ogenblikstemming

Ik volg al lange tijd op social media een zeer enthousiaste kunstenares:Lisette Marije Eisenga. Zij houdt ervan door de duinen te struinen, daar te tekenen, te schrijven maar vooral te genieten. En vanochtend had ik de kans haar ‘in het echt’ te zien op een kunstmarkt in Hillegom. Het was heel leuk, vooral ook omdat zij aan wie wilde een kleine ‘les’ gaf in vrij tekenen.
Ik trok gewoon wat lijnen en opeens, door 1 lijn zag ik er een mannengezicht in. En dan kun je er niets anders meer in zien. Thuisgekomen heb ik erbij geschreven en zo ziet het er dan uit. (klik erop om vergroot te zien en te lezen)

Wil je ook eens wat meer van het werk van Lisette zien, kijk dan op www.struinkunst.nl . De moeite waard.

Gisteren weer eens ouderwets met mijn vrije reis naar Den Bosch gegaan om vriendin Carla op te zoeken en om samen naar het textielmuseum in Tilburg te gaan. Ik had over de huidige tentoonstelling gelezen en wilde die graag zien. Het gaat over pigmenten, hun historie en hun toepassingen. Helemaal leuk omdat op tv de serie Kleuren van Caspers is die ik volg.
Omdat we eigenlijk te lang koffie hebben zitten drinken en bijkletsen bleef er minder tijd voor het museum over. Maar een mens kan niet alles hebben. Het is altijd heerlijk om in dit museum te zijn en we staan steeds weer versteld wat de machines allemaal kunnen weven, breien en borduren. En je ziet geen mens achter de machines, het gaat via de computer.
Ik vind het daar heerlijk om stukjes van wandkleden, breisels, borduursels te fotograferen. Dat kan er dan zo uitzien:

en als ik zo’n detail thuis wat ga veranderen ziet het er zo uit:

Dus dubbel plezier voor mij.

Bij het samen schrijven kregen we ook allerlei vreemde vogelnamen waar we er een uit moesten kiezen. Vervolgens moesten we verzinnen hoe die vogel eruit zou kunnen zien, waar hij leeft enz. Ik koos voor ‘de knob’. Ik heb er geen afbeelding van dus moet je het met mijn fatasieknob doen.

Ik ben knob, soms noem ik mezelf knobje. Vroeger heette ik knobbel maar dat vond ik geen mooie naam, paste niet bij me. Ik ben een klein vogeltje, net iets groter dan het winterkoninkje maar ik zie er veel kleurrijker uit. Ik heb een gele borst, blauwe vleugelveren, rode pootjes en oogjes en de rest van mijn veren zijn roze.
Ik maak mijn eigen nest, verstopt in de struiken. Zoek dan een potige vent, we hebben een heftige vrijpartij en dan stuur ik hem weg.
Ik kan goed voor mezelf en mijn kinderen zorgen. Ik leg nooit meer dan twee eieren, het moet wel leuk blijven.
En als mijn jongen na twee weken uitgevlogen zijn ga ik heerlijk even niksen. Nou ja, een vogel kan natuurlijk nooit echt niksen. We moeten wel eten zien te vinden. Maar daarnaast, even lekker niets.

Een paar weken geleden schreef ik met twee vriendinnen bij een aantal foto’s. We lieten onze fantasie erop los en moesten ons in de afgebeelde persoon verplaatsen. Dit schreef ik bij deze foto:

Eindelijk is iedereen weg naar werk en school. Heerlijk een paar uur alleen. Ik ga liggen zonnen in de tuin. Niemand die mij ziet dus durf ik wel mijn badpak aan te doen.
Wat zou het heerlijk zijn als ik eens alleen op vakantie zou kunnen gaan. En dan niet kamperen maar in een luxe hotel aan zee helemaal verzorgd te worden. Ik zou mijn mooiste kleren meenemen, sieraden, schoenen met hoge hakken en eten en drinken wat ik wil.
Niemand die iets van me wil of me stoort, helemaal alleen. Heerlijk zou dat zijn.
‘Buurvrouw, kom je een koppie koffie drinken? Ik wil je wat vragen’, klinkt het over de schutting.
Weg is het heerlijke gevoel. Waarom kan ik nu niet eens een uurtje voor mezelf hebben?

Vandaag is het 46 jaar geleden dat onze jongste dochter werd geboren. Net als bij haar zusje hebben we van haar genoten vanaf het eerste moment. En we hebben het geluk dat we nog altijd van haar kunnen genieten. En van haar partner en van hun hondje Bas. Vandaag zei ze:’ hoe voelt dat als je kind al 46 wordt en de ander al 48 is?’ ‘Best oud,’ zei ik en we liepen lekker verder door de Haarlemmer Hout.

klik op de foto om het gedicht te lezen

Het was weer zover: ik ging weer spelen met een oude bloem, water, spa rood, inkt en mijn fototoestel. Dat is echt een aanrader om ook eens te gaan doen. Je hebt niet veel nodig: een of twee glazen vazen, water, als je wilt bubbelwater, een of meer bloemen, inkt en een fototoestel. Een zaklantaarn om wat extra licht te krijgen kan ook handig zijn. Ik zet een glazen vaas op een andere vaas om er beter bij te kunnen met mijn fototoestel en om wat meer licht te krijgen. Helemaal leuk is als je het later op je computer wat kunt bewerken. De onscherpe stukken snij ik eruit, de kleur haal ik soms wat op enz. En dan kan dit het resultaat zijn.

dit is de deksel van een glazen theepot die vol condens zit. Je ziet de oude thee er nog onder.

dit is alleen water en inkt en daar even in roeren.

dit is een oude pioenroos in water, spa rood en wat inkt

dit is de onderkant van de bloem met inkt in water en spa rood.

In Heemstede kleuren vele bermen rood deze weken. En dat is niet allemaal door de gemeente gedaan maar ook door enthousiaste bewoners. Zo ook bij ons beneden. Dankzij enthousiaste bewoners van de Blekersvaartweg is het saaie gras verdwenen en kleurt de berm nu rood met stukjes geel en wit, soms wat korenbloemblauw er doorheen.

Ik word daar zo blij van. Kijk maar mee.

Van de week maakte ik weer een boeksel uit de dichtbundel van Bertus Aafjes. Daarna maakte ik met de uitgespaarde woorden een eigen gedicht. Toen ik het vanochtend herlas kwam direct het bericht bij me boven van het vermoorde jongetje in Limburg. Zo werd het een wrang boeksel. klik erop om het goed te kunnen lezen.

Daar was zij opeens, ontstaan uit een inktvlek. Dat is zo leuk: maak een vlek met inkt of waterverf, bekijk het, draai het rond en opeens zie je er iets in en pak je een pen erbij en maak je het af.

dit was het origineel: