. Het geeft voor mij precies weer waar een goed gedicht over moet gaan: over het leven met zijn kleine en/of grote gebeurtenissen maar die iets voor ons betekenen. Het zijn niet slechts woorden. Woorden zijn de rails waarover de trein met inhoud rijdt. Ze zijn een route. Een rails kan rechtdoor gaan maar ook kronkelen en dat beslist de dichter met zijn woordkeuze. Dus de woorden zijn belangrijk maar niet om het woord zelf maar om de wereld die erdoor opgeroepen wordt.

Ik ben, dat is inmiddels bekend, meer van het detail dan van het grote geheel. Dus een oude schutting trekt mijn aandacht maar ik geniet van de knoesten en andere onregelmatigheden erin en die zet ik op de foto. Thuisgekomen bekijk ik de foto’s, gooi weg, sla op of ga ermee aan de slag om er iets anders van te maken. Zoals onderstaande foto.

We kregen de zin: ‘Wie een vuist maakt kan geen hand geven’ om daar een aantal minuten over te schrijven. Dit kwam er in mij op:

Bij een vuist denk ik direct aan gebalde woede. Woede verkrampt, stoot af, laat de ander niet toe. Open je hand, open je hart en laat de ander binnen.
Laat woede niet je weg blokkeren maar probeer het pad naar jezelf en de ander open te houden.
Soms moet je even pas op de plaats maken om gevoelens boven te laten komen, te voelen, beoordelen en weer loslaten. Dan kun je weer verder.
Er zullen altijd opstoppingen zijn op je levenspad, opgekropte gevoelens die de voortgang blokkeren, maar gun jezelf een opening naar buiten, naar verder, naar de ander.

Toen de anderen hun stukje voorlazen dacht ik geregeld: wat mooi, daar heb ik niet aangedacht. En dat is het leuke van met elkaar schrijven dat je blikveld wijder wordt en je attent gemaakt wordt op dingen waar jezelf niet aan had gedacht. Maar vanaf nu dus wel. En dat geldt voor ieder aan tafel denk ik.